top icon
Μοντέλα

Datsun 240Z & Nissan 300ZX: My Fairlady!

Υπάρχουν κάποια παλιότερα μοντέλα που ξεφεύγουν τόσο πολύ από την εκνευριστική ομοιομορφία του σήμερα, ώστε στο μυαλό σου αποτελούν -άνετα- κομμάτι του «ονειρικού γκαράζ» σου.

Δείγματα όμορφης αισθητικής, χωρίς να είναι εξωπραγματικά. Φαντάζουν τόσο γήινα, που σε κάνουν να θεωρείς… δεδομένο πως έπρεπε να υπάρχουν. Ευχάριστο το ότι τελικά υπήρξαν, και αδικαιολόγητο το ότι δεν επαναλήφθηκαν. Το τελευταίο, βέβαια, δηλώνει και τον ορισμό του future classic. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με το μοντέλο που ξεκίνησε την περιβόητη σειρά «Z» της Datsun, το γνωστό 240Ζ, ή S30, ή, όπως ονομαζόταν στην ιαπωνική αγορά, Fairlady.

Πριν φτάσουμε στο ραντεβού, είχαμε μάθει πως το συγκεκριμένο είναι σε μαύρο χρώμα. Παρ’ όλα αυτά ήμασταν πολύ περίεργοι να δούμε πώς φαίνεται στο μάτι. Η γραμμή του κολακεύεται -ειδικά σε αυτό το χρώμα- από τις πινελιές νίκελ, που είναι τόσες… όσες χρειάζεται. Το μάτι μας έπεσε πρώτα πάνω στις ζάντες από το 260Ζ που φορούσε, οι οποίες δεν ξένιζαν, αφού το αμάξωμα του «260» που ακολούθησε δε διέφερε τόσο εξωτερικά από το «240», πέρα κυρίως από τα μηχανικά μέρη. Μπορούμε να πούμε πως οι ζάντες τελικά έδιναν το κάτι παραπάνω στην όμορφη σιλουέτα του 240Ζ. Η γραμμή του παραπέμπει άμεσα σε σπορ κατασκευή, με το μακρύ καπό και τους χωνευτούς εμπρός προβολείς αλά E-Type, την κυρτή οροφή που καταλήγει κατευθείαν στα λιτά και πανέμορφα οπίσθια, και με τα μεγάλα αλλά διακριτικά πίσω φωτιστικά σώματα. Οι εμπρός τροχοί είναι μακριά σου και οι πίσω σχεδόν στην πλάτη σου. Ανάμεσα στους εμπρός τροχούς ζει και βασιλεύει ο ατμοσφαιρικός 6κύλινδρος σε σειρά κινητήρας L24 των 2,4 λίτρων με δύο καρμπιρατέρ, μονό εκκεντροφόρο και απόδοση 151 ίππων. To κιβώτιο είναι χειροκίνητο 4 σχέσεων και η κίνηση μεταδίδεται στους πίσω τροχούς.

Αισθήσεις

Τις αισθήσεις αρχικά ξυπνά ο ήχος του κινητήρα, που δεν έχει καμία σχέση με την έννοια «διακριτικότητα». Κάθε άλλο: η 6κύλινδρη φύση του είναι πέρα για πέρα εμφανής. Κάθεσαι στο κάθισμα και όλα βρίσκονται γύρω σου σε απόσταση μάχης. Το τιμόνι με τα μεταλλικά σπορ μπράτσα και την ξύλινη λεπτή στεφάνη δεν απέχει πολύ από τον ψηλό -επίσης καφέ- επιλογέα. Η απόσταση που έχεις να κάνεις στις αλλαγές μέχρι να ξαναπιάσεις το τιμόνι -που δεν έχει υποβοήθηση- είναι ελάχιστη. Το τιμόνι ναι μεν δε σου δίνει την απόλυτη αίσθηση, έχει όμως κύκλο από άκρη σε άκρη μόνο 2,7 στροφές, και αυτό σε κάνει να ξεχνάς οποιαδήποτε απόκοσμη αίσθηση σου προσφέρει αρχικά. Σημαντικό όταν έχεις σχεδόν το μισό αυτοκίνητο… μπροστά από το παρμπρίζ! Το ταμπλό του είναι ένα ενιαίο κομμάτι με μαλακή αίσθηση. Ο πίνακας οργάνων του καταλαμβάνεται κυρίως από δύο όργανα, που είναι το ταχύμετρο και το στροφόμετρο. Ακριβώς δεξιά τους και ψηλά στο κέντρο, πάνω από το σύστημα εξαερισμού, βρίσκονται άλλα τρία όμορφα χωνευτά όργανα. Το ένα είναι το αναλογικό ρολόι, το δεύτερο έχει δείκτη καυσίμου και απόθεμα μπαταρίας και το τρίτο πίεση λαδιού και θερμοκρασία νερού. Πίσω από τα καθίσματα βλέπεις και τον πρακτικό του χαρακτήρα, αφού όλος ο χώρος μέχρι την πίσω πόρτα είναι διαθέσιμος για τις αποσκευές δύο ατόμων. Μάλιστα, καθώς το πίσω μέρος είναι τύπου liftback, η πόρτα έχει μεγάλο άνοιγμα, για εύκολη φόρτωση. Αλλά αυτά είναι το κερασάκι του 240Ζ, αφού εκείνο που όλοι θέλουν να δουν είναι το πώς συμπεριφέρεται στο δρόμο. Εκεί πρέπει να φτάσεις για να ολοκληρώσεις την εικόνα, και αξίζει να το κάνεις.

Μηχανή του χρόνου

Ξεκινώντας σε ανηφορική διαδρομή με πολλές στροφές, με οποιαδήποτε από τις σχέσεις 3 ή 4, δε γονατίζει ποτέ. Ακούει στο πάτημα του γκαζιού και συνεχίζει χωρίς καν να ζορίζεται. Ναι, στρίβει και, παρά την ηλικία του, δύσκολα σε προβληματίζει σοβαρά ή σε αγχώνει. Μάλιστα μπαίνεις, δένεσαι, ξεκινάς, και στα πρώτα μέτρα νιώθεις πως «το έχεις», πως ήσουν πριν λίγο μαζί του και απλώς επαναλαμβάνεις άλλη μία διαδρομή. Το κιβώτιο αποκάλυψη. Τέτοιας ηλικίας αυτοκίνητο, και οι μικρές αποστάσεις μεταξύ των σχέσεων, όπως και η αίσθηση του κουμπώματος με ένα ποιοτικό ανεπαίσθητο «κλακ», σε εντυπωσιάζουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις λάθος στις αλλαγές, δε σε αφήνει να το σκεφτείς! Ρουφάει τον επιλογέα στη θέση που δείχνεις ότι έχεις πρόθεση να χρησιμοποιήσεις, σαν να σου λέει «πάμε, συνεχίζουμε, εδώ είμαι!». Ανέβασμα στο βουνό, κατέβασμα με αίσθηση σιγουριάς και ο κινητήρας είναι πάντα εκεί για να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε εντολή σου, πάντα αδιάκριτα ηχηρός. Εύκολο, γοητευτικό, δυνατό και δικαιολογημένα τόσο αγαπητό σε πολύ κόσμο.

Στη χώρα μας αποτέλεσε και αποτελεί μια σπάνια εικόνα. Ίσως ο κυβισμός του (κυρίως) και ο ειδικός του χαρακτήρας να κατέστησαν δύσκολη την παρουσία του στους δρόμους μας. Κάτι που δε συνέβη στον υπόλοιπο κόσμο, και ειδικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου το 240Z το έβλεπες παντού! Οι Αμερικανοί το τίμησαν δεόντως και το τιμούν έως και σήμερα. Τώρα πια όσοι ψάχνουν ένα καλό ανατρέχουν κυρίως προς τα εκεί, και ακόμη το κόστος -ειδικά για κάποιο καλό σκαρί που θέλει από ελάχιστη ή λίγη παραπάνω δουλειά- παραμένει σε απόλυτα λογικές τιμές. Τέτοιες τιμές που δικαιολογούν ακόμα και τα μεταφορικά τους μέχρι εδώ. Το ότι το αξίζει είναι σίγουρο. Το αν θα μπορέσεις να το χαρείς εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, και κυρίως από τον κυβισμό, γιατί από πλευράς αντοχής στη χρήση πραγματικά δείχνει και είναι πολύ ανθεκτικό. Φαίνεται και το νιώθεις, όταν συμβιώσεις έστω και για λίγο μαζί του. Ένα κουπέ που μπορεί αρχικά να εμφανίστηκε ως σπορ, αλλά τελικά, έπειτα από μια έστω σύντομη επαφή μαζί του, είσαι σίγουρος πως έχεις να κάνεις με ένα διθέσιο μικρό GT… παλαιάς κοπής. Καλά συντηρημένο, σου δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να σε πάει μακριά και με μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο, καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής – όποιας διαδρομής.

Βέβαια, στη συνάντησή μας το 240Ζ δεν ήρθε μόνο του, αλλά έφερε μαζί και έναν απόγονο. Το μοντέλο που βρέθηκε απέναντι από τη Supra, και δεν είναι άλλο από το 300ΖΧ με τον 3λιτρο twin-turbo των 300 ίππων και το σύστημα τετραδιεύθυνσης. Αντίθετα με τη Supra, δεν είχε τον δημοφιλή 2JZ με τις άπειρες προοπτικές βελτίωσης, αλλά αυτό δεν αναιρεί τον ολοκληρωμένο χαρακτήρα του ΖΧ – ούτε ο VG30 κάτω από το καπό είναι τυχαίος. Ίσως επιβεβαιώνει το γιατί υπάρχουν συντριπτικά περισσότερα αυθεντικά και απείραχτα 300ΖΧ από ό,τι Supra. Πραγματικό GT με όλη τη σημασία της λέξης, αλλά… όχι μόνο. Μπαίνεις στη χαρακτηριστική ‘80s καμπίνα και η θέση σε αγκαλιάζει, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο του προγόνου του, αλλά ακόμα καλύτερα, ενώ και η αισθητική εδώ είναι εμφανώς πολλά χρόνια μπροστά. Όλα τα χειριστήρια είναι κυριολεκτικά στη διάθεση του οδηγού. Σε σημείο που, πέρα από τον πίνακα οργάνων, έχεις κοντά στις άκρες των δακτύλων σου και δύο δορυφόρους με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ξεκινάς και αμέσως νιώθεις την απίστευτη ευκολία που έχουν αυτά τα κατασκευάσματα των Ασιατών στο χειρισμό, και αρχικά λες: «Εδώ έχουμε ένα GT! Εύκολο, με ήρεμη δύναμη και διαχειρίσιμο». Μισό λεπτό… Ας μη βιαζόμαστε πριν οδηγήσουμε.

Δένεσαι στο μπάκετ, νιώθεις το κιβώτιο-διαμάντι με τον κοντό επιλογέα να είναι πολλά υποσχόμενος, με το τιμόνι εδώ υδραυλικό πια, και βυθίζεις το πόδι στο πάτωμα. Το τράβηγμα είναι συνεχές και γεωμετρικά αυξανόμενο. Ο τρόπος που πατάει στο δρόμο σού δίνει μια αίσθηση ασφάλειας και -το κυριότερο- την αίσθηση πως ξέρεις και εσύ τι κάνεις. Στις στροφές αισθάνεσαι ότι το πίσω μέρος έχει μια δική του προσωπικότητα, που όμως δεν είναι αντίθετη με τη δική σου, αλλά αποδεικνύεται επικουρική των προθέσεών σου. Η τετραδιεύθυνση είναι εκεί και κάνει τα πάντα για να ακολουθήσει. Αν το παρακάνεις αντιδρά ξαφνικά, όχι για να σε τρομάξει, αλλά για να βάλει ένα χεράκι προς τη σωστή κατεύθυνση, για να σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη, και ξαφνικά χαμογελάς με ικανοποίηση. Στρίβεις, αλλάζεις ταχύτητα, σημαδεύεις, και πάλι από την αρχή! Εύκολα, αβασάνιστα, όχι απαραίτητα χαλαρά, γιατί οι 300 ίπποι δεν είναι λίγοι, αλλά με σιγουριά. Ναι… ούτε αυτό είναι καθαρόαιμο sportscar. Όχι ότι αυτό αποτελεί μειονέκτημα, γιατί τελικά και αυτό GT είναι, αλλά έχει την αλητεία του και αν έχεις όρεξη… ανταποδίδει και «πυροβολεί κατά ριπάς»!

Κύριος όμως στόχος της συνάντησης ήταν σίγουρα το 240Ζ. Επί προσωπικού, ένα κομμάτι της αυτοκίνησης που παραμένει πολύ ψηλά στο χώρο του κλασικού. Σίγουρα το DNA του 300ΖΧ παραλίγο να μας παρασύρει, αλλά ως κατασκευή, αν και ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, δεν αποτέλεσε αυτό που ήταν στην εποχή του το αρχικό «Ζ». Ένα αυτοκίνητο για το οποίο λογικά και δικαιολογημένα… ακόμη καμαρώνουν οι Ιάπωνες, και καλά κάνουν, ειδικά αν σκεφτούμε πως όχι μόνο κατασκευάστηκε από τους ίδιους, αλλά και σχεδιαστικά ήταν 100% δικό τους δημιούργημα. Αυτή η αίσθηση ενός μοναδικού σπορ κουπέ που δικαιολογημένα έκαψε καρδιές επιβεβαιώνεται περίτρανα όταν το ζήσεις από κοντά, τόσο λόγω της εμφάνισής του, όσο και εξαιτίας του ότι οδηγικά αποδείχθηκε συνέχεια αυτού που έβλεπες. Ένα «Datsun από τα λίγα», με αισθητική που παραπέμπει σε γνωστές βρετανικές κατασκευές με τον ιαγουάρο στο καπό, ίσως και από Ιταλία μεριά. Μια μικρογραφία τους, αλλά πιο προσιτή, πιο κοντά σε όσα μπορείς να φτάσεις, και τελικά με μεγάλη αξιοπιστία. Ας μην κρυβόμαστε, αυτοί εκεί πέρα «το είχαν πάντα»! Με γνώμονα αυτό που ξέρεις αρχικά για τους Ιάπωνες εκείνης της περιόδου (εξαιρώντας ειδικές κατασκευές), πέρα από την εμφάνισή του, περιμένεις να συναντήσεις κάτι απρόσωπο και συνηθισμένο, ειδικά σε αίσθηση, και τελικά εκπλήσσεσαι ευχάριστα, σε σημείο να θαυμάζεις και να κατανοείς το λόγο που έγινε τόσο δημοφιλές και που σήμερα, ως κλασικό, είναι επίσης αρκετά ποθητό.


Γοητευμένοι από το 240Ζ και σίγουρα… κλείνοντας το μάτι στο 300ΖΧ, ζήσαμε ακόμα μία μέρα με άλλο ένα ταξίδι στο παρελθόν της αυτοκίνησης. Ζήσαμε την οπτική των Ιαπώνων μέσα από μια εποχή αυθεντική, που θα θέλαμε να συνεχίζεται μέχρι σήμερα. So long, my Fairlady!_ Θ. Τ.


ΚΕΙΜΕΝΟ: ΘΩΜΑΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΜΠΑΝΕΛΛΗΣ


ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ