Τα πρώτα δέκα χρόνια...
...μέσα από τα κείμενα του Κώστα Καββαθά και των συνεργατών του απότον Σεπτέμβριο του 1970 μέχρι το τεύχος Οκτωβρίου 1980 όπου
κάναμε και τον απολογισμό της πρώτης δεκαετίας.
_...Αρχίζοντας από το γεγονός ότι η χώρα μας πέρασε από το στάδιο
της αυτοκινητιστικής υπαναπτύξεως και τώρα κινείται στη λεπτή
γραμμή που θα την κατατάξει στο στάδιο της αυτοκινητιστικής
_εκρήξεως_, η έννοια _οδηγός_ αποκτά τεράστια σημασία.
Οι δρόμοι μας δεν είναι πια έρημοι. Κυκλοφορούν χιλιάδες
αυτοκίνητα. Τα αυτοκίνητα αυτά δημιουργούν κυκλοφοριακό _χάος_
και ο οδηγός μας πρέπει να είναι σε θέση να το αντιμετωπίσει, να
τα βγάλει πέρα μαζί του χωρίς να σκοτώσει τον εαυτό του και τους
άλλους__
_...Το αμάξωμα όμως εκτός από την ασφάλεια που πρέπει να
παρουσιάζει στις μετωπικές συγκρούσεις, πρέπει να προστατεύει
τους επιβάτες και από τις πλευρικές. Για το λόγο αυτό οι πόρτες
ενισχύονται κατά το δυνατόν με μεταλλικά ελάσματα στο εσωτερικό
τους μέρος..._
τ.1, Οκτ. 1970
_...Αυτή δεν είναι μια ιστορία για βίδες και εκκεντροφόρους και
αναρτήσεις και άλλα παραφερνάλια... Είναι μια απολογία. Μια
ιστορία ενός ανθρώπου και ενός αυτοκινήτου και της κοιτίδας του
σπορ στην Ιταλία... Του οτοντρόμο της Μόνζα..._ (ο K.K. οδηγεί
μιά Φίατ Ντίνο στη βρεγμένη Μόνζα)
τ. 2, Νοεμ. 1970
_...Σε τρία χρόνια θα υπάρχουν στην Αθήνα 400.000 αυτοκίνητα και
η Αθήνα ΔΕΝ ΧΩΡΑ 400.000 αυτοκίνητα. Εκτός βέβαια αν γίνουν νέοι
δρόμοι σύντομα, διαβάσεις υπόγειες και υπέργειες και άλλα. Αν δεν
γίνουν, τότε κλείστε τα μάτια και φανταστείτε τη λεωφόρο
Πανεπιστημίου στις 8 το βράδυ με ψιλή βροχή! Τρόμος!..._
τ.6, Μαρ. 1971
_...Κι εδώ, το 1971, ακόμα προσπαθούμε να _συνεννοηθούμε_. Ακόμα
προσπαθούμε να πείσουμε τους αρμόδιους ότι μια πίστα δεν είναι
χαβιάρι αλλά ψωμί για τη χώρα μας. Ότι σημαίνει χρήματα, προβολή,
αίγλη, δράση. Έχουμε κυριολεκτικά βαρεθεί να λέμε πόσο σοβαρό
είναι το θέμα..._
τ. 7, Απρ. 1971
_...Σηκωθήκαμε λίγες μέρες πριν από τα κρεβάτια μας και διαβάσαμε
τις εφημερίδες. Διαβάσαμε ότι αποφασίσατε να θέσετε _όριο_
ταχύτητας 110 χιλιομέτρων στους εθνικούς δρόμους για _να μειωθούν
τα τροχαία ατυχήματα_. Με όλο το σεβασμό που έχουμε στο πρόσωπό
σας -το οποίο ποτέ δεν είδαμε, παρόλο ότι υποτίθεται ότι είμαστε
οι αντιπρόσωποι του ελληνικού αυτοκινητιστικού Τύπου και σας
γνωρίζουμε πέντε πράγματα που θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν στις
αποφάσεις σας- πρέπει να σας πληροφορήσουμε ότι θεωρούμε την
απόφασή σας λανθασμένη..._
τ. 11, Αυγ. 1971
_ ...Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες για να δείτε την
εικόνα των ελληνικών δρόμων και του μεγαλύτερου ποσοστού των
οδηγών. Είναι κάτι ανάμεσα στο τραγικό και το αστείο με όλα τα
τραγικά και αστεία επακόλουθα. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ΟΛΑ
αρχίζουν από τους οδηγούς και την ξεροκέφαλη άρνησή τους να
μάθουν περισσότερα για το αυτοκίνητό τους..._
τ. 11, Αυγ. 1971
_ ...Πήγα μέχρι την Κινέτα μια Κυριακή. Εκεί που μένει ο Σταύρος
Ζαλμάς με την οικογένειά του. Και τι είδαν τα μάτια μου, αγαπητέ
αναγνώστη, είναι άλλο πράγμα. Όλα τα αυτοκίνητα πήγαιναν το ένα
πίσω από το άλλο, με 100 και 105. Σε μια ατέλειωτη σειρά! Κανείς
δεν μπορούσε να προσπεράσει, διότι σε κάθε στροφή, ευθεία και
θάμνο υπήρχαν κρυμμένοι οι _επιβολείς του ορίου_. Αυτοί που μας
προφυλάσσουν από κάθε κακό. Και περίμεναν να μας _γράψουν_ γιατί
κάναμε 120 αντί 110_....
_Το μεσημέρι της Δευτέρας διάβασα: 9 νεκροί από τροχαία. Και από
τους 9 ΚΑΝΕΙΣ δεν σκοτώθηκε από υπερβολική ταχύτητα. Και
χαμογέλασα. Και σκέφτηκα τους κρυφούς θάμνους και τα
χρονόμετρα... και χαμογέλασα. Σαρδόνια. Γιατί αποδείχθη: 1ον) Ότι
χάνουν τον καιρό τους. 2ον) ότι... χάνουν το δικό μας καιρό και
3ον) ότι αν όλος αυτός ο κόσμος με τα αυτοκίνητα και τα μπλοκ και
τα ραντάρ και τα χρονόμετρα μαζευόταν σε ένα σημείο και ΔΙΔΑΣΚΕ
τους νέους οδηγούς, τότε... Τότε εγώ θα ήμουν υπερήφανος γι_
αυτούς, οι οδηγοί θα ήταν ευγνώμονες σ_ αυτούς, και ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ
η κοινωνία θα ήταν ευγνώμων. Το _γιατί_ δε χρειάζεται εξήγηση..._
τ. 12, Σεπτ. 1971
_ ...Υπήρξαν αρκετές φορές που η αλήθεια μας στοίχισε. Δεν άρεσαν
σε κάποιον ή σε κάποιους αυτά που γράψαμε και μας _έκοψε τη
διαφήμιση_. Δε μας πείραζε ιδιαίτερα, γιατί σκεφτήκαμε ότι αν
πρόκειται να πέσουμε, είναι προτιμότερο να πέσουμε με το μέτωπο
καθαρό_.
τ. 13, Οκτ. 1971
_...Οι κατασκευαστές αυτοκινήτων -αυτοί που ενδιαφέρονται για
μας- κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα και δεν κάνουν τίποτα για να
βρουν τρόπους που θα μειώσουν την κατανάλωση καυσίμων. Ούτε καν
στον τομέα της αεροδυναμικής που είναι σχετικά απλός μια και
υπάρχει ένας θησαυρός γνώσεων από την αεροναυπηγική επιστήμη.
Εξακολουθούν να σχεδιάζουν αυτοκίνητα που δεν έχουν καμία σχέση
με το μέλλον. Και μια μέρα θα βρεθούν στον αέρα και δεν θα
ξέρουν(;) ποιος πυροδότησε τον εκρηκτικό μηχανισμό. Με αυτές τις
απαισιόδοξες σκέψεις, με έναν κόσμο που μεταβάλλεται όλο και πιο
γρήγορα, που έχει ελάχιστες ελπίδες να τα _βγάλει πέρα_ θα
εξετάσουμε τα αυτοκίνητα που παρουσιάστηκαν για το 1974.
Τα αυτοκίνητα! Πόσα χρόνια ακόμα θα είναι κοντά μας;..._
τ. 37, Οκτ. 1973
_...H πρόσφατη αύξηση της τιμής της βενζίνης σούπερ στις 16,50
δραχμές και της απλής σε 13,50 ήταν το πιο φανερό από αυτά.
Εκατοντάδες άνθρωποι κλείδωσαν τα αυτοκίνητά τους. Χιλιάδες άλλοι
σκέπτονται οικονομικότερα μέσα μεταφοράς σαν τα μοτοποδήλατα και
τις μοτοσικλέτες._..... _Αρχίζουμε το 1974 με κακούς οιωνούς.
Πρέπει να κάνουμε θυσίες για να τα βγάλουμε πέρα._... _ Και οι 4
Τροχοί; Οι 4 Τροχοί θα προσπαθήσουν να ζήσουν κάνοντας κι αυτοί
αιματηρές οικονομίες. Έστω για να υπάρχει ένα περιοδικό που θα
γράφει πού και πού για την παλιά, _καλή_ εποχή...._
τ. 41, Φεβ. 1974
_ ...Πιστεύω ότι πίσω από τις τσαλακωμένες λαμαρίνες, τα αίματα
και τα ορφανά κρύβεται μια πανάρχαιη ανθρώπινη ιδιότητα. H
βλακεία..._
τ. 42, Μαρ. 1974
_...Μας ρώτησε κάποιος φίλος: Τι τους έχετε κάνει και σας
αντιπαθούν; Μας αντιπαθούν ποιοι αντιρωτήσαμε. Οι αντιπρόσωποι,
απάντησε. Ποιοι αντιπρόσωποι, ματαρωτήσαμε. Και μας είπε: ένας
μοτοσικλετάς, ένας _ανατολικός_, ένας αμορτισεράς και ένας
λαστιχάς... O πρώτος είχε την απαίτηση να _μπαίνουν μεγαλύτερες
φωτογραφίες_. O δεύτερος νόμιζε ότι οι διαφημίσεις που έβαζε στο
περιοδικό μας αγόραζαν και τις σελίδες κειμένου. O τρίτος δεν
_δεχόταν_ συγκρίσεις με άλλα αμορτισέρ και ο τέταρτος είναι απλώς
ανόητος, μια και χρόνια ολόκληρα χρησιμοποιούσαμε τα λάστιχά του
στα αυτοκίνητά μας!_
τ. 44, Μάιος 1974
_... _?ς υπερηφανευόμαστε για το ελληνικό ηλεκτρικό αυτοκίνητο_,
γράφει δελτίο Τύπου της _Ένφηλντ_ που έφθασε στο περιοδικό.
_Παράγεται με γοργό ρυθμό, αλλά εξάγεται αποκλειστικά στην
Αγγλία_, συνεχίζει. Αληθινά δε βρίσκουμε το λόγο να
υπερηφανευθούμε. Μήπως το απολαμβάνουν οι Έλληνες ή μήπως
προσφέρεται με μειωμένο κόστος σε όσους επιθυμούν. Τίποτα από τα
δύο. Δουλεύουμε για να μειώνουμε το κόστος μετακίνησης των ?γγλων
πολιτών και κάνουμε την ατμόσφαιρά τους πιο καθαρή από καυσαέρια.
Και έπειτα;..._
τ. 64, Ιαν. 1976
_...O νόμος περί υποχρεωτικής ασφάλισης που μπήκε σε εφαρμογή με
τον καινούριο χρόνο ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για να πάρει το
κακό διαστάσεις συμφοράς._..._Επιστροφή λοιπόν στο παλιό εκείνο
καθεστώς του κυνηγού της έκπτωσης και παρότρυνση των οδηγών να
απεκδύονται των ευθυνών τους, αποφεύγοντας να δηλώσουν ατύχημα.
Στην περίπτωση μάλιστα που η ευθύνη τους είναι αμφισβητούμενη -σε
αυτό βοηθά με κάθε μέσο ο νέος ανάπηρος KOK- υπάρχουν όλες οι
προϋποθέσεις για ομηρικές μάχες πάνω στην άσφαλτο, απειλές,
βρισιές, μηνύσεις, δικηγόρους, κ.λπ. Και όλα αυτά για να
υπερασπίσει κανείς την έκπτωσή του υπερασπίζοντας ταυτόχρονα,
χωρίς να έχει κανέναν τέτοιο σκοπό, τα συμφέροντα της _A_
υπερεθνικής ασφαλιστικής εταιρίας, η οποία υποτίθεται πως τον
καλύπτει και τον απειλεί ταυτόχρονα με επιβολή τιμωρίας...._
τ. 90, Μαρ. 1978
_...Αισθάνομαι συγκίνηση μπροστά στη σκέψη ότι σε δυο-τρία χρόνια
οι δρόμοι της Ευρώπης θα είναι γεμάτοι με μικρά, οικονομικά,
γρήγορα, σταθερά, ασφαλή και λειτουργικά αυτοκίνητα σαν αυτά που
ποτέ δε σταμάτησα να ζητώ από τα γραφτά μου στα διάφορα έντυπα
αυτής της χώρας...._
τ. 114, Μαρ. 1980
_...Πλησιάζουμε στο τέλος της εποχής του αυτοκινήτου. Σ_ ένα
χρόνο μπαίνουμε στο χώρο των αρπακτικών της κεντρικής Ευρώπης και
το μόνο που καταφέραμε να κάνουμε στον τομέα της αυτοκίνησης
είναι... συναρμολόγηση κομματιών που αγοράζαμε από τους ξένους!
Ούτε κι αυτό όμως δε γίνεται σωστά μια και μερικά από τα
_ελληνικά_ αυτοκίνητα φτάνουν, με τις αλχημείες των _αρμοδίων_ να
κοστίζουν AKPIBOTEPA από τα εισαγόμενα. Αυτό συμβαίνει γιατί,
πέρα από τους δασμούς που πληρώνουν οι κατασκευαστές τους για την
εισαγωγή των πλαισίων τα αυτοκίνητα έχουν και 47.000 δραχμές φόρο
πολυτελείας!.._
τ. 115, Απρ. 1980
__Σε ποια χώρα αντιστοιχεί ένα αυτοκίνητο σε κάθε 10 κατοίκους;
Σε ποια χώρα με έκταση 1.255.000 km2 υπάρχουν 2.400.000
αυτοκίνητα; Σε ποια χώρα υπάρχουν 22 εργοστάσια αυτοκινήτων που
απασχολούν πάνω από 100.000 εργατοϋπαλλήλους; Σε ποια χώρα ένα
και μόνο εργοστάσιο παρήγαγε το 1979, 216.000 αυτοκίνητα; Σε ποια
χώρα πουλήθηκαν το 1979 188.000 αυτοκίνητα; Ποια χώρα παρουσίασε
ένα αυτοκίνητο με κίνηση εμπρός, ανεξάρτητη ανάρτηση στους
τέσσερις τροχούς και εγκάρσιο κινητήρα; Σε ποια χώρα έχουν
εργοστάσια η Σιτροέν, η Ρενό και η Φολκσβάγκεν;
Εσείς οι ψευτοδιανοούμενοι μη βιαστείτε να απαντήσετε ότι
πρόκειται για μια χώρα που μολύνθηκε από την αρρώστια της
υπερκατανάλωσης και πουλήθηκε στα ξένα μονοπώλια. Κι εσείς οι
οπαδοί των _ελεύθερων οικονομιών_ μην πιστέψετε ότι πρόκειται για
κάποια χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Γιατί, είτε το θέλετε είτε
όχι, η χώρα αυτή είναι η_ Γιουγκοσλαβία...._
τ. 117, Ιούν. 1980
_...H κάθετη πτώση των πωλήσεων των καινούριων αυτοκινήτων είχε,
εκτός των άλλων κακών, και άμεση επίπτωση στα τεστ του
περιοδικού. H απάντηση έγινε πια στερεότυπη από τις διάφορες
αντιπροσωπείες. _Δεν έχουμε αυτοκίνητο, ούτε και πρόκειται να
φέρουμε! Ποιος θα τ_ αγοράσει σήμερα;_..._
τ. 118, Ιουλ. 1980
_...H ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου θα γίνει τελικά με γέφυρα κρεμαστή ή
υποπλέουσα (υδατοστεγώς κλειστή 20 μέτρα κάτω από τη θάλασσα).
Αυτό το μήνα υποτίθεται πως θα ανατεθούν στις ενδιαφερόμενες
εταιρίες οι ερευνητικές εργασίες κ.λπ. Όπως είναι γνωστό το έργο
θα εκτελεστεί με το σύστημα της αυτοχρηματοδότησης__
T. 120, Σεπτ. 1980
_...Ίσως είναι το πιο σημαντικό νέο αυτού του μήνα, ίσως χαθεί κι
αυτό ανάμεσα στους χιλιάδες διάττοντες του αυτοκινητιστικού
στερεώματος σε τούτη τη χώρα. Ούτε λίγες ούτε πολλές, τέσσερις
προτάσεις έχουν συγκεντρωθεί στα γραφεία του Υπουργείου
Συντονισμού για τη δημιουργία εργοστασίου αυτοκινήτων. H Τζένεραλ
Μότορς, η Νταϊχάτσου, η ?λφα Ρομέο (τι;;) και η ελληνική NAMKO
-που φαίνεται πως βαρέθηκε το Πόνι και έχει να προχωρήσει σε κάτι
πιο ολοκληρωμένο- περιμένουν τα αποφθεύγματα του _Ειδικού
Γραφείου_ που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια νεοσυσταθείσα
(!) επιτροπή που εξετάζει _αν και κατά πόσον συμφέρει η
δημιουργία παρόμοιων μονάδων_. Σε ποιους;..._
τ. 121, Οκτ. 1980
_...Δέκα χρόνια! Κάθομαι στο γραφείο αργά το απόγευμα μιας
Πέμπτης και λέω και ξαναλέω φωναχτά: δέκα χρόνια, δέκα χρόνια...
Και δεν πιστεύω πως πέρασαν, ούτε ξέρω πού πήγαν. Πίσω, στον
τοίχο, τακτικά κρεμασμένα τα εξώφυλλα των 120 προηγούμενων τευχών
του περιοδικού. Πίσω στον τοίχο τακτικά κρεμασμένη η ζωή μου, η
ζωή των συνεργατών του περιοδικού, η δική σας ζωή. Δέκα χρόνια...
Και αν ο Μονόλογος τούτου του Οκτώβρη είναι συναισθηματικά
φορτισμένος, συγχωρήστε με γιατί η επόμενη _γιορτή_ θα γίνει όταν
το περιοδικό κλείσει 25 χρόνια και δεν είμαι διόλου σίγουρος πως
θα _μαι ακόμα ανάμεσά σας.
Βλέπετε το πράγμα αυτό που κρατάτε στα χέρια σας μοιάζει με το
μωρό του Σατανά. Σου παίρνει λίγο από τη ζωή σου, από το αίμα σου
κάθε μήνα. Χωρίς να το καταλαβαίνεις, η καρδιά σου αρχίζει να
χτυπάει άρρυθμα, οι ρυτίδες βαθαίνουν κάτω από τα μάτια, ο ύπνος
έρχεται δύσκολα τις νύχτες, γιατί η έκδοση των 4T είναι σαν μια
γέννα που επαναλαμβάνεται κάθε μήνα, εκατόν είκοσι δύο μήνες
τώρα...
Δέκα χρόνια... ξεκινήσαμε το περιοδικό όταν στέναζαν τα γήπεδα
και καίγονταν τα ρετιρέ απ_ τα ποδόσφαιρα, σε μια εποχή που ο
λόγος ήταν απαγορευμένος και στα μπουζούκια στάθμευαν 1700
Μερτσέντες και Όπελ και Σιτροέν 2200 και Σεβρολέ Καμάρο.
Προσπαθήσαμε -και το καταφέραμε- να το κρατήσουμε μακριά απ_ το
μίασμα της εφταετίας, χρησιμοποιήσαμε τις σελίδες του για να
αντισταθούμε -όσο αντέχαμε, όσο μας είχαν μάθει από παιδιά να
αντιστεκόμαστε- και φτάσαμε στο 1980. Μπροστά μια ακόμα δεκαετία,
το ίδιο δύσκολη, το ίδιο απαιτητική. Μπροστά άλλα 120 τεύχη,
άλλες 120 μάχες. Σε μια από αυτές δεν αποκλείεται το θύμα να
είμαι εγώ, οι καρδιακές είναι πολύ της... μόδας ανάμεσα στους
δημοσιογράφους..._
τ. 121, Οκτ. 1980