Pέα Bιτάλη
Η ΕΣΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ ΜΑΣΗ μια φωτιά διαδέχονταν την άλλη. Πύρινη σκυταλοδρομία. Καθόμασταν όλοι, μπροστά στη
τηλεόραση, ως άλλοι Νέρωνες και τρώγαμε κεράσια.
Σε κάθε αναζωπύρωση, έπεφτε και ένα κεράσι πάνω στη μπλούζα του Αριστείδη. Κόκκινα
στίγματα όσες και οι εστίες. Η τελευταία που αναγγέλθηκε ήταν στη Βάρη. Κοντά στη περιοχή
μας. Όλο και μας πλησίαζε λοιπόν. Εκεί επάνω έπεσε η ατάκα.
- Εγώ θα είμαι στο δωμάτιο μου. Μην αγγίξει κανείς το τηλέφωνο.
- Επιτέλους παιδί μου. Κοίτα τι γίνεται γύρω μας.
Η Ελλάδα καίγεται, ανέκραξα σαν πρωταγωνίστρια της Λάμψης. (Τι μαλακίες, μπορεί να πει
ένας γονιός, όταν δει τον έρωτα να περνάει σαν νερό κάτω απ΄ την πόρτα του σπιτιού του
ενώ το παιδί του στέκεται με βλέμμα απλανές ελβετικής αγελάδας).
Ξαφνικά είχαμε γίνει εμείς και αυτοί. Και το Αυτοί με κεφαλαίο και όμικρον γιώτα. ?νευ
λόγου. Έρωτας και επανάσταση πάνε μαζί. Έστω και ανευ λόγου.
Έτρεχε σαν αιλουροειδές και γράπωνε το τηλέφωνο πριν καν κουδουνίσει.
Η διάθεση της άλλαζε σε δευτερόλεπτα. Γελούσε σαν το χαζό στη πλατεία του χωριού, μου
πέταγε ένα φιλί στον αέρα, τσίμπαγε το μάγουλο του πατέρα της και σε πέντε λεπτά και ενώ
ξαναμιλούσε στο τηλέφωνο κοπάναγε την πόρτα με δύναμη φωνάζοντας «Μη μου μιλήσει κανείς.
Δεν με καταλαβαίνει κανείς».
Α, ρε τι μας βρήκε καλοκαιριάτικο...
Αναζωπύρωση της φωτιάς. Εδώ να δεις....
Το απόγευμα κατέφθασε ανθοδέσμη μετά κάρτας. Έσκαγα από περιέργεια να δω τι γράφει. Αυτό
ήταν μόνο για ΕΚΕΙΝΗ.
- Μου έγραψε και ποίημα, είπε ενώ το χαμόγελο έσταζε αργόσυρτα σαν σιρόπι από γλυκό του
κουταλιού.
- Ποιητής εκ του προχείρου, έχων την μορφή του χοίρου, της πέταξα κοροϊδευτικά. Εκεί
άρχισαν τα γλέντια.
- Αρχαιοκάπηλη, ούρλιαζε. (Γράφε Μπαμπινιώτη. Αρχαιοκάπηλος, λέξη που δηλώνει χάσμα
γενεών). Δεν ερωτεύτηκες ποτέ.
Αυτό σήκωνε μεγάλη παρεξήγηση. Ως εδώ και μη παρέκει.
- Ερωτεύτηκα, δεσποινίς μου (να και οι αποστάσεις) και μάλιστα πολλάκις.
Πέρασα δασάκι με πίσσα σκοτάδι να πάω να τον βρω.
Κρεμάστηκα πάνω από το τηλέφωνο άπειρες ώρες προκειμένου να το σηκώσω και να πω «τυχαία
με βρήκες εδώ τέτοια ώρα», σκαμπανέβασα την αυτοκριτική μου από Ζωή Λάσκαρη σε Γεωργία
Βασιλειάδου και τούμπαλιν μέσα στα δευτερόλεπτα που ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά του, στρίμωξα
τα στρουμπουλά ποδαράκια μου σε γόβα κι ας παραπάτησα, υπέστην τον εξευτελισμό του
φουλαριού στο λαιμό ενώ έσκαγε ο τζίτζικας σαν θηλυκός Μούτσιος (έτσι νομίζω τον λέγανε)
σε ελληνική ταινία, πόνεσα, έκλαψα, μούτζωσα και είπα την δικαιολογία του έτοιμου να
κάνει μπραφ «θα μείνουμε όμως φίλοι».
- Και μετά, ρώτησε εκείνη με χαμόγελο αφού είδε ότι «είχε ψωμί το θέμα».
- Και μετά βρήκα αυτόν που ήταν πάνω απ΄ όλους. Να σταθεί δίπλα να γίνουμε δύο. Αυτό
είναι το αγαπημένο μου νούμερο.
Το δύο είναι το νούμερο της ευτυχίας αν θες την γνώμη μου. Το δύο, ποτέ το ένα.
Και κάτι άλλο που είπε ο Σαλβατόρε Νταλί και μου άρεσε πολύ. «Μη σας φοβίζει η
τελειότητα. Έτσι κι αλλιώς δε θα τη φτάσετε ποτέ».
ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ...
Η πυρκαγιά βρίσκεται σε ύφεση. Τίποτα όμως δεν αποκλείει την αναζωπύρωσή της.
- Το βράδυ θα περάσει να με πάρει από το σπίτι για να πάμε σινεμά. Να του πω ν? ανέβει
επάνω;
Είναι κούκλος σου λέω.
Mε το που πήρε την θετική μας απάντηση άρχισε να του στέλνει μήνυμα από το κινητό.
Χειριζόταν τα κουμπιά όπως στο έργο «Το μάτι της βελόνας» ο κατάσκοπος Σάδερλαντ έστελνε
μηνύματα στους Γερμανούς.
Πως πήρε 11 στη πληροφορική αυτό το παιδί... Αδικήθηκε.
Και το βράδυ έφτασε. ?λλαξε 100 φορές ενδυμασία.
- Να την πλακώσω στα χαστούκια, να τελειώνουμε. (Δημοκρατικός, σύγχρονος πατέρας).
- Ησύχασε, καλύτερα να ξέρουμε τι μας γίνεται. Έτσι δεν κάναμε και μεις;
Αρχαιοκάπηλε, ε αρχαιοκάπηλε.
ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ.
Συγχαρητήρια στο Πυροσβεστικό σώμα.
Και μετά το κουδούνι χτύπησε. Ήρθε ο κούκλος.
Θεός κι Aπόστολος. Να τον βάλεις σε μποστάνι να μην μείνει κάργια για κάργια.
Mας καληνύχτισε ενώ προέτρεπε με τα μάτια τον πατέρα της να χαμογελάσει πιο πλατιά. Και
μετά στο σπίτι έπεσε απόλυτη ησυχία. Καθίσαμε στο καναπέ. Τελικά τα παιδιά μας χαρίζουν
την μεγαλύτερη πολυτέλεια. Να δούμε πάλι την ζωή μας σε slow motion. Aπό την αρχή και
μάλιστα στην αγκαλιά κάποιου.
Την άλλη μέρα αντί οποιασδήποτε συζητήσεως της έδωσα ένα γνωμικό
«Ταξιδιώτη, δρόμος δεν υπάρχει. Τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας».
Οι φωτιές σβήσανε σε όλο το λεκανοπέδιο. Χάρη στις ειδικές δυνάμεις των πυροσβεστών και
την αυτοθυσία των πολιτών.
(Η δικιά μας βρίσκεται ακόμα σε φούντωση. Εγώ περιμένω με την μάνικα στο χέρι)._P.B.