Kακά τα ψέματα
Κώστας Φερτάκης! Από τους καλύτερους συνοδηγούς και για τον γράφοντα πέρα
από δάσκαλος και εξαιρετικός φίλος. Απώλεια η «εγκατάλειψη» του παππού, το
κενό μεγάλο. O «γερόλυκος» είχε τον τρόπο του, «μέσα-έξω». Ό,τι καλύτερο να
τον έχεις δίπλα σου, αλλά και σπάνιος σύμβουλος όταν η προσπάθεια δεν ήταν
κοινή. Χρυσάφι όμως και για τους άλλους συνοδηγούς. Ώριμους και νέους. H
αναβάθμιση του ρόλου τους ήταν το πρώτο του μέλημα. Οι νέοι πάντα ήξεραν
από πού θα μάθουν, όχι να διαβάζουν και να αθροίζουν, αλλά να εμπνέουν, να
ενθαρρύνουν και γενικότερα να ελέγχουν «μπροστά-πίσω». Ασος στη στρατηγική
ο Φέρτακας.
Ασος στην F1 ο Τέο Λαζάκης. O καλύτερος έλληνας συντάκτης F1 (μακράν)
«εγκατέλειψε» και αυτός, λίγες ημέρες πριν από τον Κώστα. Τον περασμένο
χρόνο ήταν ο Γιώργος Βεντουράτος. Από τους ελάχιστους που τιμούσε τον
εργοδότη του σε κάθε ευκαιρία. Φέτος ο Κώστας, ο Τέο και η Κατερίνα
Λαοπόδη. H γλυκιά σύζυγος του Γιώργου του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από τα
αποτελέσματα της πλειοψηφίας των ελληνικών αγώνων. Θερμά συλληπητήρια στους
ανθρώπους τους και μακάρι να καθυστερήσει σημαντικά η συνέχεια.
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μοτό. Ήταν ένα παλιό αίτημα από την εποχή εμπλοκής
(ατυχής; Θα φανεί...) με την τηλεοπτική «μας» εκπομπή. Οι άνθρωποι του
Μάρλμπορο δεν ξεχνούν, και βρεθήκαμε στη Βαρκελώνη για τον επίλογο ενός
θεσμού που προκαλεί ρίγη, είτε τον παρακολουθείς από το Eurosport είτε από
τα ειδικά περιοδικά. Μαζί μας, το «ιερό τέρας» της μοτοσικλέτας Δημήτρης
Παπανδρέου, ο Γιάννης Ντρενογιάννης και ο πολυσυζητημένος συνάδελφος
Στέλιος Χριστοδούλου. Για τις εντυπώσεις μας από τον αγώνα και για την
προσπάθεια αυτών των ηρώων της νεότερης παγκόσμιας ιστορίας διαβάστε άλλες
γραμμές (αν βέβαια ο Σ.Κ. δώσει άλλες δύο σελίδες «πίσω»). Λίγες γραμμές
για τα μέλη της αποστολής. Συνήθως, οι δικοί μας του αυτοκινήτου, σε
τέτοιες εκδηλώσεις καταναλίσκονται σε... αλλότρια. Αυτοί της μοτοσικλέτας
είναι τρελαμένοι. O Παπανδρέου ήταν συναισθηματικά φορτισμένος,
επιστρέφοντας μετά από πολλά χρόνια, σε ένα χώρο όπου έχει γράψει τη δική
του ιστορία, αλλά δεν έπαψε να ενθαρρύνει το Γιάννη Μπούστα, που χάρη στο
Μάρλμπορο έγινε διεθνής και ίσως το 1996 μπει στο Π.Π. μοτ. από τη μεγάλη
πόρτα. Οι άλλοι «δύο»; Παράδειγμα καλοπροαίρετης τρέλας και επαγγελματικού
ζήλου.
Συνάδελφοι με κότσια! Οργίασαν οι άνθρωποι οργώνοντας την πίστα, το γραφείο
Τύπου, τα πάντοκς και τα πιτς. Με θράσος, αλλά και ευγένεια άνοιξαν πόρτες,
έβγαλαν ειδήσεις, έκαναν συμφωνίες, εξασφάλισαν αποκλειστικότητες. «Μάγκες»
καπέλλο, συγχαρητήρια και τιμή μας και καμάρι μας που είμαστε συνάδελφοι.
Θύμιζαν κάτι από εκείνη την «τρέλα» του Καββαθά, του Σταθάκη, του Πιρπιρή
κ.λπ. που λαθεμένα νομίζαμε ότι δεν υφίσταται πλέον. Χατζάρα, να τον
χαίρεσαι τον τύπο. Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν το χώρο. Καιρός
να ανασκουμπωθούμε...
Γιάννης Μπούστας! Μετά τους Γκουντούφα, Παπανδρέου, Σκούρτα, ο Μπούστας,
έλεγε φίλος με συνέχεια και συνέπεια στα αγωνιστικά των δύο τροχών. H
απουσία μας από το επίκεντρο δεν επέτρεπε σχόλια και κρίσεις. Στη Βαρκελώνη
αισθανθήκαμε εθνικά υπερήφανοι όταν ακούσαμε από τα χείλη του Κένι Ρόμπερτς
(του ίδιου του θεού του αληθινού) ότι πρόκειται για σπάνιο ταλέντο με
χρυσές προοπτικές. O Τζον μπορεί, είπε ο μεγάλος Κένι, για να συμπληρώσει
όμως ότι πρέπει να προσπαθήσει πολύ. Είναι ταχύς, έξυπνος, θρασύς,
πολεμιστής, δυνατός σε όλα (σ.σ: έχασε17 κιλά σε τρεις μήνες η ελληνάρα)
αλλά πρέπει να έχει τύχη, υποστήριξη και να μάθει... αγγλικά. O έλληνας
πρωταθλητής παρακολούθησε το πρώτο στάδιο εξέλιξης, εντοπίστηκε το ταλέντο
του, επέστρεψε, προπονήθηκε, προετοιμάστηκε και τη στιγμή που διαβάζετε
αυτές τις γραμμές έχει συμμετάσχει σε δύο αγώνες του ισπανικού
πρωταθλήματος των 250κ.εκ. (ζωντανό στο Euro, παρακαλώ!) με Γιαμάχα της
ομάδας του Ρόμπερτς. Επόμενος στόχος το Π.Π. μοτ. στα 250 κ.εκ, θεσμός με
εξωπραγματικό συναγωνισμό. H τιμή είναι ούτως ή άλλως μεγάλη και, μακάρι η
προσπάθειά του να υποστηριχτεί, και να αντιμετωπιστεί αντικειμενικά...
Ράλλυ ΔΕΘ. Αγώνας με άδειες κερκίδες. Χειρότερα από ό,τι και στο ΕΛΠΑ, όταν
στην ανάβαση Αχλαδόκαμπου και στο Ράλλυ Αχαιός δημιουργήθηκε κοσμοσυρροή.
Κόσμος όμως πήγε και στην Τρίπολη της 8-10 «έργω» ΑΟΠ. Τι τρέχει με τα
Ράλλυ; Σας βαρέθηκαν οι ώριμοι, δεν έχετε να πείτε τίποτα στους νέους που
ούτως ή άλλως αδιαφορούν, απαντάει ο Καββαθάς και μας βάζει σε σκέψεις.
Καταρχήν το κόστος παρακολούθησης ενός χωμάτινου Ράλλυ μακριά από την
πρωτεύουσα είναι απαγορευτικό για το μέσο θεατή. Στη συνέχεια, παρά τις
προσπάθειες, οι αγώνες δεν στήνονται για τον θεατή, ενώ η προβολή τους
είναι περιορισμένη. Ειρωνεία; Για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού
γίνεται επί ίσοις όροις αντιπαράθεση. Ανθρωποι και μηχανές δημιουργούν ένα
εντελώς ισοροποημένο σύνολο προσφορά στον θεατή. Κρίμα που απουσιάζει η
πλειοψηφία. Με την ευκαιρία, «εκατό συγγνώμη» στους οργανωτές για την
απροειδοποίητη απουσία από τη συνέντευξη Τύπου πριν την απονομή.
Δικαιολογίες υπάρχουν, αλλά δεν αρκούν, αφού από παρεξήγηση δεν προηγήθηκε
ενημέρωση στους οικοδεσπότες. Θα δοθεί η ευκαιρία τον επόμενο χρόνο;
Χλωμό το βλέπω. Αναφέρομαι στη δυνατότητα συμμετοχής μου για 14η χρονιά στο
πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ράλλυ με την ομάδα Θεοχαράκη. Το Σάνι «πέθανε», το
Αλμέρα γεννήθηκε, αλλά δεν ωρίμασε ώστε να «πολεμήσει», οι διαστάσεις του
Μίκρα δεν επιτρέπουν «εργοστασιακή» παρουσία και η απόφαση περιλαμβάνει
Σάνι F2 και πρωτάθλημα ασφάλτου. Στα λημέρια τα παλιά όπως πριν από 15
χρόνια; Πιθανότατα... Σίγουρα ένα κεφάλαιο, το σημαντικότερο ίσως της ζωής
μου, έκλεισε και το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Στην
οικογένεια Θεοχαράκη (στο Φίλο μου τον Τάκη ξεχωριστά και ιδιαίτερα...),
στο Νίκο και στη Μίση Κελεσάκου (με ίδιο ποσοστό), στον Κώστα Παΐζη (τεχ.
δ/ντης), στο Γιώργο Μοσχού, στους συνοδηγούς μου, στους συναθλητές μου (οι
καλύτεροι της 20 ετίας), στους συναδέλφους μου στις T.E. και όχι μόνον,
στους κριτές των αγώνων και βέβαια στους θεατές ειδικούς (πονοκέφαλος) και
μη (αυστηροί, αλλά αντικειμενικοί). Για το «τέλος» οι μηχανικοί της ομάδας
άλλοτε και τώρα. Σπάνιοι, υπέροχοι, απλοί άνθρωποι με ήθος και απίστευτες
ικανότητες. «Προϊστάμενος», ο 34χρονος Ανδρέας Μπεμπής που θα συνεχίσει την
καριέρα του με άλλα χρώματα, στη γενετειρά του, την Κρήτη.
Διακρίνεται πικρία; Μέγα σφάλμα. Ακόμη και αν δεν ξαναγγίξω τιμόνι ή μπάκετ
(ατσάλινο ήταν-είναι), οι στιγμές θα είναι αλησμόνητες ισοβίως. Το
ευχαριστώ δεν φτάνει. H αγάπη για όσους πίστεψαν, ουδέποτε αμφισβήτησαν και
στήριξαν με όλη τους τη δύναμη, θα παραμείνει παντοτινή και αξεπέραστη.
Πρωτάθλημα Ράλλυ 1995-Επίλογος! H τελευταία πράξη παίχτηκε στην Ήπειρο, στο
Ράλλυ Ερμής. Αγώνας για γερά νεύρα με νικητές και πρωταθλητές τους Αρη
Βωβό-Κώστα Στεφανή της ομάδας Τζένεσης. «Αλλαγή» λοιπόν στην κορυφή των
ελληνικών αγώνων στοιχείο απαραίτητο ώστε να υπάρχει ενδιαφέρον για τη
συνέχεια. Τον περασμένο χρόνο ο Λεωνίδας, φέτος ο Αρης και επιτέλους ουδείς
γνωρίζει τον πρωταθλητή πριν από το ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου.
Ταχύς ο Βωβός, δούλεψε σκληρά στο περιθώριο των αγώνων και εκμεταλλευόμενος
το ταλέντο του, τον έμπειρο συνοδηγό του και την ομάδα του (αθόρυβοι,
σεμνοί και πεισματάρηδες) κέρδισε τον Λεωνίδα Κύρκο τον πλέον βραβευμένο
Έλληνα οδηγό αγώνων. O θεωρούμενος «λάκι μαν» των ελληνικών αγώνων
αποδείχθηκε άτυχος στους δύο σημαντικότερους αγώνες της χρονιάς και ίσως
της καριέρας του, στα Ράλλυ Ακρόπολις και Ερμής. Λογικά έπρεπε να χάσει
πανηγυρικά μάλιστα τα Ράλλυ ΕΛΠΑ και ΔΕΘ αλλά τελικά ο τίτλος δεν κρίθηκε
στις ατυχίες του «μικρού». Κρίμα που η συναρπαστική εξέλιξη του
πρωταθλήματος και η εντυπωσιακή προσπάθεια όσων με Στάρλετ πέρασε
απαρατήρητη. Μακάρι τον επόμενο χρόνο να έχουμε τη δυνατότητα (και τη
διάθεση) να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
FERRARI F50. Την οδηγήσαμε. Ταξίδι αστραπή στο Μαρανέλο με τους πιλότους
«μας» Κώστα Φωστηρόπουλο, Ανέστη Κουρνιάχτη (ηθική υποστήριξη από τον
επίσης αεροπόρο Τάκη Τσόπελα) και μεταφορικό μέσο ένα δικινητήριο, 8θέσιο
Χόκερ Σίντλι, χιλιάδων ίππων και μαζί με τον Κώστα Καββαθά (εκεί να δείτε
τρέλα, ποιος «Ντρεν» και ποιος «Χριστό») δοκιμάσαμε το καλύτερο αυτοκίνητο
παραγωγής, μακράν. Σε σχέση με τη Μακλάρεν; Είπαμε, το καλύτερο μακράν,
αναμείνατε..._
Στράτης Χατζηπαναγιώτου