Για πολλά χρόνια, ήταν ο καλύτερος αγώνας του ERC. Στις ειδικές διαδρομές του γραφόταν ελληνική αγωνιστική ιστορία, αλλά και κρινόταν συχνά ο ευρωπαϊκός τίτλος.
Ο πρώτος διεθνής αγώνας Χαλκιδικής -με τον οποίο άρχισε ουσιαστικά η ιστορία του ράλλυ ΕΛΠΑ- ήταν ένα καλά οργανωμένο γεγονός, παρά τον ελάχιστο χρόνο που υπήρχε για την προετοιμασία της διεξαγωγής του. Επιδίωξη της Λέσχης ήταν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, εξ ου και η παρουσία δύο επιθεωρητών της FIA -ενός Ιταλού κι ενός Μονεγάσκου- στις 7 συνολικά ειδικές διαδρομές του. Ο αγώνας, που προσμετρούσε στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, συγκέντρωσε 47 συμμετοχές, από τις οποίες οι 19 προέρχονταν από τη συμπρωτεύουσα. Ξένα πληρώματα δεν υπήρχαν, εκτός από τους Τούρκους Αβγκιόγλου-Κοσίμπεϊ, που με ένα Murat 124 τερμάτισαν στην τρίτη θέση της γενικής κατάταξης. Έξι μόνο αυτοκίνητα ολοκλήρωσαν εκείνο τον πρώτο αγώνα.
Τα πρώτα ευρωπαϊκά χρόνια
Ένα πλήρωμα από τη Γαλλία και οκτώ από την Τουρκία έδωσαν το παρών στο δεύτερο διεθνές ράλι Χαλκιδικής, που προσμετρούσε πλέον στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με συντελεστή 1, καθώς και στο Βαλκανικό της εποχής εκείνης. Το 1978 ήταν η πρώτη χρονιά που στις ειδικές διαδρομές του ράλλυ ανταγωνίστηκαν δύο οδηγοί για τον ευρωπαϊκό τίτλο, οι Τόνι Καρέλο με Lancia Stratos και Φραντς Βίτμαν με Opel Kadett GTE. Ο Ιταλός κέρδισε, ο Αυστριακός κατετάγη τρίτος κι από τότε χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια ώσπου να ξαναφανεί στον τερματισμό Έλληνας νικητής. Τον επόμενο χρόνο η πρώτη θέση πήγε στην μοναδική συμμετοχή από την Γερμανία, ενώ τα ξένα πληρώματα ήταν συνολικά 15. Ξεχωριστό «χρώμα» στον αγώνα έδωσε η προσπάθεια του Μάουρο Πρελιάσκο, που ολοκλήρωσε το ράλλυ στη δεύτερη θέση της γενικής κατάταξης στο τιμόνι μιας Αlfa Romeo GTV. Οι χαρακτηριστικές χωμάτινες ειδικές διαδρομές του ράλι Χαλκιδικής όπως τα «Σήμαντρα», τα «Μεταλλεία Βάβδου», τα «Βράσταμα», η «Μεγάλη Ολυμπιάδα», τα «Δουμπιά», το «Παλαιόκαστρο» και ο «Πολύγυρος» πολύ σύντομα θα γίνονταν ο σκληρότερος στίβος για όσους ταλαντούχους κυνηγούσαν τη διάκριση ή τον τίτλο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Η εποχή των Ιταλών
Η δεκαετία του 1980 σημαδεύτηκε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, από τους νεαρούς Ιταλούς που με αυτοκίνητα του Gruppo Fiat έρχονταν στη Χαλκιδική με σκοπό τη νίκη και τον ευρωπαϊκό τίτλο, που ήταν γι αυτούς η καλύτερη προϋπόθεση για να κληθούν να αγωνιστούν με αξιώσεις στο «μεγάλο» πρωτάθλημα ράλλυ. Πρόκληση ήταν και το γεγονός ότι ο αγώνας από το 1981 είχε τον ανώτερο συντελεστή (4 τότε) στην ευρωπαϊκή διοργάνωση. Σίγουρα ο πιο διακεκριμένος ανάμεσά τους ήταν ο μετέπειτα «παγκόσμιος» Μίκι Μπιαζιόν, ενώ κανείς δε μπορεί να μην αναφερθεί και στους ικανότατους Φαμπρίτσιο Ταμπατόν και Ντάριο Τσεράτο. Τα «όπλα» της εποχής –Lancia 037 & Delta 4WD– ήταν βέβαια πανίσχυρα και πολλές σελίδες θα μπορούσαν να γεμίσουν μόνο με αυτές, περιγράφοντας τις επιδόσεις και την αξία τους. Δεν έλειψαν -στα μέσα της δεκαετίας του 1980- και συνδυασμοί παγκόσμιας κλάσης, όπως το ζεύγος Μέτα και ο Ζαν Ρανιοτί, που ήρθε στην Ελλάδα για να εξελίξει σε συνθήκες αγώνα το Renault 5 Turbo Maxi.
Παράλληλα το ράλλυ Χαλκιδικής εξελισσόταν σταθερά στο δεύτερο σημαντικότερο αγωνιστικό γεγονός της χώρας μας, μετά το ράλι Ακρόπολις, στηριζόμενο και από το σύνολο των Ελλήνων οδηγών αγώνων που το αγκάλιασαν από την αρχή. Οι συμπατριώτες μας προσπάθησαν πολύ και τα έδωσαν όλα για διακριθούν όσο γίνεται περισσότερο στον αγώνα, κύρια ο Γιώργος Μοσχούς με τα Νissan κι αργότερα ο «Τζίγκερ» με τις Lancia, ωστόσο οι συνθήκες –περισσότερο σε επίπεδο αυτοκινήτων και λιγότερο σε ικανότητες οδηγών- ήταν πολύ άνισες γι αυτούς. To 1989 μόλις 16 δευτερόλεπτα χώρισαν τελικά τον πρώτο της γενικής κατάταξης Κορσικανό Ιβ Λουμπέ από τον δεύτερο «Τζίγκερ», ενώ ο αγώνας είχε μετονομαστεί σε ράλι «ΕΛΠΑ -Χαλκιδικής» κι είχαν ακουστεί οι πρώτες προτάσεις για την μετακίνησή του σε άλλο σημείο της Ελλάδας.
Τα νεότερα χρόνια
Το 1992 το ράλι ήταν ιστορικής σημασίας για την Μitsubishi, αφού χάρις στη νίκη του Έρβιν Βέμπερ με το «Galant VR4» εξασφάλιζε τον πρώτο σημαντικό διεθνούς κύρους τίτλο της, ενώ παράλληλα ο Γερμανός κατακτούσε το πρωτάθλημα Ευρώπης. Οι καιροί στον κόσμο των ράλλυ είχαν τότε από χρόνια αλλάξει, όπως είναι γνωστό, αφήνοντας την πρωτοκαθεδρία στα τετρακίνητα όπλα του Group A και δημιουργώντας σταδιακά ισοδύναμους αντιπάλους για την Lancia. Τα επόμενα δύο χρόνια ο αγώνας κερδήθηκε από άγνωστους στο ευρύ κοινό Ιταλούς, δίνοντας την ευκαιρία (1993) στον Λουτσιάνο Τεντεσκίνι να αναδειχτεί σε πολυνίκη του ράλι ΕΛΠΑ, από τη θέση του συνοδηγού. Την περίοδο 1995-1996 οι Έλληνες επέστρεψαν στην κορυφή και στην πρώτη θέση της γενικής κατάταξης. Το γεγονός ότι οι διεθνείς συμμετοχές ήταν ελάχιστες, λόγω της σταδιακής υποχώρησης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ως θεσμού, δεν μειώνει την αξία των ελληνικών επιτυχιών ούτε τα επόμενα χρόνια. Κύρκος, Βωβός και Παπαδημητρίου κράτησαν ψηλά τα ελληνικά «χρώματα» και μόνο χάρις στις δικές τους ατυχίες πήραν πρώτα την καρό σημαία κάποια από τα ξένα πληρώματα.
Ράλλυ ΕΛΠΑ
Η 27η διοργάνωση του ράλλυ ΕΛΠΑ ήταν το ξεκίνημα μιας νέας φιλοσοφίας για τον αγώνα, αφού άλλαξε τόπο διεξαγωγής και μορφή, υλοποιώντας τις ιδέες που ήταν στο μυαλό της Λέσχης και των εμπλεκομένων σε αυτόν εδώ και χρόνια: «Στίβος» του πλέον έγινε η Πελοπόννησος και -πιο συγκεκριμένα- η περιοχή της Αχαίας, ενώ ο χαρακτήρας του μεταβλήθηκε σε ασφάλτινο.
ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
1976: «Σιρόκο» -Μ. Μακρινός Alpine Renault A110
1977: «Σιρόκο» -Μ. Μακρινός Datsun 160 J
1978: Τ. Kαρέλο –Μ. Περισινότ Lancia Stratos
1979: Γ. Κλάιντ –Γ. Βάνγκερ Opel Ascona RL
1980: Π. Zανίνι –Τ. Σάμπατερ Porsche 911
1981: Α. Boυνταφιέρι –Α. Μπερνακίνι Fiat 131 Abarth
1982: Τ. Mακρέι –Ι. Γκρίνροντ Οpel Ascona 400
1983: T. Toνιάνα –Μ. Ντε Αντόνι Lancia 037
1984: K. Kαπόνε –Σ. Κρέστο Lancia 037
1985: Μ. Μπιαζιόν –Τ. Σιβιέρο Lancia 037
1986: Φ. Ταμπατόν –Λ. Τεντεσκίνι Lancia S4
1987: Ν. Τσεράτο –Γ. Τσέρι Lancia Delta 4WD
1988: Φ. Ταμπατόν –Λ. Τεντεσκίνι Lancia Delta Integrale
1989: Ι. Λουμπέ –Ζ. Μ. Αντριέ Lancia Delta Integrale
1990: M. Ραϊνέρι –Λ. Ρότζια Lancia Delta Integrale
1991: Π. Λιάτι –Λ. Τεντεσκίνι Lancia Delta Integrale
1992: E. Bέμπερ –Μ. Χίμερ Μitsubishi Galant VR4
1993: Β. Πασκουάλι –Λ. Τεντεσκίνι Ford Escort Cosworth
1994: Σ. Πιανετζόλα –Λ. Μπάζιο Lancia HF Integrale
1995: Λ. Κύρκος –Γ. Σταυρόπουλος Ford Escort RS Cosworth
1996: Λ. Κύρκος –Γ. Σταυρόπουλος Ford Escort RS Cosworth
1997: K. Xόλοβτσικ –Μ. Βισλάβσκι Subaru Impreza 555
1998: A. Βωβός –Γ. Αλβανός Subaru Impreza WRC
1999: Γ. Παπαδημητρίου –Κ. Στεφανής Subaru Impreza WRC
2000: X. Λούντγκαρντ –Χ. Κ. Άνκερ Toyota Corolla WRC
2001: Α. Βωβός –«Ελ –Εμ» Subaru Impreza WRC
Ράλλυ ΕΛΠΑ
2002: R. Travaglia –F. Zanella Peugeot 206 WRC
2003: B. Thiry –J. Μ. Fortin Peugeot 206 WRC
2004: S. J. Joseph –J. Boyere Renault Clio S 1600
2005: Giandomenico Basso-Mitia Dotta Fiat Punto S1600
2006: Dimitar Iliev- Yanaki Yanakiev Mitsubishi Lancer Evo IX
2007: Volkan Işık-Kaan Özşenler Fiat Abarth Grande Punto S2000
2009: I. Papadimitriou- Allan Harryman Mitsubishi Lancer Evo IX
2010: Áris Vovós- Loris Meletopoulos Mitsubishi Lancer Evo IX
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
