Pέα Bιτάλη

"...Εν ολίγοις της τράβηξα δύο ανάρμοστα. Ένα για μένα κι ένα για να με θυμάται. Έτσι
ήμαστε οι Έλληνες. Large και μερακλήδες...."

Στελάρας καλεί Kλίντον

ΔOYΛEYΩ στην εφορία. Μη φανταστείς διάφορα... Στο πρωτόκολλο είμαι. Πάει η σφραγίδα
σύννεφο κάθε μέρα. Στο σχολείο δεν τα πήγαινα καλά. Ευτυχώς γνώριζε μια γειτόνισσα της
μάνας μου ένα βουλευτή και τρούπωσα, που λέει και ο Χατζηχρήστος. Μετράω 100 σφραγίδες
κάθε μέρα. Μια ζωή μετράω. ΄Όταν ήμουνα μικρός μ? άρεσε να μετράω τ? αστέρια. Θα βγάλουν
σπυριά τα χέρια σου, έλεγε η μάνα μου και μου χτύπαγε το χέρι. Το 'κοψα. Αργότερα
μαζευόμασταν οι φίλοι και μετράγαμε το πουλί μας (με συγχωρείς για τη φράση μου, αλλά εγώ
δεν είμαι μορφωμένος για να χρησιμοποιώ άλλες λέξεις). Θα χαζέψεις, έλεγε ο παππούς μου.
Τό 'κοψα . Από την ώρα που έπιασα δουλειά σ? αυτή την υπηρεσία, μετράω τα χρόνια που μου
μένουν μέχρι τη σύνταξη. Όλοι εδώ αυτό κάνουμε. Και δεν το κόβουμε με τίποτα. Στο
ενδιάμεσο, ξέχασα να σου πω, παντρεύτηκα και την Καίτη και κάναμε μια κόρη. Εκείνη
δούλευε ταμείο σε σούπερ μάρκετ. ΄?λλο μέτρημα από 'κει. Ψιλομίζερα τα πράγματα. Δουλειά
και το βράδυ τηλεόραση. Το Σάββατο έβαζα μια γυαλιστερή αθλητική φόρμα και πήγαινα σούπερ
μάρκετ. (Εσείς στην Αμερική τη φόρμα την έχετε για τζόγκινγκ ... ΄?λλο εσείς και μη με
διακόπτεις με όλο το σεβασμό που σου έχω). Εκεί άρχιζε η Καίτη τα ίδια και τα ίδια ...
- Ακριβή η φέτα!
-Τι πήραμε; (Αυτό το έλεγε με το ύφος που λέμε στις κηδείες -τι είναι ο άνθρωπος)
- Ούτε που καταλαβαίνω που πάει ο μισθός.
- Κάτσε εσύ στην τηλεόραση και θα βρέξει πεντοχίλιαρα από Δευτέρα.
Αυτό και έκανα. Τηλεόραση και πάλι τηλεόραση.
Η ζωή μου, πως να στο πω, δε βοηθάει και η ριμάδα η γλώσσα, ήταν σαν μερίδα από ολίγον...
Καπάκωνα κι ας έβραζα. Στις σφραγίδες ξέσπαγα. Όχι να το περηφανευτώ, αλλά να σου βάλω
εγώ σφραγίδα να τρελαθείς. Τέλος πάντων, να μη σου τα πολυλογώ και έχεις και το Κυπριακό
σ? εκκρεμότητα, κάποια μέρα μπήκε στη ζωή μου η Μαρί. Μαρί από Μαρίκα. Νεοδιορισθείσα.
Ακόμα θυμάμαι που έφερε το γράμμα στο πρωτόκολλο με βουρκωμένα μάτια, γιατί είχε κάποιο
οικογενειακό πρόβλημα,όπως είπε. Αισθανόταν ανίσχυρη και 'γώ ξαφνικά ψήλωσα μπροστά της .
- Τι ανάγκη έχετε σεις κύριε Στέλιο;
- Σκέτο Στέλιο, είπα εγώ . Αλλά το είπα με τέτοιο τρόπο... Δε βοηθάει και η ριμάδα η
γλώσσα. Σαν να λες «ξάπλωσε πάνω μου». Το 'πιασες το υπονοούμενο;
Πω, πω σε καθυστερώ και έχεις σ? εκκρεμότητα και το Κυπριακό.
Εν ολίγοις της τράβηξα δύο ανάρμοστα. Ένα για μένα κι ένα για να με θυμάται. Έτσι ήμαστε
οι Έλληνες. Large και μερακλήδες. Κάποια στιγμή δε, μου είπε.
- Έχεις κανένα πούρο επάνω σου;
- Mπα ΑSSOS άφιλτρο, απήντησα ο μαλάκας. Πού να τό ξερα Πρόεδρε τι ήθελε; Δε μου το
σφύραγες και συ νωρίτερα... Αλλά, που να τα προλάβεις όλα ο χριστιανός... Και έχεις και
το Κυπριακό σε εκκρεμότητα.
Τελικά, να μη σου τα πολυλογώ, η Μαρί το πήγαινε το γράμμα και 'γω της πέταγα κατά
διαστήματα από καμιά σφραγίδα. (Είδες σιγά-σιγά μιλάω και γώ σαν Πλανητάρχης. Λίγο να με
βοηθήσεις στην αρχή και μετά δεν έχω πρόβλημα).
Tώρα θα με ρωτήσεις... Ήταν πιο ωραία από τη γυναίκα σου; Γιατί είναι και ζήτημα
αισθητικής, όπως λένε και οι κουλτουριάρηδες που κατακρίνανε και σένα, Πλανητάρχη... Mη
σκας. Και ο παπαγάλος του Λουμίδη είναι άσχημος, αλλά κάνει τον καλύτερο καφέ. Με
καταλαβαίνεις φαντάζομαι, δεν είναι δα και ελληνοτουρκικό ζήτημα, τη δουλειά της την
έκανε και με το παραπάνω η κοπέλα.
Ώσπου μια μέρα άρχισε να το σοβαρεύει το πράγμα. Να το χοντραίνει που λέμε. Και άρχισαν
οι απειλές.
- Θα τα πω όλα στην οικογένειά σου. Θα σε κάνω βούκινο.

Την πήρα με το καλό, την πήρα με το άσχημο. Τίποτα αυτή.
- Να πας ρε ξέκωλο να, δω τι θα καταλάβεις. Το τι της έσουρα δε λέγεται. Δε βοηθάει και η
πουτάνα η γλώσσα να σου τα πω. ?σε που σ?απασχολώ κι έχεις και το Κυπριακό σε
εκκρεμότητα.
Να μην σου τα πολυλογώ, πάω στο σπίτι το βράδυ και τι βλέπω; Η γυναίκα, η πεθερά, ο
πεθερός, ο γαμπρός ο απατεώνας, η νύφη μου γύρω από την τραπεζαρία, και στη μέση ένα
σώβρακό μου με καρδούλες. Η τιμή Εθνικής και Πίστεως στα ίδια επίπεδα. Πού τα δικά σου
μεγαλεία; Αυτό με συντάραξε πιο πολύ. Ξέρεις τι είναι να κερατώνεις τη γυναίκα σου και το
χρηματιστήριο να μένει στα ίδια επίπεδα; Που να το ξέρεις... Διαφοροποιήθηκα λοιπόν και
'γώ από τη δικιά σου γραμμή και ας αισθανόμουν ομοιοπαθής μέχρι εκείνη την ώρα.
?νοιξα την πόρτα και τους πέταξα όλους έξω. ΟΞΩ ΡΕ, ούρλιαξα. Δικό μου το πούρο, ότι
θέλω το κάνω και αναφορά δε δίνω. Και όταν έκλεισε η πόρτα, αγκάλιασα την Καίτη και
έκλαψα πικρά. Όχι γιατί μετάνιωσα για ό,τι έκανα αλλά γιατί την πόνεσα. Έδωσα την
αναφορά μου, όπως όφειλα και μετά άναψα ένα τσιγάρο. Η Καίτη στεκόταν απέναντι μου σαν
δήμιος. Με αργές κινήσεις άνοιξε το συρτάρι. Ψαχούλεψε αρκετή ώρα. Γύρισε απότομα προς
το μέρος μου. Κρατούσε στα χέρια ένα πούρο. Το άναψε (μπράβο η Καιτούλα).
Πλανητάρχη, πως να στο πω, δε βοηθάει και η ριμάδα η γλώσσα.
ΤΗ ΒΑΨΑΜΕ. WE PAΙNTED IT.
Αυτά εν ολίγοις τα χάλια του Στελάρα. Ευτυχώς στα είπα και ξελάφρωσα. Σε απασχόλησα μια
ώρα. Μπορεί να μην έχω τη δύναμη ν? ανεβοκατεβάσω το χρηματιστήριο, αλλά ρε αδελφέ
χρεώθηκα την καθυστέρηση της λύσης του Κυπριακού._P.B.