Kακά τα ψέματα
KAKA TA ΨΕΜΑΤΑH ζωή συνεχίζεται
Σε πρώτο πρόσωπο. Το 1996 ήταν μία κακή χρονιά. «Χλομός» για χίλιους-δυο
διαφορετικούς λόγους δεν καταλάβαινα τι κωλυσιεργούσε κάθε προσπάθεια
δημιουργίας τους πρώτους έξι μήνες του χρόνου. Κανείς δε λειτούργησε σαν
«φρένο». Απλά δε δίναμε (όλοι) το ?σύνηθες στο παρελθόν? «κάτι παραπάνω»
και διαφορετικό. Διασωθήκαμε από κεκτημένη ταχύτητα και βέβαια από τη
μόνιμα καλή διάθεση του Σπύρου Κάγκα που κατάφερε να διατηρεί τους νεαρούς,
και όχι μόνον, της συντροφιάς σε δημιουργική πορεία. Το δεύτερο εξάμηνο
ήταν καλύτερο παρά τον ίσως αδικαιολόγητο εκνευρισμό. Οι λόγοι πολλοί. Το
«μαγαζί» μεγάλωσε, ενώ ο ανταγωνισμός μάς αντιγράφει με συστηματική
συνέπεια, δικαιώνοντας και τον εκδότη του ελληνικού AMS, όταν σε ανύποπτη
στιγμή πριν από πέντε χρόνια σχολίαζε ότι η καλύτερη μέθοδος επιβίωσης στον
εκδοτικό χώρο είναι η αντιγραφή. Κάποιες στιγμές πάντως αυτή η πρακτική
δημιουργεί, πέρα από ουσιαστικά προβλήματα, λύπη και απορίες. Εμπλέκεται
μάλιστα το ερώτημα: απαντάς, δεν απαντάς (κάτι σαν το αγαπάς, δεν αγαπάς).
Δεν απαντάς, φωνάζει ο Καββαθάς. Προτιμώ πάντως τη μέθοδο Κωστόπουλου, που
θυμίζει ανά πάσα στιγμή κυκλοφορίες, ενώ ουδείς από τους πρώην του τολμάει
να χρησιμοποιήσει ελαφρά τη καρδία φράσεις όπως «αποκλειστικό», για «πρώτη
φορά» κ.λπ. Πού θα πάει, θα προσαρμοστούν, και μαζί τους αργά ή γρήγορα θα
προσαρμοστούν οι κυρίες και οι κύριοι που εκπροσωπούν(;) εταιρίες και σε
κάθε περίπτωση νομίζουν ότι θα μας «λαχανιάσουν».
Στόχος τους να μας βάλουν στη γωνία. Ποιοι, οι ξαφνικά προκύψαντες «γιάπις»
του χώρου που χειρίζονται με πολύ στιλ και ύφος ξένα χρήματα και νομίζουν
ότι διαθέτουν και εξουσία. Τους παραπέμπουμε στους αναγνώστες μας. Σε
αυτούς που αποκλειστικά απευθυνόμαστε.
Στόχος μας είναι όσο αναπνέουμε να εκδίδουμε το καλύτερο περιοδικό για το
αυτοκίνητο και ένα από τα καλύτερα για το άρρεν φύλο, κάθε μήνα, χωρίς
σκαμπανεβάσματα. H κυκλοφορία, αποτέλεσμα που δεν εξαρτάται απόλυτα από τη
συντακτική ομάδα, δεν είναι το ζητούμενο. Σε δικαιώνει, αλλά σε οδηγεί και
σε λάθος συμπέράσματα. E... Προσοχή, Νο 2. Παραμένουμε μακράν και σε
κυκλοφορία.
Με την ευκαιρία, τυχερός ο K.K. Είχε, έχει και θα έχει την ντριμ τιμ. Από
Πόπη Παπαμιχαήλ (προηγούνται οι κυρίες) μέχρι τον (μεταμορφωμένο) Γιάννη
«Ζάρκο» Σκουφή. Στην ομάδα ανήκουν οι φωτογράφοι μας (μαζί τους ο Τάσος
Αρωνίτης και ο Χρήστος Καραγιωργάκης της Ρεπόρτερ) και βέβαια το
καλλιτεχνικό τμήμα. O Γιώργης Κουράσης καλός φίλος και έμπειρος «art»,
άνθρωπος άμεσα συνδεδεμένος με την ιστορία του περιοδικού, παραχώρησε το
πηδάλιο στην ενθουσιώδη και πεισματάρα Σοφία Τσατσιάνη, ενώ η παλιά καλή
φρουρά (Ζωή, Μάρω και Γιώργηδες) πλαισιώθηκε από 2-3 πιτσιρικάδες με άποψη,
ταλέντο και όρεξη.
Αγωνιστικά, πάντα σε πρώτο πρόσωπο τι να πούμε τι. Να αρχίσουμε πάλι τις
ευχαριστίες περί εμπιστοσύνης και τα ευχολόγια; «Το πολύ το κύριε ελέησον»
κάθε άλλο παρά αρέσει στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε. Επί
της ουσίας, ήταν μία κακή χρονιά και μου αναλογεί σοβαρό μερίδιο ευθύνης.
Καθυστέρησα να προσαρμοστώ στο διαφορετικό, σύγχρονο, ύφος λειτουργίας της
Τεχνοκάρ, όπου δεσπόζουν οι συλλογικές αποφάσεις, και δεν κατάφερα να
παρασύρω το θηρίο σε επιθετική πορεία. «Θερινή νάρκη» από την εγκατάλειψη
στο Ράλι Ακρόπολις μέχρι την εκκίνηση (στην κυριολεξία) του Ράλι ΕΛΠΑ.
Δικαιολογίες πάντα υπάρχουν, αλλά χλομιάσαμε σε αποφασιστικές στιγμές και
«πληρώσαμε» με ένα καταστροφικό σερί.
Τον επόμενο χρόνο η επιλογή είναι μονόδρομος. Αγώνες αντίστοιχοι με το
κύρος, τη δύναμη και τη σοβαρότητα της εταιρίας που εκπροσωπούμε.
Αξιοπρεπές πρωτάθλημα και Ράλι Ακρόπολις βγαλμένο μέσα από όνειρο.
Ελπίζουμε με εργοστασιακό Σέατ Ιμπίθα κιτ καρ. Με τον παγκόσμιο πρωταθλητή.
Αλλωστε ήρθε και η ώρα για το αντίο αγώνες αυτοκινήτου. Συμπληρώνουμε 20
χρόνια παρουσίας το Μάρτιο του ?97. Φτάνει, καλά ?πολύ καλά? ήταν.
Εξαιρετικός τρόπος ζωής...
Τόπο στα νιάτα λοιπόν. Διαβάσατε τη συνέντευξη της Νίκης Μπακογιάννη στο
τεύχος Δεκεμβρίου; Δεν ξέρω αν η ίδια το γνωρίζει, αλλά η Ελληνίδα
ολυμπιονίκης έδωσε στο Χρήστο Τσανάκα και στο δικό «μου» Κώστα Λακαφώση την
καλύτερή της συνέντευξη. Δεν κρατώ τα περί ενθουσιασμού στο χωριό και το
ρόλο των δημοσιογράφων της σχολής ΣΚΑΪ, αλλά τα σχόλια για την προετοιμασία
της και για την αυτοσυγκέντρωση που απαιτεί το άθλημά της. Θυμήθηκα τις
αναβάσεις. Μόνος στο μπάκετ έχεις να νικήσεις πρώτα τον εαυτό σου.
Αυτοσυγκένρωση, πειθαρχία και βέβαια πείσμα, θέληση και πίστη για το
ακατόρθωτο. Μεγάλο σχολείο οι αναβάσεις. Κρίμα που περνούν στα ψιλά. Δε
μαθαίνεις μόνο να οδηγείς, αλλά να σκέπτεσαι και να μένεις συγκεντρωμένος
στο στόχο. Αντίστοιχη προσπάθεια απαιτούσαν άλλοτε και τα ράλι σπριντ της
εποχής των Ιαβέρη, Αντώνη Γιοβά, Μανώλης-Καψάσκη-Χαλιβελάκη κ.ά. Έβλεπαν
μόνο «μπροστά» και κατάφερναν φοβερά πράγματα. Τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισης
ακολουθούν πολλά παιδιά στα ασφάλτινα Ράλι, γι? αυτό άλλωστε παρατηρείται
διατάραξη ισορροπιών και «παράλογες» επιδόσεις. Μόνο με το ταλέντο δεν
κερδίζεις σε αυτούς τους ειδικούς χώρους. Φαντάζεστε οι έλληνες οδηγοί
αγώνων να είχαν και επιστημονική υποστήριξη; O γιατρός του Εργομετρικού
Κέντρου, Τάσος Σταλίκας, πολλές φορές στο παρελθόν, όταν λόγω ηλικίας άξιζε
τον κόπο, με πίεζε να συνεργαστούμε, ώστε να βελτιωθώ σε συγκεκριμένη
διαδικασία. Χαμογελούσα, κάποιες στιγμές το σκέφτηκα, αλλά ουδέποτε το
αποφάσισα. Πού χρόνος κ.λπ... Υπεκφυγές. H γενιά μου, αλλά και η επόμενη
δεν έκαναν τίποτα από όλα αυτά και γι? αυτό ίσως μείναμε στην ίδια ελληνική
τάξη και ουδέποτε ξεχωρίσαμε σε διεθνές επίπεδο. Προσοχή, κάθε άλλο παρά
υποτιμούμε τις εκρήξεις των Ιαβέρη, Τζίγγερ κ.λπ.
Σήμερα, οι ελληνικοί αγώνες διαθέτουν «μωρά» με ταλέντο και ήθος. Ladies
first και η Ισμήνη Φαμπιάτου ανοίγει το χορό και παραχωρεί το περιβραχιόνιο
στο Λαμιώτη Πάνο Χατζητσοπάνη. Στην ίδια ομάδα ο επίσης «Φινλανδός»
συμπατριώτης του, Γιάννης Πανουργιάς, που όμως σοφά δεν είναι διατεθειμένος
να κάνει παραχωρήσεις σε βάρος των επαγγελματικών του υποχρεώσεων, οι
νεαροί καρτίστες Γιάννης Αντωνιάδης, Τάκης Καϊτατζής, Γιώργος Ηλιόπουλος
και άλλα «πιτσιρίκια» που «πάνε άνεμο». Θα μείνουν όμως «μόνο ταλέντα» αν
δεν ασχοληθεί κάποιος σοβαρά με την εξέλιξή τους. Συνέβη άλλοτε με τον
Παύλο Βαλεντή (μπορούσε να πάει ακόμη πιο ψηλά, έξω από εδώ) και πρόσφατα
με τον Κώστα Τανούση που μόλις προλαβαίνει... Για ορισμένους, αποδεδειγμένα
ικανούς για κάτι διαφορετικό, δεν αρκεί να εξασφαλιστούν χρήματα για τη
συμμετοχή τους σε αγώνες εδώ ή αλλού, αλλά απαιτούνται και χρήματα για τη
βελτίωσή τους σε όλα τα επίπεδα. Απαιτείται επιστημονική αντιμετώπιση.
Πρέπει να εφαρμοστεί ό,τι στη Νίκη και στους άλλους Πρωταθλητές στίβου και
όχι μόνον. Τα χρήματα που απαιτούνται είναι πολλά και δεν καλύπτονται ούτε
από γονείς, ούτε από «έλληνες» χορηγούς του στιλ «σε βοηθάω για να μην
γκρινιάζει ο πατέρας σου που τον ήξερα άλλοτε» ή «υπόγραψε για X και πάρε
τα μισά». Δυστυχώς τους νέους ουδείς εμπιστεύεται, και όλοι (από ντίλερ
εταιριών μέχρι μεμονωμένους χορηγούς) ψάχνουν τη σίγουρη προβολή. Ουδείς
ρισκάρει με ζωηρούς πιτσιρικάδες, που μπορεί να ρίξουν και τις τούμπες τους
μέχρι να μάθουν. Υπάρχουν πάντως περιθώρια εισόδου στη σωστή τροχιά. Οι
εμπλεκόμενες με τους αγώνες εταιρίες διαθέτουν επικεφαλής, που με τη σωστή
εισήγηση από τους έμπειρους συνεργάτες τους μπορούν να πειστούν, ώστε να
χρεωθούν τη φοίτηση νεαρών με ταλέντο και ήθος. Αρκετοί έχουν τον τρόπο, τη
δύναμη και την εμπειρία να ηγηθούν μιας τέτοιας σταυροφορίας, άσχετα από το
αν η χώρα μας διαθέτει αυτοκινητοδρόμιο. Εντάξει, λάθη θα γίνουν, επιλογές
με έντονο το προσωπικό στοιχείο θα προκύψουν, αλλά και κάτι σημαντικό θα
μείνει. Δεν μπορεί, κάποιος από την Ισμήνη, τον Πάνο, τον δικό μας Γιάννη
κ.λπ, κάποιος θα αστράψει και θα βροντήξει διεθνώς, επειδή είναι ψυχάρα με
ταλέντο που κατεργάστηκε σωστά και όχι απλά θα συμμετέχει σε διεθνείς
αγώνες σερνόμενος με στόχο να ξεφύγει(;) από το διασυρμό.
H επιμόρφωση και η εξέλιξη των νέων ίσως βγάλει και την ΕΘ.Ε.Α από το
τέλμα. Πρέπει επιτέλους κάποτε η Αρχή(;) που δίκαια αμφισβητείται, να
παίξει το ρόλο της. Εποπτεία και αναβάθμιση των αγώνων αυτοκινήτου και
μοτοσικλέτας προβλέπει το άτυπο καταστατικό της. Δυστυχώς εποπτεύει με την
ξεπερασμένη μέθοδο τού διαίρει και βασίλευε, ενώ υποβαθμίζει αντί να
αναβαθμίζει. Δεν υφίσταται ίχνος ευαισθησίας, αλλά απίστευτη εμπάθεια. Δε
θα αναφερθούμε στα ίδια και στα ίδια. Θυμόμαστε, ότι την εποχή της
προεδρίας Γλωσσώτη (οι άλλοτε υβριστές του ξανάγιναν φίλοι του, ώστε να
τους υπολογίζει, αν και εφόσον...), δίνονταν χρήματα για τη συμμετοχή
οδηγών σε διεθνείς αγώνες. H επιλογή αναβάθμισε γενικότερα το χώρο. Σήμερα
θα αναβαθμίσει ακόμη περισσότερο η οποιαδήποτε επίσημη εμπλοκή σε σχέση με
την προστασία και τη βελτίωση των πιτσιρικάδων. Θα δημιουργηθούν μάλιστα
γέφυρες για χαμόγελα με τη βάση. Απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε ο χώρος να
εμφανίζεται ενιαίος και ισχυρός τουλάχιστον όποτε προκύπτουν έξωθεν
απειλές, όπως τώρα με το φορολογικό νομοσχέδιο που καταργεί την απαλλαγή
φόρων στα? αγωνιστικά αυτοκίνητα.
H αρχή για ένδειξη καλής θέλησης μπορεί να γίνει με την υποστήριξη των
ταλέντων. H συνέχεια με την πρωτοβουλία ίδρυσης ομοσπονδίας οργανωτών, ώστε
να λείψουν και τα ευτράπελα στην εικόνα που δίνει ο χώρος προς τα έξω.
Τολμήστε, κύριε πρόεδρε της ΕΛΠΑ, μήπως και διασώσετε μέρος του κύρους σας.
Πέραν του ότι χάσατε σε ελάχιστο χρόνο τη χαρακτηριστική σας ευγένεια,
προκαλούν ειρωνικά σχόλια και οι επιλογές σας σε κάμποσες περιπτώσεις.
Δυστυχώς, από τη λυπηρή εικόνα δε λείπει πολλάκις και ο φορέας των οδηγών.
Συχνά-πυκνά, ο πρόεδρος του ΣΟΑΑ, παρά την ειλικρίνεια και την
αποφασιστικότητα που τον διακρίνει, χάνει το μέτρο και κυρίως μπερδεύει το
ρόλο του. Πιο απλά, χάνει την ουσία στο βωμό μίας ατέλειωτης προσωπικής
αντιπαράθεσης που εν τέλει βλάπτει το χώρο που θέλουμε(;) να υπηρετούμε...
Είπαμε, καλή χρονιά και με την ευκαιρία χίλια ευχαριστώ όχι για τις
περισσότερο ή λιγότερο ακριβές ευχές που λάβαμε, αλλά για όσους σέβονται τη
δουλειά μας. Την εκτίμηση την παίρνουμε από τους αναγνώστες μας. Συχνά
διαφωνούν, αλλά παραμένουν πιστοί. Ό,τι καλύτερο._
Στράτης Χατζηπαναγιώτου