16ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου
OI ΓAΛΛOI απο το βράδυ της 12ης Ιουλίου ζουν ένα όνειρο. Oι Bραζιλιάνοι επίσης μόνο πουτο δικό τους φέρνει περισσότερο σε εφιάλτη! Oι Eυρωπαίοι κράτησαν αυτή τη φορά το τρόπαιο
στη δική τους ήπειρο, αν και πίσω από τις θριαμβολογίες και τα συγχαρητήρια στους
Γάλλους, οι Γερμανοί, Iταλοί, ?γγλοι, Oλλανδοί, Kροάτες και λοιπές ποδοσφαιρικές
δυνάμεις, μάλλον θα ήταν περισσότερο ευτυχείς αν το τρόπαιο πήγαινε (ξανά) στην Nότια
Aμερική.
Aλλά, το γεγονός παραμένει: H Γαλλία είναι -και με τη βούλα- η πρώτη ποδοσφαιρική δύναμη
στον κόσμο και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Oι υπερβολές μάλιστα από τον ενθουσιασμό της στιγμής για την κατάκτηση ενός τίτλου που
άργησε μερικές δεκαετίες, θέλει τους Γάλλους να τοποθετούν το France 98 με χρυσά
γράμματα στην ιστορία της χώρας, δίπλα στη Γαλλική Eπανάσταση!
Ήδη η επέτειος για την πτώση της Bαστίλλης φέτος γιορτάστηκε με εμπροσθοφυλακή την
δοξασμένη ομάδα που το βράδι της 12ης Iουλίου έκανε 60 εκατομύρια ανθρώπων να παραληρούν.
Αναμφισβήτητα το Μουντιάλ είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο οι διαστάσεις του οποίου είναι
δύσκολο να γίνουν αντιληπτές. Ενα όνειρο που πέρνει σάρκα και οστά κάθε τέσσερα χρόνια
επηρεάζοντας τους ρυθμούς ζωής στον πλανήτη για 40 ημέρες. Ένα μέρος της αλήθειας μπορεί
να βρίσκεται στους αριθμούς: Tριάντα επτά δισεκατομμύρια τηλεθεατές παρακολούθησαν τους
αγώνες, με αποκορύφωση την ώρα του τελικού που πάνω απο 2,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι
βρίσκονταν μπροστά στις τηλεοράσεις.
Ασύλληπτη η δύναμη της εικόνας: Στην ιστορία της ανθρωπότητας κανένα θέαμα, κανένα
γεγονός, καμιά καταστροφή, καμιά ανακάλυψη δεν κατάφερε να καθηλώσει τόσους πολλούς
ανθρώπους ταυτόχρονα.
Ίσως η εξήγηση να βρίσκεται στα δακρυσμένα πρόσωπα των Βραζιλιάνων, ίσως στα λόγια του
Βραζιλιάνου προέδρου Ζοάο Γκόουλαρτ που το 1962 δήλωνε: «Δεν έχουμε ρύζι, ούτε ψωμί
έχουμε όμως τον Πελέ τον Γκαρίντσα τον Αμαρίλντο και το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτό μετράει».
Πρώτοι στον κόσμο λοιπόν οι Γάλλοι αλλά όχι σε οποιοδήποτε άθλημα. Πρώτοι στο
δημοφιλέστερο στο πιο αγαπητό άθλημα στις καρδιές των ανθρώπων.
«Να ακούμε τον κόσμο» επαναλάμβανε συνεχώς ένας μεγάλος αθλητικογράφος που δεν βρίσκεται
πια κοντά μας.
Ο κόσμος λατρεύει το ποδόσφαιρο, το θέαμα, την απλότητα, την ευκολία με την οποία
παίζεται.
Εκεί είναι το μυστικό της επιτυχίας: Η απαιτούμενη σωματοδομή ενός ποδοσφαιριστή
φωτογραφίζει το μέσο άνθρωπο και η απλότητα των κανονισμών επιτρέπει σε όλους να το
παρακολουθήσουν.
Παρότι το ΝΒΑ και η F1, σε θέματα προβολής αποτελούν πρότυπα οργάνωσης, ποτέ οι
προσπάθειες του Σουμάχερ ή του Τζόρνταν δεν θα προκαλέσουν τέτοια συναισθήματα, τέτοιες
αντιδράσεις.
Οι προβολείς έσβησαν, οι 4000 δημοσιογράφοι που κάλυπταν το γεγονός έφυγαν, ο
ενθουσιασμός και τα πανηγύρια έδωσαν την θέση τους στην περισυλλογή και την αυτοκριτική.
Απο τoυς απατημένους άνδρες -26%- που ορκίζονται αιώνια αγάπη στη συμβία τους, έως τους
μπουκ-μέϊκερς που ακόμη μετράνε εισπράξεις και τις παραλίες που ξαναγέμισαν, το Μουντιάλ
άφησε σε όλους τα σημάδια του.
Οι Γάλλλοι πέτυχαν σε αθλητικό επίπεδο, αλλά οργανωτικά δυσκολεύτηκαν πολύ. Πέρα απο τα
κρούσματα βίας, ένα ξεχωριστό κοινωνικό φαινόμενο που μόνο στο μυαλό ημιμαθών συνδέεται
με το ποδόσφαιρο, οι παγκόσμιοι πρωταθλητές έδωσαν εξετάσεις και πήγαν μέτρια, στην
τηλεοπτική κάλυψη, στην οργάνωση των γραφείων Tύπου, στις συγκοινωνίες, ενώ απέτυχαν στις
τηλεπικοινωνίες και την προβολή της χώρας τους μέσα απο το 16ο Μουντιάλ.
Aπό το Παρίσι στην Aθήνα
Kαι από το Mουντοποδόσφαιρο στο Mουντομπάσκετ που ήδη «τρέχει».
Παρότι απαγορεύονται οι συγκρίσεις να είστε σίγουροι ότι οργανωτικά θα τα καταφέρουμε
πολύ καλύτερα. Το έχουμε αποδείξει άλλωστε, στο πρόσφατο παρελθόν καθώς τόσο το
Ευρωμπάσκετ του '95 όσο και το Αθήνα '97 βραβεύτηκαν για την οργάνωση των γραφείων Τύπου
και η εικόνα έκανε το γύρο του κόσμου διαφημίζοντας τη χώρα μας.
Η καλύτερη απόδειξη για του λόγου το αληθές είναι ότι το Γραφείο Τύπου του Παγκόσμιου
Πρωταθλήματος Στίβου, Σεβίλη '99 οργανώνεται, ύστερα απο αίτημα των Ισπανών, απο τους
Έλληνες που πέτυχαν το απόλυτο στο Αθήνα '97.
Σε αθλητικό επίπεδο τώρα τα θαύματα ανήκουν σε άλλη εποχή και παρά την απουσία της «Dream
Team» και το αβαντάζ της έδρας, η Εθνική μας πολύ δύσκολα θα επαναλάβει τα κατορθώματα
του πρόσφατου παρελθόντος.