Kακά τα ψέματα
KAKA TA ΨΕΜΑΤΑΣυγκεντρώσου..
ΦΩΝΑΖΕ ο καλός μου (και πιστός) φίλος παραμονές του Ράλι Θερμαϊκού,
πρεμιέρα του Πρωταθλήματος Ράλι. Το 15ο σε πρώτο πρόσωπο! Βλέπετε, ο
άνθρωπός μου, ο εξής ένας που μπορεί να με επηρεάσει και να με πείσει (πιο
ευγενικό από το «ξυπνήσει») σ? αυτό τον τρελό χώρο, ένιωθε ότι ήμουν
(είμαι;) αλλού νυχτωμένος. H προτροπή του με συνόδευε όλη την εβδομάδα των
δοκιμών, και με το Γιώργο Πετρόπουλο παραπλεύρως δουλέψαμε γενικώς
ικανοποιητικά. Τώρα τι να σας εξηγήσω για την Τόνια, το Γιώργο και όλα αυτά
που στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεπερνούν τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Τα
εν οίκω μη εν δήμω, ακόμη και όταν πρόκειται για προσωπική στήλη. Σύμφωνοι,
για την Τόνια Παυλή και τα δέκα χρόνια αγώνες ?κυριολεκτικά και μεταφορικά?
που κάναμε μαζί, μπορούμε να γεμίσουμε ένα τεύχος, αλλά τότε είναι που θα
πείτε ότι το «έχασε εντελώς ο ταλαίπωρος». Μεγαλώνει, ξέχασε πού πέφτει η
6η στο κιβώτιο, φρενάρει δεκάδες μέτρα νωρίτερα, θα μας πει τώρα και για τα
προσωπικά του, επειδή τυχαίνει να έχουν και σχέση με το άθλημα.
Μη «βαράτε!»... Απλά ο «Αντωνάκης» δικαιούται πολλά και περισσότερα από ένα
ευχαριστώ. Είπαμε, όμως, δεν είναι της στιγμής. Καλός φίλος, εξαιρετικός
μηχανικός ο Γιώργος, έχει υποστηρίξει με συνέπεια τη συμμετοχή των
συμμαθητών μου Παύλου Μοσχούτη, Σωτήρη Κοκκίνη, οπότε δεν τέθηκε καν θέμα
διλήμματος. Συντροφιά στο... «λαχανάκι», με όλη την παλιοπαρέα, που πριν
από 12 μήνες αποφασίσαμε να κάνουμε την υπέρβαση και να ενώσουμε αγωνιστικά
τις τύχες μας. Στήσαμε από την αρχή το Ιμπίθα προσπαθώντας να το κάνουμε
πιο φιλικό και οπωσδήποτε πιο αποτελεσματικό (το Ντόμπερμαν, γίνεται φίλος;
Χλομό!) και πήραμε τα βουνά με τη δίλιτρη 8βάλβιδη έκδοση για τις δοκιμές ή
την αναγνώριση, όπως αποκαλούν τη διαδικασία στην ΕΛΠΑ. E, ναι, ζουν ακόμη
αυτοί και παρά την προσπάθεια όσων να τους εξευγενήσουν (Ανίτα, Μανώλης,
Μαθιός κ.λπ.) δεν αποφεύγουν τις αηδίες που εξελίσσονται σε εγκλήματα.
Δε φτάνει μάλιστα που μοιράζουν κόκκινες κάρτες και αποκλείουν ξεχνώντας
τις δημόσιες υποσχέσεις ακόμη και του προέδρου της ΕΘΕΑ για σεβασμό στην
ουσία και όχι στον τύπο, αλλά δημιουργούν και προβλήματα ανάμεσα στους
αγωνιζομένους διαδίδοντας κουταμάρες. Τι με νοιάζει τώρα εμένα πόσα
αυτοκίνητα έχει ο Κίρκανεν και με τι τρέχει ο Βάζανεν. Να τρέχουν όλοι κάτω
από τις ιδανικές συνθήκες με αυτοκίνητα που δεν είναι κλεμμένα είναι το
ζητούμενο και πάνω σε αυτό πρέπει να κινείται η ΕΘΕΑ. Προστατεύει και
αναβαθμίζει, δεν αστυνομεύει και τιμωρεί. Τέλος πάντων, έχουμε καταντήσει
γραφικοί με όλα αυτά. Ας συνεχίσει την κριτική κανένας άλλος. Ας αναλάβουμε
σαν αγωνιζόμενοι και τις ευθύνες μας και ας μην ασχολούμαστε με το πώς δε
θα τρέξει ο άλλος ώστε να κερδίσουμε αμαχητί.
Ράλι Θερμαϊκού συνέχεια και ευχαριστώ Μπρίτζστοουν. Εκπληκτικά τα λάστιχα
λάσπης της ιαπωνικής φίρμας. Εκατό φορές κρίμα που δεν τα χρησιμοποιήσαμε
όλη μέρα στο δεύτερο σκέλος. Πώς όμως να τα εμπιστευτείς, όταν δεν τα έχεις
ξαναδοκιμάσει και δεν ξέρεις ούτε την αντοχή τους στην πέτρα ούτε τις
δυνατότητές τους στη λάσπη; Εκμεταλλευτήκαμε τα κουρασμένα λάστιχα του Ντιμ
και πλησιάσαμε, αλλά δεχτήκαμε γερό ράπισμα (11?? στα 8 χιλ) τρεις ε.δ.
πριν από το τέλος παρά την προσπάθεια. Στον επίλογο, τόσο στον «ιδιωτικό»
μου δρόμο στα Σήμαντρα όσο και στην αγαπημένη μου Βάβδο (εντάξει Τένεδος,
ό,τι πείτε) δεχτήκαμε τη χαριστική βολή μεγέθους 1? και 30?? περίπου.
Είπαμε, αμετανόητοι. Επιμονή στα στεγνά λάστιχα, όταν κάτω το οδόστρωμα
θυμίζει πηλό. Περπατούσες δύσκολα, και εμείς εκεί. Λάστιχα για στεγνό.
Μαλακά, μεν αλλά άσχετα στην πολύ λάσπη. Οι λάθος επιλογές πληρώνονται
στους αγώνες και ειδικά στα Ράλι που είναι η πλέον συλλογική μορφή αγώνων.
Απαιτείται προσπάθεια από όλους μέσα και έξω από το αγωνιστικό αυτοκίνητο
ενώ πολλάκις δε φτάνει. Απαιτείται εμπειρία, οξυδέρκεια και βέβαια πίστη
και θέληση για το απόλυτο. H νίκη είναι ο στόχος ακόμη και του τελευταίου.
Τα υπολογίζεις όλα, επιφορτίζεται κάποιος το γενικό συντονισμό και, αφού ο
καθένας παίξει σωστά το ρόλο του, κυκλοφορείς, οπλοφορείς και αν οι
προϋποθέσεις είναι ιδανικές, πετυχαίνεις το στόχο και κερδίζεις. Φλυαρία θα
πείτε και έχετε δίκιο. Απλά προσπαθώ να καλύψω τον εκνευρισμό μου και την
πικρία μου. Πήρα κάμποσα μαθήματα και σε αυτόν τον αγώνα και ακόμη μια φορά
επαληθεύεται η... σοφή άποψη τού όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις. Τι μπορείς να
πετύχεις με τα σωστά λάστιχα το ήξερα. Τι μπορείς να χάσεις με τα λάθος το
έμαθα πριν από 12 μήνες στο Ράλι Ολύμπιο, και για υπενθύμιση ήρθε το Ράλι
Θερμαϊκού.
Τι άλλο έμαθα; Ότι οι κριτές δε λειτουργούν με την ανάλογη σοβαρότητα που
απαιτούν οι ειδικές συνθήκες σε έναν αγώνα αυτοκινήτου. Σε ένα χώρο όπου το
ρίσκο είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Σύμφωνοι, έχουμε πείσει τις μανάδες
μας και αρκετοί τις συζύγους τους ότι πρόκειται για ένα απόλυτα ασφαλές
άθλημα όπου δεν συμβαίνουν ατυχήματα κ.λπ, κ.λπ. Τόσο «μπλα-μπλα» που όμως
απέχει από την πραγματικότητα. Είναι γνωστό και λογικό, ότι όσο περισσότερο
ρισκάρεις τόσο πιο γρήγορα πηγαίνεις και πλησιάζεις το ζητούμενο. Γιατί να
το κρύψωμεν άλλωστε, οι κίνδυνοι δε λείπουν. Γίνονται μάλιστα περισσότεροι,
όταν οι κριτές δε «συγκεντρώνονται», δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους και,
το χειρότερο, δεν έχουν το θάρρος, τη δύναμη και την ειλικρίνεια να το
παραδεχτούν και ό,τι ήθελε προκύψει. Παρά τη συνηθισμένη, μέχρι πρότινος,
γκρίνια μου και την άλλοτε διεκδίκηση των όποιων αιτημάτων με κάθε τρόπο
?που καμιά φορά μάλιστα ξέφευγε και από τους άγραφους νόμους της καλής
συμπεριφοράς? είμαι καλών προθέσεων σε ό,τι αφορά τη δικαστική εξουσία του
χώρου και την αξιοπιστία των κριτών. Το 1983 έπαθα το πρώτο σοκ σε ό,τι
αφορά την αξιοπιστία και το κύρος τής τότε ελλανοδίκου επιτροπής
(περασμένα, ξεχασμένα) και φέτος στο ράλι Θερμαϊκού δέχτηκα τη χαριστική
βολή. Δεν αναφέρομαι σε σκόπιμο σφάλμα, αλλά σε ανθρώπινο λάθος που όμως
παίρνει τις διαστάσεις εγκλήματος, αφού ο εμπλεκόμενος δεν είχε τα κότσια
να το παραδεχτεί. Βλέπετε, τι να πει: «χρονομέτρησα λάθος, αλλά δεν ξέρω
πόσο λάθος». Πάει το κύρος του αγώνα, πάει ο ίδιος σαν κριτής κ.λπ. κ.λπ.
Τελευταία με αντιμετωπίζουν και με λιγότερο σεβασμό όσοι από την άλλη
πλευρά, υποτιμώντας ίσως την ομάδα μου και σε συνδυασμό με το περσινό κακό
σερί σε αποτελέσματα, οπότε με ελαφριά καρδιά βρέθηκα «χρεωμένος» με μισό
λεπτό επιπλέον. Δε μίλησα, δε σχολίασα, απέτρεψα τους γύρω μου από
οποιαδήποτε διαμαρτυρία (θα ήταν άνευ ουσίας από τη στιγμή που δεν
παραδέχεται ο κριτής το λάθος και υπάρχει ο χρόνος γραμμένος στην κορδέλα
του χρονόμετρου) και έσφιξα τα δόντια περιμένοντας την επόμενη ημέρα.
Βέβαια, κανείς δεν έκανε τον κόπο να συγκρίνει χρόνους, να ρωτήσει
ενδιάμεσους θεατές (και κριτές), να ασχοληθεί, να ψάξει, να προβληματιστεί.
Δεν κάναμε τη χάρη λοιπόν σε κανέναν, και αποφύγαμε τα «θέατρα»
περιμένοντας τη δικαίωση την επομένη στην ίδια ακριβώς διαδρομή. «Κάνεις
(εύκολα) κάτω από 10?» παίρνεις το καρνέ και το «τρίβεις σε μούτρα»,
ειδικώς και γενικώς, αφού όπου διακριτικά το αναφέραμε μάλλον ειρωνικά το
αντιμετώπισαν. Δυστυχώς, έβρεχε, και η λάσπη ανέβασε σημαντικά τους
χρόνους, οπότε η απόδειξη που τόσο ήθελα για μένα, αλλά και γενικότερα για
το χώρο που υπηρετώ (με τον τρόπο μου, σύμφωνοι) δεν ήρθε ποτέ. Πικράθηκα
όμως πολύ και αισθάνομαι απαίσια. Προδομένος, αηδιασμένος και
απογοητευμένος. H εξέλιξη του αγώνα και τα πυροτεχνήματα του Ντιμ, ο οποίος
πολλάκις με διέσυρε (πάντα υπάρχουν δικαιολογίες, αλλά δεν αφορούν κανέναν
τρίτο, απλά υπολογίζονται τη δύσκολη και ενίοτε σκληρή ώρα της
αυτοκριτικής), προδίδουν ότι τίποτα δεν κρίθηκε από το μισό λεπτό που
χάθηκε σε μία ε.δ. που λατρεύω, που δοκίμασα τα πάντα και βρέθηκα να έχω
κάνει ίδιο χρόνο με τον καλό φίλο και ταχύτατο Παντελή Τοψή με το Στάρλετ
του. «Χεράς» ο Παντελής αλλά με Στάρλετ; Δεν είναι για τα «μπάζα» το
«λαχανάκι» μου. Έχει «ψυχή», είναι αξιόπιστο, και όσο δύστροπο είναι τόσο
σε προκαλεί να το οδηγήσεις και να παίξεις με τα όρια του. Για σκεφτείτε
πόσες φορές έχετε βρεθεί με μία εύκολη λεία, με μία εύκολη περίπτωση και
εσείς επιμένετε στο δύσκολο και στο διαφορετικό. Αρκετοί έχουμε έναν
μαζοχιστή μέσα μας και δεν το κρύβουμε. Εντάξει, έναν πεισματάρη που ίσως
μάλιστα δεν ξέρει να χάνει. Υποκλίνομαι στα 11?? των Βραστάμων, υποκλίνομαι
ακόμη πιο βαθιά στα 13?? της πρώτης Παλαιοχώρας, μου διαλύουν τον εγκέφαλο
τα 40?? στο Τριάδι-2, αλλά τα 23?? σε συγκεκριμένη ε.δ. μού έχουν καθήσει
για τα καλά στο στομάχι. Με βάζουν μάλιστα σε σκέψεις για το τι γίνεται
πίσω στον καθαρά ερασιτέχνη. Τι γίνεται την ώρα που φτάνουν 2 και 3
αυτοκίνητα μαζί. Θέμα δόλου ή εσκεμμένου λάθους ώστε να ευνοηθεί άλλος
συνδυασμός δεν τίθεται. Πρόκειται για λάθος με απρόβλεπτες όμως συνέπειες.
Πιστεύω ότι το σωστό και το ανθρώπινο απαιτεί ένα τίμιο «με συγχωρείτε,
λάθος, και ελάτε να δούμε πώς θα το αντιμετώπισουμε» παρά την με ελαφριά
καρδιά αναγραφή υποθετικού χρόνου. «Σκάω» που δεν μπορώ να το αποδείξω, ενώ
γνωρίζω ότι το σχόλιο μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για συνέπειες,
αλλά τώρα που έχασα ούτως ή άλλως και τίποτα δεν αλλάζει θα ήμουν επιεικώς
αστείος και χωρίς ίχνος συνέπειας, αν δεν το ανέφερα. Βλέπετε, είναι αυτά
τα 4?? που μας χωρίζουν από το Στάρλετ και σε αναγκάζουν να ανεβάσεις πίεση
και να σχολιάσεις.
Από εκεί και πέρα θα μου μείνει αξέχαστη η διαδρομή μέσα στα χιονισμένα
δάση και βέβαια οι αντιδράσεις της ουράς του Ιμπίθα όταν έβρισκε φρέσκιο
χιόνι. Καλά σκαμμένος ο δρόμος από τους προπορευόμενους Βωβό και Ντιμ, τα
ιδανικά «υποδήματα», και να η ευκαιρία για μερικές εύστοχες βολές. Δεν
αρκούσαν όμως. O αγώνας κρίθηκε «χθες», και η νίκη του Ντιμ σφραγίστηκε
στην πρώτη ε.δ. της δεύτερης ημέρας, οπότε νυσταγμένοι εφ? όλης της ύλης
νομίζαμε ότι είμαστε σε απλή διαδρομή και χάσαμε στα ίσια και παλικαρίσια
40??! Τερατώδης διαφορά, αποτέλεσμα που συνδέεται αποκλειστικά με την
επιτυχημένη εκτέλεση του ενός σε σχέση με την πολύ κακή του άλλου.
Τέλος πάντων, ας προσέχαμε! O κύβος ερρίφθη, το πρωτάθλημα ξεκίνησε, η
επιλογή του πρώτου αγώνα στη Θεσσαλονίκη αποδείχτηκε σοφή, και μένει να
γίνουν ορισμένες διορθωτικές κινήσεις στο Ιμπίθα, ώστε να γίνουμε πιο
αξιόμαχοι και να είμαστε μέσα στο παιχνίδι κάτω από όλες τις συνθήκες και
όχι μόνο σε κομμάτια με κεκτημένες ταχύτητες ή κατά περίπτωση αν και εφόσον
Τάκης και Κώστας μπερδέψουν ακόμη και τον φοβερό και τρομερό Παντελή (η
ψυχή της ομάδας τους) και χρησιμοποίησουν λάθος ή κουρασμένα λάστιχα. Στο
Ολύμπιο λοιπόν μαζί με Νιώρα που ορκίζεται πως δε θα ξανακάνει λάθος, αλλά
και με Λεωνίδα. Μόνο και μόνο για να δείτε σωστό Μεγκάν κιτ καρ εξελιγμένο
από ελληνικά (χρυσά) χέρια στα ελληνικά χώματα, αξίζει τον κόπο να
αφιερώσετε μια Κυριακή σας. Υποσχόμαστε αποζημίωση αντίστοιχη του κόστους
μετακίνησης και συντήρησης, αλλά και όχι μόνον.
Στράτης Χατζηπαναγιώτου