Xρήστος Mιχαηλίδης

«... Tο μόνο που ζήτησε η γυναίκα μου από μένα ―και άργησα ο ηλίθιος να το καταλάβω― ήταν
να μην ξεχνάω ούτε στιγμή ότι είναι κι εκείνη μέρος της ζωής μου...»

H άλλη πλευρά του... Aδάμ!

TO περιοδικό που κρατάτε είναι? Πώς να το πω τώρα;.. Eίναι ανδρικό περιοδικό. Mια στιγμή
όμως και θα διευκρινίσω? Διαβάζεται κυρίως από άνδρες. Γράφεται, σχεδόν εξ ολοκλήρου από
άνδρες. Kαι το «μέγα αντικείμενό του», το αυτοκίνητο, είναι? εκ παραδόσεως σχεδόν άμεσα
(και? σεξουαλικά, λένε οι κοινωνιολόγοι) συνυφασμένο με αυτό που συνηθίσαμε ν? αποκαλούμε
«ισχυρό φύλο».
Δεν ξέρω πώς μου συνέβη, αλλά να (!), σ? αυτό το πρώτο τεύχος του τελευταίου έτους της
χιλιετίας, αισθάνθηκα την ανάγκη, με κίνδυνο σ? αυτόν τον macho κόσμο που ζούμε να
χαρακτηρισθώ «μελό», να μιλήσω για τη γυναίκα. Tη γυναίκα μου.
Kατά έναν τρόπο διόλου ανεξήγητο, νιώθω πως σε τούτο ακριβώς το ανδροκρατούμενο περιοδικό
υπάρχει, μέσα από την άψυχη για πολλούς ορολογία των αυτοκινήτων, μέσα από την καθόλου
ποιητική «διάλεκτό του» (το καρμπιρατέρ, το σασί, το test-drive, το ABS, το turbo και το
injection!), ένα αόρατο, αλλά πολύ δυνατό συνάμα «στίγμα ευαισθησίας», που μου επιτρέπει
να παραβιάσω άφοβα τον? κώδικα συναισθηματικής κυκλοφορίας ενός ανδρός. Eνός ανδρός στη
δύσκολη ηλικία των 40 ο οποίος, κάνοντας το συνήθη απολογισμό μιας ακόμη χρονιάς που
φεύγει, ξεχνάει πολλές φορές να βάλει μες στη σκέψη του τη σύντροφο της ζωής του.
Kατάδικος της δουλειάς του και έρμαιο των φιλοδοξιών του, θα σκεφτεί οπωσδήποτε τα
επιχειρηματικά λάθη που έκανε, θα αυνανιστεί πιθανώς με τις όποιες επιτυχίες του, θα
βάλει καινούργιους στόχους (που συνήθως είναι πολύ παλιοί) και θα χαράξει τη «νέα» πορεία
του για τη συνέχεια.
Oύτε στιγμή δε θα σκεφθεί εκείνην τη μόνιμη, και πολλές φορές αόρατη, παρουσία δίπλα σε
κάθε επιτυχία ή αποτυχία του. Πιθανώς να θυμηθεί, αν τον τσιγκλίσεις λιγάκι, μόνο εκείνο
το εκνευριστικό τηλεφώνημα «την ώρα που είμαι πνιγμένος στη δουλειά» και εκείνη την?
ενοχλητική φωνή να ρωτάει «θα φάμε μαζί απόψε;» ή «θ? αργήσεις πολύ ακόμα, αγάπη;»

H αντίδρασή μας, η αντίδρασή μου είναι, συνήθως, απότομη. Πολύ άδικη. Kαι? απελπιστικά
εγωιστική. «Eντάξει είναι μόνη της, αλλά τουλάχιστον είναι στο σπίτι. Δε με σκέφτεται
καθόλου εμένα, που αγωνίζομαι εδώ πέρα να βγάλω το ψωμί μας; Για ποιον δουλεύω εγώ,
διάολε!» «Για τον εαυτό σου δουλεύεις», μου ψιθυρίζει εκείνη η ίδια φωνή που με «έπεισε»
να γράψω αυτό το κομμάτι.
«Για τον εαυτό σου δουλεύεις, γιατί κουβαλάς όλες του κόσμου τις ανασφάλειες, κυνηγάς την
καταξίωση κι εκεί ακόμα που δεν την έχεις ανάγκη. Γκρινιάζεις συνεχώς, αλλά η ελευθερία
σου είναι μέσα σ? αυτά ακριβώς τα όρια που εσύ καθόρισες, και την απολαμβάνεις κιόλας. H
δουλειά είν? η ανάγκη σου να μείνεις μόνος και να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου. Kάτι,
φυσικά, που δε θα γίνει ποτέ γιατί ο εαυτός σου είναι και ένας άλλος άνθρωπος, που εσύ
επέλεξες να είναι μαζί».
Tο μόνο που ζήτησε η γυναίκα μου από μένα ―και άργησα ο ηλίθιος να το καταλάβω― ήταν να
μην ξεχνάω ούτε στιγμή ότι είναι κι εκείνη μέρος της ζωής μου. Tου εαυτού μου. Xρειάστηκε
να περάσω μιαν άσχημη επαγγελματική δοκιμασία το περασμένο καλοκαίρι, για να κοιτάξω γύρω
μου και να ιδώ, στο αλάθητο βλέμμα της, ότι αυτός που πλήγωσε εμένα, πλήγωσε και εκείνην.
Tότε συνειδητοποίησα τη δύναμη που πρέπει να έχει μέσα της μια γυναίκα (και που εμείς, οι
τάχα μου ισχυροί, δεν έχουμε) για να σου υπενθυμίζει και να σου αποδεικνύει συνεχώς ότι
είναι δίπλα σου.
Δεν κάνω κανένα διαχωρισμό μεταξύ της εργοδοτούμενης γυναίκας κι εκείνης που μένει να
φροντίζει το σπίτι και το παιδί ή τα παιδιά. Θα ?λεγα, μάλιστα, πως η αποκαλούμενη απλώς
«νοικοκυρά» είναι πιο σκληρά εργαζόμενη όχι μόνο από τις εργοδοτούμενες, αλλά και από το
σύντροφό της που συνήθως είναι αυτός που θεωρείται ότι κάνει την? πραγματική δουλειά.
Kάνοντας το μικρό μου απολογισμό, έχοντας απαλλαγεί για πρώτη ίσως φορά από τις ασήμαντες
μεγαλομανίες μου, βλέπω πλάι μου, στον καθρέφτη απέναντι, τη γυναίκα μου να «διεκδικεί»
δικαίως ένα κομμάτι απ? όσα καλά επέτυχα.
Θέλω, πολύ απλά και ανιδιοτελώς, να την ευχαριστήσω. Δημόσια. Σ? αυτήν εδώ τη σελίδα, που
συνήθως γράφεται πολύ αργά το βράδυ, όταν εκείνη στριφογυρνάει μόνη μες στο κρεβάτι κι
εγώ θα όφειλα να ήμουν κοντά της.
Συνήθως, το πρωί, κάποιος θα «κτυπήσει» το τηλέφωνο και θα με ζητάει. Mέσα στον ταραγμένο
μου ύπνο, θα την ακούσω να λέει «ξαγρύπνησε χθες γράφοντας, δεν μπορώ να τον ενοχλήσω»
και νομίζω πως ένα μισοκοιμισμένο χαμόγελο τότε στο πρόσωπό μου θα πρέπει να προδίδει το
πόσο πολύ την αγαπάω.
Kαλή χρονιά σε όλους._X.M.