top icon
Μοντέλα

Shelby GT500: Ραντεβού με έναν αμερικανικό θρύλο

Kάποια αυτοκίνητα απολαμβάνουν το σεβασμό και το θαυμασμό μεγάλου ποσοστού εκείνων που ασχολούνται με την ιστορία της αυτοκίνησης.

Για κάποια από αυτά η φήμη τους -ο θρύλος τους, για να είμαστε ακριβείς- ξεπερνά τα σύνορα της χώρας κατασκευής τους. Μοντέλα που δε δημιουργήθηκαν για να είναι πρακτικά, ούτε με πρώτη προτεραιότητα τη λογική, αλλά που μπορούν και αυξάνουν τη ροή του αίματός μας και τους χτύπους της καρδιάς μας άμα τη εμφανίσει. Εκείνα που θες να δεις από κοντά, να τα ακούσεις, να τα μυρίσεις, να ζήσεις την εμπειρία, έστω και για λίγο. Όταν, μάλιστα, προέρχονται από μια χώρα με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία αναφορικά με την αυτοκίνηση, τότε «γεννούν» και μια περίεργη προσμονή…

Λέγεται στους κύκλους των muscle cars -γιατί περί τέτοιου πρόκειται, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό- ότι η Mustang αποτελεί «American Icon», αλλά η Shelby είναι «American Legend»! Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για μια Shelby που δε βλέπουμε εύκολα από κοντά. Όταν οργανώθηκε αυτή η συνάντηση, οι πρώτες πληροφορίες έκαναν λόγο για μια αυθεντική 1967 Shelby GT500 που βρίσκεται εδώ στην Ελλάδα. Μόνο στο άκουσμα της πληροφορίας και με την προοπτική να βρεθούμε κοντά της, είχαμε ήδη αρχίσει να κάνουμε ένα ακόμα «τικ» στη λίστα αυτών που θέλουμε να έχουμε ως εμπειρίες. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για ένα από τα περίπου 2.000 και κάτι αυτοκίνητα που κατασκευάστηκαν όλα κι όλα.

Η στιγμή είχε φτάσει και, πλησιάζοντας στο σημείο συνάντησης, είχαμε ήδη αρχίσει να διακρίνουμε από μακριά την υπέροχη σιλουέτα εκείνης που θα θέλαμε να είναι το «κορίτσι του ραντεβού»… Στεκόταν με μεγαλοπρέπεια, ντυμένη στα κρεμ (πιο χαρακτηριστικό δε γίνεται), με τις δύο επίσης χαρακτηριστικές μπλε λωρίδες να διαπερνούν το κορμί της από εμπρός μέχρι πίσω. Όπως έπρεπε να είναι, δηλαδή. Όπως την ήθελε… τη φαντάστηκε και την εμπνεύστηκε ο Κάρολ Σέλμπι!

Με λίγα λόγια

Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, ανοίγοντας παρένθεση: επειδή ακούγεται συχνά βλέποντας μια ’67 Shelby GT500, ποτέ -μα ποτέ- μην μπερδεύουμε αυτήν τη Shelby με τη γνωστή ντίβα της μεγάλης οθόνης, που ακούει στο όνομα «Eleanor». Η κινηματογραφική εκείνη Mustang δημιουργήθηκε για τη γνωστή ταινία με τον Νίκολας Κέιτζ, το Gone in 60 Seconds. Πριν από την ταινία του 2000, το όνομα «Eleanor» δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ για κάποια Mustang. Ούτε καν για τη Mustang στην πρώτη ταινία του 1971, η οποία ήταν μια μεταγενέστερη Mach 1, και όχι Shelby. Η «Eleanor» ήταν κατά βάση μια ’67 Mustang Fastback, με ειδικό σύγχρονο body kit, σύγχρονα μηχανικά μέρη και γενικά ένα διαφορετικό αυτοκίνητο από το αυθεντικό Shelby GT500 του 1967. Έχοντας, μάλιστα, κάτω από το καπό άλλον κινητήρα, τον 351 V8 Crate Engine της Ford με 400 ίππους, ακόμα και μηχανικά, ομοιότητες… δεν υπήρχαν. Ούτε το εσωτερικό της ήταν εκείνο με το οποίο ξεκίνησαν να παράγονται οι Shelby GT500 του ’67. Επίσης, η χαρακτηριστική τάπα βενζίνης της αυθεντικής GT500 βρίσκεται κρυμμένη ανάμεσα στα πίσω φώτα, πίσω από το σήμα με την κόμπρα, ενώ στην «Eleanor» είναι ψηλά στο πίσω φτερό. Διαφορετικά είναι και το καπό, οι εξατμίσεις στα πλαϊνά και τέλος οι χαρακτηριστικοί διπλοί κεντρικοί προβολείς, που δεν ήταν μέσα στη μάσκα, αλλά χαμηλά στο εμπρός σπόιλερ. Τώρα πια εμφανίζονται συνεχώς ρέπλικες της «Eleanor», με μοναδικές προοπτικές ιπποδύναμης, που παραμένουν εκπληκτικά αυτοκίνητα, αλλά δεν είναι… ’67 Shelby GT500. Παρεμπιπτόντως, ούτε η Mustang από το επίσης εκπληκτικό «Bullitt» με τον Στιβ ΜακΚουίν ήταν Shelby GT500. Ήταν στη σωστή περίοδο και γενιά αμαξώματος, αλλά ήταν μια Ford Mustang Fastback GT του 1968 με τον 390 c.i. (6.4L) V8, και όχι Shelby. Κλείνουμε την παρένθεση.

Κυρία

Επιστρέφοντας στη «δική μας», κάτω από το τεράστιο καπό με τις δύο εισαγωγές βρίσκεται ο αυθεντικός 428 V8 των 7,0 λίτρων με απόδοση 355 ίππους. Ένας κινητήρας βασισμένος στον γνωστό 427 V8, με τον οποίον είχαν τρέξει τότε στο LeMans τα αγωνιστικά της Shelby Racing Team, καταλαμβάνοντας τις τρεις πρώτες θέσεις μπροστά από τις Ferrari! Ναι… αυτός ήταν ένας αγωνιστικός κινητήρας, και μάλιστα, έχοντας ως στόχο αγώνες τέτοιας διάρκειας, ήταν και κινητήρας που κρατούσε την υψηλή του απόδοση σταθερή, για πολλές ώρες οδήγησης. Στην GT500 ο «428» αποτελούσε μια πιο πολιτισμένη παραλλαγή του αγωνιστικού «427», αλλά χωρίς πολλές υποχωρήσεις, πέρα από τον ήχο, ο οποίος στην αγωνιστική έκδοση απλώς δεν ήταν καθόλου «κοινωνικός».

Είμαστε λοιπόν πια κοντά στο θρύλο της Shelby. Πλησιάζοντάς την, αρχίζεις να χαϊδεύεις με το βλέμμα τις γραμμές της, που είναι ατελείωτες. Πρόκειται για ένα μεγάλο κουπέ. Για την ακρίβεια, για ένα Fastback, όπως αποκαλούνταν κάποτε τα μοντέλα που η γραμμή της οροφής τους συνέχιζε μέχρι την ουρά – και οι Mustang γενικά χρησιμοποιούσαν πολύ αυτό το όνομα στα μοντέλα τους. Εξάλλου, οι θρυλικές Shelby, που βασίζονταν στις Mustang, είχαν αυτό τον τύπο αμαξώματος. Το μεγάλο καπό με τους δύο αεραγωγούς είναι από fibergrlass, όπως και οι αεραγωγοί στη θέση των πίσω παραθύρων, η πίσω αεροτομή και αρκετά ακόμα μέρη του αμαξώματος. Τα πίσω φώτα δεν είναι τα χαρακτηριστικά τριπλά κάθετα της Ford Mustang της εποχής, αλλά προέρχονται από το Ford Cougar της ίδιας χρονιάς. Στο κέντρο της μάσκας η GT500 έχει δύο μεγάλους προβολείς, που ενισχύουν τον ήδη έντονο χαρακτήρα της κατασκευής.

Ανοίγεις την πόρτα και νιώθεις ότι μπαίνεις σε μηχανή του χρόνου. Η αντίθεση του μαύρου σαλονιού με τις ατελείωτες δόσεις νίκελ σε μεταφέρει αμέσως στον… πολεμικό χαρακτήρα της εποχής. Το μάτι πέφτει πάνω στον επιλογέα ταχυτήτων. Τι καλά! Αυτή η GT500 ήταν με το χειροκίνητο κιβώτιο 4 σχέσεων, που ταίριαζε περισσότερο με το χαρακτήρα της. Τελικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και πρακτική, με το άνετο εσωτερικό και τα πίσω καθίσματα που όταν δεν τα χρειάζεσαι πέφτουν, αυξάνοντας παραπάνω από ικανοποιητικά τον επίπεδο χώρο αποσκευών. Αναρωτιέσαι τελικά μήπως ήταν και πρακτικό, μέχρι που γυρίζεις το κλειδί στη μίζα. Εκεί ξεχνάς ό,τι έλεγες πριν από λίγο και αστραπιαία μεταφέρεσαι στον κόσμο της Shelby GT500. Αν ο ήχος του κινητήρα στις υπόλοιπες Mustang ή Shelby είναι hard rock, εδώ είναι πραγματικό… heavy metal! Τα δύο τετραπλά καρμπιρατέρ της Holley δεν αστειεύονται. Ο αγωνιστικός χαρακτήρας επιβεβαιώνεται πια οριστικά όταν, κοιτώντας πάνω από τα καθίσματα, βλέπεις το εργοστασιακό roll bar, το οποίο ξεπροβάλλει μέσα από τις πλαϊνές επενδύσεις, διαπερνώντας κατά πλάτος το μέσον της οροφής, και φοράς τις ζώνες ασφαλείας που στηρίζονται πάνω του. Όλα αυτά, και ακόμη δεν έχει αρχίσει να κινείται.

Όταν τελικά ξεκινήσεις, συγκεκριμένες λέξεις έρχονται στο μυαλό σου: δύναμη, ροπή, μεγαλοπρέπεια, ικανότητες, διάρκεια, δέος, ήχος, και ξανά από την αρχή. Όλες οι έννοιες ταυτόχρονα παρούσες σε υπερθετικό βαθμό! Στη στενή -για το μεγάλο κορμί της- ορεινή διαδρομή που επιλέξαμε, η Shelby ανέβαινε και κατέβαινε χωρίς να προβληματίζεται. Tο τι σχέση είχες στο κιβώτιο τελικά δεν έπαιζε ρόλο, αφού απλώς με το πάτημα του γκαζιού σκαρφάλωνε τις ανηφόρες κάνοντάς το να φαίνεται, όπως θα έλεγαν οι συμπατριώτες της, a piece of cake! Στις κλειστές στροφές έδινε μια αίσθηση ασφάλειας και ικανότητας, αλλά το τι έκανες με το δεξί πόδι ήθελε γνώσεις και προσοχή. Αρκεί ένα βαθύτερο πάτημα του γκαζιού, και δε θα διστάσει να ανοίξει την τροχιά του πίσω μέρους.

Κάποια στιγμή βγήκαμε από το αυτοκίνητο, αφήνοντας τον ιδιοκτήτη της να ανέβει και να κατέβει μερικές φορές, μόνο και μόνο για να τη χαζέψουμε, αλλά… κυρίως για να την ακούσουμε. Παραδόξως, έπειτα από τόση ώρα που κινούνταν με σχέσεις μικρότερες από ό,τι θα έπρεπε να κινηθεί, για να ξεδιπλώσει τα ταλέντα της, ο δείκτης θερμοκρασίας παρέμενε ακλόνητος στην αρχή της ένδειξης! Δεν ίδρωσε, δεν κουράστηκε… δεν την ακούμπησε όλο αυτό. Έτσι είναι οι ντίβες!

Εμπειρία

Είναι κάποια αυτοκίνητα που δε συναντάς πολλές φορές στη ζωή σου και, ακόμα κι αν τύχει, δε σου δίνεται τόσος χρόνος μαζί τους. Σε αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο η πρόθεση των ιδιοκτητών της, που πραγματικά έδειξαν πως τη χαίρονται. Πως δεν είναι απλώς κάποιοι που έτυχε να βρουν στο δρόμο τους μια σπάνια Shelby GT500 και να τη μετατρέψουν σε garage queen. Τη ζουν όσο τους το επιτρέπουν οι συνθήκες, ή όσο θα τους το επιτρέψουν πια οι παράλογες αλλαγές νομοθεσίας περί ιστορικών. Το βασικό, μοιράζονται την εμπειρία αυτή με άλλους. Πραγματικά, ενώ οι ίδιοι προτίμησαν να μείνουν ανώνυμοι, μας αγκάλιασαν με τους τρόπους τους και με την αγάπη τους για αυτό το αυτοκίνητο. Μοιράστηκαν με χαρά όλα όσα σημαίνει για αυτούς και έδωσαν και σε εμάς την ικανοποίηση, πέρα από την ίδια την εμπειρία, ότι ευτυχώς κάποια σημαντικά κλασικά αυτοκίνητα βρίσκονται σε καλά χέρια και εκτιμούνται όπως τους αξίζει. Γράφουμε «ιδιοκτήτες», γιατί πρόκειται για πατέρα και γιο. Παρών στη φωτογράφιση ήταν ο νεαρότερος ιδιοκτήτης της, που διαπιστώσαμε πως την οδηγεί με μεγάλη άνεση. Ένας νέος άνθρωπος που, ενώ οδηγεί σύγχρονα αυτοκίνητα, εκτιμά και απολαμβάνει, όσο του το επιτρέπουν οι συνθήκες στη χώρα μας, ένα σημαντικό κομμάτι της αυτοκίνησης. Προφανώς και πρέπει να ζούμε στο τώρα και για αυτό που θα έρθει, στη λογική και τη λειτουργικότητα, αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε από πού προήλθαν όλα αυτά και, ειδικά, τι προσέφεραν. Κυρίως την ψυχή και την ομορφιά της συμμετοχικότητας, που σήμερα εκλείπουν. Χωρίς τα οποία κάποιοι δε θα είχαν βιώσει οδηγική ικανοποίηση -που απαιτεί ικανότητες- και την εμπειρία του διαφορετικού.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε τις ημέρες του απόηχου της ανακοίνωσης για την απαγόρευση κυκλοφορίας των αυτοκινήτων με ιστορικές πινακίδες. Δε γνωρίζαμε αν υπήρξε κάποια εξέλιξη, θετική ή αρνητική (έτσι κι αλλιώς όλα θέλουν το χρόνο τους στη χώρα μας), αλλά σίγουρα είναι κρίμα τέτοια αυτοκίνητα να μην μπορούν να γίνουν αντικείμενο απόλαυσης και θαυμασμού από όλο και περισσότερους λάτρεις του είδους. Αντ’ αυτού, όλα δείχνουν πως θα πρέπει αναγκαστικά να κλείνονται σε γκαράζ, σαν… έργα τέχνης. Σαν κάτι που θαυμάζεται μόνο σε κλειστές αίθουσες, ως πίνακας ζωγραφικής μεγάλου καλλιτέχνη. Προσωπική μου άποψη είναι πως ό,τι έχει ρόδες πρέπει να πατάει στο δρόμο, τουλάχιστον στο βαθμό που του το επιτρέπει η σπανιότητά του. Ακόμα κι αν χρειάζεται να κάνει λίγες φορές το χρόνο μόνο μία διαδρομή, μοιράζοντας χαμόγελα στο δρόμο, μέχρι να καταλήξει και να σταθεί με μεγαλοπρέπεια μπροστά στα μάτια κάθε λάτρη της αυτοκίνησης._ Θ. Τ.

Ποιος είναι

Ο Θωμάς Τριάντης είχε την τύχη να γεννηθεί από πατέρα petrolhead, μέσα σε μια οικoγένεια που λάτρευε τα αυτοκίνητα και τα συνεχή road trip. Μεγάλωσε μέσα στις μυρωδιές και στους ήχους μιας 2λιτρης Veloce και ενός Dauphine Gordini, και ακολούθησαν και άλλα, πολλά άλλα. Στην αρχή της εφηβείας του μετοίκησε στις ΗΠΑ, και η αντίθεση κουλτούρας αυτοκινήτου αποτέλεσε πολιτισμικό σοκ για τον ίδιο. Όταν αργότερα επέστρεψε στην πατρίδα, ήταν η ώρα να ξεκινήσει το δικό του ταξίδι στην αυτοκίνηση. Έχει αλλάξει περισσότερα από είκοσι αυτοκίνητα και κατά καιρούς έχει οδηγήσει ακόμα περισσότερα. Το Νοέμβριο του 2014 δημιούργησε την ομάδα Car Arena στο facebook, με θέμα το αυτοκίνητο. Η ομάδα έγινε μια τεράστια παρέα, με σημαντικούς ανθρώπους και κυρίως καλούς φίλους που τη στήριξαν, με τους οποίους ο ίδιος νιώθει τυχερός να γράφει, να μοιράζεται, να μαθαίνει, να συνεχίζει να ζει -εντός και εκτός social media- έναν κόσμο που σέβεται την αυτοκίνηση. Παραμένει ανοιχτόμυαλος και θαυμαστής πολλών σχολών αυτοκίνησης, με αδυναμία στα muscle cars, με πόθο για ένα πανέμορφο 240Ζ, ιταλόφιλος, γιατί συμβίωσε πολύ μαζί τους και το χάρηκε, αλλά και με μόνιμη λατρεία για μια 50άρα από τη Στουτγάρδη… για «911» λόγους._ Θ. Τ.


ΚΕΙΜΕΝΟ: ΘΩΜΑΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ


ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ