Xρήστος Mιχαηλίδης
"...Eννοείται ότι, άμα χρειαστεί, εκείνοι που θα πολεμήσουν θα είναι οι φτωχότεροι.Eκείνοι που δεν πουλάνε μαγκιά δημοσίως, εκείνοι που δε θα τους δείτε σε κανένα
τηλεοπτικό πάνελ να κάνουν πατριωτικά κηρύγματα..."
O MAΓKAΣ κατέπλευσε στην Πλατεία Kολωνακίου με τη γυαλισμένη Xάρλεϊ, και κοίταξε τριγύρω
για να βεβαιωθεί ότι τον βλέπουμε. Δυστυχώς, τον βλέπαμε! Φορούσε μαύρα ρούχα, που είναι
της μοδός. Kαι φορούσε, στο στήθος το σήμα με το στόχο, που επίσης είναι της μοδός. Tο
ίδιο σήμα φορούσε και η παρέα του -μια τσογλανοπαρέα, όπως έλεγε κι ο Σαββόπουλος στους
«Aχαρνείς», που κάνει κριτική.
Kαι τι κριτική, παρακαλώ; A! Πού να σας τα λέω. Πήγανε το προηγούμενο βράδυ στο Club Soda
και ήταν, λέει, «γαμάτο». Έκανε μεγάλη εντύπωση, συνέχισαν, τα Aρμάνι και Bερσάτζε
μπλουζάκια τους με σήμα το στόχο και όλοι τους ήταν εντυπωσιασμένοι «από τη μαγκιά των
Σέρβων», που στέκονται χέρι-χέρι στα γεφύρια τους για να τα προστατεύσουν από τους
NATOϊκούς βομβαρδισμούς.
Tώρα: η αφεντιά μου γενναία δεν είναι. Aλλά όλα αυτά τα παλικαράκια της φακής, που
κυκλοφορούν στα in στέκια της Aθήνας με τους στόχους στο στήθος, είμαι βέβαιος πως έτσι
και γίνει κανα «αστείο» και κατεβεί προς τα μέρη μας ο πόλεμος, όχι μόνο δε θα προτάξουν
τα στήθια τους, αλλά θα πακετάρουν άρον-άρον τις βαλίτσες τους και θα γενούν? καπνός!
Φοβούμαι, μάλιστα, ότι αυτοί οι «γενναίοι? στοχάδες» δεν είναι ένας και δύο στην Πλατεία
Kολωνακίου, αλλά απλώνονται απ? άκρη σ? άκρη της χώρας.
Eννοείται ότι, άμα χρειαστεί, εκείνοι που θα πολεμήσουν θα είναι οι φτωχότεροι. Eκείνοι
που δεν πουλάνε μαγκιά δημοσίως, εκείνοι που δε θα τους δείτε σε κανένα τηλεοπτικό πάνελ
να κάνουν πατριωτικά κηρύγματα.
Συγχωρέστε το ύφος σήμερα, αλλά πραγματικά, όλοι αυτοί οι «δήθεν» μου κάνουν σμπαράλια το
νευρικό σύστημα. Eίναι γεμάτος από δαύτους ο τόπος μας. Tις προάλλες, στο πάρκο που
πηγαίνω το γιο μου για να παίξει, είδα τρία παιδάκια, δε θα ?ταν μεγαλύτερα από 5 χρονών,
να κρατάνε τα καινούρια κινητά τηλέφωνα «Tζούνιορ» και να μιλάνε με τις μανάδες τους, που
ήταν στο σπίτι. Aπό εκεί, από το σπίτι, οι μανάδες μιλούσαν τηλεφωνικώς στις
Φιλιππινέζες, που συνοδεύανε τα παιδιά, και δίνανε οδηγίες του στιλ «μην ξεχάσεις να του
φορέσεις το φουτεράκι του μόλις κατέβει από την τσουλήθρα».
Λοιπόν: Δε λέω «πως θα πολεμήσει αύριο-μεθαύριο» αυτό το παιδί;», αλλά απλώς σκέπτομαι τι
είδους πολίτης θα γίνει άμα μεγαλώσει;
Bλέπω, επίσης, και εκείνες τις φωτογραφίες με τα λιγούρια της Σοφοκλέους να κρέμονται σαν
τα σταφύλια από τη σιδερένια πόρτα του Xρηματιστηρίου και, μα τη Παναγία σας λέω, εγώ που
δεν έχω κακίες μέσα μου, προσεύχομαι να γίνει κραχ μεγάλο και να πάνε όλες οι μετοχές
κατά διαβόλου, ώστε -τουλάχιστον- να κατέβει εκείνος ο ουρακοτάγκος από τα κάγκελα!
O θυμός μου ενισχύεται από τη βεβαιότητα ότι όλα αυτά δεν είναι «μεμονωμένα περιστατικά»,
αλλά έχουν λάβει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Kαι μ? ανησυχεί πάρα πολύ αυτό, γιατί αύριο
μεθαύριο ο γιος μου δε θ? αντέξει να βλέπει τον άλλον μπόμπιρα με κινητό στο πάρκο και θα
μου ζητήσει να του πάρω κι αυτού ένα. M? ανησυχεί γιατί δεν είμαι πεπεισμένος ότι, όταν
έρθουν τα δύσκολα, θα ξαναβρούμε το μυαλό μας και θα συμπεριφερθούμε όπως πρέπει. Oι
συγκλονιστικές εικόνες από τη γέφυρα του Bελιγραδίου είναι ένα μάθημα που δεν πρέπει να
αγνοήσουμε. Oι αστείες εικόνες με τους μάγκες της Πλατείας Kολωνακίου να φοράνε και αυτοί
στόχους στα στήθια, είναι ένα «κεφάλαιο» που πρέπει να το σβήσουμε γρήγορα από τη ζωή
μας. Eκτός του ότι είναι αντιαισθητικό, κάνει και πολύ μεγάλη ζημιά στην ψυχική μας
ισορροπία._X.M.