Ο μεγάλος Φινλανδός οδηγός αγώνων, με ανεκτίμητη προσφορά στην καθιέρωση και την καταξίωση του θεσμού των ράλλυ σε παγκόσμια βάση, δεν είναι πια κοντά μας.
Απεβίωσε σε ηλικία 79 χρόνων ο Τίμο Μάκινεν, μια διαχρονική μορφή των ειδικών διαδρομών των ράλλυ των δεκαετιών του '60 και του '70, αλλά και ένα από τα ιδρυτικά μέλη μιας ονειρεμένης ομάδας οδηγών αγώνων, που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Ιπτάμενοι Φινλανδοί. Γεννημένος το 1938, άρχισε να ξεχωρίζει για την ταχύτητα και τις δεξιότητές του στις αρχές της δεκαετίας του '60, κερδίζοντας την καταξίωση ως οδηγός της εργοσταστιακής ομάδας των Mini μαζί με τον Ράουνο Ααλτόνεν και τον Πάντι Χόπκιρκ. Η αγωνιστική του σταδιοδρομία καλύπτει το ολόκληρο κρίσιμο διάστημα της μετάβασης του θεσμού των ράλλυ από το πολύ επιτυχημένο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εκείνης της εποχής ως τα πρώτα χρόνια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλλυ (WRC). Ο Τίμο Μάκινεν, ένας από τους κορυφαίους του καιρού του, κέρδισε μεγάλες νίκες και στις δύο αυτές πολύ σημαντικές περιόδους των αγώνων ράλλυ. Το 1965, με συνοδηγό τον Easter στο Mini Cooper S, κέρδισε το μοναδικό του Μόντε Κάρλο. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε και το χατ-τρικ στις 1000 Λίμνες, νικώντας μέχρι το 1967 τρεις συνερχόμενες φορές τον αγώνα με το βρετανικό αγωνιστικό.
Το 1973, ιδρυτική χρονιά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλλυ, έβαλε τις βάσεις για ένα ακόμη εντυπωσιακό χατ-τρικ, κερδίζοντας το RAC στο τιμόνι του Ford Escort RS 1600 με συνοδηγό τον Liddon. Ως το 1975 επανέλαβε αυτή την ξεχωριστή επιτυχία ακόμη δυό φορές, με τον ίδιο συνοδηγό και το ίδιο αυτοκίνητο. Όταν έφτασε η στιγμή που εκείνος έκρινε αποχώρησε από τις ειδικές διαδρομές, μένοντας όμως πάντα κοντά στο Σπορ που τόσο αγάπησε, του οποίου ήταν ο καλύτερος πρεσβευτής όποτε και όπου του ζητήθηκε…
FORD ESCORT RS 1600
Πιστοποιημένο στην κατηγορία των αυτοκινήτων άνω των 1.601 κ.εκ., το «RS 1600» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1970. Στην αρχική του έκδοση, διέθετε κινητήρα 1.798 κ.εκ. και απόδοση που έφθανε τους 200 ίππους, ενώ ο πρώτος του αγώνας ήταν το σιρκουί της Ιρλανδίας. Στο ράλλυ Πορτογαλίας της χρονιάς εκείνης, οδηγήθηκε από τον Ρότζερ Κλαρκ, τον νικητή του 16ου Ακρόπολις με το Escort ΤC. Το πισωκίνητο αγωνιστικό με τον άξονα «Αtlas», κέρδισε στο Σαφάρι του 1972 με πλήρωμα τους Μίκολα, Παλμ, ωστόσο είχε φτάσει κι η ώρα για την αναβάθμισή του. Η χωρητικότητα του κινητήρα αυξήθηκε στα δύο λίτρα και το βάρος του μειώθηκε κατά 18 κιλά. Από εκεί και πέρα κι ως τα τέλη του 1974, το «RS 1600» δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί σαν ένα «ευτυχισμένο» αυτοκίνητο: είχε κερδίσει τρεις συνεχόμενες φορές το RAC και άλλες δύο τις 1000 Λίμνες, εκεί που είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση δυό χρόνια νωρίτερα. Στα «τρόπαιά» του επίσης, από μια φορά η Νέα Ζηλανδία και η Ουαλλία. Το συναίσθημα της ευτυχίας –αν μπορούμε να πούμε πως και οι κατασκευές, κάποτε, το νιώθουν- πηγάζει από τα ονόματα των οδηγών που έφεραν το αγωνιστικό στις νίκες: Τίμο Μάκινεν, Χάνου Μίκολα, Ρότζερ Κλαρκ, Μαρκού Άλεν. Δεν υπάρχει τίποτα να πείς, δέος! Και στο δεξί μπάκετ, η πρώτη μεγάλη γενιά των συνοδηγών, που επαυξάνει την εικόνα. Γκούναρ Παλμ, Χένρι Λίντον, Τζιμ Πόρτερ, Τζον Ντέιβενπορτ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
