Ράλι Aκρόπολις: Aπό το μπάκετ
Από το μπάκετ...Στο 20ό του Ράλι Ακρόπολις ο Κώστας Στεφανής μοιράστηκε με τον Ντιμ ένα
Ρενό Κλειώ Ουίλιαμς. H νίκη στην κατηγορία F2 ήταν αποτέλεσμα της ταχύτητας
και της αξιοπιστίας του συνδυασμού.
Περισσότερα από τον ίδιο...
Γιορτάζοντας τα 43α γενέθλιά του ο εθνικός μας αγώνας, ξαναγύρισε πάλι εκεί
όπου ανήκει. Στο Πάνθεο των αγώνων που απαρτίζουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα
Ράλι κατασκευαστών και οδηγών.
Σχεδιαστικά ο αγώνας ήταν προσαρμοσμένος στη νέα τάξη πραγμάτων, όπου το
σέρβις επιτρέπεται μόνο σε συγκεκριμένα σημεία και ύστερα από 50 περίπου
χιλιόμετρα ειδικών διαδρομών.
Όσον αφορά τη σχεδίαση και εφόσον δε συντρέχουν άλλες άγνωστες δυσκολίες,
θα σχεδίαζα τον αγώνα με βάση δύο «κλασικές» ε.δ., που λατρεύουν οι
επαγγελματίες: Καρρούτες και Ταρζάν.
Με βάση αυτές τις δύο ειδικές ο αγώνας μας θα είχε χρώμα και ταυτότητα,
κάτι που σίγουρα δεν του προσδίδει, για παράδειγμα, ο «Έξαρχος» (όχι του
Κατσούνη) και λιγότερο κόστος και ταλαιπωρία στους οργανωτές. Όσο βαρύς και
αν είναι ο χειμώνας, δεν χάλασαν ποτέ οι «Βωξίτες», τα «Πεντεόρια», το
«Προσήλιο» και οι «Καρρούτες».
H προετοιμασία με τον «DΙΜ» άρχισε το πρώτο Σαββατοκύριακο του Μάη, μία
μόλις εβδομάδα μετά το ράλι Ολύμπιο. Δεδομένες οι υποχρεώσεις στο «Τrofeo
Cinquecento» και δεν είναι καιρός να αφήνεις ανεκμετάλλευτο τον ελεύθερο
(;) χρόνο.
Επί της ουσίας, τρόμος και δέος τα τελευταία χιλιόμετρα της νεόχριστης
«Δρυμαίας» ιδιαίτερα πριν δεχτεί το «λίφτινγ» των γκρέιντερ.
Απόλαυση και ευχαρίστηση η «Καλοσκοπή-Οινοχώρι» μέσα στο ελατόδασος της
Οίτης με υπέροχο οδόστρωμα και τον τόπο γεμάτο σκιουράκια. Κυκλική δουλειά
στις ειδικές και ευχάριστο διάλειμμα στη Shell στον Σπύρο (Χάνι Καρανάσου)
και τα βράδια στου Λεβέντη για ξεκούραση δίπλα στην πισίνα με όλο το τιμ
του ξενοδοχείου να παίρνει άριστα σε ανέκδοτα, διάθεση και εξυπηρέτηση.
Επανάληψη των δοκιμών το τρίτο Σαββατοκύριακο του Μάη, αλλά αυτή τη φορά η
διάθεσή μας δεν είναι στην καλύτερη βαθμίδα, αφού το Νούμερο 55 που θα μας
συνόδευε στη διάρκεια του αγώνα, δεν είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μας
συμβεί.
Πρώτη ημέρα, όμως, και λογικά ο πατέρας Παπακώστας δε μας άφησε να
«αλλάξουμε» στην εκκίνηση της πρώτης ε.δ. με τον A. Σαραντινάκη.
Απολογισμός: τέσσερα αυτοκίνητα στην πρώτη ειδική δέχτηκαν τις πέτρες του
προσπεράσματος. Το αυτοκίνητο τέλεια προετοιμασμένο από τον Παντελή
Δημητρακόπουλο και το επιτελείο του (μαζί και ο θρυλικός «ξαδερφός»), μας
επιτρέπει να ξεπερνάμε με επιτυχία τα απρόβλεπτα.
Σέρβις ρουτίνας στα προκαθορισμένα σημεία, με αλλαγή των αναρτήσεων (για
ξεκούραση), ενώ ενδιάμεσα στις ειδικές διαδρομές, με προσωπική εργασία και
ιδρώτα αλλάζουμε λάστιχα και φουλάρουμε βενζίνη.
Ενάμισι περίπου χιλιόμετρο πριν από το τέλος της 5ης ειδικής, η
«παρκαρισμένη λαχανίδα» στο αριστερό του δρόμου με τον Σ.Χ. να προσπαθεί να
συνεννοηθεί από τον ασύρματο, μας γέμισε με περίεργα συναισθήματα.
Το Ζέλι είναι η τελευταία ειδική της 1ης ημέρας και προσπερνάμε μέχρι και
το νούμερο 49, τους γιαπωνέζους Γιαμανάκα-Κουσάκα.
Από βάθος καρδιάς ένα «ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στους αληθινούς σπόρτσμαν
Σαραντινάκη-Μαχαίρα, Τεχλικίδη-Μοσχόπουλο, Χαρμάνη-Κουτσουφλάκη,
Παπαδάκη-Στελάκη, για τον τρόπο με τον οποίο μας βοήθησαν να περάσουμε στις
ειδικές που τους προλάβαμε. Αλλοι οι στόχοι τους και άλλοι οι δικοί μας.
Αλλοι έπρεπε να φροντίσουν για να μην τους ενοχλήσουμε και να κάνουν
(κάνουμε) τον αγώνα χωρίς άγχος.
H 2η μέρα κύλησε ήσυχα, αλλά με πολύ ιδρώτα λόγω θερμοκρασίας, αφού
ξεκινούσαμε σε μία φυσιολογική θέση (την κερδίσαμε με το σπαθί μας). Από
θέμα συναγωνισμού κινηθήκαμε φρόνιμα, αφού οι «αντίπαλοι» Νιώρας-Λύτρας
αναγκάστηκαν να ανοίξουν καπό κάπου μέσα στο Λιμογάρδι για να
αντιμετωπίσουν το ρετάρισμα.
Τελειώνοντας τη δύσκολη Δρυμαία τελευταία ειδική της 2ης ημέρας το
αυτοκίνητό μας πατώντας στην άσφαλτο μάς έστειλε σαφές μήνυμα ότι ο πίσω
άξονας άλλαξε γεωμετρία και χρειάζεται αντικατάσταση...
Τρίτη και φαρμακερή η τελευταία η μέρα του Ακρόπολις. Παμπόνηρη και αλίμονο
σε αυτούς που δεν το κατάλαβαν. Έξι μόλις ε.δ. αλλά αθροίζουν 152,8 χιλ.!
Δηλαδή πάνω από 20 χιλιόμετρα μήκος η κάθε ειδική και η προτελευταία του
αγώνα το «Νέο Αλουμίνιο» 32 χλμ! Είμαστε πλέον στην 20άδα και ξεκινάμε με
δίλεπτο, πίσω από τον Ρεκάλντε. Θεωρητικά οι Νιώρας-Λύτρας δεν μπορούν να
καλύψουν τη διαφορά των 4?13?? αλλά στο P.A. ποτέ δεν ξέρεις. Σβέλτα λοιπόν
στις δύο πρώτες ειδικές πριν από το σέρβις στη Γραβιά και η θετική
συγκομιδή από 2?? στην κάθε ειδική, ανεβάζει τη διαφορά. Ευχάριστη νότα το
«στριπτίζ» του Τσαγκουρνού στην ειδική Γραβιάς, εφιάλτης το Νέο Ζεμενό από
τις αυλακιές που άνοξαν οι επαγγελματίες την 1η μέρα στο κοινό κομμάτι και
απίστευτες οι αγκωνάρες στο παλιό Δίστομο, επιλογή του Λίντον.
Ξαφνικά μέσα στην κάψα του μεσημεριού να τος ο Μοσχούτης. Φρέσκος και?
«ορμηχτερός». Με τον Πετρόπουλο στο διπαλνό κάθισμα έχουν καλύψει τον Νιώρα
και έχουν πλησιάσει στα 2?18??. «Πουλάς» μια θέση δύο ειδικές πριν από το
τέλος; H εμπειρία λέει πως όχι, και παρά την αντίθετη άποψη αρκετών μελών
της ομάδας, «πέντε-τέσσερα-τρία-δύο-ένα, γκόου» και... πάμε Αλουμίνιο,
σβέλτα...
Κρανίου τόπος τα βουνά της περιοχής, φοβερός ανήφορος και πρόκληση «δίκοπο
μαχαίρι» η κατηφόρα με την 6η να «κροταλιάζει» πάνω από 180 χιλ. Ευτυχώς
στο τέλος της ειδικής έχει δοθεί εκτάκτως ένα δεκάλεπτο σέρβις. H
«αιμορραγία» στο ψυγείο λαδιού μας πάγωσε το αίμα. Καμικάζι τα παιδιά της
«DΙΜ-Renault Α.Ε.» που συντονίζει ο A. Δημητρακόπουλος. Εντοπισμός της
τρύπας, πλύσιμο με βενζίνη, ειδικές κόλλες, επανατοποθέτηση ποδιάς, 10 κιλά
λάδι στα πόδια, δύο σωληνάρια κόλλα για καλό και για κακό, το γκάζι στο
πάτωμα, το κλάξον σε διαρκή χρήση, οι παλμοί ποιος ξέρει πού και γλιτώνουμε
το καπέλο για 11??... Ουφ!
Είκοσι λεπτά αργότερα στο Στείρι II, τελευταία ειδική του αγώνα, η διαρροή
έχει περιοριστεί στο μηδέν, αλλά μέσα στο κόκπιτ «άκρα του τάφου σιωπή» που
λέει και ο ποιητής. Στο μυαλό η περσινή τραγωδία με το κλαταρισμένο λάστιχο
(σε διαφορετική έκδοση όμως) και σε όλη τη διάρκεια της ειδικής το διάβασμα
των σημειώσεων συνδυάζεται με τον έλεγχο της πίεσης λαδιού.
H επιστροφή στο ΣΕΦ προσφέρεται για ήρεμη σκέψη και σχολιασμό.
Απολογιστικά, στη διάρκεια του τριήμερου αγώνα τα μόνα προβλήματα που
αντιμετωπίσαμε (εξαιρώντας τη σκόνη της 1ης ημέρας) ήταν ένας
κατεστραμμένος ...γρύλος μετά την ειδική Λιμογάρδι που μας στέρησε την
αλλαγή ελαστικών, ένας στραβός άξονας στο τέλος της δεύτερης μέρας από
φυσιολογική κόπωση και τέλος η τρύπα στο ψυγείο λαδιού.
Οδηγικά ο Τάκης-«DΙΜ»-Δημητρακόπουλος παίρνει άριστα, γιατί έχει εμπειρία,
έχει αυτιά και μυαλό, για να καταλάβει αυτά πού πρέπει και να τα κάνει
πράξη. Ευχάριστος χαρακτήρας, προβλέψιμος, πράος και με έντονη αίσθηση του
χιούμορ. Οι δοκιμές αλλά και ο αγώνας μαζί του έχουν διαλείμματα
πραγματικής απόλαυσης.
Προσοχή όμως. Το βράδυ όταν πέσει για ύπνο «ακούγεται...» τόσο πολύ που
θυμίζει «Κατρέλ» στον ανήφορο με κομμένες εξατμίσεις από το μπροστινό
σιλανσιέ! Αδύνατον να συνηθίσεις και έτσι τα δύο βράδια του αγώνα τον
«απάτησα» με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Συγνώμη Τάκη, αλλά η βραδιά
στον «κύριο Παρλαβάντζα» θύμισε Περλ Χάρμπορ.
Δύο λόγια όμως και για την οικογενειακή ομάδα που στηρίζει την προσπάθεια
του «DΙΜ» . Αρχηγός ο Παντελής. Δούλεψε σκληρά παρά τις προσωπικές
δυσκολίες. Έλυσε το αυτοκίνητο στη «λαδόκολλα», παρήγγειλε πράγματα μαζί με
τον «ξαδερφό» Κώστα και έστησε το τέλειο Κλειώ Ουίλιαμς. O έτερος αδερφός,
ο φανοποιός Αντώνης, εκτός από την προσωπική δουλειά πετούσε με «τη
Λαγκούνα» σε όλο τον αγώνα. Γερό ποτήρι ο Μελέτης, αλλά άπιαστος και στο
ζαντολάστιχο.
Τέλος συγχαρητήρια στον Κώστα, το Σπύρο, το Νίκο, το Μήτσο τον «Σιωπηρό»
(Δημήτρη, τον λένε τον άνθρωπο), το Γιάννη, τον Πάνο. Μόνο με προσωπικό
μεράκι οι αγώνες εξακολουθούν να έχουν νόημα. Στα μετόπισθεν, όταν το
επιτελείο παίρνει τα βουνά, υπάρχει το βαρύ πυροβολικό του γυναικείου
φύλλου της οικογενειακής επιχείρησης. Θεοδώρα και Αννα, στα πηδάλια
οικονομικών υπηρεσιών και συνεργείου. Την ίδια ώρα ο Καρράς αυτοσχεδιάζει
στην Έκθεση. VIVA FAMILIA!_
Κώστας Στεφανής