Pέα Bιτάλη
LIMIT UP ΠΑΠΠΟΥ"...Το δισεκατομμύριο πάει σύννεφο. Ούτε ο Δράκος στη Λάμψη τέτοιο πράγμα..."
ΣTO μυαλό μου δε χωράει ίχνος λογικής. Από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα στην
ερώτηση «ποιο είναι πιο βαρύ, ένα κιλό σίδερο ή ένα κιλό βαμβάκι» εγώ απαντώ με απόλυτη
βεβαιότητα και ενθουσιασμό «το σίδερο». Η όλη κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ανησυχητική, αν
προσθέσετε την πλήρη απέχθεια σε ό,τι έχει να κάνει με αριθμούς και οικονομικούς
υπολογισμούς (α ρε Σταύρο, τι τραβάς από μένα στην τράπεζα και είσαι και αναγνώστης).
Πάντα απορούσα με τον εκνευρισμό του άντρα μου, όταν άλλαζα κανάλι πριν προλάβει να δει
την ισοτιμία δραχμής-δολαρίου, ώσπου κάποια μέρα φώναξα και ?γω δήθεν προβληματισμένη
«πήρε τον κατήφορο το μάρκο» και εισέπραξα καζούρα ακόμα κι απ' το σκύλο. Για
χρηματιστήριο βέβαια ούτε λόγος, αν και τα συναισθήματά μου γι? αυτό είχαν μια γλυκιά
νοσταλγία, αφού μου θύμιζε τον παππού μου τον Γιώργο, που μπαινόβγαινε στη Σοφοκλέους με
το κουστούμι του, το γιλέκο απαραιτήτως και τη φράση «ο Διαμαντής αγαπητή θα πάει πολύ
ψηλά». Έκλεισε ο Διαμαντής παππού. Μετά δε το limit up (πιο up δε γίνεται) του παππού
μου, κληρονομήσαμε μετοχές της Εθνικής και των Ελληνικών Σιδηροδρόμων.
Όλα άρχισαν, όταν ο Παπαντωνίου μίλησε για τις ιδιωτικοποιήσεις και αράδιαζε μια σειρά
τραπεζών και εταιριών. Τράπεζα Μακεδονίας Θράκης, ΚΑΕ, Ιονική κ.λ.π. Κάτι το πνεύμα του
παππού, κάτι το ένστικτο, κάτι η παρορμητικότητα, κάτι το ξερό μου το κεφάλι, τα
ιδιαίτερα μαθήματα του Γιάννη, κάτι το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική, το αυτό και η
Θράκη», αλλά κυρίως η απόλυτη πεποίθησή μου ότι σε τούτο τον τόπο οι σχετικοί λειτουργούν
ως άσχετοι αλλά με άποψη, βρέθηκα να αγοράζω μετοχές. Ο συλλογισμός ήταν εξαιρετικά
απλός... Το μόνο που σώζει την κυβέρνηση είναι να πουλήσει και το μόνο που θα σώσει την
Ελλάδα είναι να τοποθετηθούν σωστά τα χρήματα από τις πωλήσεις. Για το πρώτο ήμουν βεβαία
όσο βεβαία ήμουν για το δεύτερο ότι ΔΕΝ θα συμβεί. Πρώτη είσοδος λοιπόν στη Σοφοκλέους με
μετοχές της Μακεδονίας Θράκης. Βγήκε η αλεπού στο παζάρι. Αγορά 7.380, πώληση 13.900.
Βέβαια, η μετοχή έφτασε και στις 22.000 αλλά «πούλα και μετάνιωνε», μάθημα πρώτον. Απ?
εκεί και μετά άρχισαν τα όργανα. Το διάβασμα που έριξα ούτε εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο
να έδινα και συγχρόνως έκανα και την πρακτική μου. Σιγά-σιγά κάτι έμαθα. Τρελαίνομαι δε
για δύο πράγματα. Πρώτον τα παπαγαλάκια, που θυμίζουν αντιστασιακό σε κατοχική ταινία του
Φώσκολου, που δίνει συνωμοτικά το σύνθημα «...Βαριτίνη, δεν μπορώ να πω περισσότερα», και
δεύτερον τα σχόλια και υπονοούμενα στις ειδικές εφημερίδες για το χρηματιστήριο π.χ. «Ο
?γιος Αλευράς κάνει το σταυρό του και ορμάει». Ο Λούλης είναι, ο Λούλης φωνάζω.
Στάκαμαν.
Στα τραπέζια πια οι πολιτικές συζητήσεις είναι «πασέ». Το τι ακούς δε λέγεται, και όλοι
κατά περίεργο τρόπο είναι κερδισμένοι και έχουν θησαυρίσει. Το δισεκατομμύριο πάει
σύννεφο. Ούτε ο Δράκος στη Λάμψη τέτοιο πράγμα, αλλά όταν φτάνει ο λογαριασμός (της
ταβέρνας, γιατί αν πάμε στο -ρόκα με στρουθοκάμηλο βουτηγμένη σε σάλτσα από βατραχοπόδαρο
και αγριοπέπονο- να λείπουν τα κουβαρνταλίκια), 6 άτομα το διαιρούν δια 12 και
προβληματίζονται και μισή ώρα αν πρέπει ν' αφήσουν μπουρμπουάρ, γιατί δε μείναν
ικανοποιημένοι από το service. Oι δε κυρίες, με το μαλλί μυτάκια μες στο μάτι λένε «βρε
παιδί μου, ποτέ δεν τα κατάλαβα αυτά (το σκάφος το κατάλαβε όμως κι ας μην έβγαινε με τα
οικονομικά τους). Τέλος πάντων.
Κοροϊδεύω, κοροιδεύω, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι ότι εξελίχθηκα σε μανιώδη παίχτρια.
Πετάω από τη χαρά μου με τα κέρδη, αλλά πιο πολύ χαίρομαι, όταν δεν κάνω το ίδιο λάθος
δεύτερη φορά. Με τον καιρό κατάφερα να τιθασεύσω την παρορμητικότητά μου, την απληστία
μου, να «στρίβω» γρήγορα τις ζημίες και κυρίως να μην ξεπεράσω, αν και στα νύχια ήμουν
πολλές φορές, το ποσό που με ώριμη σκέψη αποφάσισα από την αρχή να διαθέσω. Στο μόνο που
έχω μια σχετική δυσκολία είναι η πορεία η αντίθετη στο ρεύμα. Όταν βλέπεις το
χρηματιστήριο να ματώνει (φάτσα ο Μίμης, που λέει κι ο Γιάννης), και εσύ δίνεις την
εντολή. Αισθάνεσαι λίγο σαν τη Γαβριέλα που πήγαινε στην εκκλησία κάθε Κυριακή, και δεν
λειτουργούσε τον Οίκο ή σαν τον Σταρένιο με τα γυαλομπούκαλα να καταδίδει στους
Γερμανούς.
Προχθές, εκεί που καθόμουνα και διάβαζα το μέσα στην αισιοδοξία κείμενο του Μάστορα ή
αλλιώς Κ. Καββαθά (πάω φιρί-φιρί να τ' ακούσω) χτυπάει το κουδούνι κι εμφανίζεται ο
γνώριμός μας από παλαιότερο κείμενό μου Μάριος εξ Αλβανίας.
- Τέλω να βάλω τα κρήματά μου στο Κρηματιστήριο, αλλά σε μετοκή με οκτώ.
Α ρε Μάριε όχι τα χρήματα... Tα κρίματα θα βάλεις γαμώ την απληστία μας._P.B.
Υ.Γ ΕΜΠΟΡΙΚΗ -ΛΟΥΛΗΣ- LAVIPHARM - ΘΕΟΣΧΩΡΕΣ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ