40ό Ράλλυ Aκρόπολις
ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ TOY ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΑΪΟΥΤα ελικόπτερα σηκώνονταν ένα-ένα καθώς είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους
και εγκατέλειπαν το χωριό Τσούκα στις παρυφές του όρους Τυμφρηστός. Μπροστά
η μαγευτική καταπράσινη κοιλάδα του Σπερχειού.
Τα αυτοκίνητα, έχοντας ελεγχθεί βιαστικά, αμέσως μετά από τον σεληνιακό
Ταρζάν κατέβαιναν γρήγορα προς τη Μακρακώμη με κατεύθυνση προς τη
Διποταμιά. H Τσούκα ερήμωνε και αποκτούσε πάλι εκείνη τη μυστήρια γεύση της
ελληνικής επαρχίας, που συντηρεί χιλιάδες χρόνια. Κάτι μεταξύ υπερηφάνειας
και θλίψης. Κάτι ανάμεσα στη μελαγχολία και στην επικράτηση.
Κείμενο: Νικόλας Ζαλμάς
Λεζάντες: Σ.Χ., Θ.Κ.Ε.
Φωτογραφίες: Ρεπόρτερ, T. Αρωνίτης
Ράλλυ Ακρόπολις. 1993. H μάχη βρισκόταν σε εξέλιξη. Παγκόσμιοι πρωταθλητές,
κορυφαίοι επαγγελματίες, ομάδες σε πλήρη ανάπτυξη, μοναδικά σε ποιότητα και
πλούτο υλικά, ενέργειες στρατηγικής και όλοι στοχεύουν στη διάκριση. Σχεδόν
ένα εικοσιτετράωρο αργότερα όλα είχαν κριθεί και, το μικρότερο Ακρόπολις
όλων των εποχών, είχε (δίκαια) αναδείξει νικητές την βρετανική αρμάδα με το
ιταλικό πλήρωμα.
H ελληνική γη φιλοξένησε για μια ακόμα φορά (40η) τον καλύτερο ίσως αγώνα
του ημερολογίου του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλλυ.
Οι 4TPOXOI έχοντας καλύψει τα τελευταία 22 Ακρόπολις με θαυμαστή ευαισθησία
και βαθιά και ανιδιοτελή πίστη στην αντίληψη των αγώνων, άπλωσαν ένα
μοναδκό δίκτυο κάλυψης του 40ού Ακρόπολις.
H προσπάθεια ξεκίνησε εβδομάδες πριν με τις δοκιμές των αγωνιζομένων και
συνεχίστηκε, στις ειδικές διαδρομές και στο περιθώριό τους. H πλειοψηφία
των συνεργατών του περιοδικού, βρέθηκε τις μέρες τέλεσης του αγώνα κοντά
στη δράση.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Στην Ιτέα έγινε άλλη μια φορά, αντιληπτό το βαρύ τίμημα που καταβάλλουν οι
πιλότοι του παγκοσμίου επιπέδου. Εγερτήριο στις 07.00, πρωινό, και δοκιμές
μέχρι να νυχτώσει. Δωδεκάωρη... οριακή απασχόληση. Την επόμενη τα ίδια, επί
10 ημέρες μετά τον περιορισμένο χρόνο που επιβάλλουν οι νέοι κανονισμοί.
Είναι το μάθημα που πρέπει να μάθουν και να το πουν τις μέρες του αγώνα.
Ουδείς ξεφεύγει από το συγκεκριμένο πρόγραμμα. O Σέπο Χάριανεν και ο Τόμι
Μάκινεν θεώρησαν πρέπον να επιδοθούν σε ένα πρωινό τζόκινγκ, ενώ ο δις
παγκόσμιος πρωταθλητής Μίκι Μπιαζιόν εγκαταλείπει μετά τη συζήτησή μας
χωρίς χρονοτριβή το ξενοδοχείο. Το αυτό και ο Αρμιν Σβαρτζ με τον πολύ
ενημερωμένο περί ελληνικής λειψυδρίας Νίκι Γκριστ. Πιο σκληρός όλων, πιο
δουλευτής ο Κένετ Έρικσον. H ειρωνεία; Εγκατέλειψε σχεδόν αμέσως. Όλος ο
κόπος χαμένος.
Μήπως φτάνει η ώρα της απομυθοποίησης;
Μήπως τελικά κάποιοι οδηγοί είναι δημιουργήματα του συστήματος με
ημερομηνία λήξης;
H σκληρή εργασία καλύπτει το χάρισμα της φύσης;
Ή μήπως δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα;
Οι απαντήσεις όμως πάντα είναι πιο δύσκολες από τις ερωτήσεις, έτσι...
ΕΙΚΟΝΕΣ ANTI ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ...
09.55' της Δευτέρας 31 05 93. Παύλιανη.
Κάτω από τον παχύ ίσκιο, καθισμένος στο παγκάκι ο Αρι Βάτανεν καθαρίζει ένα
πορτοκάλι, ενώ στο αυτοκίνητό του γίνεται ένα 18λεπτο σέρβις πριν μπει στην
ομώνυμη ειδική.
«Καλημέρα. Προηγήστε ακόμα;»
«Καλημέρα. Ναι.»
Πλησιάζει ο Ρίτσαρντς, και τον ερωτώ:
«Είναι αλήθεια ότι _βγήκε_ ο Κόλιν;'»
«Ναι έτσι είναι!»
«Κρίμα για σας, αλλά έχεις ακόμα τον άνθρωπό σου» απαντώ δείχνοντας τον
Αρι.
Γέλια και φιλική συμπεριφορά. Ευχές για τη συνέχεια. O οδηγός ποζάρει,
κάνει γκριμάτσες, βγαίνει φωτογραφίες με τους τοπικούς θαυμαστές του, είναι
ήρεμος και δεν θυμίζει σε τίποτα το θεό του πολέμου που ανάγκαζε το Λέγκασι
να ξεφυσά καθώς έδειχνε το δρόμο σε όλους τους νεότερους.
Έχοντας «λιώσει» δεκάδες καρότσες, έχοντας την τύχη να επιζήσει από το
φοβερό εκείνο ατύχημα της Αργεντινής, ο γαλήνιος τούτος ευγενής άνθρωπος
δείχνει ότι αυτό που κάνει καλύτερα στη ζωή είναι οι αγώνες. «Αλλη μια μέρα
ευχαρίστησης», είπε παίρνοντας το πρωινό του λίγο πριν ξεκινήσει από τους
Δελφούς εκείνη τη Δευτέρα, και το εννοούσε. Αλλο αν μετά του ήρθαν...
ανάποδα.
Πριν την εκκίνηση στους φιλόξενους αδελφούς Καλαφάτη, στην Ιτέα συναντήσαμε
τον Μίκι Μπιαζιόν. Γερασμένος στην όψη, μέγας επαγγελματίας, οι Βρετανοί
ορκίζονται στο όνομά του. Θεωρήθηκε παράφρων όταν εγκατέλειψε την Λάντσια
για να περάσει τη Μάγχη.
Εκ των υστέρων όμως αποδεικνύεται ότι έβλεπε τρία χρόνια μπροστά.
«Είναι δύσκολο να κάνεις οικογένεια όταν βρίσκεσαι στο σπίτι σου συνολικά
50 μέρες το χρόνο» λέει και έχει δίκιο. Οι καλά ενημερωμένοι θα θυμούνται
ότι, στις αρχές της δεκαετίας του ?80, ο Μίκι έχανε επί ιταλικού εδάφους
από τον δικό μας «Ιαβέρη» όταν ο Ιταλός αγωνιζόταν με τη δίλιτρη Ασκόνα.
Παρέθεσε όμως πείσμα, εργασία, ...ιταλικούς χειρισμούς, ξεπέρασε τις όποιες
επίκτητες αδυναμίες και έφθασε στην κορυφή παραμερίζοντας σπουδαία ονόματα.
Έκανε, κάνει μεγάλη καριέρα, το απέδειξε φέτος στην Ελλάδα.
Βάτανεν και Μπιαζιόν ίσως να οριοθετούν τα δύο άκρα του συστήματος. O
γεννημένος και ο δημιουργημένος ράλλυμαν. Το κοινό τους σημείο; O
επαγγελματισμός τους. Σε μια εποχή που τα μπάκετ των τοπ ράλλυ καρς
λιγοστεύουν, σε μια εποχή που οι προϋπολογισμοί απογειώνονται,
προβληματίζοντας τόσο τους μάνατζερ όσο και τους χορηγούς, το ζητούμενο δεν
είναι παρά η σκληρή δουλειά και τα καλά αποτελέσματα.
OI ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΟΝ ΦΕΤΙΝΟ ΑΓΩΝΑ
Στο φετινό Ακρόπολις είχαμε την τύχη να δούμε όλες τις ομάδες και όλους
τους κορυφαίους οδηγούς. Όλους εκτός από τον Μάρκου Αλεν, το ρέκορντμαν των
νικών του παγκοσμίου πρωταθλήματος!
Το ιαπωνικό εργοστάσιο, που προηγείτο στη βαθμολογία των κατασκευαστών,
ήρθε εδώ ως φαβορί. Κανένα από τα αυτοκίνητά του δεν διακρίθηκε και κανένα
δεν τερμάτισε. Με εξαίρεση το ?90 η Τογιότα υποφέρει στον αγώνα μας, όπως
υποφέρει και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Από την εποχή της
Λέβιν Κορόλα (Ακιμ Βάρμπολντ, Χάνου Μίκολα, Ούβε Αντερσον) προσπαθεί 20
σχεδόν έτη με έναν απολογισμό φτωχό. H ιστορία συνεχίστηκε φέτος βυθίζοντας
στη θλίψη όλους τους ανθρώπους της ομάδας. Τα δύο Σέλικα εγκατέλειψαν
νωρίς...
Σχεδόν παρόμοια τύχη είχαν τα μπλε Λέγκασι της Σουμπαρού. Κανένα δεν
επέστρεψε στο Ζάππειο, αλλά είχαν το προνόμιο να είναι επικεφαλής. O
εκρηκτικός νεαρός Σκωτσέζος είδε τα όνειρά του να συντρίβονται στα σκληρά
ελληνικά βράχια, ενώ ο παλαίμαχος ιπτάμενος Φιλανδός σαν να θύμωσε με τις
κατηγορίες περί γήρατος που του προσάπτουν. Οδήγησε, προηγήθηκε, πιέστηκε
και βγήκε από το δρόμο. Δεν γνωρίζουμε τι θα γινόταν αν είχε τη
συμπαράσταση του τιμ mate του. Πάντως η ομάδα του Ρίτσαρντς έκανε την
έκπληξη καθώς προηγήθηκε και έδειχνε απλησίαστη. Ποιός το περίμενε;
H άλλοτε κραταιά Λάντσια (έστω ως Τζόλι Κλαμπ) διεσώθη από την ισπανική
προσπάθεια. Αν και τα 7 αυτοκίνητα της πρώτης δεκάδας είναι Λάντσια με
όλους μέσα, οι Ντελτόνα δεν είχαν καμιά τύχη. H μαχητικότητα των Ισπανών
έφερε ένα κάποιο χαμόγελο στα χείλη του μυστακοφόρου Κλαούντιο Μπαρτολέτο,
αν θεωρηθεί επιτυχία η δεύτερη θέση των δεκάκις νικητών του πρωταθλήματος
κατασκευαστών τα τελευταία 19 χρόνια!
H Μιτσουμπίσι Ράλλυ Αρτ απλά σημείωσε το καλύτερο αποτέλεσμά της μέσα στο
1993. H τρίτη θέση του γερμανοβρετανικού πληρώματος είναι το καλύτερο μέχρι
στιγμής πλασάρισμα Λάνσερ. Αντικατοπτρίζει απόλυτα τους στόχους του
ευγενικού οδηγού με το παγωμένο βλέμμα, όπως τους δήλωσε πριν τον αγώνα
στην Ιτέα. «Θα προσπαθήσω για την καλύτερη δυνατή θέση». Τα ρολόγια βέβαια,
έδειχναν τις αντικειμενικές μετρήσεις, αλλά ο Γερμανός έκανε περίφημα
πράγματα στα ελληνικά χώματα, ενώ το σουηδικό πλήρωμα εγκατέλειψε νωρίς
στερώντας μας, ίσως, από άλλη μια εκρηκτική εμφάνιση.
Οι Βρετανοί της Φορντ έπρεπε να περιμένουν 12 χρόνια. Να δοκιμάσουν λύσεις
όπως το RS 200 ή το Σιέρα, να μείνουν στο περιθώριο, ή ακόμα σε απραξία,
αλλά φέτος ήλθαν και ενίκησαν, χωρίς μάλιστα σκανδιναβική συμβολή. Οι
Ιταλοί έπαιξαν άριστα το ρόλο τους και ανέβηκαν δίκαια πρώτοι στη ράμπα,
αντέχοντας στις πιέσεις, εκμεταλλευόμενοι περίφημα την αποχώρηση των
Λέγκασι και την ατυχία του Γάλλου «team mate».
O Μάσιμο και ο Τιζιάνο, 1οι το ?88, 1οι το ?89, 3οι το ?90, 3οι το ?91, 3οι
το ?92, 1οι το ?93. Καλύτερο ακροπολικό «παλμαρέ» δεν γίνεται. Μπορεί ο
ιδιόρρυθμος Γάλλος να κέρδισε στην Πορτογαλία (με απούσα την Τογιότα) και
στην ασφάλτινη Κορσική, αλλά το Ακρόπολις ήταν πρώτη φετινή χωμάτινη
αναμέτρηση με όλους στη μάχη. Με τη νίκη του αυτή ο Μπιαζιόν ανέβηκε τόσο ο
ίδιος στο βάθρο του πολυνίκη στο Ακρόπολις (3 πρώτες, μαζί του και ο Ρερλ
?75, ?78, ?83) όσο και η Φορντ με 7 νίκες. (?66, ?68, ?77, ?79, ?80, ?81
&?93).
O ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ N
Σε επίπεδο N δεν πανηγυρίσαμε ελληνική νίκη. Μετά τις εγκαταλείψεις των
Ρεκάλντε, Σουλαγιέμ το ελληνικό Νισάν θα μπορούσε άνετα, αλλά τα
ηλεκτρονικά του, πρόδωσαν το μικτό πλήρωμα και η ταχύτατη εμφάνιση, ατυχώς
δεν εξαργυρώθηκε με διάκριση. Εξαίρετη, όμως η εμφάνιση της Μάζντα που
έκανε το 1-2-3 και ειδικότερα της ΕΛΜΑ που ευτύχησε για πρώτη φορά, φέτος,
να δει και τα δυο αυτοκίνητα της στον τερματισμό, στις δύο πρώτες θέσεις
της κατηγορίας ανάμεσα στους Έλληνες.
O ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
O ελληνικός αγώνας είχε πραγματικό ενδιαφέρον καθώς δυο πληρώματα έδωσαν
σκληρή μάχη για την τελική επικράτηση. Κέρδισαν οι πρεσβύτεροι και οι
αρχαιότεροι Κώστας Αποστόλου-Μιχάλης Κριάδης. Ποιός τους θυμάται αλήθεια
στην λευκή Αλφέτα να τερματίζουν 11οι γενικής ως «Στηβ»-Κριάδης πριν 16
ολόκληρα χρόνια; Επεκράτησαν δίκαια με ένα σύνολο αυτοκινήτου-ομάδας
ασθενέστερο των αντιπάλων τους. Αλλοτε «Στηβ», κάποτε «Κάρλο», και τώρα
πια... «μπαρμπακώστας», ο οδηγός εδικαιούτο χωρίς αμφιβολία αυτήν τη νίκη
που κάθε άλλο παρά απροβλημάτιστα ήρθε.
Οι Νίκος Τσάδαρης-Ηλίας Καφάογλου, πολέμησαν, διεκδίκησαν τη νίκη έως την
τελευταία ετάπ και κάθε άλλο παρά απέτυχαν. Αντιθέτως, ολοκλήρωσαν με
επιτυχία την αποστολή τους και με την επίδοσή τους μπήκαν πλέον σε τροχιά
διεκδίκησης του τίτλου.
Για όλους τους άλλους που ευτύχησαν να φθάσουν στο Ζάππειο συγχαρητήρια,
και για όσους δεν τα κατάφεραν ευχές για του χρόνου.
ΣΚΕΨΕΙΣ KAI ΣΧΟΛΙΑ
O εθνικός αγώνας παραμένει μέγας πόλος έλξης τόσο των μεγάλων εργοστασίων
όσο και των ερασιτεχνών αλλοδαπών και Ελλήνων.
H FISA με τους νέους κανονισμούς προσπάθησε να καθηλώσει τα κοστολόγια, να
μικρύνει την ψαλίδα μεταξύ εργοστασίων και ιδιωτών. Προσπάθησε διότι στην
πράξη αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Όσο πιο δύσκολοι είναι οι κανονισμοί
τόσο μεγαλύτερες μανούβρες μηχανεύονται οι ισχυροί. Ποτέ πια κανείς ιδιώτης
δεν θα μπορέσει να απειλήσει εργοστάσιο όσα χρήματα κι αν του διατεθούν. Με
άλλο σέρβις αμέσως μετά την ειδική, άλλο πριν την επόμενη για φρέσκα ζεστά
από κουβέρτες ελαστικά (με θερμοκρασία περιβάλλοντος 30 βαθμούς!) και ό,τι
άλλο ήθελε προκύψει, με αερομεταφερόμενους «αίρμπορν ρέιντζερς» μηχανικούς,
οι κανονισμοί δείχνουν μια ευχάριστη σπαζοκεφαλιά. Ένα εμπόδιο που κάνει το
παιχνίδι πιο ακριβό, πιο απαιτητικό. Μερικές φορές, μερικά πράγματα
υπάρχουν για να παραβιάζονται. Το ερώτημα είναι αν η δίχως ουσιαστικά όρια
εξέλιξη είναι θετική. Την απάντηση θα μας τη δώσει ο διαβασμένος σχολιαστής
του μέλλοντος.
Μέχρι τότε ευχόμαστε να τρέχουμε, να βλέπουμε, να χαιρόμαστε τα Ακρόπολις
έστω και μεταλλαγμένα για τις ανάγκες του σύγχρονου μάρκετινγκ, έστω και
απομακρυσμένα από αυτό που γνωρίσαμε στα νιάτα μας._Ν.Σ.Ζ.
«Ναι μεν αλλά...». Οι δύο νίκες της Φορντ στην Πορτογαλία και την Κορσική,
έδωσαν την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση στα στελέχη της ομάδας εν όψει
Ακρόπολις. H πορεία των πραγμάτων, δεν αποδείχθηκε διαφορετική. Τα Έσκορτ
φάνηκαν ιδιαίτερα αξιόπιστα και αξιόμαχα και όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν,
κέρδισαν τον αγώνα, δικαιώνοντας απόλυτα το πείσμα και την εργατικότητα του
Τζον Γουϊλερ, του εμπνευστή και υπέρμαχου της ιδέας Έσκορτ. O Μπιαζιόν, δεν
έβαλε φωτιά στις ειδικές διαδρομές, οδήγησε με σύνεση και μεθοδικότητα,
γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι Ακροπολικές συνθήκες δεν πρέπει να
υποτιμούνται, ξεπέρασε χωρίς απώλειες τα όσα μικροπροβλήματα αντιμετώπισε
και έδωσε στην ομάδα του την τρίτη νίκη για φέτος και στον εαυτό του την
πρώτη, μετά από δυόμισι χρόνια αναμονής. Αντίθετα ο Ντελεκούρ, ο πιο
φορμαρισμένος οδηγός του πρωταθλήματος αυτήν τη στιγμή, ξεκίνησε ορμητικά,
έκανε πολύ καλούς χρόνους, διατηρούσε συνέχεια την επαφή με την κορυφή,
πέρασε πρώτος μετά την «έξοδο» του Βάτανεν, αλλά το πρόβλημα με την
τροφοδοσία που αντιμετώπισε στα Κρυονέρια και του στοίχισε 19 λεπτά στην
Ανω Χώρα, τον έβγαλε από την τροχιά της νίκης. O Γάλλος, εγκατέλειψε από
κινητήρα στο τρίτο σκέλος του αγώνα, όντας όγδοος στην γενική κατάταξη.
Μάσιμο «Μίκι» Μπιαζιόν. O νικητής! Έχει ανέβει πρώτος άλλες δύο φορές στο
βάθρο, το 1988 και το 1989. O ίδιος νωρίτερα το 1983, έφερε την «αλλαγή»
στον τρόπο εργασίας των επαγγελματιών στο χώρο. Ανέβασε σε 10 τα περάσματα
κατά τη διάρκεια των δοκιμών, ακόμη και στην Ελατόβρυση, όταν οι Φιλανδοί
θεωρούσαν υπερβολή και τις 3 φορές. H συνέχεια σε συνδυασμό με προσωπικά
προβλήματα που αντιμετώπισε τον κούρασε και πέρασε δύσκολες ώρες από τους
φημισμένους team mates που βρέθηκαν στην Λάντσια. Τον περασμένο χρόνο,
μεταγράφηκε στην Φορντ με ευθύνη την εξέλιξη ομάδας και αυτοκινήτου. Στο
δρόμο του βρέθηκε ο Ντελεκούρ. Αντιπαθής, αλλά ταχύς σαν τον άνεμο και
«πεινασμένος» περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον για την απόλυτη διάκριση.
O Ιταλός ήξερε ότι το φετινό P.A. προσφερόταν σαν μοναδική ευκαιρία για την
επιστροφή του στις νίκες. Οδήγησε με μαεστρία το Έσκορτ και κέρδισε χωρίς
να είναι ο ταχύτερος στις ειδικές διαδρομές. Σήμερα, κάμποσες ημέρες μετά,
μάταια προσπαθεί να πείσει τους Βρετανούς να πάνε οικογενειακώς στην
Αργεντινή και να διεκδικήσουν τους τίτλους.
1. Προβλήματα με την υπερθέρμανση του κινητήρα (Μπιαζιόν), με το σύστημα
τροφοδοσίας αλλά και τη λειτουργία του κινητήρα (Ντελεκούρ) αντιμετώπισαν
τα Φορντ.
«Η τελευταία ευκαιρία»... για να διασκεδάσουν τις μέτριες έως
απογοητευτικές μέχρι τώρα εμφανίσεις τους, ήταν το Ακρόπολις για την
ιταλική ομάδα με τα ισπανικά κονδύλια που φέτος αμφότεροι, αλλιώς τα
περίμεναν και αλλιώς τους ήρθαν. O Κλαούντιο Μπαρτολέτο του Τζόλι Κλαμπ,
ήθελε οπωσδήποτε τη διάκριση και γιατί όχι και τη νίκη (!), προκειμένου σε
μία κρίσιμη περίοδο των σχέσεων της ομάδας του με τους Ισπανούς της Ρεπσόλ,
να τους αποδείξει ότι τα λεφτά τους δεν πάνε χαμένα. Τρία αυτοκίνητα ήρθαν
στην Ελλάδα και φυσικά όλοι ήξεραν ότι οι μόνοι που μπορούσαν, ήταν οι
Σάινθ-Μόγια. O «Ματαντόρ», έκανε τον αγώνα της ζωής του και χωρίς
προβλήματα στη Διποταμιά που του στοίχισαν 3 λεπτά μπορούσε και τη νίκη!
Την τελευταία ημέρα επετέθη με όλη του την ορμητικότητα στον προπορευόμενο
Σβαρτζ και κέρδισε πανάξια τη δεύτερη θέση του αγώνα. O Αγκίνι ήταν
τουλάχιστον αξιοπρεπής, ενώ ο τρίτος της ομάδας, ο Ουρουγουανός Τρέλιες,
δυσκολεύτηκε από τον «ιπτάμενο Φιλανδό», τον πρωτοεμφανιζόμενο Τόμι Μάκινεν
και την HF της ομάδας Αστρα.
3. Χωρίς ουσιαστικά προβλήματα η αρμάδα των Λάντσια, γεγονός που
επαληθεύεται από τον τερματισμό επτά αυτοκινήτων του πάλαι ποτέ κραταιού
κατασκευαστή στις δέκα πρώτες θέσεις της γενικής κατάταξης. Κρίμα που ένα
στιγμιαίο πρόβλημα στην ανάρτηση της «Δελτόνα», στέρησε από τον Σάινθ τη
διεκδίκηση της νίκης.
«Ικανοί για όλα», οι Κένετ Έρικσον και Αρμιν Σβαρτζ, ήρθαν στην Ελλάδα πολύ
πριν το Ακρόπολις, προκειμένου να προετοιμασθούν για το καλύτερο. Το
περιορισμένο πρόγραμμα της ομάδας, όπως και ο αντίστοιχος προϋπολογισμός
της, ήταν «δορυφόρος» για την προσπάθεια των δύο φιλόδοξων οδηγών. O Κένετ,
με εξαντλητικές δοκιμές τις ημέρες που προηγήθηκαν του αγώνα (με Γκάλαντ
παρακαλώ...) δυστυχώς δεν κατάφερε να τις εκμεταλλευθεί, αφού μόλις στη
δεύτερη ε.δ. του αγώνα εγκατέλειψε, όταν «βγήκε» και το σύστημα μετάδοσης
του Λάνσερ Εβολούσιον παρέδωσε το πνεύμα. Στη συνέχεια ο ορμητικός και
«απρόβλεπτος» Σβαρτζ έπρεπε να κρατήσει την ισορροπία, ανάμεσα στην
αξιοπρεπή εμφάνιση και στην μη εγκατάλειψη. Ευνοούμενος από τις
«αποχωρήσεις» των πρωταγωνιστών, βρέθηκε στα μισά του δεύτερου σκέλους στη
δεύτερη θέση, έχοντας πίσω του τον Σάινθ. Το καλύτερο, μαζί με το
χειρότερο. O Ισπανός ήθελε πάσει θυσία τη δεύτερη θέση και ο Αντριου Κόουαν
την επιστροφή της Ράλλυ Αρτ στο «πόντιουμ» των νικητών μετά από χρόνια.
Έτσι επεκράτησε η σύνεση και η λογική, ο Γερμανός έκοψε ρυθμό και γύρισε
στο Ζάππειο τρίτος στην γενική κατάταξη.
5. Χαμόγελα και για τους τεχνικούς της Μιτσουμπίσι μετά από πολύ καιρό.
Είναι σημαντικό ότι το Λάνσερ του Σβαρτζ δεν παρουσίασε προβλήματα.
«Το αουτσάιντερ», δικαίωσε τον τίτλο του, αφού τέθηκε επικεφαλής του αγώνα,
από την πρώτη ημέρα και έμεινε εκεί μέχρι την καταστροφική έξοδο του
Βάτανεν στη Διποταμιά. H Σουμπαρού, με το Λέγκασι στο απόγειο της εξέλιξής
του, με νέο χορηγό και αρκετά χρήματα, είχε σίγουρα τα συστατικά της νίκης.
H επίδοση του Βάτανεν ήταν η ευχάριστη έκπληξη για τους πολλούς φίλους του
Φιλανδού στην Ελλάδα, όπως και ο ενθουσιασμός και η ταχύτητα του Μακρέι.
Δυστυχώς ο νεαρός Σκωτσέζος υπερέβαλε εαυτόν, χτύπησε παρακείμενο βράχο
στην Αγία Ευθυμία καταστρέφοντας την εμπρός ανάρτηση, αφήνοντας έτσι μόνο
τον Αρι με τους «κολασμένους» της Φορντ που τον καταδίωκαν. Προβλήματα στο
τούρμπο, αλλά και στα φρένα, τον ανάγκασαν να κόψει ρυθμό και μόλις η βλάβη
αποκαταστάθηκε, όρμησε ξανά για να αυξήσει τη διαφορά των 20'' που τον
χώριζαν από τον Ντελεκούρ. Τρία χιλιόμετρα πριν το «στοπ» της Διποταμιάς,
17 μέτρα κάτω από το δρόμο, το Λέγκασι του τελευταίου των «βετεράνων»,
έδειχνε στον καταγάλανο ελληνικό ουρανό, τις προστατευτικές ποδιές του,
σηματοδοτώντας έτσι το τέλος μιας μεγάλης προσπάθειας και μιας χαμένης
ευκαιρίας.
Αρι Βάτανεν. H επιστροφή! Δύο φορές νικητής του P.A., ο άρχοντας αυτός του
ΠΠΡ, δεν χαρακτηρίζει απλά μία γενιά, αλλά και αυτό το «κάτι διαφορετικό»
που ξεχωρίζει τους ταλαντούχους πολεμιστές από τους χειριστές ηλεκτρονικών
υπολογιστών με ημερομηνία λήξης. O ξανθός «θεός» που μας έκανε να
παραληρούμε το ?80 και το ?81, αλλά και αργότερα, πήρε τα μηνύματα και με
τη συμπαράσταση του Ντέιβ Ρίτσαρντς, προσάρμοσε ταλέντο και εμπειρία στη
σημερινή εποχή όπου η σκληρή δουλειά Ιταλών, Γάλλων και Ισπανού, έφεραν τα
πάνω κάτω στο χώρο. Με κίνητρο και τους χρόνους του Κόλιν Μακρέι, αυτός ο
σύγχρονος Αριστείδης με την καρδιά του Λεωνίδα, έκανε εκπληκτικά πράγματα
στους ελληνικούς χωματόδρομους. Στα χέρια του το Λέγκασι έγινε ένα
αυτοκίνητο με στοιχεία από Έσκορτ και Πεζό 205 T16. «Κόβοντας» ίσια τις
στροφές, «ξεκολλούσε» το αυτοκίνητο μόνο όταν οι συνθήκες το επέβαλαν. H
τεχνική του τον δικαίωσε, αρκεί να μελετηθούν οι χρόνοι του σε σχέση με του
Μακρέι, που κυνήγησε περισσότερο το θέαμα παρά την ουσία καταστρέφοντας τα
λάστιχά του. Όλα αυτά, σε έναν από τους τελευταίους αγώνες του ΠΠΡ, όπου το
πηγαίο ταλέντο και η εμπειρία αρκούν για την επικράτηση, από τη στιγμή που
απαγορεύτηκαν τα υπέρ αυτοκίνητα δοκιμών. Κρίμα που ο Βάτανεν δεν
ολοκλήρωσε. Θα επιστρέψει..
«Το λογικό φαβορί», αποδείχθηκε ότι ήταν «λογικό» μόνο στα χαρτιά. Δεν
εξηγείται αλλιώς ο διασυρμός της Τογιότα, που μετά την περσινή καταστροφή,
ήθελε τη νίκη και μόνο στο Ράλλυ Ακρόπολις. Αντ? αυτού, ο Οριόλ εγκατέλειψε
από κινητήρα την πρώτη κιόλας ημέρα, ενώ ο Κάνκουνεν δεν μπόρεσε να κάνει
τίποτα καλύτερο από το να παρακολουθεί τα Φορντ και τα Σουμπαρού. Στο
δεύτερο σκέλος ο Φιλανδός εγκατέλειψε από κινητήρα πριν τη Διποταμιά, χωρίς
να μπορέσει να απειλήσει τους προπορευόμενους. Τελικά, φαίνεται ότι οι
τονωτικές «ενέσεις» που έγιναν στο TTE, μετά τη νίκη επί των Σαρέιντ και
Βίβιο στο Σαφάρι, είχαν ημερομηνία λήξεως... Όλα αυτά σε μία χρονιά που το
μόνο που επιθυμούν είναι η κατάκτηση του Πρωταθλήματος Κατασκευαστών.
Το να προσπαθήσεις να κάνεις μία αξιοπρεπή εμφάνιση, τερματίζοντας
ταυτόχρονα πρώτος μεταξύ όλων των Ελλήνων αγωνιζομένων, προκειμένου να
εξασφαλίσεις και τους πολύτιμους βαθμούς για το πρωτάθλημα, δεν είναι
εύκολη υπόθεση. Οι Κώστας Αποστόλου-Μιχάλης Κριάδης οδήγησαν με
προγραμματισμό και μεθοδικότητα την 16βάλβιδη Λάντσια Ιντεγκράλε, έχοντας
κοντά τους έναν ορμητικό αν και άπειρο Τσάδαρη, που όντας με ανώτερο
αυτοκίνητο και πολυπληθέστερη ομάδα ήταν έτοιμος να «αμφισβητήσει» την
πολύχρονη ιστορία του «Στηβ» ή «Κάρλο». Αν και το πλήρωμα της Fruit of the
loom-Λάντσια, διατηρούσε σταθερά την πρωτοπορία, μία λάθος επιλογή
ελαστικών στις Καρρούτες έκρινε τον αγώνα στην τελευταία μόλις ε.δ.!
Ουδέποτε στο παρελθόν η πρώτη ελληνική θέση «παίχτηκε» στο νήμα. Μακάρι το
ίδιο να συμβεί και στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.
O Κύριος Κώστας Αποστόλου. O πρώτος Έλληνας! Πολύχρονη προσπάθεια ενός
εξαιρετικού κυρίου των ελληνικών αγώνων δικαιώθηκε στο φετινό Ράλλυ
Ακρόπολις. Δεν «έκαψε τα βουνά», δεν άλλαξε το χρώμα στα πρόσωπα των
ανθρώπων του Αστρα τιμ με τους χρόνους του, ούτε ξεσήκωσε τα πλήθη με
ατελείωτα ντριφτς. Κέρδισε όλους με την τίμια προσπάθειά του, όπως το κάνει
πάντα στην 25χρονη αγωνιστική του καριέρα και στη ζωή εδώ και 45 χρόνια.
Αραιά μαλλιά, μεγάλη και καλή καρδιά, ικανότητες και εμπειρία αντίστοιχες
με την εμπλοκή, ελάχιστες έως καθόλου κουβέντες και το κυριότερο,
ψύχραιμος. Οι αδελφοί Καρανικόλα με τους συνεργάτες τους πλαισίωσαν 2-3
καλούς φίλους του πληρώματος και η «νίκη» ήρθε με περισσότερη άνεση από ότι
προδίδει το τελικό αποτέλεσμα.
Διεκδίκησαν την πρώτη ελληνική θέση, μέχρι την τελευταία ε.δ. οι
δημοσιογράφοι Νίκος Τσάδαρης-Ηλίας Καφάογλου με τη «Δελτόνα» του Τζένεσις
Ράλλυ Σπορτ. Προβλήματα στα Κρυονέρια που τους στοίχισαν 1 λεπτό και ένα
σπασμένο αμορτισέρ στον Καρακόλιθο τους εμπόδισε, πιθανόν, να ολοκληρώσουν.
Ωστόσο πέρασαν το μήνυμα ότι τουλάχιστον στη χώρα μας, ένα «έξυπνο» και
ικανό πλήρωμα, έστω και άπειρο στη διεκδίκηση της νίκης, μπορεί για το
καλύτερο, διαθέτοντας κορυφαίο αυτοκίνητο, έμπειρη ομάδα και σοβαρό
οικονομικό προϋπολογισμό.(φωτ.Γ.Κακολύρης)
Κοινό μυστικό, ήταν ότι οι προσπάθειες όλης της αγωνιστικής περιόδου
«παίζονταν» για την Μάζντα Ελλάς Σπορτ, στο Ράλλυ Ακρόπολις. Οι Νότης
Γιαγνίσης-Γιώργος Κερατζάκης και Παύλος Μοσχούτης-Κώστας Φερτάκης, είχαν
μπροστά τους δρόμο μακρύ και δύσκολο. Μαζί τους, με διαφορετική όμως
ψυχολογία, οι Ιταλοί διεκδικητές του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος,
Φασίνα-Πιρόλο. Το Μάζντα 323 GTR Ομάδας N, στον πιο απαιτητικό και δύσκολο
αγώνα του θεσμού, είχε την ευκαιρία να απαλλαγεί από τους αντιπάλους του.
Το αξιόπιστο Νισάν Σάνι GTi-R του Στρατισίνο, το «τέρας» με τους τροχούς
16'' Φορντ Έσκορτ Κόσγουερθ του Σουλαγιέμ και η ταχύτατη «Δελτόνα» του
Ρεκάλντε, βγήκαν νωρίς από το παιχνίδι ή εγκατέλειψαν. Έτσι, με ρυθμό
τερματισμού, δεν δυσκολεύτηκαν οι μεν Ιταλοί να κερδίσουν άνετα την Ομάδα N
σε επίπεδο γενικής, οι δε Μάζντα ντίλερς να κάνουν το πολυπόθητο 1-2 στην
ελληνική κατάταξη της κατηγορίας. Είναι χαρακτηριστικό, ότι και τα δύο
ελληνικά πληρώματα, συμπεριφέρθηκαν ως γνήσιοι επαγγελματίες πετυχαίνοντας
τον απόλυτο στόχο της ομάδας τους.
Mr Miata. O Παύλος Μοσχούτης (στη φωτό με τον Κώστα Φερτάκη), επανήλθε στο
χώρο, χάρη στις ικανότητές του, στην αλλαγή πορείας της επαγγελματικής του
σταδιοδρομίας και στον καλό του φίλο Ηλία Λεονταρίτη, στο «διόσκουρο», που
έχει την ευθύνη της παρουσίας της ΕΛΜΑ στο χώρο. Τα γαλάζια μάτια διατηρούν
την ακτινοβολία τους και όλοι ξέρουν ότι τα χέρια διατηρούν τους
αυτοματισμούς τους. Οι περίσσιες ρυτίδες δεν αποτελούν μειονέκτημα αφού η
τέχνη δεν ξεχνιέται ειδικά όταν είναι συνδεδεμένη με μυαλό και ήθος
επιπέδου. Τα τελευταία στοιχεία ίσως έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο 1-2-3 της
Μάζντα στην κατηγορία N του φετινού P.A. Είναι κοινό μυστικό ότι, μετά τον
Ταρζάν, επήλθε εσωτερική ηρεμία χάρη στις εισηγήσεις του Π.Μ., που ουδέποτε
αμφισβήτησε την ταχύτητα και το πηγαίο ταλέντο του Νότη Γιαγνίση. Μαζί με
τον Αποστόλου που ολοκλήρωσε και τους Γιαγνίση, Παναγιωτόπουλο, Κοκκίνη (οι
Στρατισίνο, Ιαβέρης έχουν «κερδίσει» στο παρελθόν), δικαιούται την απόλυτη
διάκριση ανάμεσα σε συμπατριώτες και σε συναισθηματικό επίπεδο. Του
χρόνου...
O νεαρός Αλεσάντρο Φασίνα, γιος του Τόνι Φασίνα, πρωταθλητή Ευρώπης το
1982, κέρδισε την κατηγορία N στο Ράλλυ Ακρόπολις, όπως το έκανε και πριν
λίγους μήνες στην Πορτογαλία. Όπλα του Ιταλού το Μάζντα 323 GT-R και ο
έμπειρος Τζίτζι Πιρόλο που καταλαμβάνει το κάθισμα του συνοδηγού. Στόχος
του συνδυασμού το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Πραγματοποιώντας εξαιρετική εμφάνιση για μία ακόμη χρονιά, τα εξελιγμένα
Σκόντα Φάβοριτ 136L, δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν την κλάση των 1300
κ.εκ. της Ομάδας A. Στο φετινό αγώνα ο Σώτος Κοκκίνης με το Πεζό 205 Ραλλύ,
αντιμετώπισε στα ίσια τον Σιμπέρα και μόνο όταν «βγήκε» ο Έλληνας και
εγκατέλειψε, ανακουφίστηκαν οι Τσέχοι. Την τελευταία ημέρα, ο Σιμπέρα θα
εγκαταλείψει κι αυτός, δίνοντας τη σκυτάλη στον Τρίνερ. H εγκατάλειψη του
ιπτάμενου Τιρί από έξοδο και η καθυστέρηση του Αλιάσοφ που ουδέποτε
απείλησε το Σιμπέρα, θα σημάνει και τη νίκη της Σκόντα στο Κύπελλο της FIA
για αυτοκίνητα με κίνηση στους δύο τροχούς.
Πάβελ Σιμπέρα. O Τσέχος που έκλεψε καρδιές θεατών και άλλαξε τους ρυθμούς
σε αυτές Ελλήνων οδηγών, για δεύτερη συνεχή χρονιά. Επαγγελματίας, ταχύς,
σοβαρός, μιλάει λίγο στο περιθώριο και κάνει απίστευτα πράγματα στις
ειδικές αναμετρήσεις στοχεύοντας πιο ψηλά από την κλάση των 1300 κ.εκ.
Κρίμα που ο Κοκκίνης εγκατέλειψε νωρίς ώστε η αντιπαράθεσή τους να πάρει
απίστευτες διαστάσεις και να γίνει δεύτερο θέμα μετά τις αντίστοιχες των
πρώτων της γενικής. Μακάρι και οι δύο, όπως και ο «βοηθός» Τρίνερ να
δηλώσουν παρών και το 1994.
Τακτικός επισκέπτης των Ακρόπολις, ο παλαίμαχος «Λεωνίδας», δεν
αιφνιδιάζεται από αλλαγές κανονισμών ή σκληροτράχηλες ε.δ. Στην 40ή επέτειο
του αγώνα, εμφανίσθηκε κεφάτος και, με την Μαρία Παυλή-Κορρέ στο δεξί
μπάκετ, διακρίθηκαν με το πρωτοεμφανιζόμενο σε χωμάτινο αγώνα Ρενό Κλειώ
Γουϊλιαμς. O συνδυασμός κέρδισε την κλάση των 2000 κ.εκ. της Ομάδας A και
τερμάτισε στην πέμπτη θέση της κατάταξης μεταξύ των Ελλήνων αγωνιζομένων,
πραγματοποιώντας μία αξιοπρεπή εμφάνιση, αντάξια με την ιστορία του οδηγού
και τις συνθήκες εμπλοκής του στους αγώνες.
Ζήτω το θέαμα. H εξαιρετικά δημοφιλής Μερτσέντες 190 E 2.3 16V, των
Αγγελίδη-Γουσέτη, έτυχε δίκαια ενθουσιωδών πανηγυρισμών από τους πολλούς
θεατές που παρακολούθησαν την εξέλιξη του αγώνα. Ακόμη μία φορά στον
τερματισμό, το αξιόπιστο αυτοκίνητο με το ταλαντούχο πλήρωμα, έφτασε στην
τρίτη θέση της Ομάδας N στην ελληνική κατάταξη.
Οι Βαγγέλης Γκάλλο-Νίκος Κοτσονόπουλος με την «αρχαία» πισωκίνητη Τογιότα
Κορόλα, είχαν ένα ζωηρό ρυθμό, γνωρίζοντας από την αρχή του αγώνα τους
στόχους τους. Τελικά τερμάτισαν στην τρίτη θέση της γενικής κατάταξης στην
κλάση των 1600 κ.εκ. και στην πρώτη μεταξύ των Ελλήνων, εμπρός από τους
Γαζετά και Τρίγκα. (φωτ. Γ.Μουγκίρης)
Μετά από πολύμηνη απουσία από το αγωνιστικό προσκήνιο, ο Κώστας
Λαμπρόπουλος, επέστρεψε στους αγώνες και μάλιστα στο απαιτητικό Ράλλυ
Ακρόπολις. Κανένα πρόβλημα όμως για τον έμπειρο οδηγό-μηχανικό, ο οποίος,
με τον πρωτοεμφανιζόμενο σε ρόλο συνοδηγού Γιώργο Γαλανάκη, κέρδισε με τον
πλέον πειστικό τρόπο, την κλάση των 1600 κ.εκ. της Ομάδας N, ανάμεσα σε
Έλληνες και ξένους. «Όπλο» τους η κίτρινη, «ηρωική» Κορόλα GTi.
O ταχύτερος «Ζητάς»..., δύο βήματα από τον τίτλο. Οι Γρηγόρης Νιώρας-Κώστας
Λύτρας με το Τογιότα Στάρλετ ήθελαν πολύ, τόσο τον τερματισμό, όσο και τους
πολύτιμους βαθμούς στην κλάση των 1300 κ.εκ. της Ομάδας A. Μετά από μία
ήρεμη εμφάνιση και έξυπνη τακτική, τερμάτισαν στη δεύτερη θέση σε επίπεδο
γενικής και πρώτοι Έλληνες αντίστοιχα, στην κλάση τους. Ταυτόχρονα
εξασφάλισαν και αρκετούς βαθμούς στο Κύπελλο Στάρλετ που προκηρύσσει η
Τογιότα Ελλάς.
Έχασε τη μάχη, διεκδικεί τη νίκη στον πόλεμο η ομάδα της Χιουντάι Ελλάς.
Ταχείς και σοβαροί, οι Πατρινοί Μαργαρώνης-Μικές, οδήγησαν το αξιόπιστο
Λάντρα στη δεύτερη θέση της κλάσης, ενώ οι Παπαδόπουλος-Φίλιππος
εγκατέλειψαν. Ευτυχώς η θετική εικόνα στις ειδικές διαδρομές δεν άλλαξε
μετά τον τερματισμό, όταν προς στιγμή χάθηκε η ψυχραιμία...
Τα δύο Νταϊχάτσου της Εμίκο, με πληρώματα τους Βαζάκα-Βαγενά και
Γεωργιόπουλο-Καρπάνο, έφτασαν στον τερματισμό και μάλιστα στη 2η και 3η
θέση, ανάμεσα στους Έλληνες στην κλάση των 1300 κ.εκ. της κατηγορίας A.
«Παραδοσιακή» πια η συμμετοχή της Λάντα Ελλάς στο Ακρόπολις που φέτος έφερε
και τα τρία αυτοκίνητά της στον τερματισμό. O Αλιάσοφ, που ήταν για μία
ακόμη χρονιά ο ταχύτερος της ομάδας, ουδέποτε απείλησε τον Σιμπέρα. Μετά
την εγκατάλειψη του ιπτάμενου Τσέχου, έχασε την πρώτη θέση στην κατηγορία
F2, όταν ποινή 1'.30'' τον «έστειλε» πίσω από τον Τρίνερ.
ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ «ΘΕΩΝ»
Στις πίσω θέσεις, στη σκόνη «θεών», «ημίθεων» και «καλών ιδιωτών» με
προϋπολογισμούς μαμούθ, εξελίσσεται ένας διαφορετικός αγώνας. Οι
παραμένοντες θεατές είναι αρκετοί, αν και το θέαμα παρουσιάζεται μόνο
ευκαιριακά και ο συναγωνισμός είναι ανύπαρκτος. O συναισθηματισμός όμως
είναι έντονος και η προσπάθεια αυτή του γνήσιου ερασιτέχνη με συμπαραστάτες
συγγενείς, φίλους και ελάχιστους μηχανικούς, δεν πρέπει να αφήνει κανέναν
αδιάφορο, αν θέλουμε ο αγώνας να παραμένει ζωντανός ώστε να υπάρχει χώρος
για τους πρωταγωνιστές. O «Στρατισίνο», στην προσπάθειά του από την 61η στη
19η θέση, έζησε από μέσα αυτόν το διαφορετικό αγώνα και μας μεταφέρει τις
εντυπώσεις του.
Κείμενο: Στράτης Χατζηπαναγιώτου
Φωτογραφίες: Ρεπόρτερ
ΔΕΥΤΕΡΑ 31 Μαϊου. Δελφοί, ανασυγκρότηση του 40ού Ράλλυ Ακρόπολις. Στο χώρο
επιτηρούμενης στάθμευσης, το τρίχρωμο Νισάν Σάνι GtiR της εταιρίας
Θεοχαράκη που έχουν την τιμή να μοιράζονται οι Στρατισίνο-Παυλή, έχει
μείνει μόνο του στην αριστερή πλευρά εκεί που νωρίς το πρωί, ήταν
σταθμευμένα όλα τα εργοστασιακά αυτοκίνητα.
Την προηγούμενη, πρώτη ημέρα του αγώνα, στην τρίτη μόλις ειδική διαδρομή
Χαρβάτι, ένα πρόβλημα στο σύστημα τροφοδοσίας, στοίχισε στη συμμετοχή 40
περίπου λεπτά και την έριξε στο βάθος της γενικής κατάταξης. Το άνετο
ωράριο μέχρι την επόμενη διαδρομή Κιθαιρώνας και η κατανόηση των λουόμενων
στην παραλία του Αλεποχωρίου και της Ψάθας (χίλια συγγνώμη για τη σκόνη και
τις υπερβολές) επέτρεψαν την έλλειψη ποινής.
O αξιοπρεπής, χωρίς υπερβολές ρυθμός στη συνέχεια, δεν επέτρεψε τίποτα
καλύτερο από την 61η θέση εν όψει της δεύτερης ιδιαίτερα δύσκολης ημέρας.
Νεύρα, στεναχώρια, απογοήτευση, αλλά σκέψη για αποχώρηση δεν υπήρξε ούτε
για μία στιγμή. Όλα τα μέλη της ομάδας ήταν αποφασισμένοι για τη συνέχεια
και ό,τι ήθελε προκύψει.
H αρχή ήταν δύσκολη σε όλα τα επίπεδα. Θετικό στοιχείο η αντιμετώπιση των
συναδέλφων μου αγωνιζομένων και των πολλών θεατών.
Ήταν όλοι τους υπέροχοι. Στις ειδικές διαδρομές, προπορευόμενοι
οδηγοί-συνοδηγοί, κοιτούσαν περισσότερο πίσω τους παρά μπροστά τους! Στο
περιθώριο των ε.δ. όλοι τους είχαν έναν καλό λόγο και με την ευκαιρία, ο
υπογράφων έζησε έναν διαφορετικό αγώνα όπου κυριαρχεί το συναίσθημα και οι
ηρωικές προσπάθειες.
Σε δύο ε.δ., οι Πέτας-Πόλιτο, με τη Μαξ-Μέιερ Τογιότα Κορόλα GT κινδύνευσαν
για να μη μας καθυστερήσουν. Στο σέρβις του Γοργοπόταμου πριν τις ε.δ. του
Φθιώτιδος, μας κάλεσαν στο τραπέζι που είχαν ετοιμάσει οι φίλοι τους.
Χωριάτικο ψωμί, τυρί, αυγά και πολύ νερό. Το ηθικό τους ακμαίο. Είναι
ευτυχείς, διασκεδάζουν και δεν γκρινιάζουν. Όλοι οι παρόντες ακούν με
προσοχή τη διήγηση συνάδελφου του E.T. σχετικά με τη «στιγμή» του Γκάλλο.
Βιαζόταν να αλλάξει κιβώτιο ο Βαγγέλης, χαιρέτησε στη διασταύρωση τον
ακούραστο Περικλή Πάλλα και η Σαρρής-Κορόλα, βρέθηκε πάνω σε ένα φράκτη. O
χρόνος που χάθηκε ίσως τους στοίχισε τη δυνατότητα διεκδίκησης της κλάσης
1600 από την χωρίς ελληνικό πλήρωμα, εργοστασιακή ομάδα της Λάντα Ελλάς.
Στην αφετηρία της ε.δ. Αρχάνη-Ασβέστης, αρχικά η καθυστέρηση των
Πέτα-Πόλιτο χρεώνεται στον... ηλικιωμένο συνοδηγό. «Μην ανησυχείτε, θα
έρθουν, ο γέρος χάνεται ακόμη και στην Ομόνοια», διευκρινίζει ο Σπύρος
Τσάπαλος, που με τον Παναγιώτη Κωφίδη μοιράζεται το Κορασίδης-Μάζντα 323
του Θανάση Τσαγκουρνού. O τελευταίος, κάμποσες θέσεις πιο μπροστά από τη
συντροφιά, προτίμησε τη Χάι Λάιφ Κορόλα και για συνοδηγό, τον Κώστα
Πανόπουλο.
O κριτής της αφετηρίας μας δίνει το δίλεπτο που έχει εγκρίνει από τη
γραμματεία ο αλυτάρχης του αγώνα (!) και μας ενημερώνει ότι εγκατέλειψε ο
Ιαβέρης από ηλεκτρικά, ενώ πρέπει να προσέξουμε ένα τουμπαρισμένο Λάνσερ
ιαπωνικού πληρώματος, στην πρώτη κλειστή αριστερή στροφή.
«Καντέμης ο χοντρός», σχολιάζει ο γράφων την εγκατάλειψη του Ιαβέρη και
«πάμε για μία ε.δ. χωρίς σκόνη». Λίγο πριν το τέλος, οι
Πετρόπουλος-Κογιανός έχουν ανατρέψει το λευκό 205 σε μία μέτρια δεξιά και η
Τώνια προλαβαίνει να διακρίνει το ματωμένο χέρι του πεισματάρη οδηγού. Οι
θεατές θα επαναφέρουν το αυτοκίνητο και αργότερα, μετά τον Ταρζάν, ο
γιατρός της Νισάν Βαγγέλης Ασλανίδης θα περιποιηθεί το τραυματισμένο χέρι,
επισημαίνοντας ότι πρέπει να το ράψει γιατρός σε νοσοκομείο. Δυστυχώς πριν
την ανασυγκρότηση θα εγκαταλείψουν και αυτοί από διαφορικό.