Punto Integrale & Bertone Racer
Βλέποντας το Μπερτόνε Ρέισερ από το πλάι γίνεται εύκολα αντιληπτή η εκ των υστέρων προσθήκη της σκληρής σκεπής στο πολύ όμορφο σχέδιο του Πούντο Κάμπριο. Τα συναισθήματα που προκαλούνται είναι ανάμικτα καθώς το αυτοκίνητο είναι μεν όμορφο, αλλά η σκεπή του δεν δένει και τόσο αρμονικά με το υπόλοιπο. Το σύνολο σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι.
Ντελίριουμ_
H μεγάλη απήχηση που έχει το Πούντο στην ευρωπαϊκή αγορά γέμισε με
αισιοδοξία και ενθουσιασμό τους ανθρώπους που εργάζονται στο Γκρούπο ή
συνεργάζονται με αυτό. Έτσι, γρήγορα έκαναν την εμφάνισή τους διάφορες
πρωτότυπες παραλλαγές, όλες βασισμένες στα συμβατικά Πούντο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις το μέλλον αυτών των πρωτότυπων εκδόσεων είναι
αβέβαιο, μερικές όμως, όπως το Πούντο Κάμπριο, βρίσκουν το δρόμο για την
παραγωγή.
Από τις πιο ενδιαφέρουσες είναι αυτή που παρουσίασε η καροτσερία Ματζιόρα,
που κατασκευάζει για λογαριασμό του Γκρούπο τη Λάντσια Δέλτα HF Ιντεγκράλε,
καθώς και ένα κλειστό κουπέ από τον Μπερτόνε.
Κείμενο/Διαφάνειες: Τζιανκάρλο Περίνι
TO ΠΡΩΤΟ αυτοκίνητο ονομάζεται Ματζιόρε Γκράμα 2 και -για να λέμε την
αλήθεια- ούτε οι ίδιοι οι κατασκευαστές του δεν είναι βέβαιοι αν πρόκειται
για ένα Πούντο με τα μηχανικά μέρη μιας Λάντσια Ιντεγκράλε ή για τη δεύτερη
με «φορεσιά» Πούντο.
Αν όμως λάβουμε υπόψη το ρόλο της καροσερία Ματζιόρε μέσα στην αυτοκρατορία
της Φίατ, μπορούμε να υποθέσουμε ότι πρόκειται για ένα Πούντο Ιντεγκράλε
(στην Ιταλία το λένε... Πουντογκράλε) που απευθύνεται σε νεαρούς
ενθουσιώδεις όσο και ικανούς οδηγούς.
Με βάση τα στοιχεία του κατασκευαστή, το μεταξόνιο (2540 χλστ.) και τα
μετατρόχια (1449 χλστ. μπροστά και 1411 χλστ. πίσω) είναι τα ίδια με αυτά
της Λάντσια Ντέντρα Ιντεγκράλε.
Το μήκος είναι μόλις 8 εκατοστά μεγαλύτερο από αυτό του κανονικού Πούντο,
φτάνοντας συνολικά τα 3,85 μέτρα. Το πλάτος όμως των 1,7 μέτρων είναι
αρκετά μεγαλύτερο κι αυτό χάρη βέβαια στις μετατροπές του αμαξώματος.
Συνολικά οι σχεδιαστικές αλλαγές στο αμάξωμα δεν περνούν απαρατήρητες.
Ίσα-ίσα που συμβαίνει το αντίθετο αν και το αποτέλεσμα δεν είναι απόλυτα
αρμονικό.
Το ρύγχος έχει γίνει ιδιαίτερα επιθετικό χάρη στον προφυλακτήρα με τις 6(!)
εισαγωγές αέρα και τους διπλούς προβολείς ομίχλης και πάλι όμως το σύνολο
δεν δένει αρμονικά με τον αρχικό σχεδιασμό του Πούντο. Βέβαια ο σκοπός του
σχεδιαστή ήταν το αυτοκίνητο να δηλώνει αμέσως το χαρακτήρα και αυτό
ομολογούμε ότι το κατάφερε.
Το αυτοκίνητο δείχνει και είναι ένας μικρός πύραυλος.
Στο εσωτερικό έχει αλλάξει μόνο η επένδυση των καθισμάτων και των θυρών,
που για την περίσταση έχουν αντικατασταθεί με μπεζ και μπλε αλκαντάρα. Το
συμβατικό τιμόνι του Πούντο έχει αντικατασταθεί με ένα μικρότερο της Μόμο,
τα δε πεντάλ είναι αλουμινένια ώστε να τονίζεται ο σπορ χαρακτήρας του
αυτοκινήτου. Κάτω από το καπό, δεν υπάρχει τίποτε που να θυμίζει τα
αυτοκίνητα παραγωγής.
Τα μηχανικά μέρη προέρχονται όλα -ακόμα και οι αναρτήσεις ή η εξάτμιση- από
τη Λάντσια Ντέντρα Ιντεγκράλε. O κινητήρας των 1995 κ.εκ. αποδίδει ισχύ 172
ίππους στις 5500 σ.α.λ. και ροπή 27,5 Kg.m στις 3250 σ.α.λ.
Παρά τις μικρότερες εξωτερικές διαστάσεις του, το «Πουντογκράλε» είναι
βαρύτερο από την Ντέντρα κι αυτό γιατί μερικά τμήματα του αμαξώματός του
είναι κατασκευασμένα από συνθετικό ξύλο, το οποίο χρησιμοποιούν οι
σχεδιαστές στα πρωτότυπά τους.
Αυτό εξηγεί και την κατώτερη των προσδοκιών μας συμπεριφορά του αυτοκινήτου
στη σύντομη οδηγική γνωριμία που είχαμε μαζί του. H κατασκευή υπέστρεφε και
μάλιστα έντονα σε όλες τις περιπτώσεις. Τα περιθώρια πρόσφυσης όμως είναι
μεγάλα χάρη στους μεγάλους τροχούς και την τετρακίνηση.
Το αμάξωμα στις στροφές γέρνει αρκετά, αποτέλεσμα κι αυτό του αυξημένου
βάρους, κάτι που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν οι αναρτήσεις. Ανεπαρκή ήταν
και τα φρένα που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το βάρος του αυτοκινήτου
και εμφάνιζαν σημάδια κόπωσης στη σκληρή χρήση.
Όλα αυτά είναι προβλήματα που δικαιολογούνται από μια άποψη, αν θυμηθούμε
ότι πρόκειται για ένα μισοτελειωμένο πρωτότυπο, που δεν έχει πάρει ακόμη
την οριστική του μορφή.
Οι άνθρωποι της εταιρίας, ισχυρίζονται ότι όλα τα προβλήματα θα έχουν λυθεί
στην παραγωγή, είναι αμφίβολο όμως αν η Φίατ δώσει ποτέ το πράσινο φως για
την παραγωγή του αυτοκινήτου.
Κι αυτό παρά το γεγονός ότι απαιτείται η παραγωγή μόλις10.000 κομματιών το
χρόνο για να είναι το πρόγραμμα κερδοφόρο.
ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ είναι όμως να μπει στην παραγωγή το Ρέισερ του Μπερτόνε, ένα
αμφιλεγόμενο κουπέ που βασίζεται στην Κάμπριο έκδοση παραγωγής του Πούντο,
το οποίο επίσης έχει σχεδιάσει ο Μπερτόνε.
Και αυτό γιατί απαιτείται η παραγωγή μόλις 4.000 με 5.000 αυτοκινήτων το
χρόνο για γίνει το αυτοκίνητο αυτό κερδοφόρο. Το Ρέισερ είναι ένα μικρό
κουπέ 2+2 θέσεων που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί το Όπελ Τίγκρα, ένα
μοντέλο που ως γνωστό, βασίζεται στο Κόρσα. Το εσωτερικό του, είναι το ίδιο
με του Πούντο Κάμπριο, κι αυτό για λόγους οικονομίας κλίμακας.
Αν ξανασχεδιάζοταν και το εσωτερικό, η απαιτούμενη ετήσια παραγωγή για να
είναι το πρόγραμμα κερδοφόρο θα έφτανε τα 6000 αυτοκίνητα.
Οι σχεδιαστικές αλλαγές σ? αυτό το αυτοκίνητο είναι περισσότερο διακριτικές
απ? ότι στο προηγούμενο εν πάση όμως περιπτώσει τόσες ώστε να αποκτήσει η
«παραλλαγή» αυτή το δικό της χαρακτήρα.
Τα εμπρός φώτα είναι αυτά που συναντούμε σε όλα τα Πούντο, ενώ πίσω
υπάρχουν τα οβάλ φωτιστικά σώματα της ανοιχτής έκδοσης.
H μάσκα δείχνει πιο επιθετική χάρη στον ξανασχεδιασμένο προφυλακτήρα και
τις βαμμένες μαύρες κολώνες του παρ-μπρίζ.
Στο πλάι και πίσω διατηρείται η ψηλή σφηνοειδής γραμμή του Κάμπριο και
είναι εμφανής η εκ των υστέρων προσθήκη της σκεπής.
Το σύνολο γενικά δεν είναι και τόσο αρμονικό, είναι πάντως αποδεκτό. Το
εσωτερικό με τη μαύρη και κόκκινη δερμάτινη επένδυση είναι όμορφο και την
καλή εντύπωση συμπληρώνει το τιμόνι με τις τρεις ακτίνες. Αν εξαιρέσουμε το
δέρμα, το εσωτερικό είναι σχεδιαστικά το ίδιο με των άλλων εκδόσεων του
Πούντο.
Σε ό,τι αφορά τα μηχανικά μέρη, οι αλλαγές είναι απλώς ανύπαρκτες. Κάτω από
το καπό του Ρέισερ, βρίσκεται ο υπερσυμπιεζόμενος κινητήρας των 1372 κ.εκ.
των 136 ίππων που κινεί και τα συμβατικά Πούντο GT.
Τόσο το Γκράμα 2 όσο και το Ρέισερ έχουν μικρές -ουσιαστικές- σχεδιαστικές
διαφορές από τις εκδόσεις του Πούντο που βρίσκονται ήδη σε παραγωγή και
βασίζονται σε τεχνολογία άμεσα διαθέσιμη στο Γκρούπο. Αυτό σημαίνει ότι με
ελάχιστο πρόσθετο κόστος επένδυσης μπορεί να αρχίσει η παραγωγή τους. H
τελική απόφαση ανήκει στη διοίκηση της Φίατ. Μέχρι τότε υπομονή._G.Ρ.
Το πρωτότυπο Γκράμα 2 υποστρέφει πολύ λόγω του μεγάλου του βάρους. Τα
πράγματα δεν θα είναι έτσι αν κάποτε μπει σε παραγωγή. O τεράστιος
προφυλακτήρας με τους έξι αεραγωγούς και τους διπλούς προβολείς ομίχλης
σίγουρα τρομάζει όποιον τον δει στον καθρέφτη του, δεν είναι όμως ό,τι
ομορφότερο θα μπορούσε να σχεδιαστεί.
Οι προεκτάσεις των φτερών και τα πλαϊνά μαρσπιέ του Γκράμα 2 είναι
προσθήκες απαραίτητες για τη φιλοξενία των μεγάλων τροχών, αλλά δείχνουν
πρόχειρα σχεδιασμένες και δεν δένουν αρμονικά με τις γραμμές του
αυτοκινήτου. Ένδειξη προχειρότητας είναι και το βάψιμο τμήματος του πίσω
τζαμιού στο χρώμα του αμαξώματος, για να δείχνουν οι κολώνες της σκεπής
φαρδύτερες(!)
Οι χρωματικοί συνδυασμοί στο εσωτερικό του Γκράμα 2 είναι προκλητικοί μεν,
καλόγουστοι δε.
Βλέποντας το Μπερτόνε Ρέισερ από το πλάι γίνεται εύκολα αντιληπτή η εκ των
υστέρων προσθήκη της σκληρής σκεπής στο πολύ όμορφο σχέδιο του Πούντο
Κάμπριο. Τα συναισθήματα που προκαλούνται είναι ανάμικτα καθώς το
αυτοκίνητο είναι μεν όμορφο, αλλά η σκεπή του δεν δένει και τόσο αρμονικά
με το υπόλοιπο. Το σύνολο σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι.
Το εσωτερικό του Ρέισερ είναι κομψό και πανέμορφο. Οι χρωματικοί συνδυασμοί
είναι ζεστοί και διαλεγμένοι με καλό γούστο, ενώ το δέρμα δίνει μία αίσθηση
πολυτέλειας. Πολλοί θα εκφράσουν αντιρρήσεις για την ξύλινη ρίγα στο ταμπλό
ενός μικρού σπορ ιταλικού αυτοκινήτου, αλλά κατά τη γνώμη μας το θέμα είναι
υποκειμενικό.
Κάτω από το καπό «ζει» ο κινητήρας τούρμπο των 1372 κ.εκ. του Πούντο GT.
ENNEA PUNTO ΕΚΤΟΣ ΣΕΙΡΑΣ
ΠΡΙΝ από δύο χρόνια η ιδέα της Φίατ να καλέσει τους Ιταλούς σχεδιαστές να
υποβάλλουν τις δικές τους προτάσεις για παραλλαγές του Τσινκουετσέντο είχε
μεγάλη επιτυχία. Οκτώ παραλλαγές του πιο μικρού Φίατ είδαν το φως της
δημοσιότητας, αν και βέβαια κανένα από τα αυτοκίνητα εκείνα δεν μπήκαν ποτέ
στις γραμμές παραγωγής. Όλο το πρόγραμμα θεωρήθηκε τότε ως μία απόλυτα
επιτυχημένη άσκηση δημοσίων σχέσεων.
Το πείραμα -όμοιο σε γενικές γραμμές- επαναλήφθηκε φέτος, μόνο που τώρα
αντικείμενο μελέτης των Ιταλών σχεδιαστών ήταν το Πούντο. H ανταπόκριση που
υπήρξε από την πλευρά των Ιταλών σχεδιαστών απέδειξε την ευελιξία του
αρχικού σχεδίου. Όλες οι προτάσεις διαφέρουν ριζικά μεταξύ τους, αν και οι
περισσότερες βασίζονται στα βασικά τεχνικά χαρακτηριστικά του Πούντο. Μόνο
ένας σχεδιαστής, ο Μπονέτσι χρειάστηκε να μεγαλώσει το μεταξόνιο κατά 360
χιλιοστά.
Συνολικά σήμερα υπάρχουν 9 παραλλαγές του Πούντο.
Ακόμα και το επίσημο σχεδιαστικό τμήμα της Φίατ παρουσίασε μία έκδοση
ρόουντστερ. Οι σχεδιαστές της Φίατ έδωσαν στο εντυπωσιακό ανοιχτό πρωτότυπο
το όνομα SCIA. H Φίατ δηλώνει πως πρόκειται για μία καθαρά σχεδιαστική
άσκηση που δεν έχει καμία σχέση με την επικείμενη έκδοση Σπάιντερ του
Πούντο.
Το SCIA είναι η μοναδική ανοιχτή παραλλαγή από τις εννέα σχεδιαστικές
προτάσεις. Αντίθετα υπάρχουν 5 προτάσεις για ένα Πούντο κουπέ. H πιο
ρεαλιστική -αλλά και συντηρητική- ήταν η πρόταση του Μπερτόνε με το όνομα
Ρέισερ, στην οποία αναφερόμαστε εκτενώς σε άλλο σημείο. Συντηρητικό και
ρεαλιστικό (και γι? αυτό με μεγάλες πιθανότητες να μπει στην παραγωγή)
είναι και το «Sport Μonοmille» του Ζαγκάτο. Όπως και το Μπερτόνε Ρέισερ,
έτσι και το Μονομίλε δεν είναι ένα στατικό πρωτότυπο αλλά ένα πραγματικό
αυτοκίνητο που βασίζεται στα μηχανικά μέρη του Πούντο GT.
Πιο φουτουριστικό είναι το κουπέ αμάξωμα που πρότεινε ο Τζιουτζάρο, στον
οποίο ανήκει και το σχέδιο του Πούντο παραγωγής. Το «ΙD 94 Ρunto», όπως
ονόμασε το πρωτότυπό του είναι ενδιαφέρον σχεδιαστικά, όμως το μπροστινό
μέρος του υποφέρει από κρίση ταυτότητας, αφού μοιάζει με το σχέδιο του
Πινινφαρίνα.
H πρόταση του Πινινφαρίνα ονομάζεται «Σπούντο» και συνδυάζει την
αρχιτεκτονική ενός κουπέ χατς-μπακ με τα μηχανικά μέρη ενός τετρακίνητου
οχήματος κάθε εδάφους. H ιδέα του Πινινφαρίνα, όπως παρουσιάστηκε στο
Τουρίνο, δυστυχώς δεν ήταν ολοκληρωμένη. Επρόκειτο μόνο ένα αρχικό σχέδιο
που χρειαζόταν παραπέρα εξέλιξη. Οι τεχνικοί του Πινινφαρίνα όμως αυτό τον
καιρό είναι απασχολημένοι με την εξέλιξη του «Ήθος 3».
Το στούντιο IDEA παρουσίασε ίσως το πιο εντυπωσιακό κουπέ, το Lampo. Το
πρωτότυπο αυτό μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για το σχεδιασμό ενός πολύ
ελκυστικού κουπέ 2+2 θέσεων. Όμως δυστυχώς ο τρόπος με τον οποίο έγινε η
παρουσίαση του πρωτότυπου το αδίκησε. Το εξωτερικό σχέδιο δεν μπορεί να
αντιμετωπιστεί σαν πραγματικό αυτοκίνητο, αφού πρόκειται μόνο για ένα
στατικό πρωτότυπο και το μαύρο χρώμα του, το κάνει να χάνει ακόμα
περισσότερο τη γοητεία του.
Εκτός από τα κουπέ παρουσιάστηκαν και δύο εκδόσεις πικ-απ. H μία ανήκει
στον Κοτζιόλα και είναι ένα κοντό φορτηγάκι με εντυπωσιακό σχήμα που δεν
συμβιβάζεται και τόσο με τον πρακτική πλευρά του οχήματος. Το άλλο πικ-απ,
το υπογράφει ο Μπονέτσι και λέγεται «Ντομπλόνε». Έχει μακριά τετραθέσια
καμπίνα και μεγάλο χώρο φόρτωσης. Για να αντιμετωπίσει όμως ο σχεδιαστής τη
μεγάλη αύξηση του μήκους πρόσθεσε έναν τρίτο άξονα πίσω και έτσι το
φορτηγάκι δείχνει μάλλον άχαρο. Και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν
μπορούμε να φανταστούμε ποιος θα αγόραζε ένα... τριαξονικό Πούντο.
Τέλος ο Τζιανίνι παρουσίασε ένα πεντάθυρο τετρακίνητο Πούντο το οποίο θα
μπορούσε να χαρακτηριστεί μικρογραφία ενός Μιτσουμπίσι Σπέις Βάγκον ή ενός
Παχέρο.
Πλούσια λοιπόν η συγκομιδή από την πρώτη πρόσκληση της Φίατ στους Ιταλούς
σχεδιαστές. O Πάολο Κανταρέλα δεν έκρυψε την ικανοποίησή του και δήλωσε πως
σε δύο χρόνια, η παράδοση θα συνεχιστεί με τη συμμετοχή σχεδιαστών από την
υπόλοιπη Ευρώπη._G.Ρ.