Δυό χρόνια πέρασαν από την ημέρα που έφυγε ο Γάκης Καλεμτζάκης, ένας από τους καλύτερους οδηγούς που έβγαλε η Βόρεια Ελλάδα, που κόσμησε με την παρουσία του τους Ελληνικούς αγώνες για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα.
Δυό χρόνια πέρασαν από την ημέρα που έφυγε ο Γάκης Καλεμτζάκης, ένας από τους καλύτερους οδηγούς που έβγαλε η Βόρεια Ελλάδα, που κόσμησε με την παρουσία του τους Ελληνικούς αγώνες για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα.
Για όλους όσους τον γνώρισαν εντός και εκτός ειδικών διαδρομών, ήταν ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος των Βορείων, μιας γενιάς σπουδαίων οδηγών αγώνων της συμπρωτεύουσας, που ανδρώθηκε ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στις αρχές της δεκαετίας του 70. Γόνος ισχυρής οικονομικά οικογένειας και κάτοχος μιας Porsche από νεαρή ηλικία, με την οποία προσιτός σε όλους πήγαινε τους φίλους του βόλτα στο Χολομώντα, αγάπησε από νωρίς τα γρήγορα αυτοκίνητα και όλο το αγωνιστικό σκηνικό γύρω από αυτά. Στους αγώνες είχε οδηγήσει πολλά και καλά αυτοκίνητα, που το καθένα τους είχε το δικό του χαρακτήρα, έχοντας την ικανότητα να προσαρμόζεται γρήγορα στις αλλαγές και συχνά με πολύ καλά αποτελέσματα.
Οι επιτυχίες του (που βέβαια δεν έλειψαν και θα μπορούσαν να είναι περισσότερες) δεν κρίνονται στα στενά πλαίσια των απόλυτων αριθμών, αλλά στην ποιότητα που ανέδιδε το γεγονός ότι ο Καλεμτζάκης υπήρξε ο ταχύτερος του ελληνικού Βορρά. Μετράει 4 Πανελλήνια Πρωταθλήματα Ασφάλτου και τρία χωμάτινα Βορείου Ελλάδος. Συνοδηγός του ένας από τους πιστούς συντρόφους του, όλα τα χρόνια, ο Ακύλας Μαυρίδης.
Ξεκίνησε τους αγώνες το 1964 και στη διάρκεια της καριέρας του οδήγησε μεταξύ άλλων Ford Cortina Lotus, Ford Capri, BMW 1800, Οpel Kadett Rally, Fiat 124, διάφορα Escort, Opel, Ford Sierra Cosworth Group A. To 1970 κέρδισε με το Capri το 4ο Ράλλυ Δ.Ε.Θ., στο οποίο τρία χρόνια νωρίτερα είχε τερματίσει τρίτος με τη BMW, πίσω από Ειπώρχ και Μέλα και μπροστά από τον Σταύρο Ζαλμά και τον Γιώργο Ραπτόπουλο. Κάποιες φορές άφηνε τη συμπρωτεύουσα και κατέβαινε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να αγωνιστεί, όπως έκανε και το 1987, νικώντας το Αττικό Ράλλυ με Opel 400.
Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, o τερματισμός του στο ράλλυ Χαλκιδικής του 1990 στην τρίτη θέση της γενικής κατάταξης. Πολύ καλός εντός και άρχοντας εκτός ειδικών διαδρομών, έγραψε καταπληκτικούς χρόνους με ό,τι κι αν οδήγησε, όντας ικανότατος σε κάθε είδους έδαφος. Αγαπούσε το καλό χώμα και τα δυνατά αγωνιστικά, άσχετα αν ήταν εύκολα ή δύσκολα στη συμπεριφορά τους, ενώ δε δίσταζε και στην άσφαλτο όπως απέδειξε κάποτε στα Ράλλυ Αττικό και Αχαιός με το λευκό Manta. Aνάλογα με την έκβαση του αγώνα, καθώς επίσης την κατάσταση και τις δυνατότητες του εκάστοτε αυτοκινήτου του, γνώριζε πότε πρέπει να είσαι θεαματικός και πότε αποτελεσματικός.
Αντί επιλόγου, θα σταθούμε στα όσα σπουδαία και ουσιώδη αναφέρει περιγράφοντάς τον ο γιός του Στέλιος, που έχει δημιουργήσει στο facebook την ομάδα φίλων του Γάκη Καλεμτζάκη: Δεν θέλω να γράψω κάτι για την ικανότητά του στην οδήγηση, όσοι τον είδαν ξέρουν. Ο άνθρωπος Γάκης ηταν μιά κατηγορία μόνος του, σε κοιτούσε καθαρά, δεν είχε κάτι να σου κρύψει, ό,τι ήθελε να στο πει στο έλεγε. Τον θαύμαζα και όταν μου έλεγε εσύ είσαι πιο γρήγορος από μένα, εσύ οδηγάς και με το μυαλό. Δεν έχουν ακούσει ποτέ τα αυτιά μου κάτι πιο όμορφο!
https://www.facebook.com/groups/132564556773448/?notif_t=group_r2j_approved
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
