Kώστας Kαββαθάς
Τα καθημερινάAναρωτιέμαι τις πταίει; Οι μακαρίτες οι γονείς μου; Οι δάσκαλοι του 2ου Δημοτικού Σχολείου; Το σπασμένο τζάμι στον τρίτο όροφο του 1ου Γυμνασίου που άφηνε το βλέμμα να πλανάται στην Αθήνα του ‘60; O κ. Πάτρας στο 2ο Γυμνάσιο, που τα χαστούκια του ακούγονταν μέχρι την πλατεία Ομονοίας ή ο κ. Γκιζελής στο «Κολέγιο» Γκιζελή, που με απέβαλε επειδή φορούσα παντελόνια «τζιν;»
Εννοώ τις πταίει για τη σημερινή μου κατάντια που με εμποδίζει να τα σπάω στα μπουζούκια, να μην πηγαίνω Μύκονο, να μη χαίρομαι το «Τουότα», να μη γυαλίζω κάθε απόγευμα την «μπέμπα» και να μην «προβληματίζομαι» ανάμεσα στην Τζάγκιουαρ και στο «ρέιτζρόβερ». Εν ολίγοις τις πταίει για το γεγονός ότι δεν μπορώ να ζήσω σαν «κανονικός» άνθρωπος;
Να φαντασθείτε ότι στη ζωή μου δεν έχω πάει ούτε σ’ ένα πάρτι στην Ύδρα, απ’ τη Μύκονο ξέρω μόνο το αεροδρόμιο και δεν έχω σπίτι στο Πόρτο Χέλι!
¶βυσσος η ψυχή του ανθρώπου και άντε να βρεις τι είναι εκείνο που με εμποδίζει να βάλω κίτρινο ξεσκονόπανο στο ταμπλό του Σάνι μου και να μην «κάνω έγκλημα» αν κάποιος μου «ξύσει» το χρώμα στο «χουντάι» μου. Και δε σας είπα το χειρότερο. Τα αβυσσαλέα μου κόμπλεξ με κάνουν να παθαίνω ένα σοκ ακόμα και στη σκέψη ότι μπορεί «να πάω Μύκονο».
Λέω μέσα μου: Ρε συ Καββαθά, αν πας και σε δει κανένας αναγνώστης, τι θα του πεις; Ότι είδες φως και μπήκες; Και καλά να σε δει στο μπαρ. Όλο και κάποια δικαιολογία θα βρεις (περιμένω ένα φίλο, χάθηκα, βρίσκομαι σε δημοσιογραφική αποστολή). Αν όμως σε δει να οδηγείς το εγγλέζικο, τι θα του πεις; Ότι επιστρέφεις από τον πύργο σου στη Σκοτία ή ότι πας στο Σαμονί για σκι; Δύσκολα πράγματα και ακόμα πιο δύσκολοι οι αναγνώστες που δεν ξέρω πώς «την έχουν δει» και γνωρίζουν τα πάντα για μένα/εμάς και με/μας παρακολουθούν με το μικροσκόπιο. Με άλλα λόγια, τι θα γίνει με σας, μωρέ αδέλφια; Θα μας αφήσετε να ζήσουμε μια φυσιολογική ζωή ή, ως Ερινύες, θα μας παρακολουθείτε από μακριά και θα επιτείνετε τα κοινωνικά μας «συμπλέγματα».
Δεν είναι ζωή αυτή. Πήγα τρεις μέρες «διακοπές» και συνάντησα 30 αναγνώστες που γνώριζαν τα πάντα για τη ζωή μου.
«Τι κάνει ο Μπλάκι;» ο ένας.
«Πώς πάει η Ιντεγκράλε;» ο άλλος.
«Τι βλέπω! Διακοπές;» ο τρίτος.
Σαν να μη φθάνουν τα ψυχοκοινωνικά μου προβλήματα (που κανένας ψυχαναλυτής δεν μπορεί να θεραπεύσει) αισθάνομαι και σαν γιατρός.
«Έχω Σάνι και θέλω να το αλλάξω. Τι να πάρω στα χιλιατετρακόσια;».
«Πάρτε ένα Μπαντζάι».
«Δεν αρέσει στη σύζυγό μου».
«Ένα Εσκαργκό;».
«Έχει ακριβά ανταλλακτικά ».
«Ένα Κάιζερ;».
«Πολύ ακριβό».
Δεκάδες οι απορίες και πρέπει σε όλες να απαντήσεις, μια και οι περισσότερες διατρέχονται από ένα υπόγειο χιούμορ, αφού οι αναγνώστες άλλα θέλουν να πουν και άλλα λένε!
Πάντως, έπειτα από 26 ολόκληρα χρόνια αγαστής συμβίωσης με τους περισσότερους από εσάς (πολλοί μας άφησαν για άλλα, πιο «εύπεπτα», έντυπα) έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι παρουσιάζουμε τα ίδια συμπτώματα, ήτοι: το «λάιφ στάιλ» μας προκαλεί αλλεργία, δε μας αρέσουν τα αυτοκινούμενα κάρα αλλά τα πραγματικά αυτοκίνητα, έχουμε τα ίδια όνειρα (όλοι θέλουμε να δούμε τον ήλιο ν’ ανατέλλει στη Σαχάρα), είμαστε «διαλυμένοι» από την κούραση, μας αρέσουν τα φουσκωτά και ο κινηματογράφος και μας ενδιαφέρει το παρόν και το μέλλον της χώρας. Θα έλεγα ότι κουβαλάμε τα ίδια προβλήματα και λίγο-πολύ την ίδια «τρέλα».
Τώρα... Το ποιος κόλλησε στον άλλο τον Ιό της Επίκτητης Προσωπικής, Επαγγελματικής και Κοινωνικής Επάρκειας δεν ξέρω, αλλά μάλλον πρόκειται για αμφίδρομη λειτουργία.
Κακός αυτός ο «ιός». Χειρότερος κι απ’ εκείνον του AIDS, μια και έχει στείλει περισσότερους ανθρώπους στον άλλο κόσμο. Κοιτάξτε γύρω... Πόσοι φίλοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στο γραφείο, στη βιοτεχνία ή στο εργοστάσιο, ανήμποροι να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που έβαλε (και βάζει) στο δρόμο τους ο δράκος που αποκαλείται ελληνικό κράτος; Πόσοι έχασαν αδέλφια, γονείς και παιδιά από τις ορδές των ανίκανων και των βλακών που κυκλοφορούν ελεύθεροι στους δρόμους της χώρας; Και για να μην ξεχνάμε πού ζούμε, θα σας υπενθυμίσω ότι το 1995 ενεπλάκησαν 33.282 άνθρωποι σε τροχαία ατυχήματα! Από αυτούς οι 2.500 σκοτώθηκαν, οι 2.458 τραυματίστηκαν σοβαρά και οι 18.739 ελαφρά!
Για όλα αυτά τα εγκλήματα υπεύθυνο είναι, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, το «κράτος» και οι υπηρεσίες του. Αυτό είναι που δολοφονεί (από το άγχος) το βιοτέχνη, τον επαγγελματία, το δάσκαλο ή τον επιστήμονα που θέλει (ο αιθεροβάμων) να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, που προσπαθεί να μην κλέβει την εφορία (που τον καταληστεύει με τους ωμούς εκβιασμούς των επίορκων υπαλλήλων), που θέλει να λάβει μέρος στην παραγωγική προσπάθεια της χώρας όπου θα γεννηθούν και θα μεγαλώσουν τα παιδιά του.
Τρεις δικοί μου φίλοι «έφυγαν» το τελευταίο εξάμηνο από καρδιά ή εγκεφαλικό, ανήμποροι να τα βγάλουν πέρα με τα διαμαρτυρημένα γραμμάτια, τις πλαστές επιταγές, τα ικα, τα σύκα, τα φι-πι-α και τις δεκάδες -όσημα που σαν βρόχοι πνίγουν τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Σκεφθείτε λίγο... Πόσοι δικοί σας δεν είναι πια κοντά σας;
Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη απόδειξη αυτού του αίσχους που καλείται να πληρώσει ο ελληνικός λαός από την έρευνα του Γιώργου Παπανικολάου που δημοσιεύθηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 22ας Αυγούστου; Εξακόσια ογδόντα δύο δισεκατομμύρια θα κοστίσουν οι «τροπολογίες» που ψηφίστηκαν στη Βουλή, λίγο καιρό πριν από τις (αιφνιδιαστικές) εκλογές. Καταλαβαίνετε τι διαβάζετε; 682 δισεκατομμύρια δραχμές και μακάρι να μπορούσα να αναδημοσιεύσω το άρθρο, για να δείτε πού πάνε οι φόροι που σαν «ηλίθιοι» πληρώνουμε. Σε κάθε μία από τις έξι πυκνογραμμένες σελίδες θα αντικρίσετε τη φαυλότητα σε όλο της το μεγαλείο. Εκεί θα διαβάσετε για «εταιρίες» του Δημοσίου που κανείς δεν ξέρει πότε και γιατί «συνεστήθησαν», ποια είναι η αποστολή τους, πόσους χαραμοφάηδες συντηρούν και πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές θέλουν για να «εξυγιανθούν». Εκεί θα θαυμάσατε το κομματικό κράτος σε όλη του τη «μεγαλοπρέπεια», θα καταλάβετε πού πάει ο «ιδρώτας» των μισθωτών, των συνταξιούχων και των λίγων επιχειρηματιών που εξακολουθούν να είναι «εντάξει» με τις υποχρεώσεις τους. Εκεί θα δείτε ότι η «Προνομιούχος Ανώνυμος Εταιρία Γενικών Αποθηκών Ελλάδος» θέλει 525.000.000 για να «εξυγιανθεί», ότι η εταιρία με την επωνυμία «Κέντρο Καινοτομιών Αθήνας Α.Ε.»(!) θέλει 52.000.000 για μετατάξεις, ότι 36 υπάλληλοι της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων «ενισχύονται οικονομικά» με το ποσό των 35.000/μήνα ή 36.000.000/χρόνο(!), ότι «λογοτέχνες, μεταφραστές, θεατρικοί συγγραφείς, μεταφραστές θεατρικών έργων, δοκιμιογράφοι, μουσουργοί, σκηνοθέτες, λυρικοί καλλιτέχνες, χορογράφοι, χορευτές, λαϊκοί καλλιτέχνες ιδίως καραγκιοζοπαίχτες...» και άλλες 25 ειδικότητες «δικαιούνται σύνταξη, αν έχουν προσφέρει διακεκριμένες υπηρεσίες για την ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών και έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας τους...» και για το σκοπό αυτό το Δημόσιο διαθέτει 50.000.000 δρχ.
Εκεί θα δείτε τα δισεκατομμύρια να πετάνε προς κάθε κατεύθυνση, θα διαπιστώσετε ποιοι «βολεύονται» σε επιχειρήσεις/μαϊμούδες του «ευρύτερου δημόσιου τομέα», ποιων συντεχνιών ο «αγώνας δικαιώθηκε». Εκεί θα δείτε τα νέα καταλυτικά, τα απαστράπτοντα σκάφη, τις θερμαινόμενες πισίνες, τα μπάρμπεκιου, τις αυθαίρετες βίλες, τις «μπέμπες» και τις «μερσεντέ», αλλά και τα άλλα, τα πιο «λαϊκά» με «ερκοντίσον», ζάντες «αλουμινίου» και «αμπεές». Από τα 682 δισεκατομμύρια κάποια, ελάχιστα, είναι δικαιολογημένα. Το 98% όμως ξοδεύεται για να μη χαλάσει η ζαχαρένια του αποκαλούμενου «κοινωνικού κράτους» που οι καραγκιόζηδες της πολιτικής έχουν δημιουργήσει με ΔΑΝΕΙΚΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΞΕΝΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ προκειμένου να ικανοποιήσουν την εκλογική τους πελατεία και να κάνουν τις δικές τους «μπάζες».
Όλη η υπόθεση, ένα μπαλόνι γεμάτο αέρα φρέσκο. Ένα ψέμα τεραστίων διαστάσεων, μια εικονική πραγματικότητα που όμως έχει περάσει σαν αλήθεια στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Δισεκατομμύρια από δανεικά και από πακέτα ντελόρ, λεφτά με ουρά χωρίς αντίκρισμα που τα καταβροχθίζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι κηφήνες.
Τα ξέρουν αυτά οι αναγνώστες που συναντώ. Θύματα της Χάρυβδης οι ίδιοι προσπαθούν, με τα σχόλια και το χιούμορ που τους διακρίνει, να τα βγάλουν πέρα, να επιβιώσουν, να αποδείξουν ότι δεν είναι τα μαύρα πρόβατα ή οι τελευταίοι της Ευρώπης, αλλά οι πρώτοι, οι καλύτεροι.
Σε πείσμα και ενάντια στις «ενέργειες» της πολτομηχανής πολλοί τα καταφέρνουν. Όμως οι περισσότεροι φεύγουν. Παίρνουν των ομμάτιών τους και πάνε να ζήσουν και να εργαστούν σε άλλες χώρες όπου το κράτος βοηθάει τους δημιουργούς αντί, σαν το Δράκουλα, να τους πίνει το αίμα.
Κοινοτοπίες, θα πείτε. Πράγματα χιλιοειπωμένα (και χιλιογραμμένα) που όμως βρίσκονται συνεχώς μπροστά μας. Τώρα (οι γραμμές αυτές γράφονται σε προεκλογική περίοδο), οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων υπόσχονται ότι αν κερδίσουν, όλα θ’ αλλάξουν στην Ελλάδα. Κατάλαβαν λένε ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για λόγια και πειραματισμούς. Κάθε τους πράξη ή απόφαση τονίζουν θα έχει σαν στόχο «να βάλει την Ελλάδα στην Ευρώπη».
Δυστυχώς για μας δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Για να μπει μια χώρα στην «Ευρώπη» πρέπει εκτός από «πολιτική βούληση» να διαθέτει τις δομές, τις υπηρεσίες και τους μηχανισμούς που θα «υλοποιήσουν» τις αποφάσεις των κυβερνώντων. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχουν λέξεις (και αν υπάρχουν, δε γράφονται) που να μπορούν να περιγράψουν το βαθμό της διάλυσης που επικρατεί στον κρατικό «μηχανισμό». Τίποτα και κανένας δεν εργάζεται. Οι περισσότεροι απλώς «χτυπάνε κάρτα» και «κάπου πάνε» και γιατί να κάνουν διαφορετικά, αφού κανείς δεν είναι σε θέση να τους ελέγξει. Για ποιες τομές λοιπόν και για ποια «ρήξη με το παρελθόν» μιλάνε οι πολιτικοί μας; Απλά το σύστημα θα σέρνεται από αποτυχία σε αποτυχία, επενδύσεις δε θα γίνουν (ποιος τρελός θα «βάλει τα λεφτά του» στην Ελλάδα) και χώρα και λαός θα συνεχίσουν να μαραζώνουν μέχρι τη στιγμή της δεύτερης τουρκοκρατίας (ή αμερικανοκρατίας).
Να όμως που μέσα στη καταχνιά, δύο τομείς της εθνικής οικονομίας πάνε καλά. H αγορά του αυτοκινήτου και τα νυχτερινά κέντρα. Για τα τελευταία δεν έχω λόγο. Για την αγορά, τι να σας πω; Πόσα αυτοκίνητα πούλησε η Φίατ και πόσα η Τογιότα; Τα στοιχεία δημοσιεύονται στο Οδηγώντας και για χιλιοστή φορά θα επαναλάβω πως δε με ενδιαφέρει αν το τάδε εργοστάσιο στην Ιαπωνία, στη Γαλλία ή στην Ταϊβάν είχε μεγαλύτερα κέρδη από εξαγωγές από το δείνα εργοστάσιο στη Γερμανία ή στην Αγγλία. Θα πείτε (και θα έχετε δίκιο) ότι όσο περισσότερα αυτοκίνητα πωλούνται στην Ελλάδα, τόσο καλύτερα «πάει» το περιοδικό, και θα συμφωνήσω μαζί σας.
Δεν είναι κρίμα τα μόνα «καινούρια» πράγματα που είχαμε να πούμε τα τελευταία... 10 χρόνια να είναι το σύστημα ανάρτησης που σχεδίασε (και κατασκεύασε) ο Θ. Λέφας και τα σχέδια του Κώστα Κανάκη για μια ελληνική Φόρμουλα;
Τίποτε άλλο, αγαπητοί αναγνώστες. Μόνο 0-100 και επιταχύνσεις εν κινήσει και συμπεριφορά «στο όριο» και ποιος ήλθε πρώτος στην Πιτίτσα και στο Εστορίλ. Μια τεράστια έρημος στην οποία το μόνο που ακούγεται είναι οι υποσχέσεις του Ακη, οι ελληνικούρες του Μίλτου, οι λεονταρισμοί του Θόδωρου και ο αρχαίος λόγος του Κώστα.
Και όμως...
Μια βιαστική ματιά σ’ ένα ξένο έντυπο (εφημερίδα ή περιοδικό δεν έχει σημασία) θα δείξει πώς βαδίζει ο υπόλοιπος κόσμος. Οι Αμερικανοί, για παράδειγμα, έχουν κάνει άλματα στον τομέα της τεχνολογίας της αυτοκίνησης.
Οι κινητήρες τους είναι από τους καλύτερους στον κόσμο, τα υλικά που χρησιμοποιούν τα πλέον «εξωτικά», ακόμα και τα συστήματα ανάρτησης βελτίωσαν οι αθεόφοβοι! Διαβάζεις το περιοδικό της SAE (Society of Automotive Engineers) και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Μαρανέλο της δεκαετίας του ...'50! Το 90% των κινητήρων των τριών μεγάλων (Φορντ, Τζένεραλ Μότορς, Κράισλερ) έχουν έναν ή δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους, ειδικά μελετημένους αυλούς εισαγωγής/εξαγωγής (για χαμηλότερο θόρυβο)/. Πάρτε για παράδειγμα τον V8 3.4L SHO της Φορντ που είναι βασισμένος στον επίσης αμερικανικό Duratec 2.5 V6. Τέσσερις εκκεντροφόροι επικεφαλής, μπουζί που περιέχουν πηνίο υψηλής τάσης, το οποίο «οδηγείται» από ηλεκτρονικό σύστημα ανάφλεξης χωρίς «πολλαπλασιαστή» και ελέγχεται από ηλεκτρονικό υπολογιστή. Αμ, ο άλλος; O 3.8 τούρμπο της Κράισλερ; Ή ο Northstar των 4,6 λίτρων με τους τέσσερις εκκεντροφόρους και τις 32 βαλβίδες; Χωρίς σχεδόν καμία εξαίρεση, όλοι οι αμερικανικοί κινητήρες ξεχειλίζουν από τεχνολογία και είναι κρίμα που στην Ελλάδα δεν πωλούνται αυτά τα αυτοκίνητα για να κάναμε μια εκτεταμένη παρουσίαση του ξυπνήματος του γίγαντα (γιατί περί αυτού πρόκειται, και μην ξεχνάτε την υπόσχεση για βοήθεια που είχε δώσει ο Κλίντον και τη σύνδεση των τμημάτων E&E της αυτοκινητοβιομηχανίας με εκείνα της αμυντικής και αεροδιαστημικής βιομηχανίας). Τα αποτελέσματα της κοινής προσπάθειας άρχισαν να γίνονται ορατά και στα αμέσως επόμενα χρόνια θα γίνουν εκτυφλωτικά.
Σε πείσμα της κάθε «οικολογούσας» Κασσάνδρας, που κάθε τόσο προβλέπει το τέλος του αυτοκινήτου, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όπως δείχνουν οι αριθμοί, η παγκόσμια «βάση» για «μικρά» αυτοκίνητα διαρκώς μεγαλώνει. Το 1982 ήταν 32 εκατ., το 1992 45 εκατ. και το 2002 προβλέπεται να φθάσει τα 64 εκατ.! H «έκρηξη» θα προέλθει από τις ανάγκες χωρών σαν την Κίνα, την Ινδία και τη Νότια Αφρική, αλλά και ολόκληρων περιοχών του πλανήτη σαν τη Νότια Αμερική και τις χώρες της αποκαλούμενης «λεκάνης του Ειρηνικού». Πολιτικές και κοινωνικές παράμετροι θα επιβραδύνουν και ίσως θα σταματήσουν την ανάπτυξη στην Ευρώπη, αλλά οι μεγάλες εταιρίες δε στοχεύουν μόνο στις αγορές της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Ελλάδας. Είδατε τη «μάχη» που έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους για την κατάκτηση της αγοράς της Κίνας. Ένα δισεκατομμύριο διακόσια εκατ. άνθρωποι κατοικούν στην αχανή χώρα και οι περισσότεροι «ονειρεύονται» να αποκτήσουν αυτοκίνητο, πράγμα που με κάνει να σκεφθώ ότι η έκδοση των 4T στα κινέζικα δε θα ήταν άσχημη ιδέα! Φαντάζεσθε να σε ρωτούν «πόσα φύλλα πουλάει το περιοδικό το μήνα» και εσύ να λες ...«150 εκατομμύρια;»!
Όπως καταλαβαίνετε, σε τέτοιο επιχειρηματικό περιβάλλον μόνο λίγοι κατασκευαστές (ή ομάδες κατασκευαστών) θα επιβιώσουν. Και θα το κάνουν με τον τρόπο που πρόσφατα μας «δίδαξε» το παράδειγμα της Γκουτγίαρ και παλαιότερα της Πιρέλι. Οι κατασκευαστικές τους βάσεις (τα εργοστάσια) θα εγκαθίστανται σε χώρες ή περιοχές όπου το κόστος είναι χαμηλό και όπου κοντά θα υπάρχουν μικρότερες βιομηχανίες εξαρτημάτων ή παρελκομένων (κιβώτια ταχυτήτων, λάστιχα, παρ μπριζ, καθίσματα κ.λπ). Ήδη στην Ελλάδα αγοράζουμε αυτοκίνητα που κατασκευάζονται στην Κορέα, στην Ινδία, και σε λίγο, άλλα που θα κατασκευάζονται στην Ινδονησία, στη Μαλαισία, ίσως και στο Μπανγκλαντές, μπορεί και στο Ουζμπεκιστάν ή στο Ταντζικιστάν! Θλίβεται λοιπόν ή όχι η ψυχή μας, όταν η χώρα μας πουθενά δεν «παίζει» στο φυσικό μας χώρο;
Λόγια, λόγια, λόγια... Λέξεις που χάνονται στη μαύρη τρύπα της νεοελληνικής πραγματικότητας όπως, για μια ακόμα φορά, βλέπουμε να επαναλαμβάνεται στην προεκλογική περίοδο. Παρακολουθείτε (όταν το επιτρέπει η δουλειά σας) τα «τοκ σόου» και τις συζητήσεις στα «παράθυρα» των καναλιών...
Πείτε μου λοιπόν... Μετά τις ατέλειωτες ώρες του πολιτικού «μπλα-μπλα» τι καταλάβατε; Με την εξαίρεση ενός-δύο πολιτικών (των οποίων, κατά παράβαση των αρχών του περιοδικού, αναφέρω ονομαστικά Στέφανος Μάνος, Αλέκος Παπαδόπουλος) οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένων και όλων των αρχηγών των κομμάτων, δε μας είπαν πώς θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα από τη μάστιγα των τροχαίων μέχρι εκείνη των Δ.Ε.Κ.Ο. και από το μέγα θέατρο της Παιδείας μέχρι εκείνο της φύλαξης των φυλακών. Αοριστολογίες, υπεκφυγές, γενικότητες και βέβαια, άχνα για το πώς θα αντιμετωπισθεί ο υπ’ αριθμόν Ένα εχθρός της Ελλάδας, που είναι το ίδιο το κράτος!
Μέσα σ’ αυτή την ψυχοπλάκωση, που έγινε μεγαλύτερη με τη «διάλυση» που έφερε στο γραφείο και το δεύτερο 15ήμερο του Αυγούστου, χάθηκαν και οι ευκαιρίες για οδήγηση. Για λίγες ημέρες είχα το Σάαμπ 900S cabrio που προξένησε το ενδιαφέρον των τρίτων, αλλά όχι το δικό μου. O κινητήρας δεν έχει ροπή χαμηλά, ο επιλογέας ταχυτήτων είναι ασαφής, το ίδιο και το σύστημα διεύθυνσης. Ανοίγει όμως η οροφή του και αυτό σε κάποιους κάτι λέει. Έτσι, με τους νέους και τους παλιούς συνεργάτες, ασχολήθηκα περισσότερο με «δουλειές γραφείου» παρά με δοκιμές. Μια απ’ αυτές (τις δουλειές) είναι και η νέα μορφή των σελίδων και της «οργάνωσης» της ύλης των 4T, που είδατε στο τεύχος Σεπτεμβρίου και που συνεχίζεται σ’ αυτό το ταπεινά «επετειακό» τεύχος. Όσοι διαβάζετε τα περιοδικά που εκδίδει η εταιρία μας θα έχετε, ελπίζω, διαπιστώσει την προσπάθεια που καταβάλλουμε, για να προσφέρουμε στους αναγνώστες εκτός από καλή ύλη και αισθητική αρτιότητα. Όσοι μάλιστα διαβάζουν το περιοδικό «ΗΧΟΣ&Ηi-Fi» σίγουρα θα διαπιστώσατε ότι στην περίπτωσή του δεν υπήρξε απλώς «βελτίωση», αλλά πλήρης αλλαγή της αισθητικής και οργανωτικής του ταυτότητας. Πιο απλά, ο παλιός ΗΧΟΣ «πέθανε» και ένας νέος ΗΧΟΣ γεννήθηκε!
Το ίδιο θα μπορούσαμε να κάνουμε και με τους 4T, αλλά επιλέξαμε το δρόμο της σταδιακής αλλαγής παρά του «θανάτου» του παλιού και της γέννησης του καινούριου. Οι «νέοι» 4T κινούνται στο δρόμο που ακολούθησε το περιοδικό από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του: ποιοτική και αισθητική εξέλιξη χωρίς εκρήξεις. Είναι κρίμα που δεν μπορώ να σας δείξω τι έκαναν (από αισθητικής πλευράς) οι 4T στη δεκαετία του ‘70. Οι αναγνώστες (που ξέρουν ότι δεν έχω «καβαλήσει το καλάμι») σίγουρα θα με πιστέψουν αν τους πω ότι η σελιδοποίηση (το layout) εκείνων των χρόνων ήταν 30 χρόνια μπροστά (Θανάση -Αρκούδα- Κοσμίδη μ’ ακούς;).
Παρόμοιες αλλαγές έγιναν στα τεύχη των 20 και 25 ετών και έτσι θα συνεχίσουμε, γιατί όσο καλά και να είναι τα κείμενα και οι φωτογραφίες ενός περιοδικού, «θάβονται» αν η σελιδοποίηση είναι κακή και το έντυπο βρίθει από λάθη.
Μείνετε λοιπόν κοντά μας, στον «κόσμο των 4Τ», και περιμένετε και άλλες εκπλήξεις.
Μια άλλη «δουλειά» ήταν η παρακολούθηση των εργασιών στα νέα ιδιόκτητα γραφεία μας στην οδό Ηλιουπόλεως 2-4 στον Υμηττό και, συγκεκριμένα, ακριβώς πίσω από τις εγκαταστάσεις της Γυμναστικής Ακαδημίας.
Το κτίριο έχει τελειώσει εδώ και πολλούς μήνες, αλλά τα δύσκολα άρχισαν μετά. Τελικά υπολογίζουμε να κάνουμε την τελευταία μετακόμιση της ιστορίας μας μέσα στο Νοέμβριο. Και λέω την «τελευταία», γιατί το κτίριο είναι αρκετά μεγάλο για να στεγάσει τις σημερινές και τις αυριανές μας δραστηριότητες και ίσως και τα γραφεία της περίφημης Λέσχης των 4T που τόσο πολύ τη συζητάμε, αλλά δεν την κάνουμε.
Εκεί σκεπτόμαστε να οργανώσουμε ένα είδος «καταστήματος» που οι αναγνώστες θα μπορούν να αγοράζουν παλιά περιοδικά και βιβλία που εκδίδει η εταιρία μας. Το «κατάστημα» θα λειτουργεί δύο φορές την εβδομάδα σε μέρες και ώρες που θα ανακοινωθούν απ’ αυτές εδώ τις σελίδες. Φθινόπωρο λοιπόν και η εταιρία μας μετακομίζει για 5η, και τελευταία φορά!_Κ.Κ.
Ανοιχτή Επιστολή προς το νέο Πρωθυπουργό
Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,
Όπως όλοι, οι απηυδισμένοι από τις προεκλογικές υποσχέσεις Έλληνες, έτσι και η ταπεινότης μου γνωρίζει ότι η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου πρέπει να φέρει σε πέρας ένα πραγματικά τιτάνιο έργο σε όλους τους τομείς. Οι σκεπτόμενοι Έλληνες έχουν, εδώ και καιρό, καταλάβει ότι οι μέρες του κρασιού και των λουλουδιών παρήλθαν ανεπιστρεπτί και έφθασε η άχαρη στιγμή η Ελλάδα να εξοφλήσει τα γραμμάτια και τις (ακάλυπτες) επιταγές που τα τελευταία 40 χρόνια υπέγραψε προς τις ξένες τράπεζες.
Δε γνωρίζω πώς θα κλείσετε τη μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού (αν και έχω μερικές ιδέες που έχω αντιγράψει από άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, π.χ. Βραζιλία), ούτε πώς θα καλύψετε τα ελλείμματα της ΕΑΣ, της Ολυμπιακής, της EAB, της ΕΛΒΟ και των άλλων λευκών ή γκρι ελεφάντων που δημιουργήθηκαν από την άφρονα διαχείριση των προκατόχων σας, γι’ αυτό θα παραμείνω στο «δικό μου» χώρο.
Όπως σίγουρα γνωρίζετε, μεταξύ των δεκάδων αρνητικών «ρεκόρ» που καταρρίπτει κάθε χρόνο η χώρα μας είναι και εκείνο των τροχαίων ατυχημάτων για το οποίο, όπως λέει και το γνωστό κλισέ, «έχουν χυθεί τόνοι μελάνης». Δυστυχώς, όμως, εκτός από τόνους μελάνης, κάθε χρόνο χύνονται και τόνοι αίματος, αφού στη διάρκεια ενός «τυπικού» δωδεκάμηνου, 33.500 άνθρωποι πέφτουν θύματα τροχαίου ατυχήματος. Από αυτούς οι 2.500 μεταναστεύουν σε τόπο χλοερό, περισσότεροι από 3.500 τραυματίζονται σοβαρά (ήτοι μένουν ανάπηροι) και πάνω από 26.000 ελαφρά (σχεδόν ανάπηροι).
Θα συμφωνήσετε, κ. Πρωθυπουργέ, ότι εκτός από το μέγα πρόβλημα της ρύθμισης των χρεών των Π.Α.Ε. και της «εξυγίανσης» δεκάδων εταιριών-μαϊμούδων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η Πολιτεία κάτι πρέπει να κάνει και για τα τροχαία, γιατί, αν οι Έλληνες συνεχίσουν να ξεκληρίζονται με αυτό το ρυθμό (κάθε πέντε χρόνια εξαφανίζεται ο πληθυσμός ενός νομού!), εκτός των άλλων προβλημάτων που θα δημιουργηθούν, δε θα υπάρχουν και πολίτες για να ψηφίσουν στις επίσης «καθοριστικής σημασίας» για το μέλλον του τόπου εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου του 2008.
Επιτρέψετε μου, λοιπόν, να επαναλάβω παλιότερες προτάσεις με την ελπίδα ότι κάποιος από τους συμβούλους σας θα κάνει τον κόπο να τις μελετήσει και να σας προτείνει τη λήψη των πρώτων μέτρων για την αντιμετώπιση της θεομηνίας.
1. ¶μεση ίδρυση και λειτουργία σχολής (ή σχολών) που θα εκπαιδεύονται (στη θεωρία και στην πράξη) όσοι θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του εκπαιδευτού υποψηφίων οδηγών, αλλά και θα μετεκπαιδεύονται όσοι ήδη το εξασκούν. Πρώτο μέλημα, η εξεύρεση του κατάλληλου χώρου. [Τι θα λέγατε για την «πίστα» του Ορχομενού ή για την περιοχή της Μαλακάσας την οποία κατέχει ο Στρατός(;)]. Δεύτερο, τα κονδύλια από τον κοινοτικό και τον κρατικό προϋπολογισμό και η νομοθετική ρύθμιση από τον υπουργό Συγκοινωνιών. Σημειώστε παρακαλώ ότι στην ίδια σχολή θα εκπαιδεύονται και οι υπάλληλοι του υπουργείου που σήμερα «εξετάζουν» για 5-10 λεπτά τους υποψήφιους οδηγούς αυτοκινήτων και δικύκλων σε «αλάνες» και δρόμους γύρω από τις υπηρεσίες του υπουργείου.
2. Επανεξέταση των οδηγών που εμπλέκονται σε ατυχήματα που «περιέχουν» θανάτους ή σοβαρούς τραυματισμούς από ειδικά εκπαιδευμένους εξεταστές που ξέρουν (τουλάχιστον) να οδηγούν ...αυτοκίνητο ή δίκυκλο (σήμερα ελάχιστοι εξεταστές ξέρουν να οδηγούν πραγματικά αυτοκίνητο ή δίκυκλο!).
3. Εισαγωγή του μαθήματος της κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία. Όχι της στείρας παράθεσης «συμβουλών» από δήθεν «ειδικούς» ή διορισμένους με κομματικά κριτήρια υπαλλήλους, αλλά από ανθρώπους που αποδεδειγμένα γνωρίζουν και αγαπούν τη δουλειά τους.
4. Αστυνόμευση με προτεραιότητα στην πρόληψη και όχι στην καταστολή. Τα κρυμμένα πίσω από θάμνους ραντάρ και το παραμύθι της «υπερβολικής ταχύτητας» μόνο ειρωνικά χαμόγελα προξενούν στους ειδικούς. Τα περισσότερα δυστυχήματα στην Ελλάδα γίνονται με ταχύτητες κάτω των 80 χιλιομέτρων/ώρα και είναι αποτέλεσμα άγνοιας ή βλακείας.
Και επειδή οι άνθρωποι δε σκοτώνονται μόνο από τα αυτοκίνητα, αλλά και από τα κατάλοιπα της καύσης των κινητήρων, παραθέτω και μερικές προτάσεις για την αντιμετώπιση του νέφους.
1. Κίνητρα για την απόσυρση των ρυπογόνων οχημάτων κάθε μορφής και είδους (και όχι μόνο των «γιωταχί»). Πριμ σε όσους δίνουν το παλιό τους όχημα για ανακύκληση και όχι φορολογικές εκπτώσεις σε όσους αγοράζουν καινούριο (πολλοί θα πάρουν τα χρήματα και δε θα αγοράσουν πάλι αυτοκίνητο ή δίκυκλο).
2. Αυστηρή εφαρμογή της K.E.K με πρόστιμα που θα φθάνουν μέχρι την ακινητοποίηση του οχήματος.
3. Ισχυρά φορολογικά κίνητρα (ακόμα και δωρεάν επιχορηγήσεις) για την αγορά οχημάτων με κινητήρες μηδενικής (ή σχεδόν) εκπομπής ρύπων (ηλεκτρικά, υβριδικά).
4. Ενίσχυση των ερευνητικών προγραμμάτων των Πανεπιστημίων, αλλά και των ιδιωτικών ερευνητικών κέντρων και ενημέρωση (επιτέλους) του κοινού για τη δουλειά που γίνεται στα AEI.
5. Κατάργηση του εγκληματικού «μέτρου» του δακτυλίου και αντικατάστασή του με σύστημα ηλεκτρονικών διοδίων. H τεχνολογία είναι γνωστή, πάμφθηνη και εφαρμόζεται ήδη με επιτυχία στην Ιταλία και αλλού.
6. Εξαγγελία 10ετούς προγράμματος (στα πρότυπα της Πρωτοβουλίας του Λος ¶ντζελες) που θα ορίζει ότι μέχρι το 2004 το 6% των οχημάτων που θα κυκλοφορούν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη (ή σε όποια άλλη ελληνική πόλη αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα «νέφους») θα είναι M.P. ή Σ.Μ.Ρ (Μηδενικών Ρύπων ή Σχεδόν Μηδενικών Ρύπων).
7. Απαγόρευση της κυκλοφορίας στα ιστορικά κέντρα των πόλεων (όπου υπάρχουν) και ορθολογική χρήση του μέτρου των πεζοδρομήσεων που τώρα γίνονται στην πλειοψηφία τους ανάλογα με τις επιθυμίες του κομματάρχη της κάθε γειτονιάς.
8. Αυστηρός έλεγχος της παράνομης στάθμευσης από ιδιωτικές εταιρίες που έχουν σαν στόχο/σκοπό το κέρδος και όχι την κοινωνική προσφορά.
K. Πρωθυπουργέ,
Ελπίζω ότι οι παραπάνω προτάσεις, που είναι απόσταγμα της ελληνικής και διεθνούς πρακτικής στον τομέα της αντιμετώπισης των τροχαίων, θα σας φανούν χρήσιμες (με την προϋπόθεση ότι κάποιος θα τις θέσει υπόψη σας). Στη διάθεσή σας για κάθε συμπληρωματική πληροφορία
Με τιμή
Κώστας Καββαθάς
Hθελές τα και παθέστα, που έλεγαν οι παλιότεροι. Αν είχα πάει διακοπές στη Μύκονο με το Σίγκαρετ ή στη Ζάκυνθο με το Μπέρτραμ, δε θα είχα δει στην τηλεόραση τις εικόνες της εκτέλεσης, με ξυλοδαρμό, του Χρήστου Συμεών και της εν ψυχρώ δολοφονίας του Σολωμόντος Σολωμού από τα κατοχικά γουρούνια των Ντενκτάς/Ερμπακάν/Τσιλέρ. Θα λιαζόμουν στο «ντεκ», θα έκανα τις βουτιές μου και το βράδυ θα «ξεφάντωνα» στα κλαμπ και στις ντίσκο με τις μοντέλες που θα είχα φέρει απ’ την Αθήνα ή θα είχα ψωνίσει στο νησί. Δεν πήγα όμως, αφενός επειδή δεν έχω Σίγκαρετ ή Μπέρτραμ (τα οικονομικά και η παλιομοδίτικη ηθική μου δεν μ’ αφήνουν να διαθέσω 1,5 εκατομμύριο δολάρια για να πάρω «σκάφος») κι αφετέρου διότι (πάλι παλιομοδίτικα) πιστεύω ότι κανείς δεν πρέπει να κάνει διακοπές, όταν το χώμα της πατρίδας βάφεται (πάλι) κόκκινο από τους στρατοκράτες της ¶γκυρας. Το αντίθετο μάλιστα. Όλοι έπρεπε να ετοιμάζονται για εκείνα που έρχονται ίσως, όπως λέει και ξαναλέει ο πρόεδρος της Βουλής κ. Κακλαμάνης. Για να ετοιμαστεί όμως ο λαός πρέπει πρώτα να ετοιμαστεί το «κράτος» και η κάθε χρώματος ή απόχρωσης πολιτική ηγεσία. Το μεν «κράτος» όμως κάνει τα μπάνια του (το είπε και ο υπουργός μας των Εξωτερικών), ο δε λαός εξακολουθεί να διακινεί τις άνευ αντικρίσματος επιταγές που έχει υπογράψει με την τράπεζα του κρατιδίου του ¶στα γι’ Αύριο.
Τα όσα συνέβησαν στη Δερύνεια (και τα όσα συμβαίνουν στη «φίλη και γείτονα») φέρουν στην επιφάνεια το ερώτημα: απειλείται η Ελλάς από την Τουρκία;
Μπααα... H φιλολογία του εξ ανατολών κινδύνου διακινείται από τους έλληνες εθνικιστές, τους εμπόρους όπλων και τα «ξένα κέντρα εξουσίας». H Ελλάς, ως κράτος-μέλος της E.E. από κανέναν δεν απειλείται και αυτό δα έλειψε τώρα κανέναν δεν απειλεί. Ως πλήρες μέλος της E.E., η Ελλάς μπορεί (και πρέπει) να αισθάνεται ήσυχη, διότι μετά την 100ή δολοφονία Έλληνοκύπριου στην «πράσινη» ζώνη και μετά την κατάληψη της Κω, της Σάμου και της Λήμνου από την Τουρκία, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο O.H.E, αλλά και ο Λευκός Οίκος, θα εκδώσουν ανακοινώσεις με τις οποίες θα ζητούν από τα δύο μέρη να μην «προβαίνουν σε ενέργειες που μπορεί να επιδεινώσουν την κατάσταση», να «δείξουν αυτοσυγκράτηση» και να «συζητήσουν την ανάπτυξη μέτρων εμπιστοσύνης».
Έτσι, ύστερα από άλλα 22 χρόνια τουρκικής κατοχής τριών-τεσσάρων νησιών του Αιγαίου και 44 χρόνια κατοχής του βορείου τμήματος της Κύπρου, δηλαδή κάπου κοντά στο 2020 μ.Χ., και μετά το θάνατο του δισχιλιοστού έλληνα στρατιώτη/αξιωματικού και την εκτέλεση του 500ού άοπλου διαδηλωτή από τα γουρούνια του Αττίλα 5 και 6, η πολιτική της ενδοτικότητας και του «διαλόγου» θα έχει, επιτέλους, αποδώσει καρπούς.
O υπερήφανος τράχηλος του Έλληνος, που ως γνωστόν ζυγό δεν υποφέρει, θα μπορεί 400 χρόνια ακόμα να πληρώνει τους φόρους του στον τοπικό βοεβόδα και να κάνει ήσυχος τις διακοπές του με το Μπέρτραμ ή το «πλαστικό» της Αλφα Ελλάς στα κατεχόμενα (νησιά του Αιγαίου).
Κι όλα αυτά, για να μη βρεθεί κανείς «προοδευτικός» και μας κατηγορήσει ότι είμαστε «πολεμοκάπηλοι» ή ακόμα χειρότερα, προωθούμε την «ισραηλοποίηση» της «ειρηνικής» ελληνικής κοινωνίας (δείτε Αντιλογισμούς).
Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα ισραηλινά (αλλά και τα βιετναμικά και τα πολωνικά και τα παλαιστινιακά και τα τσετσενικά) «βρακιά» θέλουν και ανάλογους κώλους οι οποίοι (κώλοι) μας τέλειωσαν μετά την εισαγωγή του οχτακοσιοστού χιλιοστού καταλυτικού και του δισχιλιοστού Φερέτι, αλλά και τη δημοσίευση του δεκάκις χιλιοστού άρθρου, που προτρέπει το λαό «να καθίσει στ’ αυγά του» και τους ηγέτες του «να κάνουν διάλογο» με τους στρατοκράτες της ¶γκυρας.
Μας τελείωσαν όμως, διότι όπως αντιλαμβανόμεθα από τις δηλώσεις των ηγετών μας, αν τα βάλουμε με τους Τούρκους, θα μας διαλύσουν, γι’ αυτό και κάνουμε την πάπια.
Αυτά που λέτε σκεπτόμουν παρακολουθώντας στην τηλεόραση τον μέχρι θανάτου ξυλοδαρμό του Τάσου Ισαάκ από τους «γκρίζους λύκους» του Ερμπακάν, αλλά και τη σφαίρα του τούρκου γκάνγκστερ να μπαίνει απ’ το ένα αυτί του Σολομώντα Σολωμού και να βγαίνει απ’ το άλλο.
Αυτά έβλεπα, και το αίμα του ήρωα να τρέχει ποτάμι κάτω απ’ το συρματόπλεγμα που τον χωρίζει από το σπίτι του, και δεν πήγα διακοπές, παρά το ότι με είχε καλέσει στο Μπέρτραμ ο «φίλος μου» ο Γιώργος Πατσαγιώργος, που πουλάει ανταλλακτικά και ηλεκτρικές συσκευές, με το εμπόριο των οποίων έβγαλε 2,5 εκατομμύρια δολάρια μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια, αλλιώς πώς θα αγόραζε το «πενηνταπεντάρι» με τις δύο Ντιτρόιτ Ντίζελ των 1000 ίππων και θα το κυκλοφορούσε με σημαία Ονδούρας;
Δηλαδή, θέλω να πω ποιος είμαι εγώ να χαλάσω τα «μπάνια του λαού», αλλά και της βολεμένης μικρομεγαλο-αστικής τάξης;
Τόσα δάνεια πήραμε, τόσο «αίμα» χύσαμε για να φτιάξουμε τη βιοτεχνία ή τον εκδοτικό μας «οργανισμό», και να πάρουμε «καταλυτικό» και θα τα τινάξουμε στον αέρα, επειδή ο Αττίλας δολοφόνησε (σύμφωνα με το Newsweek) «δύο μέλη συμμορίας μοτοσικλετιστών που προξένησαν επεισόδια στην πράσινη γραμμή;» Διάλογο, παιδί μου, και πάλι διάλογο, αλλά και προσφυγή στα διεθνή fora όπου θα προβάλλουμε την τουρκική «θηριωδία» και θα ζητήσουμε την «καταδίκη» της από τη διεθνή κοινή γνώμη.
Διάλογο, διότι «δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι» να πολεμήσουμε (παρόλο ότι διαθέτουμε το 7% του ΑΕΠ για εξοπλισμούς). «Αφού δεν είμαστε έτοιμοι (βλέπε Ίμια), γιατί αγοράζουμε συνεχώς όπλα», ρώτησα κάποιον που γνώριζε. «Διότι πώς αλλιώς θα χτίσουμε τις βίλες μας», απάντησε. Διάλογο, λοιπόν, διότι ο πόλεμος δε «συνάδει» στους «πολιτισμένους» λαούς. Διάλογο, που «συνάδει» με την «υπερήφανη και ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική των τελευταίων 15 ετών, με το «βυθίσατε το Χόρα», το Νταβός 1 και 2, το «σε 10 χρόνια κανείς δε θα θυμάται το σκοπιανό».
Διάλογο, ενώ οι Τούρκοι φτιάχνουν (στο εργοστάσιο που έστησαν με τους Αμερικανούς παρόλο που οι τελευταίοι πρότειναν να γίνει στην Ελλάδα, αλλά εμείς αρνηθήκαμε!) ένα F16 το μήνα, προφανώς για να το χρησιμοποιήσουν, για να επιτεθούν στους Ιταλούς.
Διάλογο, υπό τη σκιά των 380 τουρκικών αεροπλάνων από τα οποία τα 160 είναι (σήμερα) μαχητικά τρίτης γενιάς -F16, των 3.500 αρμάτων M48, Λέοπαρντ, των 2.900 τεθωρακισμένων οχημάτων των αποβατικών, των φρεγατών κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ.
Διάλογο, γιατί τα «διαπλεκόμενα», οι μιζαδόροι, οι κλέφτες, οι ηττοπαθείς και οι «εργαζόμενοι» στην 5η Φάλαγγα, εμπόδισαν την Ελλάδα να αναπτύξει πραγματικά ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να κάθεται, χωρίς άγχος, στο όποιο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Στο σημείο αυτό αξίζει να (ξανά)θέσετε στον εαυτό σας το ερώτημα: θα απειλούσε η ¶γκυρα, αν η Ελλάδα ήταν «Ισραήλ;» H Ελλάδα «Ισραήλ;» Πάει, χάθηκα! Θα με κατασπαράξουν οι «προοδευτικοί». Ήδη ακούω τις φωνούλες τους... H Ελλάδα δεν είναι «στρατοκρατικό» κράτος (μόνο στρατοκρατούμενο). O ελληνικός λαός απορρίπτει τη βία (εκτός και αν του την επιβάλλουν οι Σουλτάνοι και οι Ετζεβίτ, Τσιλέρ και Ερμπακάν).
Αυτά, τα άκρως «εθνικιστικά» και αντιευρωπαϊκά σκεπτόμουν και δεν μπορούσα (πάλι) να γράψω «για αυτοκίνητα» με αποτέλεσμα το περιοδικό να κινδυνεύει από τις «επιθέσεις» ενός ανταγωνισμού που και για αυτοκίνητα γράφει (καλά... κι εγώ γράφω... μην τα παραλέμε!), αλλά και το «λάιφ στάιλ» προωθεί.
Είπα «λάιφ στάιλ» και φτιάχτηκα. Διότι, εκεί που μ’ έπνιγαν τα γιατί και τα διότι κι ήμουν έτοιμος σαν οργισμένος βαλκάνιος να φωνάξω «τούρκοι, γουρούνια, δολοφόνοι», παίρνω ένα περιοδικό και (ξανά)βλέπω τις φάτσες στα κλαμπ της Μυκόνου και στα σκυλάδικα της παραλίας και σαν από θαύμα βγαίνω απ’ την παραίσθηση.
A υ τ ή είναι ζωή, φωνάζω, κι όχι να τρως μια σφαίρα στον τράχηλο τη στιγμή που προσπαθείς να κατεβάσεις (από την ταράτσα του πατρικού σου σπιτιού) ένα «κουρέλι που ράβει ένας ράφτης» και ν’ ανεβάσεις ένα μπλε! Πώς δεν τον είχα καταλάβει 50 χρόνια τώρα…
Ζωή είναι να «φτιάχνεσαι» με ουίσκια και βότκες, να σχίζει τα κύματα με Σίγκαρετ, να οδηγείς «λαdρόβερ», να φοράς «κολεχάν» και να είσαι «πάτος» στα μαθήματα.
Ζωή είναι να μη