Με Trofeo Cinquecento στο χώμα
ΤΡΟΦΕΟ ΦΙΑΤ CINQUECENTOΡΑΛΛΥ ΣΠΡΙΝΤ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ: ΛΕΦΑΚΟ
«Θέλω να τρέξω»
(μιά ακόμα συνέχεια, ας ελπίσουμε, όχι η τελευταία)
O «νεαρός» συνεργάτης μας επιβιβάζεται στο Cinquecento της Φίατ Ελλάς
«παίρνει το πηδάλιο», επιστρατεύει τον Σπύρο Κάγκα για τη θέση του
συνοδηγού, συμμετέχει στο χωμάτινο Ράλλυ σπριντ του Τροφέο, εντυπωσιάζεται
και σχολιάζει...
του Κώστα Λακαφώση
Φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος
Προσέξατε τα εισαγωγικά στη λέξη «νεαρός» στον πρόλογό μας. H σημασία τους
είναι σαφής. Στην Ελλάδα, στην ηλικία των 26 ετών θεωρείσαι? βρέφος στους
αγώνες αυτοκινήτου. Όταν «αλλού» οι 26χρονοι κερδίζουν παγκόσμια
πρωταθλήματα, εδώ ακόμα ψάχνουμε «πάτημα» για το πρώτο ξεκίνημα. Οι χορηγοί
προτιμούν τη σιγουριά ενός φτασμένου οδηγού, που θα φέρει αποτελέσματα από
το να διακινδυνεύσουν με έναν νεαρό φέρελπι που δεν έχει αποδείξει ακόμα
τίποτα. Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη: το κόστος ενός αγωνιστικού
Τσινκουετσέντο είναι 4 εκ. (ή 800 χιλ. προκαταβολή και δόσεις) ενώ το
κόστος για ένα ολόκληρο πρωτάθλημα είναι λιγότερο από 3 εκ. Αντί λοιπόν για
τα υπερφτιαγμένα «πουντοειδή», «πεζοειδή» ή «μπεμβεδοειδή» που βλέπουμε να
επιδίδονται σε «αυτοσχέδιους αγώνες» κατά την υπηρεσιακή ορολογία, δε θα
μπορούσαν οι δυναμικοί ιδιοκτήτες τους με τα ίδια χρήματα να έχουν ένα
αγωνιστικό Τσινκουετσέντο και να δείχνουν πραγματικά πόσο «μάγκες» είναι
στους αληθινούς αγώνες;
Πώς είναι όμως το μικρό Τσινκουετσέντο στο χώμα; Με μια λέξη,
διασκεδαστικό. Η ανάρτηση δεν αλλάζει από την άσφαλτο, απλά αυξάνεται το
ύψος από το έδαφος και τοποθετούνται χωμάτινα ελαστικά. Στην Αμπαρτ έχουν
κάνει πραγματικά πολύ καλή δουλειά και αν το χώμα είναι σε σχετικά καλή
κατάσταση, το αυτοκίνητο περνά και στρίβει πολύ καλά, με τη χαμηλή
ιπποδύναμη να ενοχλεί σαφώς λιγότερο από ό,τι στην άσφαλτο. Όμως, η έλλειψη
δύναμης σημαίνει ότι κάθε μικρό λάθος και κάθε γλίστρημα πληρώνεται σε
δευτερόλεπτα που δύσκολα καλύπτονται, οπότε η καλή γνώση του δρόμου είναι
απαραίτητο στοιχείο για την επιτυχία.
Αν μας άρεσε; Και βέβαια, το καταλάβατε άλλωστε. Περιμένουμε την επόμενη
ευκαιρία για να επανέλθουμε στο μπάκετ (αριστερό ή δεξί, και τα δύο
προσφέρουν πολύτιμη εμπειρία), και μάλιστα ελπίζουμε στην ίδια σύνθεση.
Αλλωστε, επί προσωπικού πλέον, τέτοιες ευκαιρίες δίνουν δύναμη για την
καθημερινή ρουτίνα και σβήνουν εντελώς και για πολύ καιρό τις δυσκολίες και
τα ξενύχτια που συχνά απαιτεί η δουλειά αυτή._Κ.Λ.
Ο «νέος», Κώστας Λακαφώσης, οδηγεί και ο «παλιός», Σπύρος Κάγκας, «ψέλνει».
Σπαζοκεφαλιά οι ανηφορικές φουρκέτες του Κιάτου. Αν κλειστείς, το
αυτοκινητάκι «πνίγεται» ενώ, αν μείνεις έξω, διανύεις μεγαλύτερη απόσταση.
Ο Νίκος Τσάδαρης μας πήρε την πρωτιά στην κλάση των δημοσιογράφων (κάναμε
κούρσα αναμονής ελπίζοντας να σπάσει, αλλά... φευ!). Δημοσιογραφική εμπλοκή
που χάρη στις ικανότητες συνδυάζεται με κορυφαία αποτελέσματα.
Κωστής Στεφανής, ο άνθρωπος-τροφέο Φίατ στην Ελλάδα. Ρυθμίζει τα πάντα και
το κυριότερο δεν αφήνει περιθώρια για «άλλα κόλπα».
Η εγγύηση που προσφέρει σε τεχνικό επίπεδο η Τζένεσις αλλά και ο
Στάθης-όνομα-και-πράγμα-«μάγος» πιστοποιεί ότι τα 21 Φίατ είναι πραγματικά
ίδια και οι διαφορές στα χρονόμετρα βγαίνουν στις ανηφόρες με το μυαλό και
στις κατηφόρες με την ψυχή.
Παλιό καλό κρασί. Εκτός από τους Φαμπιάτο, Χουρδάκη, Ψηφίδη, κ.ά. είδαμε
και το Βαγγέλη Γκάλο να συζητά λίγο μετά τον τερματισμό με τον νικητή Κώστα
Αργυρίου. Λέτε;
Ο νεαρός Χατζητσοπάνης, «υπόδειγμα» οδηγού από πλευράς ηλικίας και
ταλέντου. Μακάρι οι ενθουσιώδεις νεαροί οδηγοί να ήταν η πλειονότητα, ώστε
το Τροφέο να ήταν το φυτώριο στο χώρο.