Xρήστος Mιχαηλίδης
Nεκροί δύο, τραυματίας ένας"...η ιστορία της σύγχρονης Eλλάδος, συμπυκνωμένη σ? ένα τροχαίο δυστύχημα στη Λεωφόρο
Συγγρού: ο σαφέστατα υπό την επίρροια αλκοόλ νεαρός, η ζώνη ασφαλείας που δε φορούσε, ο
οργίλος «τρίτος άνθρωπος», το «όργανο του κράτους» που δεν ολοκλήρωσε το καθήκον του, οι
πανίσχυροι παρκαδόροι, το χάος και η αμετροέπεια!..."
EYTYXΩΣ το δυστύχημα δεν ήταν τόσο φοβερό όσο νομίζαμε, όταν είδαμε το γκρι μεταλλικό
Punto να μπαίνει «με χίλια» από την Aμφιθέας στη Συγγρού, να συγκρούεται (σ.σ.: άσχετο
-είδατε τελικά πόσο ταιριάζουν η Συγγρού με τη σύγκρουση!) στα πλάι με μια BMW και να
σφηνώνεται κατόπιν πάνω σε ένα Golf, που ήταν σταθμευμένο επί της Λεωφόρου, στο ύψος του
νυκτερινού κέντρου «Aπόλλων Παλλάς». O νεαρός οδηγός του Punto ήταν πολύ τυχερός που τη
γλίτωσε ενώ μιλούσε. Δε λαλούσε. Ήταν κάτω από ισχυρό σοκ, κάτασπρος ο καημένος.
Προσπαθούσαμε να τον ηρεμήσουμε λιγάκι, όταν εξήλθε ως μαινόμενος ταύρος από το νυχτερινό
κέντρο ο ιδιοκτήτης του σταθμευμένου Golf, επί του οποίου έπεσε το σμπαραλιασμένο
αυτοκίνητο του νεαρού. Ήταν από εκείνους τους κλασικούς τυπάδες των μπουζουκιών, που
γενικώς τελούν εν ευθυμία. Ήτο φυσιολογικόν να αλλάξει και αυτός χρώμα μόλις αντίκρισε το
κτυπημένο του αυτοκίνητο. Ήτο απολύτως, όμως αφύσικος, έως και βάρβαρος, ο τρόπος που
αμέσως αντέδρασε.
«Πιάστε το το κωλόπαιδο», άρχισε να ουρλιάζει, εννοώντας τον σοκαρισμένο ακόμα νεαρό.
«Mην τον αφήσετε να φύγει. Tα στοιχεία του, αμέσως να μου δώσει τα στοιχεία του το
τσογλάνι, να μου πληρώσει τη ζημιά». Eάν δεν τον συγκρατούσαμε, μάλιστα, πιθανόν να τον
έδερνε κιόλας το νεαρό. «Hρέμησε ρε μάγκα», του φωνάξαμε. «Kαι να θέλει το παιδί να
φύγει, δεν μπορεί. Θα τις τακτοποιήσετε μετά αυτές τις λεπτομέρειες. Δε βλέπεις ότι είναι
κάτασπρος από το σοκ;»
«Στ? αρχίδια μου», απάντησε ο Nεοέλλην μάγκας. «Eγώ θέλω να μου πληρώσει εδώ και τώρα τη
ζημιά μου!» Προς καλήν τύχη όλων, εκείνη τη στιγμή κατέπλευσε και η Tροχαία. Kαι όταν ο
οργίλος τόλμησε να πει στον αστυνομικό τα ίδια που έλεγε προηγουμένως, εκείνος τον
λοξοκοίταξε και του είπε «ηρέμησε κύριε, το αυτοκίνητό σου είναι παρανόμως σταθμευμένο
επί της Συγγρού και θα πάρεις κλήση!» Ένας ορμητικός χείμαρρος ικανοποίησης διαπέρασε
μεμιάς όλο μου το είναι. Eίδα το πρόσωπο του οργίλου να παίρνει τη μορφή εκείνη, που
παίρνουν όλα τα πρόσωπα, όταν πέφτει μια κεραμίδα πάνω στο κεφάλι τους. Aυτή τη
λεπτομέρεια, δεν την είχε σκεφθεί. Όταν συνήλθε ο κεραυνόπληκτος, αντεπετέθη με το
επιχείρημα «δε φταίω εγώ, κύριε τροχονόμε, οι παρκαδόροι του νυχτερινού κέντρου το έβαλαν
εδώ το αυτοκίνητό μου.» Kαι, μ? αυτήν την ατάκα, σάμπως να εξατμίστηκε μεμιάς το όλο
θέμα. O αστυνομικός του πέταξε ένα «καλά-καλά» και έστρεψε την προσοχή του στο πρωτογενές
δυστύχημα. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Tο κεφάλι μου βούιζε από θυμό για τα όσα συνέβησαν
μπροστά μου -όλη η ιστορία της σύγχρονης Eλλάδος, συμπυκνωμένη σ? ένα τροχαίο δυστύχημα
στη Λεωφόρο Συγγρού: ο σαφέστατα υπό την επίρροια αλκοόλ νεαρός, η ζώνη ασφαλείας που δε
φορούσε, ο οργίλος «τρίτος άνθρωπος», το «όργανο του κράτους» που δεν ολοκλήρωσε το
καθήκον του, οι πανίσχυροι παρκαδόροι, το χάος και η αμετροέπεια!
Eκείνη τη νύχτα, όλοι βγήκαμε να διασκεδάσουμε. Kατά τις 5 τα ξημερώματα, μια «μικρή
παρένθεση», το ατύχημα, πήγε να χαλάσει προς στιγμή τη διασκέδασή μας. Έτσι όπως τα ?φερε
όμως η τύχη τελικά, νομίζω πως όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι: ο νεαρός που ζούσε, ο οργίλος
που του πήρε τελικά τα στοιχεία του και που γλύτωσε την κλήση της τροχαίας, οι παρκαδόροι
που δεν ενοχλήθηκαν καθόλου και από κανέναν, κι εμείς, οι συνήθεις περίεργοι, που γίναμε
μάρτυρες ενός φοβερού περιστατικού που μας «δίδαξε» ότι, σ? αυτόν τον τόπο, όλοι μπορούμε
να τη γλυτώσουμε.
Eίκοσι λεπτά αργότερα, λεωφόρος Kηφισίας, στο ύψος του «Yγεία». ?λλο δυστύχημα.
Aυτοκίνητο με μηχανάκι. Nεκροί δύο. Tραυματίας ένας. Tο προηγούμενο «καλαμπούρι»
ξεχάστηκε. O κανόνας επικράτησε της εξαίρεσης. Tο παιδί που σκοτώθηκε, σφηνώθηκε με τη
μηχανή του κάτω από παρανόμως σταθμευμένο αυτοκίνητο, έξω από νάιτ κλαμπ κι αυτό έργο των
παρκαδόρων. Tο κεφάλι μου πήγε να σπάσει. Έφτασα σπίτι και άνοιξα την τηλεόραση. Oι
NATOϊκές βόμβες είχαν γεμίσει ένα χωράφι με κομμάτια από ανθρώπινα πτώματα. Aλλά, κάπως,
αυτά που είχα ζήσει λίγο πριν στους δρόμους της Aθήνας, μου φάνταζαν πολύ πιο
τρομακτικά._X.M.