Σχεδόν θεατής
Του Πάνου Φιλιππακόπουλου«Γράψε κάτι για το Ακρόπολις, αφού πήγες και παρακολούθησες», ήταν η πρώτη
κουβέντα του Στράτη την Τετάρτη το πρωί μετά τον αγώνα.
«Γράψε κάτι από τη δική σου την πλευρά, όπως το είδες σαν θεατής.»
Αλλά αυτό ακριβώς είναι που είναι δύσκολο. Όταν είσαι σ? αυτήν τη δουλειά
ποτέ δεν βλέπεις ένα τέτοιο γεγονός μόνο σαν «θεατής». Γιατί δυστυχώς οι
περισσότεροι θεατές ψάχνουν να βρουν ένα ωραίο μέρος με καλή θέα στις
ειδικές που παρακολουθούν και περιμένουν να δουν ποιος θα περάσει πιο
θεαματικά και να μάθουν ποιος θα περάσει ποιον. Και συνήθως μόλις περάσουν
οι «θεοί», οπότε το θέαμα γίνεται λιγότερο εντυπωσιακό, τα μαζεύουν και
φεύγουν για να τους προλάβουν σε κάποια από τις επόμενες ειδικές.
Το Ακρόπολις όμως δεν είναι μόνον οι «θεοί». Αν είσαι θεατής σε μια ξένη
χώρα, είναι πιθανόν ότι μάλλον θ? αγνοήσεις τους τοπικούς ερασιτέχνες που
ακολουθούν μετά τους πιο γρήγορους οδηγούς. Πώς μπορείς όμως εδώ να τους
αγνοήσεις, όταν ακούς ονόματα οικεία, όταν ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει να
τρέχει κανείς σε αγώνες στην Ελλάδα, όταν ξέρεις ποιές φοβερές δυσκολίες
αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι απ? αυτούς για να προετοιμάσουν τ?
αυτοκίνητά τους και να συμμετάσχουν σ? έναν τέτοιο αγώνα;
Τι είναι λοιπόν το Ακρόπολις για το δημοσιογράφο-θεατή, που δεν βρίσκεται
ακριβώς σε δημοσιογραφική αποστολή αφού ο αγώνας καλύπτεται από άλλους, πιο
ειδικούς, αλλά δεν είναι και απλός θεατής, αφού έχει συνηθίσει να βλέπει τα
πάντα με δημοσιογραφικό μάτι;
Το Ακρόπολις δεν είναι μόνον οι «θεοί». Είναι πρώτα απ? όλα η ελληνική φύση
και μάλιστα τα πιο άγνωστα κομμάτια της και τα -κατά τεκμήριο- πιο όμορφα.
Γιατί το Ακρόπολις γίνεται κυρίως εκεί που δεν έχει φτάσει ακόμα η μανία
της αξιοποίησης και η φύση έχει μείνει ανέγγιχτη από την ανθρώπινη
καταστροφή. Αξίζει πραγματικά τον κόπο να πηγαίνει κανείς κάθε χρόνο και σε
διαφορετικές ειδικές διαδρομές μόνο και μόνο για να ανακαλύπτει διαφορετικά
μέρη, με διαφορετική ομορφιά το καθένα. Είναι πραγματικά παράξενο, το
γεγονός ότι αυτή η αγάπη προς τις μηχανές, που σε κάνει να τρως τόννους
σκόνη για να τις παρακολουθείς να τρέχουν, συνδυάζεται ταυτόχρονα με μια
στενή επαφή με τη φύση, στην πιο άγρια μορφή της, αυτή που δεν έχει
επηρεαστεί ακόμη από τις μηχανές. Ένα από τα παράξενα των αγώνων ράλλυ.
Το Ακρόπολις δεν είναι μόνο οι «θεοί». Είναι και αυτοί που βρίσκονται πίσω
τους, οι πολυμελείς ομάδες υποστήριξής τους, με τα φορτηγά των σέρβις, τα
βοηθητικά αυτοκίνητα, ακόμη και τα ελικόπτερα. Είναι οι άνθρωποι χωρίς τους
οποίους οι «θεοί» δεν θα ήταν τόσο θεαματικοί γιατί τα αυτοκίνητά τους δεν
θα βρίσκονταν στην άψογη κατάσταση που επιτρέπει τέτοιες επιδόσεις. Είναι
αυτοί που αλωνίζουν επί τρεις μέρες τη μισή Ελλάδα, ακολουθώντας πάνω στα
βουνά τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, έτοιμοι για να δώσουν τη λύση όταν
παρουσιαστεί κάποιο πρόβλημα. Αυτοί που μετρούν τα δευτερόλεπτα με το ίδιο
άγχος που τα μετρούν και οι οδηγοί, γιατί κι αυτοί πρέπει να βρίσκονται στο
σωστό μέρος στη σωστή στιγμή και το σέρβις πρέπει να γίνεται στην ώρα του
και να τελειώνει εγκαίρως. Και μερικές φορές αυτό το άγχος οδηγεί σε λάθη,
που φτάνουν ακόμα και σε ατύχημα, όπως το τουμπάρισμα του φορτηγού της
Φορντ στο κατέβασμα προς την Αμφισσα, που είχε σαν αποτέλεσμα τον
τραυματισμό του οδηγού και του συνεπιβάτη του.
Το Ακρόπολις δεν είναι μόνον οι «θεοί». Είναι και οι δεκάδες ερασιτέχνες
που δίνουν στον αγώνα ένα διαφορετικό χρώμα και αγωνίζονται επί τρεις μέρες
(όσοι καταφέρουν να συνεχίσουν μέχρι το τέλος) κάτω από πραγματικά ηρωικές
συνθήκες, με σέρβις που μοιάζουν «αγιοβασιλιάτικα» μπροστά σ? αυτά των
μεγάλων ομάδων. Είναι κάτι που πρέπει να το δεις από κοντά για να
συνειδητοποιήσεις το χάσμα που τους χωρίζει και για να εκτιμήσεις ακόμα
περισσότερο την προσπάθεια αυτών των ανθρώπων. Αρκεί να βρεθείς π.χ. στην
πλατεία στο Μαυρολιθάρι μετά το τέλος της ειδικής, να δεις την κυκλοφοριακή
συμφόρηση που δημιουργείται από τα αυτοκίνητα των «μικρών» που μαζεύονται
για σέρβις, να δεις τους 2-3 φίλους που έχει μαζέψει ο κάθε οδηγός για να
τον βοηθήσουν (που λεφτά για πρόσληψη μηχανικών!) να κάνουν απεγνωσμένες
χειρονομίες για να τους δει σε ποια γωνιά της πλατείας έχουν ετοιμάσει το
«σέρβις», να τους δεις να πέφτουν πάνω στο αυτοκίνητο με τα πρωτόγονα μέσα
τους και να αλλάζουν λάστιχα ξεβιδώνοντας τα μπουλόνια με σταυρούς αντί για
τα ηλεκτρικά δυναμόκλειδα που χρησιμοποιούνται από τα εργοστασιακά σέρβις,
να καθαρίζουν με Αζαξ και χαρτί κουζίνας τα τζάμια, να δίνουν στον οδηγό
ένα πλαστικό ποτήρι με νερό και μετά, μ? ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, να
τον στέλνουν πίσω στον άνισο αγώνα με τα θηρία, για να καταλάβεις τι
σημαίνει Ακρόπολις για τους μικρούς, περισσότερο περιπέτεια παρά αγώνας,
και να τους θαυμάσεις αλλά και να τους ζηλέψεις.
Το Ακρόπολις βέβαια είναι και οι «θεοί» και όσα είπαμε παραπάνω δεν
σημαίνουν ότι είμαστε τόσο σνομπ που να τους αγνοούμε και να μη θαυμάζουμε
το θέαμα που προσφέρουν. Αλλά μ? αυτούς ασχολούνται όλοι, τους βλέπουν
εκατομμύρια άτομα στην τηλεόραση και δεν πιστεύουμε ότι η δική μας αναφορά
θα προσθέσει τίποτα. Σίγουρα πάντως θα θυμόμαστε για πολύ την εμφάνιση του
Σβαρτζ πίσω από τη στροφή που καθόμαστε στις Καρρούτες την τρίτη μέρα,
γιατί σπάνια βλέπεις αυτοκίνητο να στρίβει σχεδόν στον αέρα. Θα θυμόμαστε
πολύ περισσότερο αυτήν την εντυπωσιακή εμφάνιση γιατί ακούσαμε μετά από
Αγγλους συναδέλφους, να αναφέρουν ότι σε συνέντευξη που τους έδωσε, τους
είπε ότι μετά την εγκατάλειψη του Έρικσον πήγαινε «συγκρατημένα». Αν δηλαδή
δεν πρόσεχε πώς θα πήγαινε;
Αυτή λοιπόν είναι με δυο λόγια η ουσία του Ακρόπολις με τα μάτια ενός
«σχεδόν» θεατή. Και του χρόνου να είμαστε καλά για να ξαναπάμε._Π.Φ.
Ακρόπολις χωρίς σκόνη δεν γίνεται. Είναι σήμα κατατεθέν.
O αγώνας δεν έχει κινδύνους μόνο για τους συμμετέχοντες. Μερικές φορές το
άγχος της έγκαιρης μετακίνησης από το ένα σημείο στο άλλο μπορεί να
δημιουργήσει κινδύνους και για τους οδηγούς των σέρβις.
Οι ήρωες του αγώνα δεν είναι οι «θεοί» αλλά αυτοί που προσπαθούν με
ελάχιστα μέσα και με «σέρβις» που γίνονται εκ των ενόντων.
Οι 4Τροχοί στο 40ό Ράλλυ Ακρόπολις ή πως απόντων των K.K. και Σ.Κ. στις
Ηνωμένες Πολιτείες, όσοι εναπομείναντες τρέχουν και δεν φτάνουν.
Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Την Κυριακή ήταν όλοι στους δρόμους ακόμη και
άνθρωποι των T.E. που ουδεμία σχέση με τη σύνταξη έχουν.
Από εκεί και πέρα, ο Νικόλας Ζαλμάς με δίκυκλο αυξημένου κυλινδρισμού και
οι Θ.Κ.Ε. με Κορόλα και Τάσος Αρωνίτης με Τολέδο, όργωσαν τη χώρα
καλύπτοντας με κέφι και συνέπεια το κορυφαίο της χώρας αυτοκινητιστικό
γεγονός. Συνεπής αποδείχθηκε και ο Σ.Χ. που συνήθως μουρμουρίζοντας (την
τύχη του, τι άλλο) οδήγησε στο Ζάππειο το Νισάν που 11 χρόνια του
εμπιστεύεται η εταιρία Θεοχαράκη. Στον ιστορικό χώρο της πρωτεύουσας
συναντήθηκε με την «άλλη πλευρά του Αδάμ», τη Μαρία Παυλή Κορρέ που για
έκτη φορά ο Λεωνίδας της εμπιστεύτηκε το μπάκετ παραπλεύρως του. O Π.Φ. στο
τιμόνι ενός δίλιτρου 16βάλβιδου Γκάλαντ (εξαιρετικό αυτοκίνητο, αλλά που
χώρος για άμεση δημοσίευση του τεστ) εθεάθη την Κυριακή μετά της κυρίας
Σόφης στο Ελευθεροχώρι, ενώ την Τρίτη δήλωσε παρών στον... επίλογο,
κάνοντας δημόσιες σχέσεις στο Μαυρολιθάρι και παρακολουθώντας Αρμιν αργά το
απόγευμα στις Καρρούτες. O Γιάννης Σταυρόπουλος, που ταλαιπωρήθηκε από τα
τερτίπια της A155 Q4, παρακολούθησε το πρώτο του P.A. όντας στο συντακτικό
επιτελείο του περιοδικού (βαριά η φανέλα ψηλέ;).
Μετά από όλα αυτά, η συνέχεια γράφτηκε με Μάκιντος Κλάσικ και το τέλος
δόθηκε στο ατελιέ μας όπου τα 200K των κειμένων με τις δεκάδες διαφάνειες
των συνεργατών μας έγιναν σελίδες. Καλή ανάγνωση._Σ.Χ.
ΥΓ.: O Βασίλης Γιαννακόπουλος απείχε, αλλά ενέκρινε την αποστολή του
συνεργάτη του Θάνου Ηλιόπουλου που πήρε τα βουνά. Προσθέστε και την
αποστολή των τηλεοπτικών μας συνεργατών και αντιλαμβάνεστε ότι ο
οικονομικός μας προϋπολογισμός τον περασμένο μήνα διαταράχθηκε εντυπωσιακά.
Μακάρι να είσαστε καλά ώστε να επαναλάβουμε την εξόρμηση και τον επόμενο
χρόνο.