Pέα Bιτάλη

«... Η κυρία δίπλα μου έπαιζε την Βarby. Μούμια Τουταγχαμών, με αράπικο χείλος και ξανθό
μαλλί κλιμακτηρίου, απαντούσε κάθε τόσο στο κινητό...»

Με γεια το κούρεμα

ΓYPIΣE, με κοίταξε με βλέμμα όλο συμπόνια και μετά ρώτησε...
- «Είναι μαλλιά αυτά που έχεις, είναι κούρεμα, είναι χρώμα; Και όλα αυτά τα κοκαλάκια τι
στο διάβολο θέλουν στο κεφάλι σου;» Μετά, αφού πήρε βαθιά ανάσα, με ύφος Αντουανέτας
χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις: «Σου παραχωρώ το ραντεβού που έκλεισα με τον Βαγγέλη για
κούρεμα. Υπόψη ότι είναι κλεισμένο προ τεσσάρων μηνών, αλλά χαλάλι σου». «Γιατί τέσσερις
μήνες πριν;» ψέλλισα. «Κακομοίρα μου, τι τον πέρασες τον Βαγγέλη;» «Αυτός είναι για να
μοιράσει κάρτες στην εντατική νοσοκομείου, να δούμε πόσοι θα τον προλάβουν» είπα
γελώντας, αλλά το γέλιο πάγωσε στα χείλη γιατί δε βρήκα ανταπόκριση.
Έτσι λοιπόν, με την προτροπή της Ιωάννας βρέθηκα, εγώ ο άνθρωπος των νοτίων προαστίων,
στο δρόμο προς τα βόρεια.

Το δίμετρο ξωτικό που στεκόταν στην «υποδοχή», με το παγωμένο βλέμμα των χιλίων καρατίων,
χτύπαγε με μανία τα πλήκτρα του υπολογιστή για να βρει τ? όνομά μου. Μετά ψέλλισε «να
δούμε αν θα σας κουρέψει, γιατί χθες είχε φωτογράφηση και δεν είναι σε mood». Εγώ είμαι
σε mood να τα κάνω όλα λίμπα, σκέφτηκα... Έτσι γίνεται το κακό και σε καμαρώνουν οι φίλοι
σε παράθυρο στον Ευαγγελάτο, όταν λες «εγώ δε σας διέκοψα όσο μιλούσατε». Στη συνέχεια,
το δίμετρο απεσύρθη στα ιδιαίτερα και επέστρεψε για να μου πει, με το ίδιο πάντα
ξινισμένο βλέμμα, να περάσω στο λουτήρα (γουστάρω έκφραση). Η προϊσταμένη Γιώργος με
παρέλαβε και ξεκινήσαμε τη διάλεκτο του λουτήρα. Με χαρά δε διαπίστωσα ότι, είτε είσαι σε
κομμώσεις -ΟΥΛΑ (Σούλα, Τούλα, Ρούλα, Βούλα κ.λπ.) είτε σε Hair Stylist (Vangelis,
Nicolas, Kostakis), η διάλεκτος είναι διεθνής. Όλα λέγονται με υποκοριστικά π.χ. πότε
λούσατε τα μαλλάκια σας; Κρεμούλα θα βάλουμε; Να σας βάλω μια πετσετούλα να μη βραχεί το
πουκαμισάκι; Μετά, ήρθε η μεγάλη στιγμή... Vangelis in the mood. Αμίλητος, άρπαξε τα
μαλλιά μου, είπε να δυναμώσουν τη μουσική (να τα γλέντια) και άρχισε να μου δοκιμάζει
χωρίστρες. Μια δεξιά, μια αριστερά. Πρέπει να δώσουμε όγκο, να δημιουργήσουμε «γωνίες»,
να εξαφανίσουμε τα μάγουλα (Βαγγελίστρα η θαυματουργή) και να δώσουμε ύψος (τάκο θα μου
βάλουν). Και έτσι παραδόθηκα, ενώ εντός μου κατέβαζα όχι μόνο καντήλια, αλλά την
οικοσκευή ενός ναού. Κι όσο το παλικάρι κούρευε, εγώ χάζευα γύρω.
Η κυρία δίπλα μου έπαιζε την Βarby. Μούμια Τουταγχαμών, με αράπικο χείλος και ξανθό μαλλί
κλιμακτηρίου, απαντούσε κάθε τόσο στο κινητό. Είναι καλεσμένη και θα πάει, αλλά δε θέλει
να πάει, όμως πρέπει να πάει. Μπέρδεμα... Όπως οι οδηγίες που δίνει στο προσωπικό για το
μεσημεριανό φαγητό από το κινητό «make γιουβαρλάκια and a salad with ρόκα». Μπέρδεμα...
Όπως η πάλη της με το χρόνο. Αχ, αγαπητή μου κυρία... Kαλό το λίφτινγκ, αλλά δε βοηθάει
ν? ανεβείς τη σκάλα.
Πιο δίπλα, νεαρά παίζει το μοντέλο. Κουκλάρα πραγματική, κοιταζόταν στο καθρέφτη και
μονολογούσε όλο νάζι: «?ντε, βρε Βαγγέλη. Κοίτα τι χάλια είμαι. Χθες έφαγα μισό
σοκολατάκι και αμέσως φάνηκε στο πρόσωπό μου. Είμαι χάλια, χάλια». Eδώ πρέπει να ?χεις
όρεξη να της πεις «ναι ρε, χάλια είσαι» και να πέσει κάτω αιμόφυρτη. Αριστερά μου μια
εγκυμονούσα. Γλυκιά, όπως όλες οι γυναίκες που κουβαλούν στην κοιλιά τους το αύριο. Δε
θέλει να δείξει τίποτα άλλο απ? αυτό που είναι. Μια γλυκιά εγκυμονούσα. Δίπλα της νέος
τρισδιάστατος. Παίζει τον άντρα. Επάγγελμα: πόρτα. Παίρνει ύφος κοιτάζοντας τον καθρέφτη,
βιάζεται, μετά έχει γυμναστήριο. «Χθές είχαμε πολλή δουλειά. Είχε έρθει ο Γιώργος με την
Αγάπη, μετά η Μαριάννα με τον Κούρκουλο». Τέτοια κούραση η πόρτα. Πού να είχε και πόμολο
να δεις τι θα γινότανε... A, να και ένας γοητευτικός σαραντάρης. Μπαίνει φουριόζος με το
κοστούμι του, την επαγγελματική του τσάντα και οικονομική εφημερίδα υπό μάλης. Οδηγητής
που μεγάλωσε και έγινε Επενδυτής και Χρηματιστήριο και Ισοτιμία. A ρε ενημέρωση. Παίζει
τον πολυάσχολο. 11 και 30 στο κομμωτήριο. Δε λέει ν? ανέβει το δολάριο, η IDEAL έχει
ακόμα δρόμο, το παιχνίδι θα παιχτεί από την Ιονική, η πορεία της δραχμής τον ανησυχεί,
διαφωνεί κάθετα με την πολιτική Σημίτη. Πολυάσχολος 12 η ώρα στο κομμωτήριο. Πού να ?χε
και λεφτά να δεις τι θα γινότανε... Καλέ αυτή δεν είναι που λέει τον καιρό στην
τηλεόραση. Καινούργιο παρακλάδι της δημοσιογραφίας. Φαλάτσι του καιρού. Αμέσως την
αγκαλιάζει ο πόρτας. Γνωρίζονται. Τι τύχη να βλέπεις τον καιρό ν? αγκαλιάζει την πόρτα.
Αχ και να φύσαγε... Το ξωτικό της υποδοχής διασχίζει το χώρο κατ? επανάληψη με βηματισμό
αραβικού αλόγου. Όπου δει καθρέφτη κοιτάζεται. Σκέψου τι έχει να γίνει μέχρι το σχόλασμα.
Θα αυτοματιαστεί και θα πέσει κάτω σαν χτυπημένη μύγα... Τελειώσαμε, λέει, ενώ χτυπάει τη
χτένα στον καθρέφτη. Η βοηθός τρέχει με τη σκούπα. Το ?πιασε το υπονοούμενο. Επίμονα
δείχνει με έναν καθρέφτη στα χέρια πώς φαίνομαι από πίσω (τέτοια μεράκια είχε ο Θεός όταν
έφτιαχνε το «μπροστά», που όλη η έννοια μου είναι πώς φαίνομαι από πίσω). Παρ? όλα αυτά,
πολύ με σημάδεψε αυτή του η κίνηση. Ήταν το «διά ταύτα» της ημέρας στο κομμωτήριο. Μια
κίνηση που συνοψίζει εικόνες που βλέπω καθημερινά γύρω μου. Σατανικά ίδιες. Όλοι ετούτοι
οι άνθρωποι που κοιτάζονται στον καθρέφτη, χωρίς να κοιτάζονται. Που, ενώ προσπαθούν να
δουν την εικόνα κατάματα, κάποιος τους πετάει έναν καθρέφτη και τους τραβάει αλλού το
βλέμμα. ΄Ολοι κάποιον παίζαμε. Πόσο ταλαιπωρούμαστε; Πώς επιτρέπουμε να μπαίνουν τόσα
δήθεν και να μουντζουρώνουν ανθρώπινες, γλυκιές καθημερινότητες; Πόσο πομπώδεις είμαστε
στα ανάλαφρα και πόσο επιπόλαιοι στα ζωτικά... Εκείνο το απόγευμα η βροχή χάλασε τα
φρεσκοχτενισμένα μαλλιά μου. Τρελαίνομαι για βροχή..._P.B.