Έκθεση Kλασικού Aυτοκινήτου Παρισιού
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝΠερασμένα μεγαλεία
Για 8η συνεχή χρονιά οργανώθηκε στο πάρκο Μπαγκατέλ του Παρισιού, από το
γαλλικό περιοδικό Automobiles Classiques και το σχεδιαστή μόδας Louis
Vuitton, η ετήσια έκθεση/διαγωνισμός που συγκεντρώνει μερικά από τα πιο
όμορφα και ξεχωριστά αυτοκίνητα όλων των εποχών.
Μία ιδιομορφία αυτής της έκθεσης, σε σχέση με άλλες ανάλογες, είναι ότι
συμμετέχουν και σύγχρονα σχεδιαστικά πρωτότυπα, με τέτοιες ιδιαιτερότητες
που τα κάνουν κλασικά.
Ανάμεσα σε αυτά τα νέα πρωτότυπα φέτος ήταν τα μοντέλα της Chrysler,
Atlantic και Eagle Jazz. Με την ευκαιρία της συμμετοχής της στην έκθεση, η
αμερικανική εταιρία μας έστειλε μία ευγενική πρόσκληση, για να
παρακολουθήσουμε από κοντά αυτά τα πρωτότυπα καλλιστεία...
Κείμενα/φωτογραφίες: Πέτρος Σακελλαρίου
ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ καλλιστεία; Διότι τα εκθέματα ήταν χωρισμένα σε κατηγορίες
ανάλογα με τη χρονολογία και την κατηγορία τους. Στο τέλος της ημέρας μία
κριτική επιτροπή ψήφισε το καλύτερο αυτοκίνητο της κάθε κατηγορίας και
ανάμεσα στους νικητές το καλύτερο της διοργάνωσης.
Επειδή όμως αρκετά από τα αυτοκίνητα ήταν πραγματικές «ντίβες», για να μην
μείνει κανείς παραπονεμένος υπήρχαν και αρκετά ειδικά βραβεία.
H ίδια η έκθεση ήταν χάρμα οφθαλμών. Στην είσοδο τους επισκέπτες
υποδέχονταν κάποια κλασικά αυτοκίνητα εκτός συναγωνισμού, που
αντιπροσώπευαν ό,τι καλύτερο έχει κατασκευαστεί. Ανάμεσά τους η αρχέτυπη
Ρολς-Ρόις Σίλβερ Γκοστ του 1907, η Φεράρι 250 GTO του 1962 (η οποία
πουλήθηκε πρόσφατα αντί αστρονομικού ποσού από τον οίκο Σόθμπι), το?
σεληνιακό όχημα του προγράμματος Απόλλων και η σύγχρονη Μπουγκάτι EB112 του
Τζιουτζιάρο που δεν μπήκε ποτέ σε παραγωγή.
Στην κυρίως έκθεση βρίσκονταν χωρισμένα σε ομάδες τα αυτοκίνητα που
συμμετείχαν στο διαγωνισμό. Την ώρα που τα περιεργαζόμαστε δεν γνωρίζαμε
ακόμα τα αποτελέσματα του διαγωνισμού και έτσι δεν φωτογραφίσαμε όλους τους
νικητές. Φωτογραφίσαμε όμως ό,τι μας έκανε εντύπωση, έτσι αυθόρμητα
ελπίζοντας ότι θα συμφωνήσετε με το γούστο μας. Σε πολλές περιπτώσεις
«πέσαμε μέσα», αφού ανάμεσα στις δικές μας προτιμήσεις βρίσκονται και
αρκετά από τα αυτοκίνητα που βραβεύτηκαν.
Το πιο εντυπωσιακό αυτοκίνητο της έκθεσης ήταν μία ανοιχτή Μερτσέντες 500K
του 1936. Το αυτοκίνητο σχεδόν σοκάριζε με την επιβλητική εμφάνιση, αλλά
μήπως και οι σημερινές SL δεν σοκάρουν; Τελικά μερικά πράγματα όσο αλλάζουν
τόσο ίδια μένουν.
Εντυπωσιαστήκαμε από την τεράστια (από πάσης απόψεως) Μπέντλεϊ των 8 λίτρων
του 1931, χαμογελάσαμε βλέποντας το Ρίλεϊ Ιμπ του 1934 (φέρνοντας στο νου
μας εικόνες ευτυχισμένων οδηγών με δερμάτινα σκουφιά και... μυγάκια να
σκιάζουν το χαμόγελό τους), θαυμάσαμε την άψογη κατάσταση μίας Λαγκόντα
16-80 του 1933 (ο ιδιοκτήτης λέει ότι την χρησιμοποιεί καθημερινά ακόμη και
σήμερα) και συγκινηθήκαμε από τη φινέτσα της Αλφα Ρομέο 6c Μπερλινέτα του
1939.
Περιέργεια μας έκαναν να νιώσουμε το τρίκυκλο Νταρμόντ Σπεσιάλ του 1930 και
το... ελικοφόρο αυτοκίνητο του Λεγιά.
Οι διάφορες Ρολς-Ρόις που βρίσκονταν εκεί μας άφησαν παγερά αδιάφορους,
αφού την παρουσία τους σκίαζε η ασημένια αδελφή τους στην είσοδο.
Ζηλέψαμε βλέποντας διάφορες Φεράρι της δεκαετίας του ?60, αρκετές από τις
οποίες είχαν μοναδικά αμαξώματα-ειδική παραγγελία των πρώτων αγοραστών τους
(η πρακτική αυτή σήμερα έχει φυσικά εκλείψει) και ταξιδέψαμε σε άλλες
εποχές και κόσμους παρατηρώντας ένα από τα παλιότερα αυτοκίνητα της
έκθεσης, το Ρενό 12CV Βικτόρια του 1913, που έμοιαζε περισσότερο με άμαξα.
Τέλος δεν ξέρουμε γιατί, αλλά συμπαθήσαμε ένα Φίατ V8 Μπερλινέτα
«Σουπερσόνικ» Γκία, μοντέλο 1954.
Είχαμε τη δυνατότητα να θαυμάσουμε από κοντά αρκετά ακόμη από τα πιο ωραία
και σπάνια αυτοκίνητα, μάρτυρες μίας άλλης, ρομαντικής, εποχής στην οποία
κυριαρχούσαν οι «μάρκες από σπίτι», πολλές από τις οποίες δεν υπάρχουν πια.
Μοιραστείτε αυτήν την απόλαυση μαζί μας._Π.Σ.
Το Κράισλερ Ατλάντικ, ανάμεσα στα σχεδιαστικά πρωτότυπα που συμμετείχαν
στην έκθεση, είναι αυτό που συνδέει καλύτερα το παρελθόν με το παρόν και το
μέλλον. Οι σχεδιαστές του αυτοκινήτου δεν κρύβουν άλλωστε ότι έχουν
επηρεαστεί από τις κλασικές Μπουγκάτι Ατλάντικ και Ταλμπό Λαγκό.
Το άλλο ενδιαφέρον έκθεμα της Κράισλερ ήταν το Ιγκλ Τζαζ, που πιθανόν να
αποτελέσει τη βάση για τα μελλοντικά οικογενειακά μοντέλα της αμερικανικής
εταιρίας. H διαμόρφωση του πίσω μέρους μαρτυρά την επιρροή της επίσης
σύγχρονης Μπουγκάτι EB112 του Τζιουτζιάρο, που ήταν επίσης παρούσα στην
έκθεση.
Εντυπωσιακή η παρουσία του Ρενό Εσπάς F1, αλλά κάπως υπερβολική η πίσω
αεροτομή με τους κίτρινους φάρους. Εκτός και αν όταν κινείται αυτός ο...
πύραυλος πρέπει να ειδοποιούνται οι άλλοι οδηγοί για τον... κίνδυνο που
διατρέχουν.
Στα πλαίσια της προσπάθειας αναβίωσης της Μπουγκάτι, ο Τζιορτζέτο
Τζιουτζιάρο χάρισε στην λιμουζίνα EB112 αυτό το κλασικό σχήμα. Οικονομικές
δυσκολίες ανέβαλαν τα σχέδια για παραγωγή και ο καλός σχεδιαστής δεν
αμείφθηκε ποτέ για τις υπηρεσίες του. H πρωτότυπη EB112 είναι όμως ένα
εξαίσιο δείγμα της τέχνης του.
Το αυτοκίνητο αυτό πουλήθηκε το 1990 από το οίκο Σόθμπι αντί 54
εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων! Είναι μία Φεράρι 250 GTO του 1962.
Μόνο 38 GTO κατασκευάστηκαν ανάμεσα στο 1962 και το 1964. H εμφάνιση του
αυτοκινήτου δεν δικαιολογεί την εξωφρενική τιμή στην οποία πουλήθηκε. Είναι
μάλλον άσχημο με το παρ-μπρίζ σε τόσο κατακόρυφη θέση. Ούτε και το
αγωνιστικό παλμαρέ του εντυπωσιάζει, αν και περιλαμβάνει αρκετές νίκες. Την
μεγάλη αξία της GTO την καταλαβαίνει κανείς μόνο αν την οδηγήσει. Είναι H
Φεράρι, δηλαδή TO αυτοκίνητο. Έχει έντονη προσωπικότητα και τέλεια
ισορροπία. H GTO είναι το κατεξοχήν σπορ ιταλικό αυτοκίνητο.
H πορεία της αγωνιστικής Μερτσέντες W 196 του 1954 ήταν σίγουρα νικηφόρα.
Ξεκίνησε την καριέρα της με νίκη στο ACF ΡΑΛΙ το 1954 και την τερμάτισε
πάλι με νίκη το 1955 στην Μόντσα. O μεγάλος Χουάν Μανουέλ Φάντζιο είναι
αυτός που έχει υπογράψει τις εννέα νίκες του αυτοκινήτου στους 14 αγώνες
που συμμετείχε στη διάρκεια των δύο σεζόν. Το αυτοκίνητο ήταν μία
τεχνολογική επανάσταση. Οκτώ κύλινδροι σε σειρά, άμεσος ψεκασμός, φρένα
στους άξονες. Με τον αργεντινό άσο στο τιμόνι ήταν ο τέλειος συνδυασμός.
Το 1907 ο Κλοντ Τζόνσον, διευθυντής της Ρολς-Ρόις, ανέθεσε στην αμαξοποιία
Μπάρκερ το σχεδιασμό και την κατασκευή ενός ξεχωριστού αμαξώματος για την
προώθηση του νέου μοντέλου της εταιρίας που είχε παρουσιαστεί στην Έκθεση
του Λονδίνου στο τέλος του 1906. Το λαμπερό γκρίζο αμάξωμα με τις επίπεδες
επιφάνειες ονομάστηκε Σίλβερ Γκοστ (Ασημένιο Φάντασμα) και σίγουρα είναι η
κλασικότερη Ρολς-Ρόις που κατασκευάστηκε ποτέ.
Κλασικά αυτοκίνητα έχουν κατασκευαστεί και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Εδώ βλέπουμε μία Κάντιλακ V16 του 1930 με αμάξωμα της εταιρίας Φλίτγουντ.
Στην εποχή του αυτό το μοντέλο κατέρριψε όλα τα ρεκόρ άνεσης, αθόρυβης
λειτουργίας και βελούδινης αίσθησης, ανάμεσα στα σύγχρονά του αμερικανικά
μοντέλα. Πίσω του, σε δεύτερο πλάνο, βλέπουμε ένα άλλο μοναδικό αμερικανικό
όχημα. Πρόκειται για το αυτοκίνητο που οδήγησαν οι αστροναύτες στην
επιφάνεια της Σελήνης το 1971.
Ρενό 12 CV Τύπος DG Βικτόρια του 1913. Το αμάξωμα είναι της εταιρείας
Ρότσιλντ. Το κομψό αυτό αυτοκίνητο κυκλοφορούσε την δεκαετία του ?10 στους
δρόμους του Καΐρου και ανήκε σε ένα μέλος της αυλής του βασιλιά της
Αιγύπτου. Το κινεί ακόμα ένας 4κύλινδρος κινητήρας 2,6 λίτρων.
Ρενό 18 CV Σπορ Τύπος JK 1 Σκιφ του 1922. Αμάξωμα κατασκευής Λαμπουρντέ.
Έχοντας 6κύλινδρο κινητήρα 4,8 λίτρων το αυτοκίνητο αυτό ήταν ο μικρός
αδελφός του επιβλητικού Ρενό των 40 ίππων. Με αμάξωμα επηρεασμένο από τη
ναυτική παράδοση, το Σπορ Ρενό επιβεβαιώνει την ευγενή του καταγωγή.
Ρολς-Ρόις Φάντομ Τρανσφόρμαμπλ του 1926 με αμάξωμα της εταιρίας Γκαλέ. Το
όνομα του αυτοκινήτου δικαιολογείται από το γεγονός ότι μπορούσε (ανάλογα
με τη χρήση της μαλακής οροφής) να είναι μία κλειστή λιμουζίνα, ένα επίσημο
αυτοκίνητο με τον οδηγό εκτεθειμένο ή ένα μεγάλο ανοιχτό αυτοκίνητο. O
6κύλινδρος κινητήρας του με χωρητικότητα 7,7 λίτρα έχει ισχύ 95 ίππων.
Πρώτο βραβείο στην κατηγορία του στη φετινή έκθεση.
Ένα παγώνι καμαρώνει δίπλα σε αυτή την Μπουγκάτι 57 Βεντού του 1937. Ή
μήπως καμαρώνει η Μπουγκάτι περισσότερο από το παγώνι; Με 8 κυλίνδρους εν
σειρά και χωρητικότητα 3,3 λίτρα η ισχύς φτάνει του 160 ίππους. Όχι και
άσχημα για την εποχή εκείνη.
Ντελάζ D8-120 Κόουτς. Το αυτοκίνητο αυτό παραγγέλθηκε για την πριγκίπισσα
Μπεγκούμ Αγά Χαν και εκτέθηκε στο σαλόνι του Παρισιού το 1938. Πρόκειται
για εξαιρετικό δείγμα της τέχνης του αμαξοποιού Γκιλορέ. O κινητήρας του
έχει 8 κυλίνδρους εν σειρά, όγκο 4,7 λίτρα και ισχύ 120 ίππους.
Αλφα Ρομέο 6c Σπορ Μπερλινέτα του 1939. Κέρδισε το πρώτο βραβείο στην
κατηγορία της. Έξι κύλινδροι εν σειρά, 2,4 λίτρα, 95 ίπποι. Ένα από τα
πολλά και γεμάτα χάρη δείγματα της συνεργασίας ανάμεσα στην Αλφα Ρομέο και
την αμαξοποιία Τούρινγκ, με έδρας επίσης το Μιλάνο.
Νταρμόντ Σπέσιαλ του 1930. Τα πρώτα μικρά τρίκυκλα απευθύνονταν σε όσους
αναζητούσαν ένα ρόουντστερ επιδόσεων με χαμηλό κόστος. Το Νταρμόντ
κατασκευαζόταν με 2κύλινδρο κινητήρα 1,1 λίτρων και ισχύος 30 ίππων.
H περίφημη Μπέντλεϊ 8 λίτρων του 1931. Από τα πιο κλασικά αυτοκίνητα
τουρισμού όλων των εποχών. O Ετόρε Μπουγκάτι έλεγε ειρωνικά για το τεράστιο
αυτοκίνητο πως επρόκειτο για το πιο γρήγορο φορτηγό του κόσμου.
Κατασκευάστηκαν μόλις 63 κομμάτια. O κινητήρας του αυτοκινήτου της
φωτογραφίας λειτουργεί άψογα ακόμα και σήμερα βγάζοντας έναν τρομερό
βρυχηθμό. Έχει 6 κυλίνδρους και αποδίδει 220 ίππους.
Προσέξτε πόσο άψογα συντηρημένος είναι ο 2λιτρος 6κύλινδρος κινητήρας αυτής
της Λαγκόντα 16-80 Τούρερ του 1933. Δίκαια το αυτοκίνητο κέρδισε το φετινό
βραβείο στην κατηγορία του. Ένα κλασικό δείγμα της βρετανικής σχολής
αυτοκινήτων τουρισμού, που λειτουργεί άψογα και χρησιμοποιείται καθημερινά
από το ιδιοκτήτη του.
Ρίλεϊ Ιμπ του 1934. Το μικρό (4 κύλινδροι με χωρητικότητα 1,1 λίτρα)
κλασικό βρετανικό ρόουντστερ τερμάτισε 13ο στις 24 ώρες του Λε Μαν το 1934
οδηγούμενο από δύο γυναίκες, την Κέι Πετρ και την Ντόροθι Τσάμπνεϊ.
Προσέξτε στην ένθετη λεπτομέρεια τα αμορτισέρ τριβής που χρησιμοποιούνταν
εκείνη την εποχή.
Το 1935 ο Σερ Γουίλιαμ Λάιονς παρουσίασε την SS 90. H εταιρία του, η S.S.
Cars Ltd, που αργότερα ονομάστηκε Τζάγκιουαρ, κατασκεύασε μόνο 23 τέτοια
αυτοκίνητα, αφού μετά άρχισε η παραγωγή της SS 100. Το σπάνιο αυτοκίνητο
κινεί ένας 6κύλινδρος κινητήρας 2,7 λίτρων με ισχύ 72 ίππους.
Το πιο εντυπωσιακό αυτοκίνητο της έκθεσης ήταν αυτή η Μερτσέντες 500K
Σπέσιαλ Ρόουντστερ του 1936. Έτσι κέρδισε το βραβείο στην κατηγορία της και
το πρώτο βραβείο της έκθεσης. Το αυτοκίνητο έχει το ανανεωμένο αμάξωμα του
οποίου η πρεμιέρα έγινε στην έκθεση Παρισιού του 1935. Το κινεί ένας
5λιτρος 6κύλινδρος κινητήρας 160 ίππων.
Με αυτό το αυτοκίνητο ξεκίνησε η φήμη της BMW. H BMW 328 Σπορτβάγκεν
κατασκευάστηκε σε 464 κομμάτια. Το αυτοκίνητο της φωτογραφίας είναι
κατασκευασμένο το 1937 και διατηρείται σε άψογη λειτουργική κατάσταση. O
κινητήρας του είναι 2λιτρος 6κύλινδρος εν σειρά και αποδίδει 90 ίππους.
Αυτό το μάλλον άσχημο ρόουντστερ είναι μία Σιτροέν C6G MPF του 1931. Τα
στοιχεία που έχουμε για τον κινητήρα της αναφέρουν 6 κυλίνδρους, 2,7 λίτρα
και ισχύ μόλις 50 ίππους. Τι ροπή να έχει άραγε;
Ντελαχαγιέ 135 «Κουπέ των Αλπεων» Καμπριολέ. Το όμορφο κλασικό αμάξωμα
είναι κατασκευασμένο το 1936 από τον Ενρί Σαπρόν. O 6κύλινδρος κινητήρας
των 3,2 λίτρων ισχύ 95 ίππων.
Ντελαχαγιέ 135M Φαέθων Γκραν Σπορ του 1937. Το αυτοκίνητο αυτό εκφράζει τις
φουτουριστικές σχεδιαστικές αναζητήσεις της εποχής του. Είναι σχεδιασμένο
από τον Ζεό Χαμ και κατασκευασμένο από τους Φιγκόνι/Φαλάτσι. Το κινεί ένας
6κύλινδρος κινητήρας 3,2 λίτρων με ισχύ 95 ίππων.
Αυτό το αυτοκίνητο μόνο έτσι μπόρεσε να χωρέσει στον φωτογραφικό φακό. Το
υπερβολικό αμάξωμα κατασκεύασε ο αμαξοποιός Φρανέι, μετά από παραγγελία
ενός πελάτη με εξεζητημένο γούστο, πάνω στο πλαίσιο μίας Μπέντλεϊ Mk VI.
Φίατ V8 Μπερλινέτα Σουπερσόνικ Γκία του 1954. Ήταν η εποχή των...
αεροπορικών αναζητήσεων της αυτοκινητοβιομηχανίας. O Γκία κατασκεύαζε
αμαξώματα «Σουπερσόνικ» πάνω σε μηχανικά μέρη της Αλφα Ρομέο, της
Τζάγκιουαρ, της Αστον Μάρτιν και της Φίατ. Εδώ βλέπουμε ένα από τα 114 Φίατ
V8 που κατασκευάστηκαν. O κινητήρας αποδίδει 105 ίππους από 2000 κ.εκ. Το
αυτοκίνητο κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία του.
Παράλληλα με τις πρώτες Βέγκα, η αμαξοποιεία Φασέλ κατασκεύαζε για την
Φορντ το Κόμετ Μόντε Κάρλο. Το καθαρό σχήμα του προανήγγειλε ήδη από το
1954 την μορφή των αυτοκινήτων της επόμενης δεκαετίας. O V8 κινητήρας των
3,9 λίτρων αποδίδει ισχύ 105 ίππων.
Φεράρι 250 GT Μπερλινέτα του 1958. Με αμάξωμα από τον Σκαλιέτι, αυτή η
μπερλινέτα είχε το «μακρύ σασί», πιο σπάνιο και λιγότερο γνωστό από το
κοντό των προηγούμενων μοντέλων. O 3λιτρος κινητήρας είναι βέβαια V12 και
αποδίδει 260 ίππους. Τι αυτοκίνητο!...
Το τελευταίο δείγμα συνεργασίας της Αμπαρθ με την Σίμκα είναι το Σίμκα
Αμπαρθ 1300 του 1965. Το αυτοκίνητο της φωτογραφίας κέρδισε στην φετινή
έκθεση το πρώτο βραβείο στην κατηγορία του. O μικρός κινητήρας των 1,3
λίτρων αποδίδει 138 ίππους.
Φεράρι 400 Σουπεραμέρικα Αεροντινάμικο του 1962 κατασκευασμένη από τον
Πινινφαρίνα. Βραβεύτηκε σαν το καλύτερο αυτοκίνητο στην κατηγορία της.
Πρόκειται για το τελευταίο μοντέλο της Φεράρι με αμάξωμα προσαρμοσμένο στις
απαιτήσεις του κάθε πελάτη. Το αυτοκίνητο της φωτογραφίας είναι ένα από τα
14 που κατασκευάστηκαν με κοντό μεταξόνιο. O 4λιτρος V12 (τι άλλο;)
κινητήρας έχει ισχύ 340 ίππων.
Σιτροέν SM Μιλόρδ του 1973. Ένα όμορφο καμπριολέ από τον αμαξοποιό Ενρί
Σαπρόν, βασισμένο στην γνωστή Σιτροέν SΜ-Μαζεράτι. O κινητήρας V6 των 2,7
λίτρων έχει ισχύ 170 ίππων.
Αλφα Ρομέο 8c 2300 Μόντσα του 1931. Ένα κλασικό αγωνιστικό αυτοκίνητο. H
Αλφα Ρομέο κατασκεύασε 10 Μόντσα που πρωταγωνίστησαν στους αγώνες ταχύτητα
και αντοχής της δεκαετίας του ?30.