Παλιά Kάμπριο

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Μάγκες και κούκλες_

Παρά το γεγονός ότι η εξέλιξη του ανοιχτού αυτοκινήτου
(ελληνιστί _καμπριολέ_) αποτελεί σημαντικό τμήμα της
αυτοκινητιστικής ιστορίας, το είδος αυτό του
τετράτροχου έχει σημαντικές ιδιαιτερότητες που το
κάνουν ξεχωριστό.

Φωτογραφίες: P. Vann/Automedia

ΕΝΩ ENA συμβατικό _κλειστό_ αυτοκίνητο σχεδιάζεται ορθολογιστικά,
με απώτερο στόχο την όσο γίνεται πιο άνετη μεταφορά των επιβατών
του από το σημείο A στο B, στην περίπτωση των καμπριολέ εκδόσεων
τα πράγματα αλλάζουν.
Εδώ ο πρωταρχικός στόχος είναι η επίδειξη του προνομιούχου
ιδιοκτήτη και η ανάδειξη του άνετου τρόπου ζωής την οποία
απολαμβάνει. H άποψη αυτή μπορεί να σοκάρει όσους ακολουθούν τη
λογική, πλην όμως, όπως δείχνουν και οι εικόνες, η αίσθηση του
ωραίου, αλλά και με τη στενή έννοια του όρου_ άχρηστο, έχει
συνεισφέρει τα μέγιστα στην αυτοκινητοβιομηχανία.
Το ανοιχτό αυτοκίνητο χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από εταιρίες
για τη βελτίωση της εικόνας τους στην αγορά, σαν μια διέξοδος από
την καθημερινότητα και την κοινή λογική των συμβατικών μοντέλων.
Οι υπεύθυνοι για αυτά τα σχέδια είχαν το δύσκολο έργο να
δημιουργήσουν κάτι πραγματικά διαφορετικό, κάτι που θα ήταν ένα
βήμα εμπρός από αυτά που παρουσίαζαν οι ανταγωνιστές τους.
Το όνομα _καμπριολέ_ χαρακτηρίζει σήμερα όλα τα _ξεσκέπαστα_
μοντέλα, παρά το γεγονός ότι η λέξη αναφέρεται σε ένα παλιό
διαφορετικό όχημα, στην κλασική άμαξα.
H γνωστή ιππήλατη άμαξα εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του 17ου
αιώνα, είχε δύο θέσεις και ένα κάλυμμα το οποίο μπορούσε να
αφαιρεθεί κατά την επιθυμία των επιβατών του. Συνήθως ο αμαξάς
ήταν και ο ιδιοκτήτης του οχήματος, κάτι που του έδινε αρκετή
ανεξαρτησία στον τρόπο που το οδηγούσε.
O άξονας μεταξύ των δύο τροχών του ήταν σταθερά συνδεμένος στο
αμάξωμα, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα το τελευταίο να ακολουθεί
τον_ καλπασμό του αλόγου. Την εικόνα συμπληρώνουν οι κακοί δρόμοι
της εποχής, οπότε στις μεγάλες ταχύτητες το αποτέλεσμα ήταν ένα
απίστευτο _τραμπάλισμα_ αμαξώματος και επιβατών.
Με το πέρασμα του χρόνου και την εμφάνιση των αυτοκινήτων ο όρος
_καμπριολέ_ δόθηκε σε οποιοδήποτε όχημα χωρίς σκεπή. Αυτό βέβαια
δεν άρεσε στους κατασκευαστές αυτοκινήτων. Παρά όμως τις
αντιρρήσεις τους ο όρος τελικά επικράτησε.
O λόγος ύπαρξης βέβαια δεν άλλαξε, μιας και η απόκτηση ενός
τέτοιου οχήματος ακολουθούσε την κοινωνική άνοδο των εύπορων
ιδιοκτητών τους. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ότι ο χώρος του
οδηγού ήταν ξεσκέπαστος ενώ οι -προνομιούχοι- επιβάτες κάθονταν
κάτω από τέντα. H εικόνα αυτή τόνιζε τον ταξικό διαχωρισμό μεταξύ
του υπηρέτη-οδηγού και των αφεντάδων, μια διαφορά που γινόταν
ακόμα πιο έντονη όταν_ έβρεχε.
H συμπεριφορά αυτή όμως παραήταν προκλητική και άκομψη με
αποτέλεσμα τα μοντέλα αυτά να εξαφανιστούν σύντομα και να δώσουν
τη θέση τους σε ανοιχτά αυτοκίνητα δύο ή τεσσάρων θέσεων.
Το όνομα όμως _καμπριολέ_ διατηρήθηκε μέχρι τις ημέρες μας, όπου
δεν αναφέρεται μόνο σε διθέσια αυτοκίνητα (τα οποία όμως πλέον
διαθέτουν πλευρικά παράθυρα και υπαρκτό χώρο αποσκευών), αλλά και
σε όλες τις ανοιχτές εκδόσεις συμβατικών μοντέλων, οι οποίες
μπορούν να φιλοξενήσουν άνετα τέσσερις επιβάτες.
H εποχή όμως που γέννησε τη λέξη αυτή έχει περάσει για πάντα. Τα
καμπριολέ της εποχής εκείνης ήταν αυτοκίνητα ιδιαίτερα ακριβά,
μια και η κατασκευή τους απαιτούσε πολυάριθμες ενισχύσεις για να
μπορέσει το πλαίσιο να αποκτήσει την ακαμψία ενός κλειστού
αυτοκινήτου.
Εκτός αυτού, η ασφάλεια που προσέφεραν ήταν ελάχιστη, ιδιαίτερα
όταν άρχισαν να εφαρμόζονται οι ζώνες ασφαλείας.
Τέλος η μαλακή οροφή αποτελούσε έναν εύκολο στόχο για κλέφτες
αλλά και για ζηλόφθονες βάνδαλους, οι οποίοι δεν επιζητούσαν μόνο
το εύκολο κέρδος αλλά και την αντεκδίκηση ενός κοινωνικού
διαχωρισμού._Ρ.V.