Nίκος Δήμου
ΠΗΓΑ NA ΑΛΛΑΞΩ ΛΑΔΙΑ - KAI ΑΛΛΑΞΑ KINHTHPA! Για όλα φταίει ο Μάνος
Νταγκουνάκης, επικεφαλής του ομώνυμου εξουσιοδοτημένου συνεργείου της BMW,
όπου είχα πάει για να αλλάξω τα λάδια μου. O κύριος αυτός είχε τη φαεινή
ιδέα να στήσει έναν ολοκαίνουριο εξακύλινδρο κινητήρα μες στη μέση του
συνεργείου με την επιγραφή: «κινητήρας 2.500 κ.ε. VANOS - με ένα χρόνο
εγγύηση».
Τώρα ένας εξακύλινδρος κινητήρας της BMW είναι έργο τέχνης. Μπορείς να τον
στήσεις και στο σαλόνι σου, αντί για μοντέρνο γλυπτό και να τον χαζεύεις τα
βράδια, πίνοντας το ουίσκι σου. H θέα του με καθήλωσε. Κόλλησα σαν τα
παιδιά μπροστά στις χριστουγεννιάτικες παιχνιδοβιτρίνες.
Αλλά δεν ήταν μόνο η θέα. Λίγες φορές σας έχω γράψει εδώ πόσο αγαπάω τον
ψίθυρο των εξακύλινδρων μηχανών; Να επιταχύνεις βελούδινα -να κάτι που
πάντα μου άρεσε. Όποτε οδηγούσα, εδώ ή έξω, ένα πολυκύλινδρο αμάξι,
αναστέναζα μέσα μου. Γιατί καλά είναι και τα πολλά άλογα και η ροπή του
τούρμπο -αλλά η ποιότητα της δύναμης είναι καμιά φορά πιο σημαντική από την
ποσότητα.
Ήταν και ευκαιρία -ένας από τους τελευταίους διομισόλιτρους με 192 DIN.
Τώρα αυτή η ιπποδύναμη βγαίνει στα 2.800- ενώ τα δυόμισι λίτρα αποδίδουν
μόνο 170 DIN.
Και να λοιπόν μπροστά μου ο εξακύλινδρος και δίπλα μου ο Νταγκουνάκης ως
Μεφιστοφελής να προσπαθεί να με παρασύρει. Αλλο που δεν ήθελα κι εγώ.
Τραβάτε με κι ας κλαίω. Έτσι να μην σας τα πολυλογώ πήγα για λάδια και
βγήκα κουρεμένος. Αφησα το αμάξι και έφυγα.
H ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΕΓΙΝΕ ME ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ της τέχνης και της τεχνικής. Ήξερα
άλλωστε ότι το συνεργείο αυτό κάνει σοβαρή και υπεύθυνη δουλειά (αλλιώς
ούτε που θα το συζητούσα!) Ξέρω για πολλές μετατροπές που γίνονται σε
διάφορα περιθωριακά μαγαζιά, ξεκινάνε φθηνές και στο τέλος κοστίζουν μία
περιουσία. (Ας αφήσουμε τα σπασμένα νεύρα). Αν για ένα απλό σέρβις πρέπει
να προτιμάει κανείς το εξουσιοδοτημένο συνεργείο - πόσο μάλλον για μία τόσο
σοβαρή εργασία!
Έτσι δεν αλλάχτηκε μόνον ο κινητήρας και το διαφορικό - αλλά και ολόκληρη η
ανάρτηση. Βρέθηκε το μπλοκέ του 325 και τα φρένα του. Όπως και στο 318is
όλη η ανάρτηση ήταν της Motorsport.
Οι αλλαγές έγιναν και μετά πέντε ημέρες πήρα το αυτοκίνητο για ένα test
drive 1800 χιλιομέτρων. H διαδρομή ήταν Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Σέρρες
(Κερκίνη)-Κιλκίς-Βέρροια-Θεσσαλονίκη-Αθήνα.
H αφορμή ήταν μερικές διαλέξεις. Αλλά στην πραγματικότητα ήθελα να απολαύσω
χορταστικά τον εξακύλινδρο. Περί του ταξιδιού θα μιλήσουμε παρακάτω. Ας
ξαναγυρίσουμε στη μετατροπή.
TO ΠΡΩΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΣΕΤΕ (το νιώθω) είναι το κόστος. Εδώ δεν υπάρχει
στάνταρ - ποικίλλει ανάλογα με την κατάσταση του κινητήρα και των υπόλοιπων
ανταλλακτικών, τη χρέωση της εργασίας και το αν θα σας υπολογίσουν το δικό
σας κινητήρα. (Κάποιος τυχερός θα πάρει τον δικό μου 1800is σε άριστη
κατάσταση με 36.000 χιλιόμετρα). Πάντως υπολογίστε ανάμεσα σε δύο με τρία
εκατομμύρια. Πολλά λεφτά - αλλά λίγα αν σκεφθείτε πως ένα καινούριο ανάλογο
αυτοκίνητο θα σας κόστιζε μία διαφορά τουλάχιστον 10.000.000.
Από εκεί και πέρα τίθεται ζήτημα συνείδησης: το δηλώνεις ή δεν το δηλώνεις.
Περιττό να πω ότι οι περισσότεροι δεν τα δηλώνουν - ρισκάροντας. (Όχι και
πολύ - γνωστή η ελαστικότητα της συνείδησης των αρμοδίων) Αλλοι τα
μισο-δηλώνουν. Παραποιώντας δύο ψηφία στο νούμερο του κινητήρα, δηλώνουν
αλλαγή από 1800 κ.ε. σε 2.000. Αυτή η αλλαγή είναι φορολογικά ανώδυνη -
διότι αν ο νέος κινητήρας δεν έχει διαφορά κυβισμού μεγαλύτερη από 15% το
αυτοκίνητο δεν αλλάζει κλάση και δεν περνάει τελωνείο. Επίσης δεν αλλάζει
ουσιαστικά το τεκμήριο - ούτε τα ασφάλιστρα. Κι επειδή ο εξακύλινδρος των
2.000 κυβικών είναι εξωτερικά απόλυτα ίδιος με τον 2.500, ουδείς (ούτε το
KTEO) θα καταλάβει τη διαφορά.
Δυστυχώς (για μένα) μου είναι αδύνατο να πω ψέματα - ακόμα και στο Ελληνικό
Δημόσιο. Έτσι συγκαταλέγομαι στα κορόιδα που δηλώνουν τα πάντα.
(Αν βέβαια ήξερα τι γραφειοκρατική οδύσσεια συνεπάγεται η δήλωση θα το
ξανασκεφτόμουν. Σίγουρα αυτό το κράτος δεν σε βοηθάει να είσαι ειλικρινής).
ΛΟΙΠΟΝ TO AYTOKINHTO ΠΕΤΑΕΙ (φτου, να μην το ματιάσω). Το μόνο πρόβλημα που
παρουσιάστηκε στην αρχή ήταν τριγμοί και κραδασμοί. Ίσως γιατί ο νέος
κινητήρας ήταν τόσο αθόρυβος που αποκαλύφθηκαν ήχοι τους οποίους σκέπαζε το
βουητό του παλιού. Ίσως πάλι γιατί η νέα δύναμη εξάσκησε στην καρότσα
καινούριες στρέψεις και ροπές. Με λίγη όμως δουλειά απομονώθηκαν και
αντιμετωπίστηκαν οι περισσότεροι θόρυβοι.
Κατά τα άλλα η δύναμη και η ποιότητα της νέας σύνθεσης (κινητήρας -
ανάρτηση) είναι ακριβώς αυτό που ονειρευόμουνα. (Μπράβο, κύριε Μάνο - είσαι
ο Γιακούμπ των κινητήρων!) Βέβαια για άλλο σκοπό μάζευα τα χρήματα - αλλά
χαλάλι. Καλύτερα αυτοκίνητο παρά ακίνητο. (Όπως βλέπετε γέρασα και μυαλό
δεν έβαλα).
Το αμάξι ανταποκρίνεται στις προσωπικές μου προδιαγραφές που είχα
εξαγγείλει πριν από πολλά χρόνια σε αυτή τη στήλη: α) είναι εξακύλινδρο, β)
επιταχύνει από 0-160 (0-100 μίλια, the ton, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες) σε
λιγότερο από 20 (για την ακρίβεια σε 18.5), γ) έχει πίσω κίνηση με μπλοκέ
και δ) είναι μικρότερο από 4,50μ.
Θα σας τηρήσω ενήμερους για την πορεία του. Δεν θέλατε τεστ για μετατροπές;
Νάτο - και μάλιστα μακράς διαρκείας.
KAI ΤΩΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ! «Με ποια πτήση θα έρθετε;» Με ρωτούσαν αυτοί που με
προσκάλεσαν στη Βόρεια Ελλάδα. Πτήση; Εγώ, πτήση; Όταν υπάρχει δρόμος και η
απόσταση είναι λιγότερη από χίλια χιλιόμετρα - ποτέ πτήση! Και μάλιστα
τώρα, με καινούριο εξακύλινδρο... Ας αφήσουμε που -πόρτα σε πόρτα- πάω πιο
γρήγορα στη Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητο (Αν έχει μάλιστα και καθυστέρηση η
Ολυμπιακή!)
O επιστολογράφος μου Δημήτρης Παναγιωτόπουλος (εργαστήριο Γεωφυσικής του
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης) σε ένα e-mail ονομάζει τις Τέλειες Διαδρομές
«φυσικά ηρεμιστικά». Έτσι είναι -και τις επιζητώ σαν εξαρτημένος. Και μου
δόθηκαν αρκετές σε αυτό το ταξίδι.
Πώς αλλάζουν όλα όταν περάσεις τα Τέμπη. Αλλη... Αλλη φύση, σε άλλη
κλίμακα: Μεγάλα βουνά, δυνατά ποτάμια, κάμποι απλόχωροι, δάση ρωμαλέα. Αλλά
κυρίως αλλάζει το φως: το σκληρό αιγαιοπελαγίτικο φως του νότου αποκτά
σκιές και διαβαθμίσεις του γκρίζου. Το νότιο φως είναι μόνο αντίφαση: μαύρο
και άσπρο. Εκτυφλωτικό άσπρο και απόλυτο μαύρο. Όμως, όταν περάσεις τα
Τέμπη, έχεις φως βόρειο με πολλές αποχρώσεις και διαβαθμίσεις του γκρίζου.
Έχεις ομίχλη και καταχνιά σαν τις ταινίες του Αγγελόπουλου.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ: Βρέθηκα στις όχθες της λίμνης Κερκίνης, ψηλά, κοντά
στα βουλγαρικά σύνορα. Έκανε ένα άγριο κρύο, η θερμοκρασία αρκετά κάτω από
το μηδέν κι ένας αδυσώπητος βοριάς σε μαχαίρωνε ως το κόκαλο. Απέναντί μου
το όρος Μπέλες, απόλυτο και χιονισμένο. Δύο ψαράδες είχαν αποτολμήσει να
βγάλουν τις μαύρες βάρκες τους στα μισά της λίμνης. Γύρω τους σμάρι οι
πελεκάνοι με κείνα τα τεράστια σοβαρά ράμφη τους.
Ήμουν κάτω στην όχθη, ανάμεσα στα καλάμια, προσπαθώντας να φυλαχτώ από τον
βοριά. Προσπαθούσα να δω τη λίμνη με τα μάτια του Νίκου Πέτρου, όπως τη
φυλάκισε στις εξαίσιες φωτογραφίες του. Εκείνη την ώρα ένα πουλί κελάηδησε
δίπλα μου. Δεν ξέρω από πουλιά, δεν αναγνωρίζω τις φωνές, ούτε μιλάω τη
γλώσσα τους. Αλλά εκείνο το κελάηδημα ήταν σαν σύνθημα: για μία στιγμή όλα
αναιρέθηκαν - κι ένιωσα μία βαθιά σιωπή. Έπειτα ήταν σαν να άνοιξε ο κόσμος
την αγκαλιά του και να με έκλεισε μέσα. Ίσως εκείνο το συναίσθημα που οι
μυστικοί φιλόσοφοι ονομάζουν ένωση με το παν.
Αυτό κράτησε μία στιγμή - ή έναν αιώνα. Και μετά ο άνεμος ξανάρχισε να
φυσάει, τα πουλιά να θορυβούν, οι ψαράδες να λάμνουν.
ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ EXOYME ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ. Ένας από αυτούς, ο φοιτητής Γ.
Κιζερίδης με ξενάγησε στα TEI της πόλης. Ωραία κτίρια και με άρτιες
τεχνολογικές εγκαταστάσεις. Και οι φοιτητές φαίνεται να εργάζονται εκεί -
όχι όπως εδώ. Δεν θα το πιστέψετε αν σας πω πως οι τοίχοι των κτιρίων είναι
πεντακάθαροι.
TA σκυλιά του «Δία»: Ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητο για Θεσσαλονίκη
σταμάτησα σε ένα «αυτοεξυπηρετικόν ταχυφαγείον», που θα έλεγε κι ο φίλος
μου ο Γιάννης Τζανετάκος, (δηλαδή self-service fast-food) για να τσιμπήσω
κάτι. Μόλις παρκάρισα με υποδέχθηκε το πιο εξαθλιωμένο σκυλί που έχω
γνωρίσει. Σκελετωμένο, βρόμικο, άρρωστο είχε δεχθεί την ανθρώπινη
περιποίηση: κάποιος είχε χύσει στη ράχη του ένα ντενεκέ πράσινη λαδομπογιά.
Όμως τα μάτια του δεν είχαν χάσει την ελπίδα: με κοίταζε κουνώντας, όσο
μπορούσε, την ουρά του.
Ανοιξα ένα πακέτο κράκερς που είχα μαζί μου, αλλά έγινε φανερό πως η πείνα
ήταν απύθμενη. Εν τω μεταξύ ήρθαν άλλα δύο αδέσποτα σκυλιά εξίσου
πεινασμένα.
Πήγα μέσα στο εστιατόριο και πήρα τέσσερις μερίδες φαγητό. Μισόφαγα τη δική
μου κι έριξα τα υπόλοιπα και τις άλλες τρεις σε μία σακούλα που είχα πάρει
από το αυτοκίνητο. Βιαζόμουν, όσο τους ένιωθα να περιμένουν - και
πραγματικά με περίμεναν στην πόρτα. Πήγαμε σε μία γωνιά του πάρκινγκ
(ανυπόμονα πηδούσαν επάνω μου) όπου και έκανα δίκαιη μοιρασιά. O δικός μου,
ο βαμμένος, φοβόταν τους άλλους - έτσι τον ταΐσα χώρια.
Δεν ξέρω αν χόρτασαν αυτοί - πάντως εγώ χόρτασα και η ψυχή μου για λίγο
ηρέμησε.
TO ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Αλλά γέμισα ήδη τη σελίδα μου, οπότε η
περιγραφή αναβάλλεται για το προσεχές τεύχος. Αλλωστε εκεί επί μία εβδομάδα
έκανα τεχνολογική αποχή. Ούτε αυτοκίνητο οδήγησα, ούτε υπολογιστή άγγιξα.
(Πρωτοφανές!)
Y. Γ. 1. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ TECHLINK! Τώρα μπορώ να πω κι εγώ μπράβο: άργησε, αλλά
έγινε καλή δουλειά: Το δίκτυο σκίζει.
Y. Γ. 2. ΑΦΘΟΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΑΣ έχουν κατακλύσει τη στήλη - υπομονή. Θα
αρχίσουμε πάλι να δημοσιεύουμε από τον άλλο μήνα.
Y. Γ. 3. ΚΑΛΗ XPONIA ΣΕ ΟΛΟΥΣ! - με ωραίες διαδρομές στη ζωή και στους
δρόμους