Kακά τα ψέματα
Κάθε χρόνο και καλύτερο το Μεμόριαλ Νίνο. H φετινή εκδήλωση
που έγινε στον Ασπρόπυργο ξεπέρασε κάθε προσδοκία, και τώρα
που το γεγονός ανδρώθηκε, ήρθε η ώρα των αλλαγών στη δομή του.
Πρέπει και η επίδειξη των προσκεκλημένων να γίνει αγώνας. Πιο
απλά και οι πρωταθλητές εν ενεργεία και βετεράνοι να
συμμετέχουν σε αγώνες των κατηγοριών τους. Δοκιμές την
Παρασκευή, σειρά προκριματικών το Σάββατο και αγώνες την
Κυριακή. Οι αγώνες των δεκάδων κατηγοριών και κλάσεων μπορούν
να διατηρηθούν και οι νικητές να συμμετέχουν σε 3-4 τελικούς
που θα εκπροσωπούν τις μεγαλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες
κατηγορίες των ελληνικών αγώνων βρίσκοντας στο δρόμο τους
καταξιωμένους πρωταθλητές που θα επιλεγούν με προδιαγραφές και
όχι κατά περίπτωση. Για να μην μακρηγορούμε και για να μην
παρεξηγηθούμε, να γίνει ΑΓΩΝΑΣ με επίσημη χρονομέτρηση, ώστε
να εκλείψουν και τα ευτράπελα των άτυπων διαδικασιών που
δημιουργούν, δικαιολογημένα, παρεξηγήσεις...
?λλωστε, μπορεί να προκύψουν και ενδιαφέροντες συνδυασμοί.
Αρκετοί κορυφαίοι οδηγοί ίσως εξασφαλίσουν αυτοκίνητα ικανά
για διάκριση ανά κατηγορία και έτσι να γίνει μία μεγάλη γιορτή
που θα παρακολουθήσουν χιλιάδες θεατές. H TV θα είναι παρούσα
και οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι θα δεχτούν την
πρόσκληση-πρόκληση.
Με την ευκαιρία, μήπως οι χωμάτινοι αγώνες σε κυκλική διαδρομή
είναι ιδανική λύση για τη χώρα μας;
Με καλό χώμα θα συμμετέχουν ασφάλτινοι-χωμάτινοι οδηγοί και
καθαροί ερασιτέχνες που αποχώρησαν από τα Ράλλυ σπριντ
απογοητευμένοι από τις επιλογές οργανωτών. Μέχρι το Μήλεσι
επιστράτευσαν οι άνθρωποι και κατέστρεψαν μία σοφή ιδέα. Ποτέ
δεν είναι αργά. Ασπρόπυργος, Σπάτα, Χαλκίδα, Ανάβυσσος και
βέβαια οι χώροι όπου μελλοντικά θα γίνουν (;) πίστες...
προδιαγραφών F1. Αναφερόμαστε στη Χαλανδρίτσα, στην Τρίπολη
και φυσικά στον Ορχομενό. Αλήθεια, γιατί δεν προχωράει η
χάραξη χωμάτινης πίστας στον Ορχομενό; Το Μεμόριαλ Νίνο θα
γινόταν και στο φυσικό του χώρο. Σήμερα χώμα, αύριο άσφαλτος.
Την ίδια ώρα καλά αγωνιστικά αυτοκίνητα (γκρουπ A ή E) θα
έβγαιναν από τα γκαράζ και είτε θα άλλαζαν χέρια είτε οι
ιδιοκτήτες τους θα επέστρεφαν στο χώρο που λατρεύουν. Δεν
μπορούν να συμμετάσχουν στα πανάκριβα Ράλλυ, δεν έχουν το
χρόνο και τη διάθεση να εμπλακούν σε ασφάλτινους αγώνες, αλλά
ποιος θα έλεγε όχι σε κυκλική χωμάτινη διαδρομή με τέλειο
οδόστρωμα και μάλιστα κοντά στην πρωτεύουσα;
Μέχρι τότε μη χάσετε την εκδήλωση ασφαλούς οδήγησης που
οργανώνει το αγωνιστικό τμήμα της ΕΛΠΑ στις 19 Φεβρουαρίου.
Πέρα από το θέαμα και την εμπειρία ο σκοπός είναι ιερός. Χάρη
σε ανθρώπους, όπως η κυρία Ιωάννα Δεσποτοπούλου που έχει την
ευθύνη της ελληνικής συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες
παιδιών με ειδικές ανάγκες και στον κύριο Μορίς Γκορμεζάνο της
ΕΛΠΑ, οι αγώνες αυτοκινήτου θα δείξουν και την κοινωνική τους
διάσταση. Αν η κακοκαιρία δημιουργήσει προβλήματα στο χώρο και
κάτι αλλάξει, θα ενημερωθείτε από την εκπομπή μας στο Μέγκα.
Με την ευκαιρία, το περιοδικό μας δεν έχει καμία σχέση με την
οργάνωση της εκδήλωσης. Στηρίζουμε το γεγονός σε επίπεδο
προβολής, φιλοξενήσαμε το κουπόνι συμμετοχής και τις
αναγγελίες της εκδήλωσης και καμία σχέση δεν έχουμε με την
επιλογή του χώρου και κυρίως των συμμετεχόντων.
Να μείνουμε όμως σε κορυφαίους οδηγούς. Σε άλλες σελίδες ο
Νικόλας Σ. Ζαλμάς που από την 1η του χρόνου θα είναι συχνότερα
μαζί μας, αναφέρει τους κορυφαίους της 25 ετίας. Δύσκολη η
επιλογή και περίεργα τα συναισθήματα σε πρώτο πρόσωπο. Σε μία
τόσο περιορισμένη επιλογή μένουν πολλοί ικανοί και άξιοι εκτός
αναφοράς. Με βάση προσωπικές εμπειρίες-μαρτυρίες, μπορούμε να
επεκτείνουμε τη λίστα. Πρώτος σε αυτή την άτυπη αναφορά ο
Γιώργος Παναγιάρης. Καθαρές γραμμές, πείσμα, γκρίνια αλλά
πάντα με το χαμόγελο. O Νίκος Μακρυγιάννης, _συμμαθητής μου_
στη σχολή Ιαβέρη, δεν χαμογελάει, δεν γκρινιάζει και οδηγεί
υπέροχα, στην άσφαλτο και στο χώμα. Τέλεια _πατήματα_ αλλά και
_υπερπροστασία_ των μηχανικών μερών. Ευαισθησία που ίσως του
στοίχισε τα τελευταία χρόνια. _Οδηγάρα_ ο _υπνοβάτης_ όπως
άλλωσε και ο Παύλος Βαλεντής. O _Πολ_ σε άλλη χώρα θα είχε
κάνει σπουδαία καριέρα. Τα ίδια ισχύουν και για τον Αντώνη
Κουνάνη. Προσοχή στη λεπτομέρεια και στο όριο, κυρίως στα
ασφάλτινα Ράλλυ. O Φίλιππος Αντωνιάδης, σημερινός πρόεδρος του
ΣΟΑΑ, οδηγούσε οτιδήποτε σε όλες τις μορφές των αγώνων.
Ξεχωρίζουμε την παρουσία του με το VW Σιρόκο στις αναβάσεις.
Δοκιμάσαμε το αυτοκίνητο για τις ανάγκες του περιοδικού πριν
από πολλά χρόνια στην Πεντέλη και καταλάβαμε... Δύστροπη
μηχανή, αλλά ο πρόεδρος (ο ίδιος προτιμάει το _μάστορας_) τα
κατάφερνε, όπως άλλωστε τα κατάφερε αργότερα με την F3.
Οδηγούσαν (οδηγούσαμε...) παντού άλλοτε, απλά δεν δόθηκε σε
όλους η ευκαιρία για καριέρα σε όλα τα εδάφη.
Από τους _χωμάτινους_ οδηγούς ξεχωρίζουμε το Βαγγέλη Γκάλο
(και σε ρόλο εξελιχτή), τον Κώστα Αποστόλου, τους Ρον και
Καψάσκη Χαλιβελάκη, τους _τέσσερις βόρειους_ και άλλους.
Ειδικότερα, ο Κώστας Αποστόλου εξασφάλισε το Πρωτάθλημα Ράλλυ
το _93, επισφραγίζοντας μία επιτυχημένη καριέρα. Οι επιδόσεις
του το _94 επαληθεύουν τη θεωρία ότι σήμερα δεν υπάρχουν
περιθώρια περιορισμένης εμπλοκής, αν θέλεις να διακριθείς.
Αφήσαμε για το τέλος _τέσσερις άσους_ εν ενεργεία και μάλιστα
με προοπτικές αναρρίχησης, αφού δεν το βάζουν κάτω... _Φουλ_
εμπλοκή για πολλά χρόνια έχει στο Πρωτάθλημα Ράλλυ ο Μανώλης
Παναγιωτόπουλος που _γνωρίσατε_ τον περασμένο μήνα. Ακόμη ένας
πεισματάρης του χώρου που θα διακρίνεται για πολλά χρόνια.
Πριν από μερικές εβδομάδες ρωτούσε με αγωνία για τις
προδιαγραφές Μίκρα 1300 γκρουπ A, εν όψει 1996! Μακάρι να έχει
το κουράγιο να συνεχίσει διεκδικώντας θέση στο _τοπ 10_ του
2000. Ταχύς στο χώμα τα τελευταία 20 χρόνια είναι και ο Νότης
Γιαγνίσης. Έκανε απίστευτα πράγματα με απίστευτα αυτοκίνητα
στο τέλος της δεκαετίας του _70 (στη φουρκέτα του Κουβαρά δεν
προλάβαινες να τον δεις), ενώ αργότερα πετούσε με την Κορόλα
και το Μάζντα. Το κυριότερο; Οι επιδόσεις του είναι προϊόν
ταλέντου και όχι σκληρής δουλειάς κάτι που σήμερα σπανίζει.
Την _πρώτη_ μας ψήφο πέραν των Γιώργου Μοσχού, Ιαβέρη και
Τζίγγερ, με υποκειμενικά αλλά και με αντικειμενικά κριτήρια,
συγκεντρώνουν δύο ξεχωριστοί οδηγοί, με ικανότητες, ιστορία
και πολύχρονη φιλία με τον υπογράφοντα. Αναφερόμαστε στον
Παύλο Μοσχούτη και στο Σώτο Κοκκίνη. Κοινό τους γνώρισμα; H
υψηλή τεχνική και η ταχύτητα κάτω από όλες τις συνθήκες και με
οτιδήποτε οδηγούσαν ή οδηγούν, αφού η τέχνη δεν ξεχνιέται.
Παρελήφθησαν αρκετοί από το σημείωμα, αλλά είπαμε, η αναφορά
σε μία προσωπική στήλη έχει έντονο το υποκειμενικό κριτήριο.
Οι καλύτεροι αύριο; Δεν λείπουν οι νέοι ταλαντούχοι σε όλους
τους χώρους και κυρίως στους αγώνες ταχύτητας, όπου το ενιαίο
και η F3 αποτελούν χώρο ιδανικό για τη νέα γενιά. Δεν είναι
σωστό να αναφερθούμε σε ονόματα, αλλά σήμερα για να διακριθείς
πέρα από ταχύτητα απαιτείται μυαλό και οργάνωση. Όσοι
συνδυάζουν τα παραπάνω στοιχεία θα γράψουν ιστορία. Στους
χωμάτινους αγώνες τα περιθώρια είναι στενά για τους νέους.
Απαιτείται και υψηλός οικονομικός προϋπολογισμός, οπότε
υπάρχει η δυνατότητα διάκρισης και οδηγών με περιορισμένο
ταλέντο. Ταλαντούχοι; O ?ρης Βωβός -που το μέλλον τού ανήκει-
και 2-3 που διακρίνονται σε κατηγορίες με έντονο συναγωνισμό,
όπως το Στάρλετ καπ.
Πολλά ευχαριστώ για τις ευχές λόγω εορτών. Κάτι το ξεχωριστό;
Το _ζεστό σημείωμα_ του Θόδωρου _Τάλμποτ_ Χαραγκιώνη, άμεσα
συνδεδεμένο με τον αγώνα των βετεράνων και όχι μόνον.
Αγώνας των βετεράνων. H εκδήλωση της χρονιάς και δεν θα
συμφωνήσουμε με όσους θέλουν να εξελιχθεί σε θεσμό. H
μοναδικότητα ξεχωρίζει ορισμένα γεγονότα. Θα χαθεί η γοητεία
τού _κάτι άλλο_, αν γίνει θεσμός. Μακάρι να επαναληφθεί
αντίστοιχος αγώνας το 2000. Δηλώνουμε συμμετοχή από τώρα.
Μέχρι τότε, πρώτη αγωνιστική συνάντηση θα είναι το Ράλλυ
?νοιξης που θα οργανώσει η ΕΛΠΑ στην Αττική, την Κυριακή 6
Μαρτίου. Ακόμη ένα Πρωτάθλημα Ράλλυ (το... 13ο!) με την ομάδα
Θεοχαράκη και όλους τους υποστηρικτές της. Αυτοκίνητο το Σάνι
GTi-F2 και στόχος πέρα από το αντίστοιχο πρωτάθλημα (_ουάου_,
αναβαθμίστηκε η κατηγορία) το κάτι παραπάνω στο Ράλλυ
Ακρόπολις. Όσο μεγαλώνεις τα περιθώρια στενεύουν..._
Στράτης Χατζηπαναγιώτου