Kώστας Zουράρις

ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ
ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ

«?Το έχω ξαναπεί, ότι τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια, κάθε φορά που
αισθάνομαι αμηχανία, προσφεύγω στον Θουκυδίδη?»

«?και επί μεγάλη και επί βραχεία ομοίως προφάσει?»

ΕΙΔΑΜΕ στο προηγούμενο, πως το «ασφαλώς δουλεύειν», το να είσαι υπόδουλος
με ασφάλεια, το παθαίνεις όταν παραδίδεις την ασφάλεια σου άρα και τον
τρόπο της ζωής σου σε κάποιον προστάτη, χωρίς εσύ να έχεις κρατήσει δύναμη,
κάποια, για την αυτόνομη ισχύν σου. Κι αυτό το «ασφαλώς δουλεύειν»
ταιριάζει σε υπηκόους, όχι σε πολίτες-οπλίτες, λέει ο Θουκυδίδης.
Πάθαμε και είδαμε να παθαίνουμε, μετά την χρεωκοπία μας στα Ίμμια, ολόκληρη
αλυσίδα νίλας, ξεφτίλας και ζορίσματος: Γαύδο, Κρήτη, αμφισβήτηση χιλίων
δεκατριών νησιών, ζωνών φαιοκυανών και πάσης Ελλάδος, δώστε μισό Αιγαίο για
να κρατήσετε μισή Κύπρο κολοβωμένη, τυπικές, δηλαδή, κυνικές αθετήσεις
λόγων (του αέρα) εκ μέρους των εταίρων μας (και προδήλως «εταίρων») και τα
πάντα και πού ?σαι ακόμη...
Ίσως, δεν έχετε λησμονήσει την επαύριον της μεγάλης υποστολής στα Ίμμια, η
οποία έδωσε το έναυσμα για τον κατά συρροήν βομβαρδισμό μας από τις
απαιτήσεις των Τουρκοδυτικών και τον αντιστοιχούντα πανικό των
«εκσυγχρονιστών»: θυμάστε ότι αυτοί άρχισαν να μουντζώνουν τον «άνετο»
εαυτό τους, ξεψηφίζοντας αυτά που είχαν ψηφίσει οι ίδιοι πριν από τρεις
μήνες -τότε που νόμιζαν ότι η Ελλάδα συνορεύει με το Λουξεμβούργο- και
αποφασίζοντας πια, ως Επιμηθείς, γιγαντιαία αύξηση των πολεμικών. Όμως,
«του δε πολέμου οι καιροί ου μενετοί»? και δεν περιμένουν πότε θα ξυπνήσουν
οι ξύπνιοι εκσυγχρονιστές.
Ίσως, δεν θα έχετε ακόμη λησμονήσει το «βαρύ», ατράνταχτο επιχείρημα που
εκράδαιναν οι απανταχού «σώφρονες», τότε, και το ψελλίζουν, κενόφρονες, και
τώρα:
- Μα καλά, θα θέλατε για ένα τόσο ασήμαντο επεισόδιο, να κάνουμε πόλεμο;
Για αμφισβήτηση μιας βραχονησίδας; Να σκοτώσουμε τα παιδιά μας (έτσι κι
αλλιώς σκοτώθηκαν στο τζάμπα τρία αγόρια μας), για ένα ξερόβραχο;
- Τι κάναμε λοιπόν; Σώσαμε την ειρήνη, υποστείλαμε την σημαία μας και
φύγαμε... Πρώτα εμείς και έπειτα οι Τούρκοι...
- Και τι έγινε, άλλωστε; Ένα μηδέν-μηδέν... (Με τρεις Έλληνες νεκρούς
αξιωματικούς... αυτό το μηδέν-μηδέν...). Έτσι δεν είναι; Υποχωρώντας με
σωφροσύνη, σώσαμε την ειρήνη...

Το έχω ξαναπεί, ότι τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια, κάθε φορά που
αισθάνομαι αμηχανία, προσφεύγω στον Θουκυδίδη. Βέβαια, έναντι της ως άνω
εκσυγχρονιστικής επιχειρηματολογίας, δεν είχα ούτε στιγμή, ουδεμίαν
αμηχανίαν. Ροχάλα είχα για το «λογικόν» του επιχειρήματος και αηδία για το
ήθος του «εκσυγχρονιστικού» φρονήματος. Αλλωστε, πριν από το
επιστημολογικώς περίπτυστο επιχείρημα τού, -«θα θέλατε να κάνουμε πόλεμο
για μια βραχονησίδα;»- προηγήθηκε όλη η ανερμάτιστη ασυναρτησία των
εκσυγχρονιστών, οι οποίοι ούτε είδαν την πρόκληση να έρχεται (υπό την
μορφήν του «ανωδύνου» ψευτοναυαγίου του τουρκικού σαπιοκάραβου), ούτε
προετοίμασαν μια απάντηση στο ναυάγιο-πρόσχημα, ούτε παρακολούθησαν την εκ
μέρους των Τούρκων κλιμάκωση, ούτε αντεπιχείρησαν κάτι άλλο, κάπου αλλού ή
αλλιώς, ούτε κλιμάκωσαν εγκαίρως και στο τέλος αποκλιμάκωσαν ακαίρως,
πιάνοντας πάτο, που τον βάφτισαν εκσυγχρονιστική σωφροσύνη. Και αμέσως
βεβαίως, σύμφωνα με την θουκυδίδεια επιστημολογία, ήρθε σύνεφο ή καρπαζιά
από παντού και, πανικόβλητοι, οι ειρηνιστές εκσυγχρονιστές έγιναν κακήν
κακώς πολεμοχαρείς Εικαστές.