Renault Spider
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!
Ιδού ένα αυτοκίνητο που δεν θα πρέπει να παρεξηγήσετε.
Στην έκδοση δρόμου χρειάζεται πραγματική προσπάθεια για να οδηγηθεί
γρήγορα, ενώ στην αγωνιστική του μορφή, στα χέρια ενός αποφασισμένου
οδηγού, μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο νίκης.
Ούτως ή άλλως, το κίτρινο ή μπλε αυτό δημιούργημα της Ρενό δεν είναι αυτό
που φαίνεται.
Του: Σ. Κάγκα
Διαφάνειες : Σ.Κ., Renault Sport
ΟΠΟΙΟΣ θέλει κάτι διαφορετικό για να κινείται στους ευρωπαϊκούς δρόμους στα
επόμενα χρόνια, μπορεί να βασίζεται στην -ευρωπαϊκή τουλάχιστον-
αυτοκινητοβιομηχανία. Είναι γεγονός ότι τα καθημερινά της αυτοκίνητα
γίνονται όλο και περισσότερο αντίγραφα το ένα του άλλου -έστω κι αν η
ποιότητα, η αξιοπιστία και η ασφάλεια είναι πλέον σε υψηλά επίπεδα. Είναι
όμως επίσης γεγονός ότι, όταν αποφασίσουν (οι Γάλλοι για παράδειγμα) να
θυμηθούν την εθνική τους σχολή, καταφέρνουν να εντυπωσιάζουν.
Το Ρενό Σπάιντερ δεν είναι αυτό που θα λέγαμε αυτοκίνητο παραγωγής.
Συνεπώς, κανείς δεν υποχρεώνει τον κατασκευαστή του να το φτιάξει με τους
περιορισμούς που αναγκαστικά υπάρχουν για παράδειγμα στο Μεγκάν.
Ακόμη κι αν το Σπάιντερ, περνά με άνεση τις δοκιμές πρόσκρουσης που
επιβάλλουν οι κανονισμοί, δεν είναι επουδενί κατασκευασμένο με τον συνήθη
τρόπο.
Το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε επίσημα πρώτη φορά στο περσινό σαλόνι της
Γενεύης και χάρη στην εμπειρία των ανθρώπων της Διέπης (Αλπίν) σε κάτι
περισσότερο από ένα χρόνο είναι ήδη στην παραγωγή. Τέσσερα αυτοκίνητα
κατασκευάζονται ημερησίως και αν τα πράγματα πάνε καλά ίσως η παραγωγή
αυξηθεί τους επόμενους μήνες.
Και γιατί να μην πάνε!
Ποιος δεν θα ήθελε ένα αυτοκίνητο με τον κινητήρα του Κλειώ Ουίλιαμς, τα
φρένα της Αλπίν A610 και το βάρος του? Τουίνγκο;
Ποιος δεν θα ήθελε ένα αυτοκίνητο ανοιχτό, διθέσιο, με αλουμινένιο πλαίσιο,
με 150 ή 180 ίππους να κρέμονται πίσω από την πλάτη του, την κίνηση στους
πίσω τροχούς και με ένα ασυγχρόνιστο, 6άρι κιβώτιο;
Ακόμη κι αν η έλλειψη παρ-μπριζ απλώς τονίζει το διαφορετικό του πράγματος
κι ελάχιστα προσφέρει στην απόλαυση, οι Γάλλοι, συνδύασαν τα αξιόπιστα
μηχανικά μέρη, με ένα εκπληκτικής απλότητας αμάξωμα που καταφέρνει
ταυτόχρονα να είναι και όμορφο και λειτουργικό.
Ιδιαίτερα χαμηλό και φαρδύ (πλάτος 1.830 χλστ!), έχει δύο πόρτες που
ανοίγουν προς τα πάνω, ρυθμιζόμενα? πεντάλ, τον ψηφιακό πίνακα οργάνων του
Τουίνγκο στο κέντρο (που έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται) ένα αναλογικό
στροφόμετρο εμπρός στα μάτια του οδηγού και δύο όργανα ένα για τη
θερμοκρασία κι ένα για την πίεση του λαδιού.
Δεν υπάρχει σύστημα θέρμανσης, δεν υπάρχουν άλλες ευκολίες, δεν υπάρχει
παρ-μπρίζ, αλλά μία μελετημένη αεροτομή, που υποτίθεται ότι διώχνει τον
αέρα και τα? μυγάκια πάνω από τα κεφάλια οδηγού και συνοδηγού. Όχι όμως και
τα χαλίκια!
O χώρος αποσκευών είναι ένα πλαστικό προσθαφαιρούμενο κουτί, κάτω από το
εμπρός καπό, ενώ ένα σταθερό ρολ-μπαρ συμπληρώνει την κατασκευή.
Οι Γάλλοι, προκειμένου να δώσουν αξιόλογες μηχανικές λύσεις, χωρίς να
ανεβάσουν υπερβολικά το κόστος (185.000 φράγκα, η έκδοση δρόμου), κατέφυγαν
σε διάφορους συνδυασμούς. Έτσι, ο κινητήρας προέρχεται από το Κλειώ
Ουίλιαμς ή πιο σωστά από το Μεγκάν Κουπέ, δίνοντας 150 ίππους στις 6.000
σ.α.λ., στην πολιτική έκδοση και από 170 έως 180 ίππους στις 6.500 σ.α.λ.
στην αγωνιστική, ενώ το 5άρι κιβώτιο και οι σχέσεις είναι από το δίλιτρο
Λαγκούνα. Τα φρένα είναι από Αλπίν A610 με αεριζόμενους εμπρός δίσκους και
μάλιστα στην έκδοση racing, υπάρχουν δύο ανεξάρτητα κυκλώματα και
δυνατότητα ρύθμισης του ποσοστού πέδησης εμπρός πίσω, από τη θέση του
οδηγού.
H ανάρτηση δεν θυμίζει σε τίποτε συμβατικό αυτοκίνητο, καθώς εμπρός-πίσω
υπάρχουν διπλά ψαλίδια, οι τροχοί έχουν διάμετρο 16 ίντσες και τα λάστιχα
είναι διαστάσεων 205/50 εμπρός και 22/50 πίσω.
Οι μπλε αγωνιστικές εκδόσεις φορούν -για όσους ενδιαφέρονται- Μισελέν S7E
στο στεγνό και P3E στο βρεγμένο σε διαστάσεις 18x62x16 εμπρός και 23x62x16
πίσω.
Κάνοντας «ντρίπλες» στα χαλίκια!
Τελικά το πρόβλημα όταν οδηγείς ένα αυτοκίνητο όπως το Σπάιντερ της Ρενό,
στους επαρχιακούς δρόμους της Γαλλίας, δεν είναι τα μυγάκια και τα κάθε
λογής έντομα, αλλά η σκόνη, το καυσαέριο και τα χαλίκια. Οι Γάλλοι, είχαν
προνοήσει και μαζί με το αυτοκίνητο μας έδωσαν κι ένα κίτρινο κράνος, το
οποίο ως γνήσιοι Έλληνες το σφηνώσαμε στο δάπεδο αντί για το κεφάλι μας.
O καιρός πέριξ της Μασσαλίας ήταν ανοιξιάτικος με μπόλικο κρύο και ήλιο κι
αυτό κατά τη γνώμη μας ήταν ό,τι καλύτερο για μια βόλτα με ένα ρόουντστερ
που έφτανε ως τη μέση της ρόδας μια τυπικής γαλλικής μπετονιέρας. Και δεν
φαντάζεστε πόσες κυκλοφορούν από δαύτες εκεί γύρω.
Οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι η οδήγηση ενός ρόουντσερ του 2000, πρέπει να είναι
κάτι σαν γυμναστική με βαράκια κι έτσι στο αυτοκίνητο δεν υπάρχει
υποβοηθούμενο τιμόνι. Αυτό σε συνδυασμό με τα μεγάλα μετατρόχια και τα
ακόμη πιο φαρδιά πίσω λάστιχα σημαίνει κυρίως δύο πράγματα: πρώτον ότι
είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις μανούβρες για να παρκάρεις-ξεπαρκάρεις μέσα
στην πόλη χωρίς να γίνεις θέαμα γύρω-γύρω και δεύτερον ότι το Σπάιντερ δεν
είναι ό,τι πιο ευκολοοδήγητο έχει φτιαχτεί.
Κι αυτό το αντιλαμβάνεσαι όταν αρχίσεις να κινείσαι λίγο σβέλτα σε δρόμους
στενούς, κατηφορικούς ή ανηφορικούς, με αλλεπάλληλες στροφές κι ευτυχώς
πολύ καλό οδόστρωμα.
H ζωή σου έτσι κι αλλιώς δεν είναι εύκολη, καθώς είσαι άμεσα εκτεθειμένος
στα καυσαέρια του «φουργκονέ» που ανηφορίζει εμπρός σου, ή στις πέτρες και
τον μαύρο καπνό που εκτοξεύει η μπετονιέρα με την οποία διασταυρώνεσαι στην
κατηφορική αριστερή, αλλά πραγματικά αυτό το Σπάιντερ δεν οδηγείται εύκολα.
Δεν είναι αυτό που λέμε «μανιντζέβελο» και φανταζόμαστε ότι παρά τις πολύ
καλές του επιδόσεις, σε ένα παιχνίδι κόντρας με ένα αντίστοιχης ή και
μικρότερης ισχύος, σπορ θα χάσει κατά κράτος. Αντίστοιχα δεν ξέρουμε τι θα
κάνει με μία από τις καλές, παραδοσιακές εγγλέζικες κατασκευές.
Το κάθε νόμισμα όμως έχει δύο όψεις και όλα τα παραπάνω αποτελούν τη μία
πλευρά του Σπάιντερ.
Το αυτοκίνητο έχει όλα τα προσόντα κι εκείνο το «κάτι παραπάνω» που θα σε
κάνουν να το ερωτευτείς. Είναι άμεσο, συγχωρεί τα λάθη σου, η ανάρτηση έχει
εξαιρετική απόδοση στους καλούς ευρωπαϊκούς δρόμους και η πίσω κίνηση δεν
κάνει εύκολα αισθητή την παρουσία της.
O μοχλός επιλογής από την άλλη -παρά την ιδιορρυθμία της όπισθεν- είναι
σχεδόν άριστος, τα φρένα αποτελεσματικά ενώ ο κινητήρας και ελαστικότητα
και δύναμη διαθέτει. Σε συνδυασμό με το βάρος των 930 κιλών, η Διέπη δίνει
τελική ταχύτητα 215 χλμ/ώρα και επιτάχυνση 0-100χλμ/ώρα σε 6,9 δευτ.
Επιδόσεις που δεν χρειάζονται βέβαια ιδιαίτερο σχόλιο.
Παράλληλα με την έκδοση δρόμου, είχαμε την ευκαιρία, να οδηγήσουμε για λίγο
στο Πολ-Ρικάρ και την αγωνιστική έκδοση του Σπάιντερ με τις προδιαγραφές
των αυτοκινήτων του «Εlf Τrophy» για το 1996.
Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά, καθώς η εμπειρία των μηχανικών της
Διέπης δεν αφήνει πολλά περιθώρια για κριτική.
Τα μπλε αυτοκίνητα (κόστος: 200.000 φράγκα) με το χαρακτηριστικό χρώμα των
Αλπίν έχουν υποστεί όλες τις αναγκαίες μετατροπές, ώστε από οχήματα
αναψυχής να εξελιχθούν σε μηχανήματα νίκης.
O κινητήρας, αποδίδει 30 ίππους επιπλέον, οι αναρτήσεις έχουν άλλες
ρυθμίσεις, τα φρένα διαθέτουν δύο ανεξάρτητα κυκλώματα και ρυθμίζονται από
τον οδηγό κατά βούληση, το κιβώτιο είναι 6άρι ασυγχρόνιστο, τα ελαστικά
καθαρά racing, η ρολ-μπαρ έχει αντικατασταθεί από ρολ-κέιτζ. Μείναμε με την
αίσθηση ότι στα χέρια ενός αγωνιζόμενου, το Ρενό Σπάιντερ, μπορεί να είναι
μια καθαρόαιμη αγωνιστική μηχανή
Το «Εlf Τrophy» θα διεξαχθεί στη Γαλλία φυσικά, τη Γερμανία, τη Βρετανία,
Ισπανία, Πορτογαλία, Βέλγιο/Λουξεμβούργο, Ολλανδία και στις Σκανδιναβικές
χώρες.
Τα μονοθέσια αυτά, ζυγίζουν 850 κιλά και εκτός των άλλων που αναφέραμε,
έχουν και στενότερο πίσω μετατρόχιο περί τα 30 χλστ._Σ.Κ.