14ο Aττικό Pάλλυ
ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΡΑΛΛΥ ΑΣΦΑΛΤΟΥ14ο ATTIKO ΡΑΛΛΥ, 6ος γύρος
ΟΛΑ (σχεδόν) ΣΥΝ
Συνωστισμός σε επίπεδο συμμετοχών και θεατών, αλλά
και συναγωνισμός ακόμη και για την κορυφή, στο Αττικό
Ράλλυ στο δημοφιλέστερο αγώνα _για δύο_ των
Πανελληνίων Πρωταθλημάτων. Κρίμα που οι άνθρωποι της
Α.Λ.Α επηρεάστηκαν από την εξάμηνη ποινή και δεν
φώτισαν τον αγώνα τους όπως μας έχουν συνηθίσει.
Κείμενο: Γιάννης Σταυρόπουλος
Φωτογραφίες: Θ. Ηλιόπουλος, Γ. Κακολύρης
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ αγώνας του Πρωταθλήματος Ράλλυ Ασφάλτου το 14ο
Αττικό Ράλλυ που διοργάνωσε η Α.Λ.Α. Παρ_ όλο που ο αγώνας
διεξήχθη στην Αττική η ατμόσφαιρα που επικράτησε ήταν άχρωμη
και ψυχρή. Το σοβαρό λάθος δεν έγινε, αλλά η ΑΛΑ έδειξε σαφώς
επηρεασμένη από τον εξάμηνο αποκλεισμό της από κάθε διοργάνωση
για το 1995. O λόγος της τιμωρίας είναι ότι διοργάνωσε τον
αγώνα οικονομίας του ANT1 χωρίς άδεια της ΕΘΕΑ. Αποφάσεις
αντίστοιχων οργάνων δεν κρίνουμε, και από αγωνιστικής πλευράς
το Αττικό τράβηξε σαν μαγνήτης τις συμμετοχές που έφτασαν τις
89, παρόλη την έλλειψη βαθμολογικού ενδιαφέροντος. Οι Κύρκος,
Αλμπαντάκης πρωταθλητές, οι Πεταλίδης, Καντζούρης κυπελλούχοι,
οι Γκίκας, Σπάρταλης, Τουρναβίτης, Θεργιάκης κ.λπ υποψήφιοι
κυπελλούχοι, αλλά οι συμμετοχές δεν έφτασαν γι_ αυτό σε ψηλά,
ζηλευτά επίπεδα. O Κύρκος δεν είπε το ναι για να διεκδικήσει
χειροκροτήματα, ο Αγγλούπας δεν επιστράτευσε τον Στεφανή για
να κάνει γρήγορες βόλτες, ούτε οι Αγγελίδης, Μοσχούτης άλλαξαν
αναρτήσεις και λάστιχα για την προσωπική τους διασκέδαση. Το
Αττικό ο μόνος αγώνας _μέσα στην Αθήνα_ είναι πρόκληση για
όσους εμπλεκόμενους και τους υποστηρικτές τους.
Τόσο το καλύτερο για τους θεατές που παρακολούθησαν τον Κύρκο
αρχικά αγχωμένο και στη συνέχεια πεισμωμένο, τον Αγγλούπα
αποφασισμένο, τον Παπαδημητρίου ταχύ και σοβαρό, τον Σπάρταλη
_στον αέρα_ μέχρι να εγκαταλείψει και πολλούς νέους με
_αρχηγούς_ τους Αλιφέρη, Κόρακα κ.λπ (Σ.Χ: δεν είσαι νέος
_Τέο_) να αμφισβητούν το κατεστημένο και δίκαια να αποζητούν
περισσότερη προσοχή από ειδικούς και μη.
Αντίστοιχα όλοι εφιστούν την προσοχή στην αρχή του σπορ που
σαφώς πήρε τα μηνύματα και αναμένεται η απάντησή της, αφού ο
χώρος για να αναβαθμιστεί έχει ανάγκη από λεπτές επιλογές.
Απαιτείται ρίσκο, στοιχείο όμως απαραίτητο, αν θέλεις να
ξεφύγεις από τη μετριότητα και να δώσεις στους ελληνικούς
αγώνες αυτοκινήτου το φυσικό τους μέγεθος.._Γ.Σ.
Στην ομ. A και στη γενική ο Νίκος Αγγλούπας που συμμετείχε με
συνοδηγό τον Κώστα Στεφανή, προσπάθησε όσο ποτέ άλλοτε για τη
νίκη. Το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν ήρθε, αλλά κατάφεραν να
ταρακουνήσουν για τα καλά το νικητή Λεωνίδα Κύρκο.
Χαρακτηριστικά, η διαφορά στο πρώτο σκέλος ήταν μόλις 5__!
Στην κλάση των 2000 κ.εκ. ο Γκίκας (Γκολφ) αντιμετώπισε
προβλήματα αλλά κέρδισε τελικά το κύπελλο. Την κλάση κέρδισε ο
Μαρπίνης (Καντέτ) που ταλαιπωρήθηκε από τον Πεταλίδη με Κλειώ
ομάδας N. Στο κύπελλο Σιτροέν ZX ο Πλατής ό,τι κέρδισε στις
ε.δ το έχασε στο δρόμο για τον τερματισμό. Γιατρέ, ψυχραμία!
Επιτέλους χαμόγελα έστω και στον τελευταίο αγώνα για τους
νικητές της νορμάλ κατηγορίας Γιάννη Παπαδημητρίου-Γιάννη
Μπίντζο που διασκέδασαν τις φετινές ατυχίες τους. Οι απουσίες
δεν μπορούν να μετριάσουν την επίδοσή τους, αφού εν τοιαύτη
περιπτώσει κατά τη διάρκεια της χρονιάς ουδέποτε ενοχλήθηκαν
σε απόλυτη ταχύτητα από τους Αλμπαντάκη, Δασκαλόπουλο. Πέρα
από τους νικητές εντυπωσίασαν οι Τερδήμος, Ξανθάκος με τα
Μάζντα 323 GT-R που είχαν το δικό τους αγώνα μέχρι και την
τελευταία ε.δ, ενώ ακόμη μία φορά ο Μοσχούτης εγκατέλειψε.
¶νθρωποι του αγώνα οι Αλειφέρης-Παναγιωτίδης οδήγησαν με κέφι
και εντυπωσίασαν με το _ξεχασμένο_ πλέον 5 GT Τούρμπο,
τερματίζοντας στην έκτη θέση της γενικής κατάταξης! Εύσημα
όμως δικαιούνται και άλλοι συνδυασμοί της κατηγορίας N, όπως
οι νικητές της κλάσης 2000 Πεταλίδης-Ζαφειρόπουλος (Κλειώ) και
οι αδελφοί Κόρακα (Χόντα).
Στην κλάση 1300, της ομάδας N απόντως του Καντζούρη οι
Δραγώνας-Σταθερόπουλος έκαναν υπέροχο αγώνα και
επικράτησαν άνετα των Βρυώνη (205 Ραλλύ) και Ζαμπετάκη (106
Ραλλύ). Στην ομάδα A ο Σπάρταλης εγκατέλειψε _χαρίζοντας_ το
κύπελλο στους Τουρναβίτη-Γρηγοριάδη (Σιτροέν AX). Την κλάση
κέρδισε ο Μαυροματίδης (Σιτροέν AX) μπροστά από τον Περάκη
(ΣουΪφτ GTi).
Πέρα από την κατηγορία E, οι Αγγελάκης-Κουτσουλιέρης κέρδισαν
και τους θεατές με το παλιό Φορντ Έσκορτ 2000 RS. Σε επίπεδο
γενικής κατετάγησαν ανάμεσα στα ZX των Πλατή, Κατζάβελου που
είχαν το δικό τους αγώνα.
BOX
ΜΠΟΤΕΣ ΣΠΙΡΟΥΝΙΑ KAI ΚΑΥΤΕΣ ΣΕΛΕΣ
OI ΑΓΩΝΕΣ είναι ωραίοι όταν τους βλέπεις από μακριά. Παίρνεις
το καπελάκι σου, το μπουφανάκι σου, νερό και σάντουιτς από την
πιο κοντινή καντίνα (ή από το σπίτι σου αν είσαι τόσο
οργανωμένος), τη φωτογραφική σου μηχανή, αν θέλεις και
αναμνηστικά, και στήνεσαι σ_ ένα ωραίο σημείο απ_ όπου βλέπεις
τα θεαματικότερα περάσματα. Μετά ρίχνεις μια ματιά στους
χάρτες, βρίσκεις ποια από τις επόμενες ειδικές σε βολεύει κι
έχει και θέαμα και πηγαίνεις να στηθείς εκεί, όσο τα πληρώματα
των αγωνιστικών παιδεύονται μέσα στην κίνηση των απλών
διαδρομών και στις λιγότερο ενδιαφέρουσες ειδικές.
Πώς είναι όμως τα πράγματα όταν βρεθείς στο μπάκετ, και
παρακολουθήσεις τον αγώνα από μέσα; Για να είμαι ειλικρινής,
ποτέ στη ζωή μου δεν το είχα κάνει και δύσκολα φανταζόμουν
πλέον ότι θα μπορούσα να το κάνω. Τα χρόνια έχουν περάσει και
κανείς δεν αρχίζει να τρέχει στους αγώνες στα 40 του (έστω,
στα ...39). Και ξαφνικά προέκυψε η προσφορά της Τεχνοκάρ, που
από την αρχή του χρόνου έχει θέσει στη διάθεση των
αυτοκινητιστικών συντακτών ένα αυτοκίνητο ίδιο μ_ εκείνα του
ενιαίου και σε κάθε αγώνα το παραχωρούσε σ_ έναν απ_ αυτούς.
_Τι να πας να κάνεις στην Τρίπολη, θα είσαι μονίμως με το
βλέμμα στους καθρέφτες για να μην εμποδίζεις τους_ κανονικούς
οδηγούς, που κάνουν προσπάθεια όλη τη χρονιά, ενώ εσύ κάνεις
την πλάκα σου_ είπε -και σωστά- ο Στράτης όταν προέκυψε θέμα
να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς το αυτοκίνητο. _Δεν πάτε καλύτερα
με το Σπύρο σ_ ένα ασφάλτινο ράλλυ, εδώ κοντά, που θα
ευχαριστηθείτε και περισσότερο;_ Κι έτσι μας προέκυψε το
Αττικό.
Το να πεις τρέχω είναι εύκολο. Από εκεί και πέρα ανακαλύπτεις
ότι υπάρχουν ένα σωρό πράγματα να κάνεις πριν φτάσεις στη
γραμμή εκκίνησης (προσοχή, εκκίνησης και όχι τερματισμού)
ειδικά αν είσαι _στραβάδι_ και πρέπει όλα να γίνουν από την
αρχή. Μέχρι και _λισάνς_ πρέπει να βγάλεις, τρέχοντας στους
γιατρούς και στην ΕΛΠΑ (εδώ δεν έχουμε χρόνο για να πάμε σπίτι
μας, φανταστείτε μπέρδεμα να πρέπει να βρούμε χρόνο για να
πάμε στους γιατρούς για τη _λισάνς_, κάπου μεταξύ δύο
ταξιδιών, τριών μετρήσεων και σαράντα τριών φωτογραφίσεων).
Και καλά, πήρες τη _λισάνς_ και τη δείχνεις με καμάρι στους
δικούς σου, που από μέσα τους (ή_ κι απέξω τους) λένε, _πάει
τρελάθηκε ο κακομοίρης, τώρα στα 40 του (συγγνώμη, 39) πάει
και τρέχει σε αγώνες_ ή _πού πας παιδί μου με τους τρελούς κι
έχεις και μικρό παιδί_ και άλλα παρόμοια. Από εκεί και πέρα τι
γίνεται; Με τι εξάρτυση θα πας στον πόλεμο, που η μοναδική
φόρμα που έχεις είναι η_ πορτοκαλί (όχι πορτοκαλί. Σκατουλί
είναι. Σ.Κ.) του μηχανικού που τη βλέπει ο Καββαθάς και σε
κράζει; Για την Τρίπολη είναι κι αυτή, αλλά για ν_ αλλάζεις
λάστιχα και να επιβλέπεις το βρέξιμο της πίστας κι όχι για να
οδηγείς το _όπλο_. Και δεν είναι φυσικά να αγοράζεις τα πάντα
από την αρχή. Είπαμε να κάνουμε την πλάκα μας, όχι και να μας
κοστίσει ο κούκος αηδόνι. Μόνο τα ειδικά παπούτσια κοστίζουν
όσο ένα_ κοστούμι. Σκεφθείτε πόσο κάνει ολόκληρο το συνολάκι.
?ντε λοιπόν να ψάχνεις από _δώ κι από _κει για τα διάφορα
εξαρτήματα.
Ευτυχώς που έχουμε στο γραφείο και τον_ αρχηγό των τρελών
(κατά κόσμον Σ.Χ.) που έχει ένα σωρό απ_ αυτά, κι έτσι μπόρεσα
να βρω σχεδόν ό,τι έπρεπε, χωρίς να τρέξω και χωρίς να
υποχρεωθώ και πολύ (ε, όσο να _ναι, τόσα χρόνια στο απέναντι
γραφείο, κάποια οικειότητα έχει δημιουργηθεί, δε λέω). Και να
τα τηλεφωνήματα στο σπίτι (_Τόνια, εκτός από τη φόρμα και τα
γάντια βάλε κι εκείνα τα παπούτσια στη σακούλα, να δούμε μήπως
χωράνε του Πι Φι_) και την επόμενη μέρα ήμουν αγωνιστικό
φιγουρίνι: με τη φόρμα μου (που μου τη χάρισε κιόλας για να
ζηλεύετε), με τα γάντια μου (και πάλι ζήλεια), τα αγωνιστικά
μου παπούτσια (κομμάτι στενά, λόγω διαφοράς προδιαγραφών, αλλά
με έβγαλαν μέχρι το τέλος του αγώνα χωρίς να με χτυπήσουν στα
πόδια), ακόμα και τις ειδικές αγωνιστικές κάλτσες! Μόνο το
κράνος έμεινε (δεν σας λέω ποιος ήταν ο_ κεφάλας) και δυστυχώς
εκείνο το καλό που είχα για το παπί (όλα κι όλα, το προσέχουμε
το κεφάλι μας) δεν είχε ενδοσυνεννόηση. Και πώς θα άκουγα τις
οδηγίες του κ. Κάγκα στον αγώνα για να κάνω ρεκόρ ειδικής κι
αυτός τις δικές μου όταν αλλάζαμε θέση, για να κάνει το_
σταυρό του; Έτσι επιστρατεύτηκε ένας άλλος συνάδελφος από την
κατηγορία των τρελών, με αγωνιστικές περγαμηνές και πλήρη
γκαρνταρόμπα, ο Νίκος Τσάδαρης, που είχε ήδη την τραυματική
εμπειρία της ενδοσυνεννόησης με τον Σ. Κάγκα όταν έτρεχαν μαζί
στα ασφάλτινα και διέθετε ακόμη το κατάλληλο κράνος.
Όλα καλά λοιπόν κι έτοιμοι για τον αγώνα; Έτσι νομίζετε. _Πότε
θα πάτε για δοκιμές;_ ρώτησε κάποιος και γέλασε και το παρδαλό
κατσίκι. Εδώ για μετρήσεις έχουμε να πάμε και το οργανώνουμε
μια βδομάδα για να βρούμε το χρόνο, και θα πάρουμε τα βουνά
της Αττικής για δοκιμές, που θέλεις μισή μέρα μόνο για να
κάνεις βόλτα (χωρίς γράψιμο) τη διαδρομή από τη μία άκρη ως
την άλλη, χωρίς επιστροφή; Μεταξύ μας, το ξέρω ότι υπάρχουν
μερικοί αγωνιζόμενοι που κάνουν δοκιμές περνώντας 138 φορές
την κάθε ειδική, αλλά, βρε αδελφέ, αυτοί έχουν κάποιο στόχο,
κάτι διεκδικούνε, κάποια κλάση, έστω τη νίκη στα 1127 ως 1243
κυβικά, με δύο πόρτες, πίσω παράθυρα που ανοίγουν και ρεζέρβα.
Εν πάση περιπτώσει, κάποιος χρόνος βρέθηκε, έστω και χωριστά,
και πήγε μία μέρα ο Σπύρος με το Στράτη με άσχετο αυτοκίνητο,
ούτε καν ίδια μάρκα με αυτό που θα τρέχαμε (Ναι, αυτό μας
πείραξε. Σ.Κ.) να _γράψουν_ όσες ειδικές προλάβαιναν. Και τις
υπόλοιπες; Ας είναι καλά οι_ δανεικές σημειώσεις. Μπορείτε να
φανταστείτε να κάνεις αγώνα με Σέατ Ιμπίθα, έχοντας σημειώσεις
για μία ειδική από_ δεξιοτίμονο Μίκρα και για μία άλλη από
Δέλτα Ιντεγκράλε; Και μη νομίσετε ότι δεν συμβαίνει και αλλού.
Εδώ ο Νίκος Πάνου, συνοδηγός του Μιχάλη Λυκάκη σ_ ένα άλλο
Ιμπίθα σαν το δικό μας, μας έδειξε σε κάποιο από τα σέρβις
δύο_ διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ειδικής από δύο
διαφορετικά αυτοκίνητα, με άλλους οδηγούς και συνοδηγούς
(τουλάχιστον η ειδική ήταν η ίδια). Και οι αθεόφοβοι έτρεξαν
στο Μερκούρη με το Ιμπίθα με σημειώσεις του Κύρκου, που
προλάβαινε να βάλει 6η εκεί που εμείς δεν μπορούσαμε να
φτάσουμε ούτε στην 3η. Έπρεπε να τις δείτε αυτές τις
σημειώσεις. Όλες οι ταχύτητες ήταν διορθωμένες, με δύο ή και
τρεις κάτω. Τι ακριβώς του διάβαζε, ποτέ δεν μπόρεσα να
καταλάβω (όχι πως εμείς είμαστε καλύτεροι, 3η έλεγε ο
συνοδηγός, με 2η πήγαινε ο οδηγός, έτσι για να έχει και
σασπένς).
Δύο μέρες πριν από τον αγώνα, μπήκαμε επιτέλους μαζί με το
Σπύρο σ_ ένα 16βάλβιδο Κόρντομπα και κάναμε κάποιες δοκιμές,
όπως και την επόμενη μέρα με το αγωνιστικό Ιμπίθα στο Μερκούρη
(Μία παρένθεση: φίλοι οδηγοί αγώνων, αυτούς τους ανεύθυνους,
για να μη χρησιμοποιήσουμε βαρύτερη έκφραση που κάνουν δοκιμές
σε δημόσιους δρόμους με χίλια, φορώντας_ κράνη, την ώρα που
κυκλοφορούν ανυποψίαστοι άνθρωποι με τ_ αυτοκίνητά τους, κάντε
τους πέρα γιατί κάνουν κακό στην εικόνα σας και το χόμπι σας).
Για να ανακαλύψουμε πως οι σημειώσεις μας για κάποιες από τις
διαδρομές ήταν ανακριβείς, γιατί ξεκινούσαν από άλλο σημείο
από εκεί που θα ήταν η εκκίνηση. Μαγική εικόνα δηλαδή, και πώς
να βρεις τελευταία στιγμή το σωστό;
Στη διάρκεια του αγώνα ανακάλυψα με το δύσκολο τρόπο τι
σημαίνει να μην έχεις σωστές σημειώσεις και πόσο σημαντικός
είναι ο ρόλος του συνοδηγού. Στην πρώτη ειδική όλα καλά, την
είχαμε άλλωστε κάνει 2 φορές στις δοκιμές και είχαμε
επιβεβαιώσει τις σημειώσεις, που τις διάβασα (για πρώτη φορά
στη ζωή μου) χωρίς λάθος. (έτσι νομίζεις. Σ.Κ.) Για όσους
απορούν πώς μπορούν οι συνοδηγοί να διαβάζουν μέσα σ_ αυτό το
χαμό έχω να πω τα εξής. Όταν ετοιμαζόμαστε για τον αγώνα, είπα
στους άλλους πως_ ζαλίζομαι όταν διαβάζω στο αυτοκίνητο και
γέλασαν. Μετά κατάλαβα γιατί. Όταν ανέβηκα το Μερκούρη χωμένος
στο δεξί μπάκετ, μια διαβάζοντας και μια κοιτώντας έξω και δεν
κατάλαβα τίποτα. Είναι τόση η ένταση της στιγμής, που δεν
προλαβαίνεις όχι να ζαλιστείς, αλλά ούτε να καταλάβεις για
πότε έφτασες στο τέρμα.
Εν πάση περιπτώσει, οδήγησα στη δεύτερη ειδική με τον ίδιο
τρόπο και με το Σπύρο να διαβάζει σωστά (Μόνο που ιδρώσαμε για
να φτάσουμε σ_ αυτή χωρίς _καπέλο_. Φαίνεται πως αυτοί που
υπολόγισαν το χρόνο που χρειάζεται για την απλή διαδρομή
μεταξύ των δύο πρώτων ειδικών πέρασαν από _κει_ μεσάνυχτα,
γιατί το πρωί η κυκλοφορία είναι πραγματική κόλαση κι αν δεν
πηγαίνεις σαν κότα κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή). Και μετά το_
χάος. Κάτι υποψιάστηκα όταν άκουσα το Σπύρο να μου λέει
_πήγαινε στην αρχή σιγά για να βεβαιωθούμε_. Όταν μου είπε
_αριστερή_ και ήταν στην πραγματικότητα δεξιά, κατάλαβα. Και
μετά από λίγο ήρθε η επιβεβαίωση: _Πήγαινε όπως σε φωτίσει ο
θεός. Όταν θα βρούμε το πηγάδι τότε θα πάμε διαβάζοντας_. Και
το βρήκαμε το έρημο το πηγάδι, μόνο που ήταν στη μέση της
ειδικής και μέχρις εκεί οδήγησα σαν να κάνω_ τεστ και όχι
αγώνα. Και μετά, όταν πέρασα πάλι στο δεξί μπάκετ στη Στεφάνη
και προσπάθησα να διαβάσω από σημειώσεις Ιντεγκράλε (που
πηγαίνει με υπερηχητικές ταχύτητες), απλώς χάθηκα και ήταν η
σειρά του Σπύρου να οδηγήσει στο περίπου.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στο δεύτερο Μερκούρη το κιβώτιο
άρχισε να αρνείται να πάρει τη δεύτερη (έτσι, για να έχουμε κι
εμείς να λέμε ότι από ατυχία χάσαμε τη νίκη) κι εκεί που
λέγαμε ότι θα βελτιώσουμε το χρόνο μας κάναμε σχεδόν 14__
περισσότερο. Το πρόβλημα όμως λύθηκε αμέσως στο επόμενο
σέρβις. Κι εδώ πρέπει να ομολογήσουμε ότι μπορεί σαν
αγωνιζόμενοι να ήμασταν στραβάδια και ανοργάνωτοι, αλλά από
σέρβις σκίζαμε. Οι άνθρωποι της Τεχνοκάρ και ο _τιμ μάνατζερ_
Νίκος Παπασταθόπουλος έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να
έχουμε σέρβις σαν να πηγαίναμε για πρωτάθλημα.
Εν πάση περιπτώσει, τα πράγματα πήγαν καλύτερα στο δεύτερο
σκέλος, μέχρι και τη Στεφάνη διάβασα σωστά, αφού κατάλαβα ότι
με το Ιμπίθα πρέπει να παίρνεις δυο-τρεις αναπνοές πριν
διαβάσεις την επόμενη στροφή, γιατί είναι πιο αργό από την_
Ιντεγκράλε, και τελικά τερματίσαμε περήφανοι στην 53η θέση
(κερδίζοντας το στοίχημα από τους νεότερους συναδέλφους στο
γραφείο που υποστήριζαν ότι θα βγούμε από το δρόμο και θα
εγκαταλείψουμε κι από εκείνους που υποστήριζαν ότι θα χάσουμε_
από το Τσινκουετσέντο).
Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν και το μόνο που έχω να πω σαν
συμπέρασμα, είναι πως μόνον αν περάσεις τη γραμμή του
τερματισμού μετά από έναν ολόκληρο αγώνα, με όλη την πίεση που
δέχεσαι στη διάρκειά του αλλά και με τις ωραίες στιγμές του,
τους θεατές να σε χειροκροτούν ή τ_ αυτοκίνητα με τα οποία
διασταυρώνεσαι στις απλές διαδρομές να σε χαιρετούν
αναβοσβήνοντας τα φώτα, μπορείς να καταλάβεις πραγματικά πώς
αισθάνονται όλοι αυτοί που τερματίζουν, άσχετα από τη θέση που
βρίσκονται. Και μπορείς να καταλάβεις γιατί τα ράλλυ είναι ένα
σπορ όπου η συμμετοχή και ο τερματισμός έχουν τη μεγαλύτερη
σημασία και να εξηγήσεις τις περισσότερες από 80 συμμετοχές σ_
έναν αγώνα που έγινε όταν το πρωτάθλημα είχε ήδη κριθεί, στον
οποίο οι περισσότεροι συμμετέχοντες, μεταξύ των οποίων κι
εμείς, δεν διεκδικούσαν τίποτα παραπάνω, εκτός από τη χαρά της
συμμετοχής._Π.Φ.
Σημ.: Θα ήταν αδικία να μην ευχαριστήσουμε απ_ αυτές τις
γραμμές τους ανθρώπους της Τεχνοκάρ οι οποίοι βοήθησαν
καθοριστικά στο εγχείρημα του _Αττικού_. Πρώτα απ_ όλους τον
Νίκο Παπασταθόπουλο, που έχει και τη γενική ευθύνη για την
παρουσία της εταιρίας στους αγώνες κι ο οποίος ήταν
υποδειγματικός μάντατζερ της ομάδας.
Σίγουρα οφείλουμε ευχαριστίες και στους κ. Λ. Καλαφατά, K.
Ανδρουλάκη, K. Ευαγγελίδη, K. Δημητριάδη, Δ. Πουπάκη, N.
Σπέγκο καθώς και τον γνωστό και μη εξαιρετέο N. Γενεράλη που
μας εφοδίασε με την απαραίτητη ενδοσυνεννόηση. Είδατε πόσοι
χρειάζονται για να_τρέξουν δύο _χαβαλέδες_ δημοσιογράφοι;