Kακά τα ψέματα
KAKA TA ΨΕΜΑΤΑΉμουν μαθητής, ούτε 15 χρονών. Το είδα στο περίπτερο δίπλα στο
σχολειό μου, στη Λεόντιο Νέας Σμύρνης, στο ίδιο _μαγαζάκι_ απ_
όπου αγόραζα AUTO Εξπρές και εφημερίδες της Τετάρτης. O
συγχωρεμένος ο πατέρας μου γινότανε έξαλλος με κάμποσες από
αυτές, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Πολιτική και αυτοκίνητο όμως;
Το κίτρινο εξώφυλλο με την μπλε Μπράμπαμ δεν ήταν συναρπαστικό
(σήμερα με τέτοιο εξώφυλλο ο Κουράσης θα έψαχνε για δουλειά) αλλά
τα ονόματα κάτω από τον τίτλο προξενούσαν το ενδιαφέρον. Από τότε
το περιοδικό έγινε τρόπος ζωής. Περπατούσες και οδηγούσες Μιούρα
αλλάζοντας ταχύτητες και ακούγοντας το θόρυβο του κινητήρα. Πριν
κοιμηθείς σκεφτόσουν τη Μόντζα με τον Ντίνο Σπάιντερ ή την BMW
2002 της Ελεκτρόνικα. Μόνιμος συνοδηγός του Μοσχού ή του Ιαβέρη,
(μέχρις εκεί) διάβαζες τρεις και τέσσερις φορές τις περιγραφές
του Πιρπιρή και των άλλων παιδιών. Τα χρόνια περνούσαν και η
προσπάθεια πέρασε στην υλοποίηση των οραμάτων. Λίγα _ανάποδα_ σε
έρημους δρόμους στο Λαγονήσι, παρακολούθηση των αγώνων με
χειροκρότημα για τους καλούς όπως τους όριζε το περιοδικό και
πάντα δικαίωση της γραμμής, αφού αυτοί ήταν οι καλύτεροι σε όλα,
μέσα και έξω από την πίστα. Τα λόγια ελάχιστων κυκλωματικών
αμφισβητούσαν την αξία των γραπτών, αλλά δεν άγγιζαν τον ταγμένο,
ο χρόνος δικαίωνε τα γραφόμενα και τα χρόνια περνούσαν. Οι
επισκέψεις στους ελληνικούς αγώνες, κυρίως στον Κρεμασμένο Λαγό
στη Βούλα και στην Ανάβυσσο (ήταν όλοι εκεί, στο πρώτο μότο κρος)
συνδυάστηκαν με νοερές επισκέψεις στα πιτς αγώνων της F1 και σε
ε. δ. στο Μόντε, στο RAC και αλλού.
Υλοποίησης οραμάτων συνέχεια και, το 1977, άρχισαν οι πρώτοι
αγώνες. Ήταν σαν να έτρεχες χρόνια, όχι μόνο σε ό,τι αφορά την
τοποθέτηση του αυτοκινήτου στο δρόμο, αλλά και σε ό,τι είχε σχέση
με το περιβάλλον. Είμαστε χρόνια μαζί με όλους. Τους μιλούσες
λίγο, τους σεβόσουν, αλλά τους ήξερες, τους είχες γνωρίσει με τον
καλύτερο, τον πλέον ιδανικό τρόπο. Με αυτόν που όριζαν οι
συντάκτες του περιοδικού μέσα από τα κείμενά τους. Το πέρασμα
στην άλλη όχθη, στη μέσα πλευρά, έγινε με την περιγραφή του
πρώτου αγώνα, το Φθινόπωρο του 1980. Ήταν ένα Ράλλυ Φθιώτιδος.
Πανωλεθρία σε πρώτο πρόσωπο. O Τίμος Τζάνες (καλή του η ώρα)
έχασε ένα ΣΕΧ και αποκλειστήκαμε! H πικρία μετριάστηκε με τη
δυνατότητα περιγραφής του αγώνα στους... _τέσσερις τροχούς_.
Ακολούθησαν δεκάδες αγώνες, μπορεί και εκατοντάδες. Ακόμη και
σήμερα η περιγραφή αγώνων έχει τη γοητεία της. Γράφεις πρώτα για
τον κορυφαίο_ αναγνώστη του περιοδικού, γι_ αυτόν που τα διαβάζει
ΟΛΑ πριν από όλους (ακόμη και σήμερα διαβάζει και τα αγωνιστικά
νέα πριν πάρουν το δρόμο της διόρθωσης!), στη συνέχεια για τις
χιλιάδες των αναγνωστών και τέλος για σένα τον ίδιο. Σε πρώτο
πρόσωπο αρχίζει η ανάγνωση του περιοδικού μόλις ο Γιάννης Βρόντος
φέρει το τεύχος-δείγμα στο γραφείο. Ιερή η στιγμή, άμεσα
συνδεδεμένη και με την κυκλοφορία. Οι κτύποι της καρδιάς
αλλάζουν, μέχρι να ακούσεις τα μαντάτα. Ξέρεις ότι οι αριθμοί
είναι τίμιοι, δεν είναι παραμύθι θερινής νυκτός. Το τελευταίο
στοιχείο σε κάνει περήφανο, ενώ τα τερτίπια των ανταγωνιστών σε
ντοπάρουν για τη συνέχεια.
Πέρα από τους αγώνες, η συνεργασία άρχισε ένα μεσημέρι στο
Διόνυσο πίσω από το τιμόνι ενός Σουζούκι ?λτο και ενός VW Polo,
με τον Καββαθά φωτογράφο! _Εσείς θα οδηγήσετε, εγώ θα
φωτογραφίσω_. O πληθυντικός σήμα κατατεθέν, άλλοτε και τώρα... Το
τρακ στα ύψη, το ηθικό στον πάτο, αφού πέρα όλων των άλλων _πώς
να στρίψεις_ με 40-50 ίππους σε ανηφορική κλειστή στροφή.
_Ανάποδα, κατηφορίζοντας θα είναι καλύτερα_... _Δεν πειράζει,
καλά είναι, αλλά..._ Πάντα έτσι γίνεται. H καθοδήγηση σε όλα τα
επίπεδα είναι διακριτική και επ_ ουδενί δασκαλίστικη όπως
τιτλοφορήθηκε τελευταία η τηλεοπτική εικόνα. Παρεξήγηση ή
στρατηγική νεοκόπων του χώρου; Να δούμε έργο πρώτα...
Από τότε και μετά τις αλλαγές που έγιναν στη σύνταξη του
περιοδικού, στην αρχή της δεκαετίας του _80 κάναμε πολλά
αντίστοιχα τρικ. Εκείνος κρεμασμένος έξω από το παράθυρο της BMW
M5 και ο γράφων στο τιμόνι της Πόρσε 959. Έκανε πολύ κρύο, φοβερή
παγωνιά. Είχε μελανιάσει. Σκέψη ότι ίσως δεν θα τα βγάλει πέρα,
αλλά ποιος τολμάει να τον διακόψει; Καλύτερα να τον σκοτώσεις
παρά να τον αντιμετωπίσεις με παραινέσεις και ευγένειες
προστατευτικού περιεχομένου. Το βράδυ χαμογελούσε, ευτυχής,
ξεκούραστος, δυνατός, αισιόδοξος και νικητής. Συνήθως έτσι
γίνεται και, επειδή γίνεται συχνά, σίγουρα δεν είναι το
_κοκαλάκι_ και άλλα μεγέθη που συνδέονται με τις διαστάσεις της
περιφέρειας μα άλλα στοιχεία γνωστά σε φίλους και εχθρούς.
Δουλεύει σκληρά, προστατεύει με πάθος το κύρος της δουλειάς του,
δεν χαρίζεται και κερδίζει. Καλή συνταγή και για μαθητευόμενους.
Τυχεροί όσοι εκπαιδεύτηκαν άσχετα από την κατάληξη. Με την _τρέλα
του_ και τη διεθνή καταξίωση, ο αυτοκινητιστικός συντάκτης
απέκτησε κύρος και υπόσταση. Οι δοκιμές, από τρίωρες βόλτες,
έγιναν 10ήμερες σκληρές δοκιμασίες, με ηλεκτρονικά όργανα και
συμπέρασμα με αποτέλεσμα-πρόταση. Οι σημερινοί συντελεστές του
περιοδικού είχαν την τύχη να βρίσκονται στα όπλα την καλή εποχή
του αυτοκινήτου, κάτι που μας επιτρέπει να μη συμμετέχουμε σε
δέκα διαφορετικές δουλειές με κοινό αντικείμενο που δημιουργούν
προβλήματα αξιοπιστίας...
Τα καλύτερα θέματα με συμμετοχή σε πρώτο πρόσωπο;
Ίσως μερικές ανέκδοτες στιγμές συνδεδεμένες με συλλογικές
προσπάθειες και με τη συμμετοχή συνεργατών που είναι ή δεν είναι
σήμερα μαζί μας. H _πρώτη_ με τα ηλεκτρονικά όργανα στην Κερατέα,
το πρώτο τεστ ελαστικών στην Τρίπολη, αλλά και δοκιμές μοντέλων
χωρίς ηχηρά ονόματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Όλα ήταν,
είναι και θα είναι(;) για πάντα συγκλονιστικά. Είτε οδηγείς
Στάρλετ, είτε δοκιμάζεις F40 στο Φιοράνο, είτε παρακολουθείς
σπριντ στο Λουτράκι, είτε καλύπτεις το Pikes Peak.
Συγκλονιστική εμπειρία που δημιουργεί όνειρα και επιτρέπει να
ξεπερνάς τη ρουτίνα και τα καθημερινά _προβληματάκια_. Αστεία
πράγματα. Επιβαίνεις σε Πόρσε Καρέρα και _πετάγεσαι_ στο
Βερολίνο. Κάποιες στιγμές, θυμώνεις, κατσουφιάζεις,
απογοητεύεσαι, αλλά την επόμενη ώρα επιτίθεσαι και δοκιμάζεις
?ουντι RS2 επί ελληνικού εδάφους. Μετράς, φωτογραφίζεις, Κυριακή
πρωί. Επιστρατεύεις νέους συνεργάτες που δεν δυσανασχετούν, δεν
έχουν αιτήματα κάθε 15 και, το κυριότερο, Δευτέρα πρωί ανεβαίνεις
τις σκάλες _μαρσάροντας_ και αλλάζοντας ταχύτητα (χωρίς
συμπλέκτη) μόλις ο διάδρομος ισιώσει και οδηγεί ευθεία μπροστά
στο_ υπασπιστήριο ή λοξά δεξιά, στο διοικητήριο. Παίρνεις την
_εντολή_ και ξαναφεύγεις. Την επομένη στο Φιοράνο και, δύο ημέρες
αργότερα, στους δρόμους για δοκιμή του νέου Νισάν 200 SX. Στο
περιθώριο και μία συγκριτική δοκιμή για το μέλλον. To τεύχος που
κρατάτε στα χέρια σας πέρα από επετειακό είναι και δείγμα
δουλειάς όλων των ανθρώπων της εταιρίας, όπου και αν ανήκουν.
Χωρίς πρόγραμμα και χωρίς χρονοβόρες όσο και ανιαρές συναντήσεις.
Χωρίς άνωθεν εντολή. Οι συνεννοήσεις, με τα μάτια. Έτσι γίνεται
πάντα. O αυθορμητισμός συνδυάζεται με τον επαγγελματισμό και το
αποτέλεσμα είναι συνήθως επιτυχημένο. H μηχανή λειτουργεί με έναν
διαφορετικό, ίσως αλλόκοτο τρόπο. Οι τελευταίες εξελίξεις
διαθέσιμες, αλλά _πόλεμος_ και έργο χωρίς τερτίπια. Χωρίς γεύματα
και υποκλίσεις. Με την εκμετάλλευση του _χρυσού τίτλου_ και της
διορατικότητας που χαρακτηρίζει τους ιδρυτές της εταιρίας.
Ακόμη και σε αυτή τη χώρα (δεν είναι και τόσο άσχημη τελικά_) το
καλό ξεχωρίζει εύκολα από το συνηθισμένο. Απαγορευμένος καρπός το
μέτριο. Σε όλες τις περιπτώσεις έχεις τους λόγους για καλύτερη
συνέχεια. Δουλεύεις σκληρά αποζητώντας το τέλειο, το διαφορετικό,
το έγκυρο. H συνέχεια είναι καταδικασμένη ώστε να είναι
αντίστοιχη. O δρόμος είναι μονόδρομος για όσους εμπλεγμένους
ευκαιριακά ή ισόβια.
Στράτης Χατζηπαναγιώτου