Nίκος Mάργαρης
«?Στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές αυτό είναι ολοφάνερο. Βγάζουν δήμαρχο ή πρόεδροκοινότητας αυτοί, που δεν κατοικούν μόνιμα εκεί, καπελώνοντας στην κυριολεξία τους
ντόπιους?»
Είμαστε όλοι ετεροδημότες!
YΠAPXEI άραγε κάποιος, που να γνωρίζει, στ? αλήθεια, τον πληθυσμό των ελληνικών πόλεων
και χωριών; Είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα δυσανασχετήσουν: «Τι μας λες τώρα; Δε ρωτάς τη
Στατιστική Υπηρεσία;»
Η απάντηση στους παραπάνω θα είναι απλή: «Σώπα!». «Γιατί; Αμφισβητείς τις επίσημες
στατιστικές;» «Βεβαίως! Όχι μόνο τις αμφισβητώ, αλλά και επιμένω ότι είναι καντάρια
λάθος».
Αρκετοί, πιθανότατα, θυμούνται την τελευταία γενική απογραφή του πληθυσμού, η οποία έγινε
το 1991. Τ? αποτελέσματά της είναι τελείως λανθασμένα σ? ό,τι αφορά τη διανομή του
πληθυσμού στις πόλεις και στα χωριά. Η απογραφή αυτή πρέπει να θεωρείται ως ένα από τα
μεγαλύτερα εθνικά φιάσκα.
Όπως είναι γνωστό, η διανομή των ποσών που διατίθενται από την κυβέρνηση και τις
Νομαρχίες στους δήμους και τις κοινότητες, στηρίζεται στον πληθυσμό τους, όπως προκύπτει
από τα αποτελέσματα των απογραφών.
Την εβδομάδα λοιπόν πριν από την απογραφή του 1991, πολλοί κάτοικοι της Αθήνας και των
άλλων αστικών κέντρων, υπακούοντας στη φωνή της ιδιαίτερης πατρίδας (και των Προέδρων
Συλλόγων του είδους «Οι εν Αθήναις Ασφακιανοί» και πάει λέγοντας...) αποφάσισαν ν?
απογραφούν στα χωριά τους. Είναι σε μεγάλο βαθμό οι «ετεροδημότες».
?δειασαν εκείνο το Σαββατοκύριακο τα αστικά κέντρα και οι κωμοπόλεις, και γέμισαν τα
χωριά κατοίκους. Υπάρχουν, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, χωριά όπου κανονικά ζουν 50
κάτοικοι και τα οποία κατά τη Στατιστική Υπηρεσία έχουν 200 κατοίκους!
Όσα γράφω δεν είναι υπερβολές. Υπήρξε δήμαρχος μεγάλης πόλης που βλέποντας τους κατοίκους
να οργανώνουν μαζικές μετακινήσεις, βγήκε στις εφημερίδες πανικόβλητος: «Αμάν! Ας μείνει
και κάποιος. Αδειάσαμε».
Αυτός είναι ο λόγος που η Αθήνα βρέθηκε με πληθυσμό 3,4 εκατομμυρίων κατοίκων, ενώ έχει
πολύ περισσότερους. Το ίδιο και στα άλλα αστικά κέντρα. Η αποκέντρωση στα χαρτιά σ? όλο
της το μεγαλείο!
Συχνά ακούω διαφωνίες, ακόμα και στη Βουλή, για το πόσο ακριβή είναι τα στοιχεία, που
αφορούν τον αστικό και τον αγροτικό πληθυσμό της Ελλάδας. Υπάρχουν φυσικά διάφοροι
αριθμοί. Όμως η αλήθεια είναι μία και μόνη. Απλώς δεν έχουμε ιδέα!
Πριν συνεχίσω, προτείνω στην κυβέρνηση η οποία θα είναι στην εξουσία το 2001, που θα
ξαναγίνει η γενική απογραφή, να προχωρήσει ως εξής: Θα ανακοινώσει, αν θέλει πραγματικά
να γνωρίζει τι συμβαίνει, ότι η απογραφή θα γίνει την τάδε Κυριακή. Πριν όμως προλάβουν
να οργανωθούν οι εκδρομές προς τη γενέτειρα, θα προχωρήσει αιφνιδιαστικά και θα κάνει την
απογραφή μια εβδομάδα νωρίτερα!
Δε χρειάζεται, υποθέτω, να επιμείνω στο γεγονός ότι πολλοί από όσους ζουν στις πόλεις
ψηφίζουν αλλού. Δηλαδή, αν ξεχάσουμε τις Ευρωεκλογές, όπου υπάρχει ένα και μοναδικό
ψηφοδέλτιο, τόσο στις εθνικές εκλογές, όσο και στις δημοτικές τα αποτελέσματα δεν
ανταποκρίνονται σ? ό,τι οι τοπικοί ψηφοφόροι επιδιώκουν.
Στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές αυτό είναι ολοφάνερο. Βγάζουν δήμαρχο ή πρόεδρο
κοινότητας αυτοί, που δεν κατοικούν μόνιμα εκεί, καπελώνοντας στην κυριολεξία τους
ντόπιους.
Στις εθνικές εκλογές, όπως είναι γνωστό, η κάθε εκλογική περιφέρεια βγάζει αριθμό
βουλευτών ανάλογο με τον πληθυσμό της. Ακόμα και με τη λίστα και την κατάργηση του
σταυρού είναι διαφορετικοί οι βουλευτές που εκλέγονται στην περιφέρεια -και γνωρίζουν τα
προβλήματά της- απ? ό,τι οι βουλευτές των αστικών κέντρων.
Φαίνεται ότι οι Έλληνες αρέσκονται στο να τους εκπροσωπούν άλλα αντί άλλων πρόσωπα. Όμως
αυτοί ψηφίζουν στο χωριό και όχι μόνο αυτό: «Τι θα ψηφίσεις, γιαγιά;» «Θα έρθει ο γιος
μου από την Αθήνα και θα μου πει!».
Κάπως έτσι λοιπόν ψηφίζει η περιφέρεια. Θυμίζοντας το γνωστό «εδώ τρως και πίνεις κι
αλλού πας και το δίνεις».
Βέβαια, δε γυρίζουμε στο χωριό μας μόνο για να ψηφίσουμε. Πάμε και στις διακοπές, τα
Χριστούγεννα, το Πάσχα. Συχνά επίσης επιστρέφουμε και ως πτώματα. Δεν αντιστέκομαι στον
πειρασμό ν? αντιγράψω ένα απόσπασμα από κείμενο του Νίκου Δήμου. Περιέχεται στο
απολαυστικό του βιβλίο «Οι Νέοι Έλληνες» με το οποίο θα έλεγα ότι μας περιγράφει μ?
ενάργεια όλους μας:
«Στους μεγάλους εθνικούς δρόμους συνάντησα, τις μέρες αυτές, πολλούς νεκρούς ανάμεσα
στους ζωντανούς. Οι ζωντανοί ήταν οι οδηγοί, αλλά οι νεκροί τούς οδηγούσαν. Καθημερινή.
Ελάχιστη κίνηση, μονάχα φορτηγά, λεωφορεία, ταξί. Σχεδόν καθόλου επιβατικά. Οι πιο άδειοι
δρόμοι της Ευρώπης. Πίσω από κάθε δεύτερο ταξί ή Ι.Χ., προσεκτικά τυλιγμένο ένα φέρετρο.
Στην Ελλάδα οι νεκροί ταξιδεύουν. Επιστρέφουν στις πρώτες πατρίδες. Όπως έγραψε ο
Χριστιανόπουλος: "Θέλουν να τιμήσουν με το πτώμα τους την πατρίδα, που αρνήθηκαν με το
σώμα τους".
Γιατί γυρίζει πίσω; Τι ελπίζει; Ότι η ανάσταση στη Δευτέρα Παρουσία θα είναι πιο εύκολη
από το μικρό κοιμητήρι του χωριού; Ή μήπως (προεκτείνοντας τη ζωή και πέρα από το τέλος
της) περιμένει εκεί να βρει την "ενσωμάτωση", την "ένταξη" που του αρνήθηκε η Πολιτεία;»
Μήπως είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο ο Έλληνας -που παλαιότερα έφευγε από το χωριό του
όρθιος για να επιστρέψει μια και καλή ξαπλωμένος- αντιδρά σήμερα κι εξακολουθεί να είναι,
ουσιαστικά, «ετεροδημότης» στο δήμο όπου ζει;._N.M.