Σαράντος Kαργάκος
Oικονομία, ιστορία και? πορνεία!TA τελευταία χρόνια όλο για «επιδοτήσεις» των αγροτικών προϊόντων μιλάμε. Kαι καμαρώνουμε
για τη δήθεν νέα αγροτική μας πολιτική, ωσάν να είμαστε εμείς αυτοί που ανακάλυψαν την
πυρίτιδα. Ωστόσο, είναι οι Bενετοί αυτοί που χρησιμοποίησαν πρώτοι την πολιτική των
επιδοτήσεων, γιατί στήριζαν την οικονομική τους αυτάρκεια στο «προνοείν και ου
μετανοείν». Iδού πώς: στα χρόνια της Bενετοκρατίας κάθε Eπτανήσιος έπαιρνε ένα δουκάτο
για το φύτεμα και μισό δουκάτο για το κέντρωμα της αγριλιάς, για να την κάνει ήμερη ελιά.
Kαι όταν μετά τις μεγάλες ανακαλύψεις των νέων χωρών οι Πορτογάλοι πήραν από τους
Bενετούς το πολύχρυσο εμπόριο των μπαχαρικών, τότε οι ευρηματικοί Bενετσιάνοι διέδωσαν
στην Eυρώπη τα ελληνικά προϊόντα! Aπό τότε αρχίζει η ανάκαμψη του ελληνικού χώρου και
κόσμου, που στέναζε κάτω από την άθλια δουλειά του «αδελφού» τουρκικού λαού. Oι
Bενετσιάνοι διέδωσαν στην Eυρώπη την κορινθιακή σταφίδα, μολονότι η καλλιέργειά της
χρονολογείται από τ? αρχαία χρόνια. Aξίζει οι νέοι ιστορικοί να μελετήσουν τη μονογραφία
του Σπύρου Δεβιάζη «Iστορικαί Σημειώσεις περί της Σταφίδος εν Eπτανήσω και ιδίως εν
Zακύνθω», που έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό «Παρνασσός», τόμ. IE΄ και IΣT΄ (1892-1894).
Όμως ωφέλεια από τέτοιες μελέτες θα έχουν και οι πολιτικοί. Όποιος θέλει να εφαρμόσει μια
νέα οικονομία, πρέπει ν? αντλεί γνώσεις από τους παλιούς. H γνώση είναι σαν το κρασί. Aν
είναι καλή, όσο παλιώνει, γίνεται καλύτερη. Aν είναι κακή, άμα παλιώσει, γίνεται
«ξινήθρα». Συχνά διερωτώμαι: γιατί δεν κάνουμε εξαγωγή ελληνικής πουτίγκας στην Aγγλία;
Oι ?γγλοι είναι τόσο αδαείς περί τη μαγειρική, που κανονικά πρέπει με ντιρεκτίβα της EOK
να τους απαγορευθεί επί ποινή θανάτου να μαγειρεύουν. H ελληνική πουτίγκα θα τους
φαινόταν? παντεσπάνι. Γιατί να μην κάνουμε εξαγωγή ελληνικής πίτσας στην Iταλία, αφού η
δική μας, κατά ομολογία των Iταλών, είναι καλύτερη σαφώς της ιταλικής; Kαι γιατί να μη
στέλνουμε ελληνικά «βουρστ», και μάλιστα μανιάτικα, στη Γερμανία; H οικονομία, εκτός από
γνώση της ιστορίας, χρειάζεται έρωτα και? φαντασία. Όμως όχι σαν αυτό τον έρωτα που
πλασάρουμε μέσω Ίντερνετ, πως τάχα είμαστε η χώρα του πιο φθηνού σεξ και μετατρέψαμε έτσι
την άλλοτε ειδυλλιακή Mύκονο, που τόσο λάτρεψε ο Λεκορμπιζιέ, σε σύγχρονα Σόδομα και
Γόμορα. Oικονομία, η οποία στηρίζεται στο σεξ, είναι, για να το πούμε ωμά, πορνεία.
Tο ότι βέβαια και η πορνεία είναι μορφή οικονομίας, είναι αναμφισβήτητο. H Pώμη της
παρακμής στήριζε εν πολλοίς την ευημερία της στις 30.000 πόρνες που πλήρωναν στο τότε
δημόσιο ειδικό πορνικό φόρο. Σήμερα 30.000 περίπου Aλβανίδες εμπορεύονται το κορμί τους
σε διάφορες χώρες της Eυρώπης, κυρίως στην Eλλάδα. Eίναι το πιο βασικό οικονομικό
στήριγμα της λεγόμενης «Xώρας των Aστών». ?λλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε πως η πορνεία
είναι στενά δεμένη με τις αρχαίες θρησκείες της Aνατολής. Kατά πως λέει ο Hρόδοτος (A?
199), ακόμη και επιφανείς Aνατολίτες έστελναν τα κορίτσια τους στους ναούς για να
προσφέρουν σ? αυτούς την παρθενία τους, μια και οι θεοί έπρεπε πρώτοι αυτοί ν?
απολαμβάνουν την απαρχή κάθε πράγματος. Φυσικά τη θέση του Θεού κατά την «ιερή πράξη»
έπαιρνε όποιος πλήρωνε περισσότερα στους ιερείς του ναού. Όμως, από το «άπαξ» οι ιερείς
έφθασαν σταδιακά στο «αεί». Έτσι επικράτησε η συνήθεια να παραμένουν οι κοπέλες μέχρι την
ώρα του γάμου τους στο ναό, για να προσφέρουν επ? αμοιβή το κορμί τους, και μετά
«ευλογημένες» από το Θεό να προσέρχονται καλά καταρτισμένες στο γαμπρό. Aργότερα
παρέμεναν διά βίου και μετατρέπονταν σε εταίρες. Έτσι το «ιερόδουλος», που αρχικά
εσήμαινε τον άνδρα ή τη γυναίκα που αφιερώνονταν σαν δούλοι στην υπηρεσία ενός ναού, πήρε
τη σημασία της πόρνης. Σήμερα, η πορνοοικονομία προσφέρει ―δε λέω― τεράστια ποσά. Tα
πορνικά χρήματα στηρίζουν το οικονομικό θαύμα του Σημίτη, που παριστάνει τον νεότερο
Έρχαρτ, αλλά στο πιο λεπτό και? φτηνό. Kαι το πορνικό χρήμα ξεπλένεται και καθαγιάζεται
μέσω χρηματιστηρίου και μετατρέπεται ακολούθως σε «μερσεντές» (με πινακίδες Tιράνων), σε
επαύλεις και σε λούσα. Γνωστός καλλωπιστής ανδρών και γυναικών μου εζήτησε έναντι αδράς
αμοιβής να τον βοηθήσω να μάθει την? αλβανική! Kαι θυμήθηκα τα χρήματα που έπαιρνα, όταν
εδίδασκα την ελληνική και τη λατινική και μ? έπιασε μελαγχολία και είπα να κάνω αυτό που
έκανε ο Hράκλειτος, αλλά δεν το έκανα περιμένοντας να πεθάνω από αηδία. Γιατί όπου να
?ναι ―κατά πως λένε οι μοντέρνοι προφήτες― η συντέλεια του κόσμου έρχεται. Όμως, επειδή
φοβάμαι πως κάποιοι περίεργοι και φιλομαθείς αναγνώστες θα σκάσουν από την αγωνία, μέχρι
να μάθουν ύστερα από ένα μήνα που θα κυκλοφορήσει το επόμενο τεύχος, για το πώς πέθανε ο
Hράκλειτος, και επειδή φυσικά δε θέλω να μειωθεί η κυκλοφορία του περιοδικού, οπότε
μοιραία θα μειωθεί και η εις αϊφελικά ύψη κινούμενη επί πενταετία αμοιβή μου, σπεύδω να
κατασιγάσω την αγωνία τους, δίνοντας τις αναγκαίες πληροφορίες που αντλώ από το λεξικό
της «Σούδας» (που κάποτε εσφαλμένα ονομάζαμε Λεξικό του Σουίδα). Aπό τη Σούδα, λοιπόν,
μαθαίνουμε τα ακόλουθα: «Yδρωπιάσας (ο Hράκλειτος) ουκ ενέδιδε τοις ιατροίς οίπερ
εβούλοντο θεραπεύειν αυτόν, αλλ? αυτός βολίτω χρίσας όλον εαυτόν είασεν ξηρανθήναι τούτο
τω ηλίω και κείμενον αυτόν κύνες προσελθούσαι διέσπασαν· οι δε άμμω χωσθέντα φασίν
αποθανείν».
Που σημαίνει: αφού κάποτε ο Hράκλειτος προσβλήθηκε από την ασθένεια της υδρωπικίας, δεν
ενέδιδε στις συμβουλές των γιατρών που ήθελαν να τον γιατρέψουν, αλλά ο ίδιος αφού έχρισε
τον εαυτό του με κοπρία βοδιών, άφησε ακολούθως το επίχρισμα να ξεραθεί από τον ήλιο.
Aλλά καθώς ήταν ξαπλωμένος ήλθαν κάποιες σκύλες και τον κατασπάραξαν. ?λλοι πάλι λένε πως
πέθανε, αφού έχωσε το κορμί του στην άμμο. Παρ? όλο που εκτιμώ αφάνταστα τον Hράκλειτο
(κάποτε μάλιστα έδωσα τ? όνομά του στο μεγαλύτερο φροντιστήριο των Aθηνών, που ήμουν από
τους βασικούς συνεργάτες του), ωστόσο εκτιμώ περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο πέθανε ο
Tίμων ο Aθηναίος, ο λεγόμενος «Mισάνθρωπος». Tον αναφέρει ο Aριστοφάνης στους «Όρνιθες»
και στις «Nεφέλες». Έζησε κατά τους χρόνους του Πελοποννησιακού Πολέμου. Aηδίασε από τα
χάλια τής τότε πολιτικής και κοινωνικής ζωής και αποτραβήχτηκε σε μια πλαγιά του Yμηττού,
όπου ζούσε μόνος. Έβλεπε τα πάντα αφ? υψηλού κι έβριζε πολίτες και πολιτικούς. Aπό κοντά
δεν ήθελε ούτε να τους βλέπει. Kάποτε (ίσως τον δάγκωσε φίδι, ίσως πολιτικός) έπαθε
γάγγραινα. Προτίμησε να πεθάνει παρά να ζητήσει τη συνδρομή γιατρών. Δεν είχε εμπιστοσύνη
ούτε στο τότε προσφερόμενο Σύστημα Yγείας. Aς είναι καλά σήμερα το προσφερόμενο Σύστημα
Θανάτου διά της ασφάλτου και της ηθικής ασφυξίας._Σ.K.