3ο Trofeo Cinquecento '97, Aνασκόπηση
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!Η ομάδα των 4Τ συμμετείχε στο 3ο Τροφέο Τσινκουετσέντο του 1997 και ολοκλήρωσε μια χρονιά
που είχε απ' όλα, από τα καλύτερα (συνήθως) μέχρι τα χειρότερα (σπανίως). Το συνολικό
«διά ταύτα» πάντως δεν μπορεί παρά να είναι θετικό, και σίγουρα η εμπειρία που αποκτά
κανείς έπειτα από μια ολόκληρη αγωνιστική χρονιά σε ένα πρωτάθλημα με αυτοκίνητα ενιαίου
τύπου είναι πολύτιμη σε όλα τα επίπεδα.
Κείμενο: Κώστας Λακαφώσης
Φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος
Το «βάπτισμα του πυρός» είχε γίνει στο Παλλάδιο του 1995, στο δεξί μπάκετ του δίλιτρου
Σέατ Ιμπίθα της αντιπροσωπείας, με τον Σ.Κ. στο τιμόνι να αποδεικνύεται η ιδανική σύνθεση
για την περίσταση. Δεν πρόλαβε να τελειώσει η ίδια χρονιά, και έγινε και η «πρώτη» στο
αριστερό μπάκετ, στο τιμόνι του κόκκινου-άσπρου Νταϊχάτσου Σαρέιντ που μας εμπιστεύτηκε
(!) ο Δημήτρης Βαζάκας για το «Μεμόριαλ Νίνο».
Αρχές '97 όμως και τα πράγματα σοβαρεύουν ξαφνικά. Μια ολόκληρη αγωνιστική χρονιά, ακόμα
και με Τσινκουετσέντο, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση, ειδικά μάλιστα όταν είναι η πρώτη
σου και φυσικά έχεις διαρκώς το άγχος να μην είναι η τελευταία. Αυτό βέβαια, ειδικά στην
περίπτωσή μας, που η προσπάθεια συνδυάζεται και με δημοσιογραφική αποστολή, δεν έχει τόσο
άμεση σχέση με τα αποτελέσματα, όσο με τη συνολικά σοβαρή παρουσία, μέσα κι έξω από τους
αγώνες (πολλές φορές το δεύτερο είναι δυσκολότερο από το πρώτο και θέλει μεγάλη
ψυχραιμία, εμπειρία και αυτοσυγκράτηση, για να αποφύγεις το? ολίσθημα), αλλά βέβαια και
την αποφυγή της... ολικής καταστροφής ή και των αλλεπάλληλων «καταστροφών» που κοστίζουν
τελικά όσο και η «ολική».
Περίεργη η ψυχολογία της πρώτης χρονιάς... από τη μία θέλεις να πας προσεκτικά και να μη
ρισκάρεις ζημιές από πολύ νωρίς, από την άλλη θέλεις να «γκαζώσεις» εγκαίρως πριν σου
βγει το όνομα ότι «σέρνεσαι».
Το πρωτάθλημα ξεκίνησε με δύο αναβάσεις, μία στη Ριτσώνα και μία στον Αχλαδόκαμπο. «Κάνε
τις δύο αναβάσεις με προσοχή και θα με θυμηθείς», είχε πει ο Σ.Χ. στον υπογράφοντα, όταν
ο τελευταίος αντιμετώπιζε στην αρχή της χρονιάς χωρίς ενθουσιασμό τους ασφάλτινους αγώνες
του πρωταθλήματος. Και φυσικά, ακόμα μία φορά (έχουμε χάσει πια το μέτρημα) ο «παλιός»
είχε δίκιο, και δεν αναφερόμαστε βέβαια στα αποτελέσματα. Η ουσία της παραπάνω συμβουλής
βρισκόταν στο μάθημα και στην εμπειρία που δίνουν οι αναβάσεις σε κάποιον που ξεκινά τους
αγώνες και κάνει τις πρώτες του μάχες με τα χρονόμετρα. Ούτε άλλαξαν οι απόψεις μας, ούτε
θα γίνουμε «αναβασάκηδες», ούτε και πρόκειται ποτέ έξι ασφάλτινα χιλιόμετρα να μας δώσουν
περισσότερη διασκέδαση από έστω και ένα χιλιόμετρο χωμάτινης ε.δ. Όμως, αλλάζει εντελώς η
άποψη που έχει κανείς για τα δευτερόλεπτα όταν διαπιστώσει πόσο δύσκολα κερδίζονται με
προσεκτικές δοκιμές και ακρίβεια στην οδήγηση, αλλά και πόσο εύκολα χάνονται από ένα
στιγμιαίο λάθος, ένα μικρό κενό στην αυτοσυγκέντρωση, αλλά και από απότομες κινήσεις που
έρχονται σαν αποτέλεσμα άγχους και πίεσης.
Η συνέχεια είχε δύο ασφάλτινα ράλι, από τα οποία τον Κένταυρο? σχεδόν δεν τον καταλάβαμε,
αφού λόγω απόστασης αλλά και πιεστικών (εξωαγωνιστικών) υποχρεώσεων την εποχή εκείνη, δεν
προλάβαμε να τον «διαβάσουμε» όπως έπρεπε. Η επιλογή του συγκεκριμένου αγώνα, αν και
σχολιάστηκε αρνητικά λόγω των αυξημένων εξόδων που απαιτούσε από τα περισσότερα
πληρώματα, υπενθυμίζουμε ότι έγινε αναγκαστικά για να αντικατασταθεί το Παλάδιο που
αναβλήθηκε. Τουλάχιστον, ας σημειωθεί ότι η Φίατ έδειξε την ευαισθησία της στην ξαφνική
αύξηση των εξόδων, μεταφέροντας με πλατφόρμα δωρεάν τα αυτοκίνητα από τον τερματισμό πίσω
στην Αθήνα.
Ο Αχαιός, το επόμενο ασφάλτινο ράλι, ήταν ο πρώτος πραγματικά ευχάριστος αγώνας της
χρονιάς, και την τέταρτη θέση μετά τη μάχη «στο δευτερόλεπτο» την απολαύσαμε πολύ
περισσότερο από τη δεύτερη θέση του Αχλαδόκαμπου που είχε προηγηθεί. Οι τρεις πρώτοι
συνδυασμοί ήταν βέβαια πολύ εμπρός, και θα έπρεπε να είχαμε δουλέψει στις δοκιμές πολύ
περισσότερο για να έχουμε κάποια ελπίδα να τους πλησιάσουμε, η ανταλλαγή δευτερολέπτων με
τους Λαδογιάννη-Κόρδα όμως, καθώς και η φοβερή Φτέρη (ευτυχώς την ήξερε απέξω ο
«Πρωτό»...) μας άφησαν πολύ ευχάριστες αναμνήσεις.
Η συνέχεια ήταν (επιτέλους!) χωμάτινη, με δύο Ράλι Σπριντ, ένα στην Ανάβυσσο κι ένα στα
Σπάτα. Ο θεσμός των Σπριντ είναι ο καλύτερος για τον ερασιτέχνη αγωνιζόμενο που απλά
θέλει να διασκεδάζει, όταν όμως μετρούν για κάποιο πρωτάθλημα, ξαφνικά αποκτούν
σοβαρότητα δυσανάλογη ίσως με το πραγματικό τους αντίκρυσμα. Δεν είμαστε αχάριστοι (σε
σπριντ άλλωστε κατακτήσαμε και τη μοναδική νίκη της χρονιάς), απλώς παρατηρούμε ότι σε
τόσο μικρό μήκος διαδρομής, το παραμικρό στραβοπάτημα (που μπορεί να οφείλεται π.χ. σε
μια πέτρα που βρέθηκε στη μέση του δρόμου από τα προηγούμενα αυτοκίνητα) είναι αδύνατον
να καλυφθεί. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει στις αναβάσεις, όμως εκεί η διαδρομή, όντας
ασφάλτινη, είναι ακριβώς ίδια, σταθερή και γνωστή, ενώ στο σπριντ υπάρχει και μια δόση
τύχης που επηρεάζει αυτό που θα αντιμετωπίσεις. Χαρακτηριστικοί ήταν άλλωστε και οι
πίνακες αποτελεσμάτων των δύο σπριντ, όπου σε άλλους συνδυασμούς «έκατσε» ο ένας αγώνας
και σε άλλους ο άλλος. Προσοχή, δεν κρίνουμε την επιλογή των σπριντ στο πρωτάθλημα
(μακάρι να έχουμε περισσότερα του χρόνου, αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να κάνουμε
χώμα), απλά σχολιάζουμε τη βαρύτητα των αποτελεσμάτων, είτε αυτό μας ευνοεί είτε όχι.
Ο τελευταίος αγώνας της χρονιάς ήταν αντικειμενικά και ο καλύτερος, άλλο αν μας
κατέστρεψε βαθμολογικά, αφού μετρούσε με συντελεστή 2 στο πρωτάθλημα. Η εγκατάλειψη από
σπασμένο διαφορικό στην εκκίνηση της δεύτερης μόλις Ε.Δ. της πρώτης μέρας δε μας άφησε να
κάνουμε το ασφάλτινο σκέλος, οι κανονισμοί όμως μας έδιναν το δικαίωμα να επανεκκινήσουμε
την επόμενη μέρα για το χωμάτινο σκέλος έστω κι εκτός συναγωνισμού. Χωρίς άγχος λοιπόν,
ευχαριστηθήκαμε τις τρεις επαναλαμβανόμενες Ε.Δ. και ολοκληρώσαμε μια χρονιά που είχε απ'
όλα, από ανέλπιστες επιτυχίες μέχρι και φυσιολογικές αποτυχίες, ενώ στο τέλος είχε και
μία εγκατάλειψη από άτυχη μηχανική βλάβη, έτσι για να θυμόμαστε ότι στους αγώνες μπορεί
να συμβούν τα πάντα (και σίγουρα έχουμε πάρα πολλά ακόμα να δούμε...)
Συνοψίζοντας, αυτό που μας έμεινε από τη φετινή χρονιά είναι ότι το πρωτάθλημα Τροφέο
Τσινκουετσέντο δουλεύει «σωστά». Κατ' αρχάς τα αυτοκίνητα πιστεύουμε πραγματικά ότι ήταν
ίδια μεταξύ τους, χωρίς κρούσματα ή έστω κι ενδείξεις για το αντίθετο. Επίσης, το κόστος
ήταν σε λογικά επίπεδα (περίπου με 3 εκ. καλύπτει κανείς τα συνολικά έξοδα μίας πλήρους
χρονιάς χωρίς να του λείψει τίποτα, αν δεν έχει βέβαια ζημιές), τα ελαστικά πρόσφεραν
πολύ καλή συμπεριφορά σε άσφαλτο και χώμα παρουσιάζοντας μάλιστα περιορισμένη φθορά, ενώ
η ατμόσφαιρα ανάμεσα στους οδηγούς διαφόρων ηλικιών και εμπειριών ήταν πραγματικά φιλική
και ευχάριστη.
Τα κίνητρα που προσφέρει η Φίατ για τους νέους οδηγούς, όντας δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση
με τα έπαθλα της Γενικής Κατάταξης, είναι ένας καλός τρόπος άμυνας απέναντι σε
«οδηγούς-δεινοσαύρους» που θα θυμηθούν σήμερα να εξαργυρώσουν τα χρόνια αγωνιστικής
εμπειρίας τους τρέχοντας σε έναν τέτοιο θεσμό. Aν και ο υπογράφων (27 ετών στην αρχή της
χρονιάς) όπως και ο Παύλος Μοσχούς (25 και μερικών μηνών) δυστυχώς ήταν εκτός της
κατάταξης αυτής, παρ' όλα αυτά συμφωνούμε με την επιλογή και ελπίζουμε ότι η κατηγορία
των Νέων Οδηγών να είναι ακόμα πολυπληθέστερη την επόμενη χρονιά.
Όσο για το πρωτάθλημα του '98, το πρόγραμμα δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα, ακούγεται όμως
ότι κάποιοι χωμάτινοι αγώνες θα αντικατασταθούν με αγώνες πίστας στο Αυτοκινητοδρόμιο
Μεγάρων. Θα πάρουμε δηλαδή τα θαυματουργά Τσινκουετσέντο από το φυσικό τους χώρο και θα
τα μεταφέρουμε σε έναν άλλο, ίσως με μεγαλύτερες δυνατότητες προβολής, που όμως ενδέχεται
να αποδειχθεί μη κατάλληλος (για να μην πούμε ακατάλληλος και παρεξηγηθεί κανείς...) Ας
είναι, εδώ θα είμαστε και του χρόνου και τα ξαναλέμε ― και καλώς εχόντων των πραγμάτων―
και πάλι από το ίδιο μπάκετ. Μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο πρωτάθλημα, θα βλέπουμε στον
ύπνο μας κάθε βράδυ, τις μονές ημερομηνίες την ασφάλτινη Φτέρη και τις ζυγές, τα χωμάτινα
Σκούρτα!_Κ.Λ.
Οι δικοί μας άνθρωποι?
Μετά τις δύο πρώτες αναβάσεις, παρακαθήμενος του Κ.Λ. βρέθηκε ο Δ.Π. (ο γνωστός
«Πρωτό»),που αντιμετώπισε με ενθουσιασμό τη νέα πρόκληση. Για το Ράλι Σπριντ της
Αναβύσσου στη θέση του συνοδηγού βρέθηκε η Κατερίνα Μαργέτου, η νικήτρια του διαγωνισμού
συνοδηγών 4Τ-ΑΝΤ1, η οποία συμμετείχε στα δύο Pάλι σπριντ του θεσμού. Σε επίπεδο τεχνικής
υποστήριξης και μετά την αρχική βοήθεια στο στήσιμο της ομάδας από το Νίκο Γενεράλη, οι
μηχανικοί Νίκος Παπαχρονόπουλος και Σταμάτης Κοντεμίρης είχαν για όλη τη χρονιά την
ευθύνη της προετοιμασίας του αυτοκινήτου, ενώ στους αγώνες χρησιμοποιήσαμε την τεχνική
υποστήριξη και την εμπειρία των Θανάση Ζώρα και Παντελή Δουΐτση. Στο μεταξύ, σύσσωμο το
επιτελείο των ΤΕ ήταν πάντα δίπλα μας, είτε με ουσιαστική είτε και με ηθική υποστήριξη
(που πολλές φορές είναι εξίσου σημαντική)._K.Λ.