4TPOXOI-Classic
«Κύκλους προσάρμοσε χρυσούς
στον κάθε ποδοστάτη
όπως στη θεία σύνοδο
κυλίσουν μόνοι τους
και θάμα να τα δει κανείς
στο δώμα να γυρίσουν».
(Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Σ?, Μετάφραση Πολυλά)
Ναι, από τότε οι Έλληνες αγαπούν το αυτοκίνητο. H πρώτη φορά που αναφέρθηκε
η υπέροχη αυτή εφεύρεση ήταν στην Ιλιάδα του Ομήρου. Και, παρά τις
χιλιετίες που πέρασαν, το όνειρο έμεινε άσβηστο ως τις μέρες μας.
Και ήδη είναι υπεραιωνόβιο.
Πέρασαν πάνω από 11 δεκαετίες από τότε που κύλησε διστακτικά τους τροχούς
της η πρώτη αυτοκινούμενη άμαξα του Κάρολου Μπεντς και, όσο κι αν ακούγεται
απίστευτο,100 χρόνια από τότε που ένας Έλληνας ευπατρίδης έφερε το πρώτο
τετράτροχο στη χώρα μας, στον απόηχο των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896.
Στα χρόνια που πέρασαν, το αυτοκίνητο έγινε ο αγαπημένος (έως και
απαραίτητος) σύντροφος στις καθημερινές μεγάλες ή μικρές στιγμές της
ανθρώπινης ζωής.
Το alter ego μας, που ώρες ώρες μετρά περισσότερο κι από τα πρόσωπα που μας
περιβάλλουν.
Οι γενιές που μεγάλωσαν με το αυτοκίνητο στην Ελλάδα είναι ελάχιστες, λένε
οι «ειδικοί».
Λάθος λέμε εμείς. Αυτοκίνητα υπήρχαν από την αρχή του αιώνα στη χώρα μας
και πριν τον πόλεμο κυκλοφορούσαν ήδη αρκετές δεκάδες χιλιάδες I.X. στην
Αθήνα, αλλά και στην επαρχία, χωρίς να συμπεριλάβουμε φορτηγά και
στρατιωτικά οχήματα κάθε είδους.
Σχεδόν όλοι έχουν να διηγηθούν ιστορίες για το τετράτροχο κάποιου συγγενή ή
φίλου που τους πήγε μια αξέχαστη εκδρομή στη λίμνη του Μαραθώνα, ή για την
«Μπουίκ» του θείου από το Μπρούκλιν, που βόλταρε τα καλοκαίρια στο χωριό.
Αφιερωμένη στις μνήμες αυτές είναι η έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας.
Μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψουν οι μύθοι και οι θρύλοι της
αυτοκινητιστικής μας κουλτούρας.
Μια βουτιά στα βαθιά, διάφανα νερά της βιβλιοθήκης της ελληνικής
αυτοκινητιστικής ιστορίας, με διεθνείς προεκτάσεις και όχι το αντίστροφο,
όπως οι περισσότεροι διατείνονται.
Το αυτοκίνητο είναι μια αδιαίρετη έννοια. Δεν υπάρχουν «κλασικά» και
«σύγχρονα» δείγματα. Αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιούμ συχνά τον όρο «κλασικό
αυτοκίνητο» για να καταδείξουμε τη διαχρονική υπεροχή της σχεδίασής του,
χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και στις μέρες μας δεν βιώνουμε αντίστοιχα
δείγματα.
Είναι ακόμη ο πλέον δόκιμος όρος για να χαρακτηρίσουμε μια ολόκληρη γενιά
δημιουργιών, που σφράγισαν τη μεταπολεμική αυτοκινητιστική πραγματικότητα
και άνοιξαν το δρόμο για νέες κατακτήσεις του ανθρώπινου νου.
Είναι, τέλος, ο μόνος τρόπος για να ανασύρουμε στην επιφάνεια τα
κατορθώματα και τα ρεκόρ κάποιων πραγματικών ηρώων, των ανθρώπων που
δάμασαν τα τερτίπια της μηχανής στους σκονισμένους -και ενίοτε,
αιματοβαμμένους- αγωνιστικούς στίβους, από το Targa Florio ως το Le Mans.
Έλειπε -και λείπει- όμως η σχετική αυτοκινητιστική φιλολογία στη χώρα μας.
Σκόρπια δείγματα έχουμε κατά καιρούς συνολική, όμως, θεώρηση όχι.
Οι σελίδες που ακολουθούν θα επιχειρήσουν να θυμίσουν στους παλιότερους και
να μάθουν στους νεότερους.