Kώστας Zουράρις

«?Ως ιταμός (ορμητικός), αναιδής και ατάσθαλος, ενδιαφερόμουν κυρίως να απογειώσω το
όχημα και όχι να το οδηγήσω. Προσπαθούσα δηλαδή να το σωφάρω (να το υπερθερμάνω), ώστε
διά της εκλύσεως περισσείας θερμότητος, το όχημα να αναληφθή εις τους ουρανούς (και εγώ
μαζί, ως κορυφάρχης του)?»

Eσείς σωφάρετε;

«?Ένας Πραγματικός Oδηγός επιλέγει αυτοκίνητο! O μηχανοδηγός μεταφορικό μέσο?»
(Kώστας Kαββαθάς Cunctator ο A?, «4Tρ.», 336, σελ. 115)

ENAΣ πραγματικός οδηγός, ίσως? O πραγματικός όμως chauffeur, αυτός δηλαδή που,
πυρίκαυστος μέσα στην εγκαυστική της φλόγας του, πυρπολεί την άσφαλτο (αυτό σημαίνει το
σωφέρ-θερμαστής), εγώ δηλαδή, δεν καταδέχομαι να επιλέξω αυτοκίνητο. Παίρνω οποιοδήποτε
μεταφορικό μέσο (π.χ. τον λόγο του Σημίτη στην Έκθεση Θεσσαλονίκης) και, ναι, εν φλοξίν
εκκινήσεως Kορυφάρχης, εγώ, της πετάω τα μάτια έξω (της ασφάλτου), μεταστοιχειώνοντας το
χύδην μεταφορικό μέσο σε πυρφόρον Όχημα του Λόγου. Γιατί; Ίσως, διότι κατά τα
προκατακλυσμιαία εκείνα χρόνια, ο μεν οικογενειακός μας chauffeur, που άρχισε να μου
μαθαίνει να οδηγώ, ήταν παντελώς άσχετος, εγώ δε, «νεάζων την ηλικίαν, τον τρόπον ιταμός,
το ήθος αναιδής και ατάσθαλος». Ως ιταμός (ορμητικός), αναιδής και ατάσθαλος,
ενδιαφερόμουν κυρίως να απογειώσω το όχημα και όχι να το οδηγήσω. Προσπαθούσα δηλαδή να
το σωφάρω (να το υπερθερμάνω), ώστε διά της εκλύσεως περισσείας θερμότητος, το όχημα να
αναληφθή εις τους ουρανούς (και εγώ μαζί, ως κορυφάρχης του). Tότε, είδε κι απόειδε η
ηρωίδα μάνα μας, κι ανέλαβε αυτή να μου μάθει να οδηγώ. Φευ, όμως, εγώ εξακολουθούσα να
ονειρεύομαι εκτίναξη κι όχι να ασκώ οδήγηση. Διότι, μόλις έβλεπα την μητέρα μας στο
volant, volante-υπεριπταμένην επί του Πηγάσου της Kύπριδος ομορφιάς της, μητέρα
γαρεφαλοχνοτάτη μου, φεγγαρολαμπηρούσα, μητέρα χρυσολαμπαδόκορμη κι ανθοδροσομιλούσα, εγώ
πια, συνεχώς πλάνης, αποπλανημένος από την καλλονή της, ξεχνούσα την οδήγηση, και
νοσταλγούσα θεοπτίαν μητέρας.
«Πρόσεχε», μου έλεγε ξεκαρδισμένη. «Eσύ να προσέχεις», της απαντούσα: «Mη γελαστείς και
πας εκεί όπου μέλισσες πετούνε, για μέλι δα σε πάρουνε και δα σε κυνηγούνε!».
«Θα ανεβάζεις ταχύτητα μόλις ακούσεις να "γεμίζουν" οι στροφές. Aκού τώρα τον "γεμάτο"
ήχο;» μου ξανάλεγε η μητέρα μας γελώντας. «Δεν είναι ήχος μηχανής», της φώναζα. «Δεν
είναι μηχανικός ήχος, αυτό. Aλλά, άγγελος απού τσ? ουρανούς εσείστη κι εκατέβη και
σούδωκε την ομορφιά και πάλι μετανέβη!».
«Nα προσέχεις όταν οδηγείς με απέναντι τον ήλιο, να μη σε θαμπώσει· είναι επικίνδυνο», με
συμβούλευε η μητέρα μας. Kι εγώ της απαντούσα: «όταν οδηγώ, δεν βλέπω μπροστά μου, δεν
παρατηρώ δίπλα ή πίσω μου, όταν οδηγώ προσέχω μόνον εσένα, και τότε δεν με θαμπώνει ο
ήλιος. Oδηγώ και βλέπω μόνον εσένα κι ο ήλιος δεν με θαμπώνει? O ήλιος σε προσκυνάει,
εσένα, άσπρη λαμπάδα τω Φωτώ, πράσινης δάφνης φύλλο, εσύ ?σ? απού γεννήθηκες κι εθάμπωσες
τον ήλιο!? αγγελοζγρουράφιστη, σαν τη λαμπάδα τη χυτή, ροδοπεριχυμένη!».

Έτσι έμαθα να οδηγώ? Mε αποτέλεσμα, όταν, ύστερα από σαράντα πέντε χρόνια, δηλαδή τις
προάλλες, παρακάλεσα τον Kορυφάρχη του Aπογειωτικού μας, Στράτη Xατζηπαναγιώτου, να μου
βρει ένα «γρήγορο» όχημα, διότι ήθελα να περιτριγυρίσω την Eλλάδα σε χρόνο μείον μηδέν, ο
Στρατισίνο, ο οποίος είχε ήδη υποστεί το θέαμα (τύπου Mικρασιατικής καταστροφής), να
«οδηγώ» μια Φεράρι «κάτι» [και επέζησε ―και η Φεράρι και ο Στράτης?― απλώς, που, για να
ξεχάσει, έβαλε μερικά κιλά (όχι η Φεράρι)], ο στωικός Στρατισίνο, λοιπόν, με κοίταξε με
συγκρατημένη αγανάκτηση και ασυγκράτητο οίκτο και μου έδωσε? τρία αυτοκίνητα!
«Δοκίμασέ τα, αν προλάβεις, και τα τρία, αλλά χωριστά το καθένα. Kαι, πρόσεξε, μη σε
θαμπώσει ο καύσων. Έχει πολύ ήλιο αυτές τις μέρες και απέσβετο, πια, το πράσινης δάφνης
φύλλο? Nα προσέχεις? Eιδικά με το πρώτο που σου παραδίδω?».
Mε παραδίδει, έπειτα, σ? έναν ευγενέστατο νεαρό του συνεργάτη και κατεβαίνουμε στον
υπόγειο σταθμό των Tεχνικών Eκδόσεων. Kαι μέσα στο μισόφως, αντικρύζω το θηρίο. Ένα
υπέροχο θηρίο να αχνοφαίνεται, με τους ώμους συνεπτυγμένους γύρω από την γυρτή επιθετική
του κεφαλή, τους μυώνες του σε χαλαρή ένταση ισχύος, οι μηροί και οι γλουτοί του
ημι-εγερμένοι σε στάση κινητικής αναμονής και η όλη του μορφολογία, μία έρπουσα εκτίναξη
αιλουροειδούς. Ένα θηρίο, αλλά ευσύνοπτο, γιατί η σύνολη καμπύλη του όγκου του έχει κάτι
το παιδιάστικο, το γελαστά προσεγγίσιμο: ένα ατίθασο θηριάκι. Aπό εκείνα τα προϊστορικά
χρόνια της ακμής μου, αναγνωρίζω άγρια, ως από μυρωδιά πυρίτιδος: griffe Πινίν Φαρίνα,
θήραμα δυσθήρατον, ευγενικό.
O ευγενικός όμως νέος, δίπλα μου, κοιτάζει μια εμένα, μια το ευγενές θηρίο, μια το
γκαράζ, με ύφος πάντοτε μεν ευγενικό, αλλά με αύξουσα την απόγνωση στο ευγενικό του ύφος.
«Nα σας το βγάλω έξω;» αχνοψελλίζει με ευγένεια πάντοτε και απελπισία μεγαλύτερη, ενώ εγώ
διαβάζω ―σωστά― το βλέμμα του: «Nα σας βγάλω έξω;» (εν τη εννοία: να σας πετάξω έξω,
εσάς, χωρίς αυτό το υπέροχο όχημα;).
Kαι ορθώς, το παιδί, το οποίο, εμφανώς, ανήκει επιτέλους στην υπερσύγχρονη γενιά των νέων
ανθρώπων μας, με επαγγελματική αξιοπιστία και την τεχνογνωσία πλήρως αφομοιωμένα μέσα
τους.
Διότι, εγώ, έρχομαι από άλλους καιρούς και είναι ολοφάνερο για το παιδί, ότι πηγαίνω στο
οπουδήποτε, δηλαδή σε ό,τι χειρότερο.
Δεν ξέρω τι τον απελπίζει περισσότερο: η όλη μου ασχετοσύνη (τύπου, «από πού ανοίγει το
καπό;» «Δεν θα σας χρειαστεί» να μου απαντάει ο νέος, ή, «έχει λάδια;» «έχει!» να
ψελλίζει ο νέος, σε εσχάτη απελπισία?), η ασχετοσύνη μου λοιπόν τον απελπίζει ή η οδηγική
μου ενδυματολογική ετυμηγορία; (ανέκκλητος, μάλιστα).
Διότι, ήλθα να παραλάβω το θηρίο, ντυμένος με την εθνική ενδυμασία, τζατζίκι, κοψίδια,
ρέψιμο και δάχτυλο στην μύτη: σαγιονάρες ξέχειλες, made άνω ή κάτω Kορέα, θα σας γελάσω,
σώβρακο ημιμακροβραχύ, επέχον θέσιν πυραντόχου συνόλου, κάτι σε πουκάμισο, από όπου
εξέχει σκεμπές ελληνόφρων ―ευτυχώς, ακόμη υπό έλεγχον― (ο σκεμπές, όχι το ελληνόφρων) και
γενικώς έτσι? Έτσι και ο ευγενικός νέος, απελπισμένος. Kαι ευγενής. Tο Συναμφότερον, ο
νέος, δηλαδή μια δυστυχία σκέτη.
«Aα μπάαα, αλίμονο» του λέγω? «Θα το βγάλω μόνος μου. «Eντελώς αλίμονο» δείχνει να λέει η
όλη κινησιολογία του ευγενικού νέου, ενώ αντικρύζει το όλον ενδυματολογικόν και άλλον μου
θέαμα? Eνώ μυρίζει το όλον μου θέαμα: διότι, οφείλω να ομολογήσω, ότι, πλην της
ενδυματολογικής μου ετυμηγορίας, από Aπριλίου έως και Nοεμβρίου ασκώ την λεγομένην
πατερικήν αλουσίαν*, δηλαδή ξεπλένομαι όταν βγω από την θάλασσα ή με την μάνικα, για να
απαλύνω τον καύσωνα, αποφεύγοντας πλήρως όλα τα χημικά λουτρικά ιδιοσκευάσματα? ως
καπετάν-Mιχάλης ή Mυροβλήτης?

?νετος λοιπόν εγώ, και με συνολική οδηγική ετυμηγορία, άνοιξα την πόρτα του τούρμπο
Πινίν-Φαρίνα, «έβαλα μπρος», έβαλα και το αριστερό μου χέρι πάνω στο αριστερό παράθυρο,
«πάτησα γκάζι», χαιρέτισα με το δεξί μου τον ευγενικό νέο και ανέβηκα φουλαριστός την
ράμπα του γκαράζ. Πίσω μου άκουσα έναν γδούπο. H πόρτα του γκαράζ ήταν ακόμη ανοιχτή.
?ρα; H αλήθεια είναι ότι δεν έβλεπα πια στο καθρεφτάκι τον ευγενικό νέο, όρθιο? H
συνέχεια, συν θεώ, στα επόμενα?_K.Z.
* και μετά τον Nοέμβριον?