Γιάννης Tριάντης

Του ΓΙΑΝΝΗ TPIANTH

Σεπτέμβριος, ήσυχο δειλινό του έτους. Τα «σύννεφα τεμπελιάζουν στον
ουρανό». Μπροστά μου ξεδιπλώνονται ωραίες οι μέρες μου στην Ισπανία και την
Πορτογαλία. Δύο μπαλόνια ?ένα πράσινο, ένα γαλάζιο? δραπετεύουν από τη
μικρή οθόνη και σκάνε δίπλα μου, δεν αντέχουν τις κανονικές συνθήκες
«θερμοκρασίας και πιέσεως». H αδρεναλίνη της «κοινής γνώμης» στα ύψη: το
βράδυ οι δύο μεγάλοι αρχηγοί της φυλής θα συζητήσουν μονολογώντας. Το
μέλλον της πατρίδος κρέμεται από τις απαντήσεις τους. Παρασκευή και
δεκατρείς και νιο φεγγάρι. O Καββαθάς περιμένει το χειρόγραφο. Τα κομμάτια
περιμένουν να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. O μεγάλος μου γιος ?πρωτάκι
με στραβή χωρίστρα και πολύχρωμη τσάντα? περιμένει απάντηση στο ερώτημα
γιατί δε χρησιμοποιώ κομπιούτερ. Οι πρωινές ψιχάλες αραίωσαν, αδυνάτισαν,
χάθηκαν. Περιμένω μίαν ορμητική, φθινοπωρινή βροχή...
Τώρα ξέρουμε. Πρωθυπουργός αναδείχθηκε ο τάδε. Ήδη μας προέτρεψε να
ξεχάσουμε τις «προεκλογικές αντιπαλότητες» και να ριχτούμε στη δουλειά...
Το τοπίο ξεκαθάρισε. Ας είναι καλά τα συνεργεία καθαριότητας του Δήμου.
Δεν γωρίζουμε εισέτι: Ούτε την τελική μορφή της στήλης ούτε τον τίτλο της.
O Νοέμβριος θα μας βρει έτοιμους....
Στο επόμενο τεύχος: Πέραν της στήλης θα μας συναντήσετε σε κάποιες σελίδες
να διασχίζουμε με το Σέατ Ιμπίθα τη χερσόνησο της Ιβηρικής. Εντυπώσεις
άριστες, κυρίως από την Ισπανία. Μας ικανοποίησε και το γερμανοτραφές
αυτοκίνητό τους: γρήγορο, ασφαλές, καλοφτιαγμένο. Αναμείνατε λεπτομέρειες.
Εθνική οδός Ηγουμενίτσας-Αντιρρίου: Στυφή γεύση για κάποιον που έχει
οδηγήσει επί μέρες τους μεγαλόδρομους της Ιταλίας, της Γαλλίας και της
Ισπανίας. Σκέφτομαι πώς νιώθουν οι ξένοι όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυτήν
την ?επικίνδυνη για οδηγούς? πραγματικότητα. Σκέφτομαι ότι δεν εδέησαν, επί
δεκαετίες, οι φωστήρες μας να χαράξουν ένα σύγχρονο δρόμο. Σκέφτομαι ότι
πέρασε εντελώς απαρατήρητη η διαβεβαίωση του κ. Σημίτη ότι επιτέλους θα
βελτιωθεί αυτή η νευραλγική οδική αρτηρία. Προσπαθώ να σκεφτώ, αλλά ?ας
όψεται ο διπλανός? που άνοιξε την τηλεόραση, ένας καταιγισμός προεκλογικών
μηνυμάτων μου υποδεικνύει το ανώφελον του πράγματος...
Εθνική οδός Κορίνθου-Αθηνών: Αυτοκινητόδρομος άρτι περατωθείς, «ευρωπαϊκών
προδιαγραφών». Φευ: Το φρέσκο οδόστρωμα αποκαλύπτεται επιεικώς απαράδεκτο.
Σε ορισμένα σημεία έχει επικίνδυνα «ζαρώσει». Στο μεγαλύτερο μέρος της η
επιφάνεια παρουσιάζει πτυχώσεις που κάνουν το αυτοκίνητο να χορεύει.
Ερώτημα προς τους αρμοδίους (ΥΠΕΧΩΔΕ;): Αλήθεια έγινε έλεγχος από την
υπηρεσία σας; Ποια απάντηση έδωσε ο υπεύθυνος της κατασκευαστικής εταιρίας
για την εν λόγω κακοτεχνία; Και πρόταση (προς το Διευθυντή του περιοδικού);
Δεν έχει ενδιαφέρον ένα επιτόπιο ρεπορτάζ, με παρόντα κάποιον εκπρόσωπο της
εν λόγω εταιρίας, καθώς και απαντήσεις από την πολιτεία; Προτιθέμεθα να το
αναλάβουμε.
Εθνικές οδοί, επαρχιακοί δρόμοι - γενικώς: Μικρές χωματερές οι άκρες τους.
Εικόνα δυσάρεστη. Μελαγχολική για τα καθ? ημάς η σύγκριση με άλλες χώρες
(...είναι αλήθεια ότι η Πορτογαλία μας συναγωνίζεται με αξιώσεις)... Στο
φανάρι, το κόκκινο μόλις έχει ανάψει. O διπλανός οδηγός ακούει στη διαπασών
μια πολιτική εκπομπή στο ραδιόφωνο. Ανάβει τσιγάρο. Αυτόματα, φυσιολογικά,
πετάει από το παράθυρο το αδειανό πακέτο. Πρώτη, γκάζι, καπνός. Τον
προλαβαίνω στο επόμενο και ευγενικά τον ρωτάω αν θα πέταγε το πακέτο στο
σαλόνι του σπιτιού του. Αμηχανία, παίζουν λίγο τα μάτια του, το βλέμμα
αμύνεται, η απάντηση επιθετική: «Και τι σε νοιάζει εσένα, ρε φίλε;»...
Έδωσα τόπο στην οργή και δεν του εξήγησα αναλυτικά τη σχέση ενδιαφέροντος
και δικαιώματος.
Πρόταση: Μην αφήνετε στην αφασική «ησυχία» τους εκείνους που ρυπαίνουν.
«Ενοχλήστε» τους.
Δυστυχώς, δεν αντέδρασα αποτελεσματικά όταν ο ανεκδιήγητος κύριος, στην
καντίνα που βρίσκεται στο χώρο της Ολυμπίας, μου ζήτησε 200 δρχ. για ένα
μικρό(!) μπουκάλι νερό. «Μα διακόσιες δραχμές;», ψέλλισα αμήχανος. «Τόσο
κάνει», απάντησε σχεδόν περιφρονητικά. Σκέφτηκα να πάω κατευθείαν στην
Αγορανομία. Δυστυχώς δεν το έπραξα. Αργότερα, μία Ιταλίδα του πέταξε το
μπουκάλι στα μούτρα, διαμαρτυρόμενη για την εξωφρενική τιμή...
Αρκετά, όμως. Οι αρχηγοί τροχίζουν τα μαχαίρια τους. Οι πάντες αδημονούν. H
αποψινή «μονομαχία» προβλέπεται συγκλονιστική. Παίρνω τη θέση στον καναπέ
και περιμένω. Απόψε κρίνεται το μέλλον της χώρας μου. Απλώς, δεν μπορώ να
καταλάβω αν το σαρκαστικό χαμόγελο του μεγάλου μου γιου έχει σχέση με την
αδημονία μου ή με την αδυναμία μου να του απαντήσω γιατί δε χρησιμοποιώ
κομπιούτερ....