Nίκος Mάργαρης
"...Υποθέτω ότι θα συμφωνείτε μαζί μου ότι το να εισάγει η Ελλάδα αλάτι -το ένα τρίτο τωναναγκών μας- είναι τελείως παράλογο. Πώς όμως να δημιουργήσεις αλυκές, όταν παντού θ?
αντιμετωπίσεις τους «οικολόγους» και τους «τοπάρχες»;..."
Ρίο - Αντίρριο - Μεσολόγγι.
ΣTO Ρίο περάσαμε στο φέρι-μποτ, τύπου «παντόφλας». Οι «παρκαδόροι» μας οδήγησαν -όπως
πηγαίναμε με την όπισθεν- με σήματα και ακατάληπτες κινήσεις του χεριού, του είδους
«αριστερά-δεξιά». Τα οποία έπρεπε να κατανοήσεις άμεσα. Κολλήσαμε από όλες τις πλευρές με
άλλα αυτοκίνητα. Πράγμα που σήμαινε ότι ήταν αδύνατον ν? ανοίξει η πόρτα. Έβαλα τις
φωνές.
- Θα πάω μπροστά. Θέλω να βγω.
- Γιατί δε μένεις μέσα; Δέκα λεπτά διαδρομή είναι.
- Αν γίνει ατύχημα θα πάω στον πάτο. Όπως έκλεισαν οι πόρτες θα πνιγούμε σαν τα ποντίκια.
- Γιατί γρουσουζεύεις, ρε φίλε;
Βγήκα με χίλια ζόρια από την πόρτα του συνοδηγού. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι οι
περισσότεροι οδηγοί και επιβάτες των αυτοκινήτων είχαν μείνει μέσα στ? αυτοκίνητά τους.
Στην περίπτωση ατυχήματος θα πνιγόντουσαν στα σίγουρα, μια και ήταν παγιδευμένοι -με τις
πόρτες να είναι αδύνατον ν? ανοίξουν- μέσα στ? αυτοκίνητα. Βεβαίως, στην είσοδο του φέρι
υπήρχε η ενημερωτική πινακίδα, η οποία μας πληροφορούσε ότι ήταν παράνομο να παραμένουν
οδηγοί και επιβάτες στ? αυτοκίνητα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Οι λιμενικοί και το
προσωπικό των φέρι φυσικά το γνωρίζουν. Το γιατί κλείνουν τα μάτια και εθελοτυφλούν είναι
μια άλλη ιστορία. Η οποία, πιθανότατα, εντάσσεται στη γενικότερη θεωρία του «έλα, μωρέ
τώρα». Αν ποτέ γίνει κάποιο ατύχημα θα φταίει, είναι φυσικό, η «κακιά ώρα». Ανεβήκαμε στο
πάνω κατάστρωμα για να πάρω μερικές φωτογραφίες. Εδώ διαπίστωσα ότι έλειπε η μία...
ναυαγοσωστική λέμβος. Θα μου πείτε ότι εφόσον δεν έχουν επιβάτες, που να κυκλοφορούν, τι
να την κάνουν τη βάρκα.
Στο «σαλόνι» που πήγαμε για καφέ δεν προλάβαμε να μπούμε και μας προέκυψε ορχήστρα με
κλαρίνο, τουμπερλέκι και ακορντεόν. Έπαιζαν ηπειρώτικα δημοτικά με το κλαρίνο να χαλάει
κόσμο. Η ηχορρύπανση σ? όλο της το μεγαλείο, κάτι που τώρα τελευταία φοριέται πολύ. Μη
μου πείτε ότι δεν πλάκωσαν καμιά δεκαριά «μουσικοί» στην τελευταία σας κυριακάτικη
μεσημεριανή έξοδο σε ταβέρνα.
Όταν πλησίαζαν προς το τέλος του ρεπερτορίου και έπρεπε να βγει ο απαραίτητος «δίσκος»,
οι δύο τσιγγάνοι της ορχήστρας τα «έδωσαν όλα» στο γνωστό «στου Παπαλάπα την αυλή». Όμως,
ήταν λάθος μου που θεώρησα ότι τα ηχορρυπαντικά μου βάσανα τελείωσαν. Ο συνεργαζόμενος με
την «τσιγγάνικη» ορχήστρα «ανατολικός» μετανάστης συνέχισε να παίζει το ακορντεόν. Μόνο
που άλλαξε το ρεπερτόριο και από τον «Παπαλάπα» περάσαμε στο «Ο τσιτσόρνια»!
Αφήσαμε το μουσικό να παίζει τις «νύχτες της Μόσχας», άψογο συμπλήρωμα των ηπειρωτικών
δημοτικών, και βγήκαμε έξω. Το φέρι-μποτ πλησίαζε στο Αντίρριο. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι
είχαν ανοίξει, πολύ πριν φτάσουν στην αποβάθρα, τον «καταπέλτη». Παρόλο που πριν από ένα
μήνα υπήρξε στο λιμάνι του Πειραιά θανατηφόρο ατύχημα με τον πνιγμό ναυτικού. Ο οποίος
έπεσε(!) στη θάλασσα από τον καταπέλτη του επιβατικού πλοίου. Στο δρόμο για το Μεσολόγγι
ξέχασα το χάλι του φέρι και άρχισα να σκέφτομαι την εισήγησή μου για τα θέματα του
περιβάλλοντος. Αποφάσισα να εστιάσω την ομιλία μου στο αλάτι, τις αλυκές και τα πουλιά.
Υποθέτω ότι θα συμφωνείτε μαζί μου ότι το να εισαγάγει η Ελλάδα αλάτι -το ένα τρίτο των
αναγκών μας- είναι τελείως παράλογο. Πώς όμως να δημιουργήσεις αλυκές, όταν παντού θ?
αντιμετωπίσεις τους «οικολόγους» και τους «τοπάρχες»; Οι οποίοι θα σκίζουν τα ρούχα τους
από την αγανάκτηση, επειδή με τις αλυκές «θα καταστραφεί η καλύτερη ακτή της Ελλάδας;».
Το αν οι «Αλυκές Μεσολογγίου» κατάφεραν να είναι κερδοφόρες, να παράγουν το 35% του
ελληνικού αλατιού, και να έχουν εξελιχθεί σ? εξαιρετικό βιότοπο, στον οποίο φωλιάζουν μία
από τις τελευταίες αποικίες αβοκέττης στην Ευρώπη, είναι «αλλουνού παπά Ευαγγέλιο». Κάτι
που, όπως είναι φυσικό, είναι άγνωστο στους Nεοέλληνες. Η δράση του καθηγητή Θ. Λέκκα,
σήμερα πρύτανη στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στην ουσιαστική αναβάθμιση του οικονομικού,
κοινωνικού και οικολογικού περιβάλλοντος των Αλυκών δεν ήταν καταστροφολογική αλλά
δημιουργική. Σωστό είναι, επομένως, να το σημειώσουμε. Χάθηκε λοιπόν, πριν από μια
δεκαετία η ευκαιρία να γίνει και νέα αλυκή στο Μεσολόγγι. Με παραγωγική δυναμικότητα
120.000 τόνους αλάτι το χρόνο. Κάτι που σήμαινε αυτάρκεια, εξαγωγές και περισσότερες
θέσεις εργασίας. Εμποδίστηκαν βέβαια από όλους. Ακόμα και εκείνοι που κλαίνε και
οδύρονται για την απώλεια θέσεων εργασίας.
Πήγαν, άραγε, οι «προστάτες» του περιβάλλοντος, που εμπόδισαν την επένδυση, καμιά βόλτα
στις αλυκές, που λειτουργούν, να δουν τα πουλιά που χαλάνε κόσμο; Μήπως πρέπει να τους
συστήσω να κάνουν μια επίσκεψη και στο χώρο, που επρόκειτο να γίνουν οι καινούριες
αλυκές; Να δουν ότι το περιβάλλον, για την προστασία του οποίου έβγαζαν πύρινους λόγους,
γέμισε αυθαίρετα;._N.M.