Όχι, δεν έγινε αίφνης το MotoGP επικίνδυνο. Το αντίθετο μάλιστα, μιας και το αρνητικό ρεκόρ των 1.126 πτώσεων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοτοσικλετών του 2017 δεν έρχεται να αναδείξει κάποιο θέμα ασφαλείας, αλλά την αέναη προσπάθεια των αναβατών να βρουν μέσα στην πίστα το όριο. Το δικό της, αλλά και το δικό τους. Κι αυτό έχει το τίμημά του…
Η ολοκλήρωση της φετινής αγωνιστικής σεζόν πριν λίγες μόλις μέρες στην πίστα της Βαλένθια στην Ισπανία αποτέλεσε για τους ανθρώπους της Dorna, της διοργανώτριας αρχής του Π.Π. Μοτοσικλετών, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία προκειμένου να δοθούν στη δημοσιότητα τα επίσημα στατιστικά στοιχεία που αφορούν στις πτώσεις των αναβατών που σημειώθηκαν σε όλες τις κατηγορίες του θεσμού (Moto3, Moto2 και MotoGP) και στους 18 αγώνες της χρονιάς. Σε μια εκτενή αναφορά 159(!) σελίδων, καταγράφονται με ιδιαίτερα αναλυτικό τρόπο ένα προς ένα όλα τα «συμβάντα», που σε απόλυτο αριθμό έφτασαν φέτος τα 1.126. Αριθμός αυξημένος κατά 64 σε σχέση με την περσινή σεζόν και μεγαλύτερος κατά 150 σε σύγκριση με το 2015.
Με 62,6 περιστατικά ανά αγωνιστικό τριήμερο κατά μέσο όρο -ήτοι 20,9 ανά κατηγορία και 7,8 ανά session- το αρνητικό ρεκόρ σε ότι αφορά στις «τοποθεσίες» πήγε φέτος στο Misano, στο οποίο και κατεγράφησαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 140 στο σύνολο πτώσεις. Στις επόμενες δύο θέσεις του «βάθρου πτώσεων» βρέθηκαν για το 2017 οι πίστες του Le Mans και του Assen, στις οποίες σημειώθηκαν αντίστοιχα 94 και 91 πτώσεις και στις τρεις κατηγορίες. Πίσω από τη γαλλική και ολλανδική πίστα ακολουθούν το Motegi της Ιαπωνίας και το Phillip Island της Αυστραλίας, όπου οι ιθύνοντες της Dorna κατέγραψαν 87 και 86 πτώσεις, αντίστοιχα.
Από τις 1.126, οι 313 σημειώθηκαν στη μεγάλη κατηγορία (17,4 ανά αγνωστικό τριήμερο), ενώ 379 έλαβαν χώρα στη Moto3 (μ.ο./αγώνα.: 21). Ως εκ τούτου, πρωταθλητής, και μάλιστα με διαφορά, αναδεικνύεται η κατηγορία Moto2, με το κοντέρ να «γράφει» για το σύνολο του 2017, 434 στο σύνολο πτώσεις (μ.ο./αγώνα: 24,1). Πέρισι στο MotoGP είχαμε 288 πτώσεις, 364 στη Moto2 και 410 στη Moto3.
Στους 18 αγώνες του θεσμού, πέντε ήταν οι αναβάτες που έπεσαν από τη σέλα των μοτοσικλετών τους περισσότερες από 20 φορές, με έναν όμως, τον Sam Lowes, να αναδεικνύεται ο… αρχηγός με 31 στο σύνολο πτώσεις -οι περισσότερες που έχουν καταγραφεί σε μια χρονιά από το 2006 μέχρι σήμερα. Με διαφορά στήθους πίσω από τον Βρετανό της Aprilia βρέθηκε ο Jorge Navarο από την Moto2, με μια μόλις πτώση λιγότερη, ενώ τρίτος κατετάγη ένας ακόμα αναβάτης της μεγάλης κατηγορίας. Και μάλιστα όχι… όποιος κι όποιος, αλλά ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής της, Marc Marquez, που είδε εαυτόν να πέφτει από τη σέλα της RC213V, 27 στο σύνολο φορές, αλλά μόλις 2 σε αγώνα -σε αυτές ασφαλώς και δεν συνυπολογίζονται τα απίστευτα σωσίματα του 24χρόνου Ισπανού σε Βαλένθια και Μαλαισία. Από τη μεριά του, ο Alvaro Bautista προσπάθησε πολύ, αλλά τελικά δεν κατάφερε να «νικήσει» τον συμπατριώτη του, μένοντας στις 26 πτώσεις, δύο περισσότερες από τον επιρρεπή Βρετανό της LCR Honda, Cal Crutchlow. Την κάθε άλλο παρά άτυπη αυτή «10άδα» συμπληρώνουν δύο αναβάτες της Moto2, οι Sandro Cortese και Axel Pons, έχοντας στο ενεργητικό τους για το 2017 από 22 και 20 πτώσεις ο καθένας, και τρεις της Moto3, oι John McPhee, Gabriel Rodrigo και Kaito Toba, με 20, 19 και 19 πτώσεις αντίστοιχα.
Επιστρέφοντας στη μεγάλη κατηγορία, πίσω από τους Lowes, Marquez, Bautista και Crutchlow, βρέθηκαν οι Aleix Espargaro (19), Loris Baz και Karel Abraham (από 15), ενώ από 14 και 12 πτώσεις είχαν οι Jack Miller και Johann Zarco. Διόλου τυχαία, ο αναβάτης με τις λιγότερες απώλειες, μόλις 4, ήταν ο Valentino Rossi (σ.σ.: σε αυτές ασφαλώς και δεν υπολογίζεται η καλοκαιρινή… εξωαγωνιστική πτώση του Ιταλού εννέα φορές Παγκόσμιου Πρωταθλητή σε προπόνηση με μοτοσικλέτες motocross η οποία του κόστισε έναν τραυματισμό στο πόδι και μία αναγκαστική αποχή από τον ιταλικό GP). Κατά τι πιο σταθεροί στη σέλα των δικών τους μοτοσικλετών (Ducati) ήταν τόσο ο Alvaro Bautista, όσο και ο διεκδικητής του φετινού τίτλου, Andrea Dovizzioso, με 6 μόλις πτώσεις έκαστος.
Παρά το γεγονός ότι οι πτώσεις τράβηξαν για μια ακόμα χρονιά την ανιούσα, οι απώλειες σε επίπεδο τραυματισμών περιορίστηκαν φέτος σε έναν σπασμένο καρπό, ένα μετατάρσιο, ένα πήχη, μια κνήμη, έναν βραχίονα μια λεκάνη, δύο σπασμένα δάκτυλα, τρεις αστραγάλους, έξι κλείδες και κάμποσες ασφαλώς… μελανιές. Το πόσο ασφαλείς είναι πλέον οι αγώνες ταχύτητας μοτοσικλετών αναδεικνύεται και από τη διαχρονική εξέλιξη των απωλειών ζωών από το 1949 μέχρι και σήμερα. Πιο συγκεκριμένα, τη δεκαετία του ’50, όταν οι αναβάτες αγωνίζονταν σε σαφώς πιο επικίνδυνα τερέν, όπως το Isle of Man, το Spa και το «μεγάλο» ‘Ring, για παράδειγμα, οι θάνατοι ανήλθαν στους 28, ενώ αντίστοιχα υψηλό ήταν το ανθρώπινο κόστος και τις επόμενες δύο δεκαετίες -25 και 24 νεκροί αντίστοιχα.
Τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται κάπως τη δεκαετία του ’80 (14 νεκροί), ενώ μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, οι απώλειες περιορίστηκαν, χάρη στις αγωνιώδεις προσπάθειες και πρωτοβουλίες των ίδιων των αναβατών, στις μόλις 2 (Nabuyuki Wakai και Simon Prior). Από το 2000 έως και το 2009 από τη ζωή κατά τη διάρκεια αγώνα έφυγε μόνο ο Ιάπωνας, Daijiro Kato, στην πίστα της Suzuka το 2003. Δυστυχώς, παρά την προφανή βελτίωση όλων των μέτρων ασφαλείας, η δεκαετία που διανύουμε δεν είναι και η καλύτερη, καθώς ο αριθμός των αναβατών που έχασαν τη ζωή τους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αυξήθηκε στους 3, με τους Lius Salom, Marco Simoncelli και Shoya Tomizawa να υποκύπτουν στα τραύματά τους ύστερα από σφοδρές πτώσεις που είχαν σε Βαρκελώνη, Sepang και Misano το 2016, 2011 και 2010.
Ας ελπίσουμε ότι αυτοί θα είναι και οι τελευταίοι._Χ.Α.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
