Nίκος Mάργαρης

"...Πριν από χρόνια επρόκειτο να γίνει ένα εργοστάσιο αδρανοποίησης και
καύσης των τοξικών της χώρας στη Δυτική Ελλάδα. Οι πάντες, μ' επικεφαλής τους
«οικολόγους» ξεσηκώθηκαν γιατί -σύμφωνα με τις φήμες- θα ερχόντουσαν στην Ελλάδα τοξικά
«από αλλού». Το εργοστάσιο δεν έγινε και όλοι βάλαμε το κεφάλι μας στην άμμο..."

Τοξικότητες

KAΘE τόσο βρίσκονται θαμμένα βαρέλια με φυτοφάρμακα, «ζωοφάρμακα» και άλλες παρόμοιες
ενώσεις. Όπου έβρισκαν πρόσφορο -στην κυριολεξία- έδαφος, οι λεγόμενοι αρμόδιοι, έθαβαν
και μερικά σακιά ή βαρέλια που τους περίσσευαν.
Γιατί όμως, οι ανακαλύψεις αυτές να συνοδεύονται από τόση φασαρία και
χαλασμό; Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ακόμη μια περίπτωση στην οποία όλοι κρυβόμασταν
εδώ και χρόνια πίσω από το δάχτυλό μας. Τώρα βέβαια κάνουμε τους ανήξερους, τους
έκπληκτους και οτιδήποτε άλλο κολλάει σε μια σωστή επίδειξη στρουθοκαμηλισμού.
Όταν, κάθε τόσο, διαβάζουμε για την ετήσια παραγωγή 500.000 τόνων τοξικών (ο πραγματικός
αριθμός είναι μικρότερος αυτού που συνήθως αναφέρεται) πού πήγαιναν και πηγαίνουν όλα
αυτά τόσα χρόνια; Τι γινόντουσαν αγαπητοί μου μέχρι σήμερα τα τοξικά υπολείμματα; Γιατί
μη μου πείτε ότι δεν υπήρχαν. Πριν από χρόνια επρόκειτο να γίνει ένα εργοστάσιο
αδρανοποίησης και καύσης των τοξικών της χώρας στη Δυτική Ελλάδα. Οι πάντες, μ'
επικεφαλής τους «οικολόγους» ξεσηκώθηκαν γιατί -σύμφωνα με τις φήμες- θα ερχόντουσαν στην
Ελλάδα τοξικά και «από αλλού». Το εργοστάσιο δεν έγινε και όλοι βάλαμε το κεφάλι μας στην
άμμο.

Εφ' όσον δεν υπήρχε χώρος καύσης ή εξαγωγής από τη χώρα των τοξικών τι τα κάνουμε τόσα
χρόνια; Απλούστατα... ?λλοι τα μάζευαν κάπου, άλλοι τα έθαβαν αλλού και ο καθένας -εφόσον
δεν υπήρχε επίσημη και σοβαρή πολιτική «τοποθέτηση» - ασφαλώς έκανε ότι νόμιζε σωστότερο
ή ευκολότερο. Σ' ένα συνέδριο που παρακολούθησα πρόσφατα οι περισσότεροι εκ των
«επαϊόντων» πρότειναν, για 100.000 τουλάχιστον τόνους (περίπου το ένα πέμπτο από αυτά),
την καύση. Πού, όμως, θα καούν; Σε ποια περιοχή θα δεχθούμε να γίνει η εγκατάσταση της
καύσης; Θα δεχθούν οι «οικολόγοι» τη λειτουργία; Ένας από τους συμμετέχοντες θεώρησε
υποχρέωσή του να δώσει άμεση λύση αναφέροντας ότι οι μεγάλες θερμοκρασίες που
αναπτύσσονται στις τσιμεντοβιομηχανίες εξασφαλίζουν σωστή επιστημονικά και εφικτή τεχνικά
λύση. Παρόλο, όμως, που στην αίθουσα ήταν και εκπρόσωποι κρατικών φορέων έκαναν πως δεν
άκουγαν.

Αλλά γιατί να είμαστε όλοι σώνει και καλά μόνο αρνητικοί; Γιατί δεν
προτείνουμε αμέσως τη διαδικασία της καύσης των 100 ή έστω 70 χιλιάδων τόνων που μπορούν
να καίγονται;
Η περίφημη «μελέτη Αγγελίδη» την οποία όλοι χρησιμοποιούν για να μας
κατατρομοκρατήσουν και που έγινε πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια προσδιόριζε, ότι μπορούν
να καούν 70.000 τόνοι τοξικών το χρόνο. Πράγμα που σημαίνει, ότι εφόσον δεν κάνουμε
εγκαταστάσεις καύσης, έχουμε σήμερα αποθηκευμένους περισσότερους από 1.000.000 τόνους
τοξικών οι οποίοι αυξάνονται και θα μπορούσαν να λείπουν. Πού είναι αυτοί οι τόνοι
σήμερα; Γιατί δεν οργανώνουμε ένα ή περισσότερα εργοστάσιο καύσης και σωστής
αδρανοποίησης;
Δεν θα πρέπει να γίνουν αμέσως ενέργειες για τα παραπάνω; Θα δεχθούμε
όμως όλοι μια εθνική συμφωνία κυρίων στην οποία δεν θα μπορεί ο κάθε
πικραμένος ν' αρχίσει «το κοντό και το μακρύ του;» Όταν στην Κρήτη, παρ' όλο που κάθε
τόσο μένουν χωρίς ρεύμα είναι αδύνατον να βρουν το θάρρος να πούνε «εδώ θα γίνει ο
σταθμός παραγωγής», και ο κάθε «παράγων» περιοχών όπου πρόκειται να γίνει μια χωματερή
κλείνει την εθνική οδό, επιτρέψτε μου ν' αμφιβάλλω για το αν και κατά πόσο θα καίμε σωστά
και θα θάβουμε αποτελεσματικά τους εκατοντάδες χιλιάδες τόνους των τοξικών.

Εδώ που τα λέμε όταν έχουμε κάθε χρόνο παραγωγή εκατοντάδων χιλιάδων τόνων τοξικών απορώ
που μέχρι σήμερα αναφέρθηκαν μόνο κάποια βαρέλια εδώ κι' εκεί. Πρέπει να είμαστε
προετοιμασμένοι να τα βρούμε και στις αυλές μας ή στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας.
Πριν ένα χρόνο σε «σοβαρό» συνέδριο για το περιβάλλον οι συμμετέχοντες επιστήμονες είχαν,
στην κυριολεξία, «φτιαχθεί» με τη συζήτηση για την ίδρυση εργοστασίου όπου θα καίγονται
τα τοξικά. Η παρουσία κάποιων δημοσιογράφων στην αίθουσα βοηθούσε μερικούς
πανεπιστημιακούς να γνωρίσουν δημοσιότητα. Ένας από αυτούς επανέφερε συνεχώς το πρόβλημα
το οποίο θα δημιουργούσε η πιθανώς κακή λειτουργία του εργοστασίου και συνεχώς φώναζε:
«αν χαλάσει;»
Δεν κρατήθηκα και τον ρώτησα:
- Με τι μέσο θα φύγετε από τη Λέσβο;
- Μ' αεροπλάνο
- Αν χαλάσει;
Φαντάζεται κάποιος τους συγγενείς παιδιού που χαροπαλεύει από
περιτονίτιδα να μην αφήνουν να γίνει η εγχείρηση επειδή θα φοβούνται μη λιποθυμήσει ο
γιατρός;_N.M.