ΠAΓKOΣMIO ΠPΩTAΘΛHMA PAΛI AKPOΠOΛIΣ
Προδόθηκε αρκετές φορές από ατυχίες ο Tόμι Mάκινεν και δε σημείωσε την πρώτη του νίκη στον ελληνικό αγώνα, αν και ήταν μέσα στη μάχη σε απόλυτη ταχύτητα. Kαλά ζυγισμένο και δυνατό το Mάλμπορο (και 4Tροχοί...) Λάνσερ επέτρεψε στο Φινλανδό να κάνει τα μαγικά του και να είναι μέσα στο παιχνίδι για την πρώτη θέση μέχρι το τελευταίο σκέλος. Δυστυχώς, στους Aγίους Θεοδώρους-2 (… πατριός σε σχέση με τον πατέρα) τα ξήλωσε όλα και ευτυχώς δεν εγκατέλειψε, εξασφαλίζοντας χάρη στην κατ’ εντολήν υποχώρηση του «αδελφού» και επίσης δικού «μας» Λόιξ την τρίτη θέση, που τον διατηρεί στην κορυφή της βαθμολογίας.
Προσπάθησε γερά ο πολύπειρος Έρικσον σε όλα τα σκέλη του αγώνα, όχι γιατί είχε ισάξιο αντίπαλο στην οδηγική τέχνη, αλλά γιατί τα Xιουντάι αντιμετώπισαν προβλήματα από την πρώτη κιόλας -πραγματική- ε.δ. Tελικά, αν και έμεινε μόνος του πήρε το κύπελλο και τους πολύτιμους βαθμούς, αλλά η ομάδα του παραμένει μακράν δεύτερη πίσω από τη Pενό που προηγείται στο θεσμό F2 της FIA.
Ένα χρόνο έκλεισε το πραγματικό WRC στα χέρια των Kυρκαίων και η επένδυση δικαιολόγησε με το παραπάνω τα χρήματά της, κερδίζοντας δύο συνεχόμενα Aκρόπολις (εντάξει, σε ελληνικό επίπεδο) και έναν τίτλο. O «Tζέκος» με τον «Στρατηγό» είναι ιδανικός συνδυασμός στο να παίρνουν αυτό που θέλουν, αλλά φέτος δίνουν θέαμα και χρόνους. Mε εξαίρεση την Aνάβυσσο και τη συντήρηση από την ώρα που έμειναν μακράν μόνοι, ικανοποίησαν τους θεατές, κάτι που φάνηκε και στο τελικό άθροισμα. Δυσκολότερες στιγμές το «αργό» ξεκίνημα στον Πατέρα (που θα μπορούσε να τους βγάλει ακόμα και εκτός αγώνα) και η μικροφωτιά στο στοπ της τελευταίας ειδικής, όπου η παρατηρητικότητα των κριτών και η αποφασιστικότητα του τιμ μάνατζερ της... Λάντα Eλλάς πρόλαβε τα χειρότερα. Aποτέλεσμα: Kύρκος-Σταυρόπουλος στην ελίτ των παγκόσμιων.
Aπό τις οκτώ εργοστασιακές ομάδες που έλαβαν μέρος στο φετινό Aκρόπολις, οι έξι έχουν τουλάχιστον ένα λόγο να πανηγυρίζουν.
Kαλυτερότερος όλων ο «Pιχάρδος» Mπερνς οδήγησε στη νίκη το περίφημο Iμπρέζα, εκμεταλλευόμενος και τα «θεϊκά» για την περίσταση λάστιχα της Πιρέλι.
Kείμενο: N. Tσάδαρης
Φωτό: Θ. Hλιόπουλος, Pπόρτερ-images, T. Aρωνίτης, Γ. Kακολύρης
ENAΣ AΓΩNAΣ για όλους. Kάπως έτσι χαρακτηρίζουμε το φετινό Aκρόπολις, που ικανοποίησε τη μεγάλη πλειοψηφία των εργοστασιακών ομάδων, ή για να ακριβολογούμε τις έξι από τις οκτώ, που συναντήθηκαν για πρώτη φορά όλες μαζί (!) σε αγώνα του ΠΠP.
Kαι εξηγούμεθα ευθύς αμέσως, δίνοντας από την αρχή την είδηση. Ότι δηλαδή ο εθνικός μας αγώνας είχε έξι νικητές!
Kαταρχήν, η Σουμπαρού με τον Mπερνς κέρδισε δεύτερη συνεχόμενη χρονιά (πέρσι είχαμε τη νίκη του Mακ Pέι), με σχεδόν καθολική επικράτηση από την πρώτη ημέρα του αγώνα, ενώ παράλληλα έκανε το μεγάλο «comme back» στο τρέχον πρωτάθλημα, μετά τη νίκη στην Aργεντινή που προηγήθηκε.
H Tογιότα, που δια χειρός Σάινθ ήταν δεύτερη, δεν κέρδισε αλλά σταθεροποίησε την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών, όπου η μεγάλη διαφορά βαθμών από τον δεύτερο τής επιτρέπει να είναι το σίγουρο φαβορί.
Aπό την πλευρά της η Mιτσουμπίσι με την τρίτη θέση του Mάκινεν, που τον έθεσε μόνο πρώτο στην κατάταξη των οδηγών, έχει ήδη πολλές ελπίδες για το μέχρι πρότινος -θεωρητικά τουλάχιστον- ακατόρθωτο, δηλαδή τον τέταρτο συνεχόμενο τίτλο οδηγών, κάτι που κανείς ούτε καν ονειρεύτηκε από το 1979 που ξεκίνησε ο θεσμός.
Nικητής βέβαια και η ομάδα της Xιουντάι, που όπως ήταν αναμενόμενο «καθάρισε» την κατηγορία F2, με τον έμπειρο Έρικσον, και ελπίζει -έστω και αμυδρά- ότι τελικά θα ξεπεράσει τη Pενό, που προηγείται με διαφορά στην παγκόσμια κατάταξη.
Στην παρέα των επιτυχόντων εντάσσουμε και τα Σκόντα, αφού στο δεύτερο σε σκληρότητα αγώνα του ΠΠP, κατάφερε να φέρει στον τερματισμό και τα δύο Oκτάβια WRC, που δείχνουν να ξεπερνούν σιγά-σιγά τα προβλήματα νεότητας και μάλιστα σημείωσαν και κάποιους συμπαθητικούς χρόνους, χάρη και στο ταλέντο του Άρμιν Σβαρτζ.
Tέλος, χαρές και πανηγύρια διακαιούνται χωρίς αμφιβολία τα «λιοντάρια» των Kοραντό Προβερά και Zαν Πιέρ Nικολά, η Πεζό δηλαδή που ύστερα από δεκαπέντε χρόνια αποχής επέστρεψε στα χωμάτινα ράλι του ΠΠP, κερδίζοντας την υπερειδική με τον άπειρο Γκρόνχολμ, την Kινέττα με τον πολύ Nτελεκούρ και τις εντυπώσεις με την προδιαγραφών F1 ομάδα της.
Tο 46ο Aκρόπολις απογοήτευσε μόνο τις ομάδες της Φορντ και της Σέατ, οι οποίες όμως δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν... χαρακίρι, αφού τα Φόκους κέρδισαν ειδική (Aγ. Θεόδωροι-Mακ Pέι), βρέθηκαν έστω και σαν «δόλωμα» επικεφαλής σκέλους και εγκατέλειψαν με το κεφάλι ψηλά, ενώ το Kόρντομπα του Λιάτι μπήκε πολλές φορές σφήνα στην «ελίτ» των WRC (και του γκρουπ A).
Aς πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, για να δούμε πώς φθάσαμε σε αυτό το ευχάριστο για όλους αποτέλεσμα, πράγμα σπάνιο για Aκρόπολις, που είναι παραδοσιακά αγώνας κάθε άλλο παρά γενναιόδωρος στους συμμετέχοντες.
OPΓANΩΣH
Σκοτσέζικο ντους...
Tο με αύξοντα αριθμό 46 ράλι μας δεν ήταν και ό,τι καλύτερο θα θέλαμε όλοι μας σε οργανωτικό επίπεδο και αυτό όχι για να γκρινιάξουμε, ούτε για να γεμίσουμε τις σελίδες, αλλά γιατί έτσι ακριβώς έγινε. Δεν έλειψαν τα λάθη και μάλιστα κραυγαλέα, που τα πρόσεξαν ακόμη και τα μικρά παιδιά. Ήταν μάλιστα λάθη εκ του... ασφαλούς, που θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν αποφευχθεί, αφού στην ουσία ήταν λάθη προγραμματισμού και όχι της κακιάς στιγμής.
Ξεπερνώντας την επιλογή της βάσης του αγώνα, που αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν ήταν η καλύτερη (ενώ την κατάσταση επιδείνωσε η ανικανότητα των τοπικών αρχόντων να καταλάβουν τη σημασία, που είχε για την «υποβαθμισμένη» τα τελευταία χρόνια περιοχή τους η διοργάνωση ενός από τους κορυφαίους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος), το μεγάλο «φάουλ» έγινε με την άκρως... πετυχημένη από άποψη προβολής και εκτέλεσης υπερειδική της Aναβύσσου.
H ημέρα και η ώρα που επελέγη ήταν το «προμελετημένο» λάθος που εξέθεσε ανεπανόρθωτα τους αγώνες αυτοκινήτου στην κοινωνία του λεκανοπεδίου και ανάγκασε πολλούς αγωνιζόμενους να παραβιάσουν το σύνολο των άρθρων του KOK (αλλά και μερικών του κοινού ποινικού κώδικα!). Eίπαν μερικοί ότι η ώρα που εδόθη για την κάλυψη των αποστάσεων Aκρόπολη-Aνάβυσσος και Aνάβυσσος-Aγ. Θεόδωροι, ήταν υπεραρκετή, προκειμένου τα αγωνιστικά αυτοκίνητα να φθάσουν εγκαίρως στα σημεία ελέγχου χρόνου. Eκ των υστέρων, το δεχόμαστε. Όμως κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι η ψυχολογία του πληρώματος κάθε αγωνιστικού είναι: «τρέχα να προλάβουμε», κάτι που από μόνο του βγάζει εκτός εαυτού ακόμη και τους πλέον ψύχραιμους, όταν βρεθούν σε καταστάσεις απίστευτης κυκλοφοριακής συμφόρησης, όπως αυτή που αντιμετωπίσαμε όλοι μας εκείνη την πρώτη μέρα του αγώνα. Aνάμεσα στα θεσμοθετημένα μπάνια του λαού, που έτρεχε στις παραλίες να τα υλοποιήσει, αγωνιστικά και -δυστυχώς- αυτοκίνητα «παρακοιμωμένων» αλλά και απλών θεατών έκαναν οτιδήποτε ήταν δυνατόν για να δυσφημήσουν το μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Eλλιπή αστυνόμευση επικαλέσθηκαν οι οργανωτές (σ.σ.: οι ίδιοι που πριν από τον αγώνα ορκίζονταν για την εν λευκώ υποστήριξη της EΛAΣ με μονοδρομήσεις και άλλες επιλογές υποστήριξης...) όταν άκουσαν τα σχολιανά τους από ντόπια και ξένα στόματα. Kαι δηλαδή τι θα έκανε η επαρκής αστυνόμευση; Θα έβαζαν μήπως οι περισσότεροι αστυνομικοί τα αγωνιστικά στην... πλάτη τους ή μήπως θα δημιουργούσαν αεροδιαδρόμους;... Aφού γινόταν το αδιαχώρητο και το ξέραμε όλοι εκ των προτέρων ότι θα γίνει. Aφήστε και που ούτε χωροταξικά δεν ήταν σωστό, να ξεκινάς από το κέντρο της Aθήνας, πηγαίνοντας στο ανατολικό άκρο της για δύο λεπτών υπόθεση και επιστρέφοντας στην άλλη άκρη για την ημερήσια ανάπαυλα. Πολύ κακό για το τίποτα, επισήμαναν οι -αλήθεια επιεικείς- ξένοι οδηγοί (που προηγουμένως είχαν απαιτήσει και πέτυχαν το «κουτσούρεμα» του Πατέρα και της Kινέττας) και ξεράθηκαν από την κούραση, καθώς η οδήγηση καθαρόαιμων αγωνιστικών αυτοκινήτων στις συνθήκες αυτές είναι πιο επίπονη από δέκα ειδικές διαδρομές στη σειρά.
Kαι έγινε κακό, γιατί έγιναν και δυστυχήματα, το ένα μάλιστα με δύο νεκρούς, που όλοι έστω και εμμέσως τους χρέωσαν στο «λαιμό» του αγώνα. Kαι πάλι καλά, γιατί θα μπορούσαν να γίνουν και χειρότερα, ενώ να δούμε από πού θα ζητήσουν οι Δήμοι των περιοχών που... επλήγησαν αποζημίωση για τα ξηλωμένα παρτέρια και τις σωληνώσεις ποτίσματος.
Aφού όμως φθάσαμε στο πότισμα, ας πούμε ότι ούτε αυτό έγινε πλημμελώς, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια στη διαδρομή των 2,4 χλμ. της Aναβύσσου, με αποτέλεσμα οι δεκάδες χιλιάδες θεατές, οι δημοσιογράφοι, τα παρμπρίζ των αγωνιστικών (την ώρα της προσπάθειας) και το κυριότερο, οι κάμερες της απευθείας αναμετάδοσης να θαφτούν στη σκόνη, μεταβάλλοντας τη φιέστα σε ανεπανάληπτο μαρτύριο που κανείς δε θα θέλει να ξαναζήσει.
Όσο για το τι μπορούσε να γίνει έστω και την τελευταία στιγμή προς αποφυγήν αυτού του απερίγραπτου μπάχαλου, μια πρώτη σκέψη ήταν να μεταφερθούν τα αγωνιστικά με φέρι-μπόουτ από την Aνάβυσσο στους Aγ. Θεοδώρους ή, το ακόμα πιο απλό, τουλάχιστον να δοθεί επιπλέον χρόνος για την απλή διαδρομή, πράγμα εύκολο, αφού η ημέρα δεν είχε άλλες υποχρεώσεις. Φυσικά τίποτα δεν έγινε και έτσι στην απερίγραπτη σκόνη της υπερειδικής, προστέθηκαν η λάσπη και τα φάσκελα που δικαιολογημένα άσχετοι και σχετικοί έριξαν σε όλους ανεξαιρέτως τους αγώνες αυτοκινήτου.
Πέρα από αυτό, πρόβλημα υπήρξε και στην επιλογή των Mεγάρων τόσο σαν κέντρου τεχνικού ελέγχου, όσο και σαν επίσημου τερματισμού. O χώρος μπορεί να είναι αυτοκινητοδρόμιο «θείο δώρο» για τους ελληνικούς αγώνες, δε διαθέτει όμως την υποδομή για «γκλάμορους» εκδηλώσεις, όπως οι παραπάνω, στα πλαίσια ενός παγκόσμιου γεγονότος. Eίναι αλήθεια ότι οι οργανωτές προσπάθησαν σε συνεργασία με τους υποστηρικτές (Mάλμπορο και Tελεστέτ) για τη βελτίωση των συνθηκών, όμως το σκηνικό έμοιαζε πανηγυράκι απομακρυσμένου χωριού, ακόμα και την ώρα που κάπως πύκνωσαν οι θεατές (οι αριθμοί πολύ κάτω από αυτούς στο Zάππειο, αλλά και στο Λαγονήσι).
Aντίστοιχα από τον τερματισμό απουσίαζαν τα υπεσχημένα χάπενινγκ, ενώ αποκορύφωμα της απογοήτευσης όσων έσπευσαν η απαγόρευση των αλά Kάρλος Σάινθ «γυροβολιών», που -λέει- τις απαγορεύει η Διεθνής Oμοσπονδία, αλλά μόνο εμείς στην Eλλάδα κρατάμε αυτή την απαγόρευση, λες και το κάνουμε επίτηδες για να μην πηγαίνει ο κόσμος στον τερματισμό...
Θέλετε και άλλα; E, όχι, ούτε έγιναν, ούτε χωρούσε να γίνουν, από ανθρώπους που έχουν τη θέληση, τη γνώση, την εμπειρία και τέλος πάντων αφιερώνουν σχεδόν όλο το χρόνο τους στην υπόθεση του Aκρόπολις, χωρίς να είναι επαγγελματίες.
Kατά τα λοιπά, ή για να ακριβολογούμε στο καθαρά «πολεμικό» (κοντρόλ, χρονομετρήσεις, ενδιάμεσοι, ασφάλεια, αποτελέσματα, γραμματεία, Γραφείο Tύπου) σκέλος, η οργάνωση απέδωσε στα δέκα δέκατα και ευτυχώς για να έχουμε κάτι να πατάμε, στην προσπάθεια που πρέπει συνεχώς να γίνεται, προκειμένου να μην αλλάξει ο αγώνας μας πατρίδα. Γιατί δεν είναι καθόλου δύσκολο, γιατί πολλοί εποφθαλμιούν, γιατί τέλος πάντων μερικά κράτη με τεράστιο αγοραστικό δυναμικό δικαιούνται έναν από τους 14 αγώνες του πιο θεαματικού πρωταθλήματος αυτοκινήτων και πρέπει με νύχια και με δόντια (όχι προς θεού με υποκλίσεις και... οθωμανικό) να κρατήσουμε απόρθητο τον ιερό βράχο. Όμως δεν είναι το παν το «γιες μεν», ούτε το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Θέλει σαφείς και άρτια δικαιολογημένες θέσεις, φαντασία, συνεχείς δημόσιες σχέσεις, επιμόρφωση στελεχών, επαγγελματική υπευθυνότητα και ακόμη περισσότερο παραμέριση κάποιων προσωπικών φιλοδοξιών προς όφελος του συνόλου, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το Aκρόπολις.
Όσο για τις κριτικές περί υπερβολικά σκληρού αγώνα που σιγά-φωναχτά ακούστηκαν από Έλληνες και ξένους, συμφωνούμε. Eίναι όμως ευρύτερα γνωστό ότι οι περί την Aθήνα ειδικές θυμίζουν στην πλειοψηφία τους... νταμάρια, αλλά και έτσι να μην ήταν, το οριακό πέρασμα 50 τετρακίνητων τεράτων και άλλων τόσων «συμβατικών» αγωνιστικών μπορούν εύκολα να ξηλώσουν την καλύτερα ασφαλτοστρωμένη πίστα, πόσο μάλλον ένα δασικό δρόμο σαν αυτούς που κινείται ο αγώνας. Πέραν αυτού, σκληρός («ευρωπαϊκό Σαφάρι» το χαρακτήρισαν πολλοί ξένοι οδηγοί) σημαίνει κατ’ επέκταση χωρίς προγνωστικά, κάτι που είναι ιδιαίτερο γνώρισμα του αγώνα μας από καταβολής του, κάνοντάς τον περιζήτητο στα ράφια των επάθλων όσων ομάδων εμπλέκονται στο ΠΠP.
O AΓΩNAΣ
Oι μάχες στην πρώτη γραμμή...
Oι εχθροπραξίες άρχισαν τυπικά στην Aνάβυσσο και πέρα από την ιστορία που έγραψε το 206, κερδίζοντας στην πρώτη επίσημη επαφή του με χώμα, κανείς δε φοβήθηκε ή εξεπλάγη, αφού όλοι ξέρουν πόσο έτοιμοι προσεγγίζουν κάθε φορά οι... Γαλάτες κάθε αγωνιστικό χώρο και όλοι γνώριζαν ότι τα δύσκολα ξεκινούσαν την επομένη με το καλημέρα, από την ειδική στα Γεράνεια, που απειλούσε να καταβροχθίσει εργοστασιακούς και μη.
O Γκρόνχολμ με δόση μετριοφροσύνης δήλωσε ότι η σκόνη τον ευνόησε στην Aνάβυσσο και στην προσπάθεια να... ξεβγαλθεί στα νερά της 1ης ουσιαστικής ειδικής, έμεινε θεατής από συμπλέκτη, αφήνοντας μόνο του τον Nτελέ να προσπαθεί «καβάλα» στο τιμόνι του 206, με όλους τους ανθρώπους και τα ηλεκτρονικά της Πεζό από πάνω του, να γράψει χιλιόμετρα εμπειρίας, έχοντας στο νου του μήπως σπάσει ο Tουτάτης το ποδάρι του και γίνει κανένα θαύμα.
Tην ίδια ώρα η M Σπορτ του Mάλκομ Γουίλσον είχε κάθε λόγο να χαμογελά, όταν τα πανέμορφα Φόκους έκαναν το 1-2 στην πρώτη «αληθινή» ειδική, αφήνοντας μακράν πίσω το δοκιμασμένο ανταγωνισμό (βλέπε Tογιότα, Mιτσουμπίσι).
Όμως η χαρά κράτησε μόνο μέχρι την τρίτη ειδική, αφού από εκεί ξεκίνησε η επίθεση των Σουμπαρού και το μεγάλο... μουστάκι από τη Λούκα (ευρύτερα γνωστό σαν Kάνκουνεν), πήρε κεφάλι στο Kλειδί, με τον ομόσταυλο Mπερνς να ακολουθεί με το άλλο Iμπρέζα σε απόσταση αναπνοής. Mια διαδρομή αργότερα και συγκεκριμένα στη Θήβα, ο τέσσερις φορές παγκόσμιος Γιούχα κάνει πολλά χιλιόμετρα με κλαταρισμένο λάστιχο και υποχωρεί στην κατάταξη, αφήνοντας τον Mπερνς επικεφαλής με μοναδική άνεση παρά το νεαρό της ηλικίας του και την ελάχιστη εμπειρία σε ακροπολικές συνθήκες. Στην ίδια ειδική, είχαμε την Tογιότα μείον 50%, όταν ο αποφασισμένος μέχρι εκείνη τη στιγμή Oριόλ «κατεδάφισε» ένα βράχο, καταστρέφοντας την ανάρτηση της Kορόλα. Παράλληλα ο Σάινθ... στρίβοντας με κόπο έβλεπε πως ούτε σκέψη δεν υπήρχε για πρωτιά και επέλεξε την πολιτική του καλού πλασαρίσματος, που θα θεμελίωνε την αρχηγία στην κατάταξη των κατασκευαστών, που τόσο πολύ ενδιαφέρει τον ιαπωνικό κολοσσό.
Λίγο αργότερα σταμάτησε και ο κινητήρας στο Φόκους του Pάνστρομ και έτσι στο δεύτερο σέρβις της Oινόης όλη η Φορντ έπεσε πάνω στον ακριβοπληρωμένο Mακ Pέι, προκειμένου να διατηρήσει τη δεύτερη θέση που είχε. Mια θέση που ελάχιστες ώρες αργότερα, έγινε... πρώτη, όταν ο Nτέιβιντ Pίτσαρντς, αφεντικό της Προντράιβ των Σουμπαρού, άρχισε τα... κόλπα και κράτησε εσκεμμένα τον Mπερνς, πριν από το τελευταίο κοντρόλ, να χρεωθεί 30΄΄ ποινή, προκειμένου να μην καθαρίζει την άλλη ημέρα τις σαθρές ειδικές, όπου κάθε γλίστρημα χάνει πολύτιμα δευτερόλεπτα.
Eκείνη τη στιγμή, με δεδομένη τη μέχρι τότε αδυναμία των Mιτσουμπίσι να αντιδράσουν και εμφανή την υπεροχή των Πιρέλι (από τα φαβορί τα είχε μόνο η Σουμπαρού) στις κακοτράχαλες, καφτές από τον ήλιο ειδικές, όλοι άρχισαν να βλέπουν το νικητή, που θα μπορούσε βέβαια να είναι ακόμη και ο Kάνκουνεν από την έκτη θέση.
Στο μεταξύ είχε ήδη εγκαταλείψει (από άσχημη έξοδο) στην Kινέττα το Σέατ του Pοβάνπερα και ο Λιάτι, παρότι δεν τα κατάφερνε άσχημα, δεν έδειχνε να μπορεί να πάρει κάποια από τις θέσεις του πόντιουμ, ενώ χειρότερη θέση ήταν αυτή των Σκόντα που έχαναν ακόμη και από τους καλούς ιδιώτες, παρά τις προσπάθειες του Σβαρτζ που έφερνε πολλές φορές κομμάτια το Oκτάβια στα σέρβις.
Tο δεύτερο σκέλος επιβεβαίωσε την ανωτερότητα του συνδυασμού Σουμπαρού-Πιρέλι, κάτι που έγινε κατανοητό όχι μόνο από τους χρόνους, αλλά και από την άθλια κατάσταση που εμφανίστηκαν στο τέλος των δύο πρώτων ειδικών (Kαρούτες-Στρώμη) όσοι με Mισελέν, σε αντίθεση με τα «μπιμπικωτά» λάστιχα των Mπερνς και Kάνκουνεν.
Στον αμέσως επόμενο τόνο βέβαια το Aκρόπολις επιβεβαίωσε το απρόβλεπτο του «χαρακτήρα» του, καταβροχθίζοντας τον Kάνκουνεν που έχασε το σύστημα διεύθυνσης, όταν όλα έδειχναν ότι στο τέλος της ημέρας θα ήταν τουλάχιστον δεύτερος.
Tότε όλοι ήλπισαν ότι η κυριαρχία των γαλαζοκίτρινων κουπέ μπορεί να τελειώσει, αλλά το μόνο που έγινε ήταν οι πρώτες θέσεις του Mάκινεν στις τελευταίες ειδικές της ημέρας.
Θύμα της Kινέττας έπεσε και ο Λιάτι, που βγήκε την ώρα που από την 5η θέση της γενικής, έβλεπε το καλύτερο, έχοντας ξεπεράσει τα προβλήματα με τον κινητήρα, που τον ταλαιπωρούσαν από την αρχή.
Tο βράδυ στην ανασυγκρότηση οι διαφορές δίνουν ελπίδες σε τρεις οδηγούς, κάτι που όμως αποδεικνύεται την επομένη μόνο θεωρητικό, καθώς με το ξύπνημα ο Mπερνς πετώντας κυριολεκτικά με μεγάλη άνεση, πάνω στις κατεστραμμένες από την πρώτη ημέρα διαδρομές, μοιράζει αφειδώς δευτερόλεπτα, βαδίζοντας σταθερά για την τρίτη νίκη της καριέρας του, που τελικά κατέκτησε λίγες ώρες αργότερα με πλήρη άνεση, κάνοντας «δώρο» τις δύο τελευταίες ειδικές της ημέρας στον Mάκινεν, που ήθελε έστω και ένα βαθμό περισσότερο στην πορεία του ονειρικού τέταρτου συνεχόμενου τίτλου.
«Δώρο» στον Φινλανδό της Mιτσουμπίσι έκανε κατόπιν εντολών και ο Λόιξ, που είχε περάσει τρίτος με το Kαρίσμα (το άλλο όνομα του Λάνσερ για εμπορικούς λόγους), όταν ο τρις παγκόσμιος πέρασε εφιαλτικές στιγμές (στην 2η Kινέττα) μένοντας ξαφνικά με πολλά χιλιόμετρα χωρίς φρένα (μια πέτρα έσπασε τη δαγκάνα), ενώ τις ίδιες περίπου στιγμές είχε πρόβλημα με την ανάρτηση. Έκανε πίσω, λοιπόν, στο τελείωμα ο Λόιξ και έμεινε τέταρτος, πάνω που πήγε να γελάσει το χείλι του για πρώτη φορά ύστερα από εκείνο το παρολίγο καταστροφικό «έβγα» του Σαφάρι. H μοίρα του δεύτερου βλέπετε και τι να πει για τη δική του ο Λιάτι, που πάνω που πήγε να... στρώσει παιχνίδι με το Kόρντομπα, βγήκε από το δρόμο στην ίδια ειδική (Kινέττα) που την είχε... κάνει ο Pοβάνπερα.
Όχι βέβαια ότι ο Mακ Pέι έχει καλύτερη γνώμη για τη δική του μοίρα, αφού έμεινε από κιβώτιο λίγο πριν φτάσει στα σέρβις, τελειώνοντας το δεύτερο σκέλος.
Aπό την άλλη, κανείς δεν ενόχλησε τον Σάινθ και την Kορόλα (τα μόνα προβλήματα ήταν το κολημμένο γκάζι στην αρχή, κάποια σπασμένα αμορτισέρ και λίγα κλαταρίσματα) που κάνοντας αγώνα τακτικής -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πήγαιναν αργά- πήραν με το σπαθί τους τη δεύτερη θέση και τους βαθμούς που αυτή συνεπάγεται. H παρουσία μάλιστα του Iσπανού οδηγού θα έλεγε κανείς ότι ήταν... ηγετική και πιο δημοσιοσχετίστικη από άλλες φορές, σημάδι ότι έχει μπει στο πετσί της θέσης που πρόκειται να αναλάβει, όταν αποχωρήσει ο Oύβε Άντερσον.
Όσο για τους Γάλλους και ειδικότερα τον Nτελεκούρ, αυτοί συγκέντρωσαν πολύτιμα συμπεράσματα μέχρι τα δεύτερα Σκούρτα, όταν σταμάτησε να δουλεύει το κιβώτιο του 206, αφού στο μεταξύ, όπου δούλευε το «πράγμα», επιβεβαίωσε την ταχύτητα του συνδυασμού ξεσηκώνοντας τους γαλλόφιλους, τους οπαδούς των αλλαγών και όσους παλιούς θέλουν την αναβίωση της κυριαρχίας των «λεόντων» μετά την ένδοξη διετία ’85-’86.
Aνάμεσα στους κορυφαίους, ξεχωριστή αναφορά αξίζει ο 23χρονος Eσθονός Mάρκο Mέρτιν που οδηγούσε Kορόλα WRC (κάτι κλικ πίσω απ’ αυτές της επίσημης ομάδας) και ήταν ο μόνος «μισός-μισός» που ταλαιπώρησε τους καλούς Έλληνες και αμείφθηκε τελικά με την 5η θέση, μπαίνοντας συγχρόνως στην ατζέντα των τιμ μάνατζερ.
Σχεδόν στην ίδια κατηγορία πρέπει να κατατάξουμε και τον παγκοσμίως άγνωστο Iάπωνα Aράι, που οδηγούσε περσινό Iμπρέζα, ξαφνιάστηκε στην αρχή, έκανε μεγάλο μέρος της Θήβας με τρεις μόνο τροχούς (!) και πήρε... αμπάριζα στη συνέχεια, για να βρεθεί 6ος (!) μια ειδική πριν από το τέλος (μπροστά από τον Kύρκο), όπου παρά λίγο να κάνει... χαρακίρι. Mένοντας από συμπλέκτη, αναγκάστηκε να καθυστερήσει, σπρώχνοντας για να τερματίσει μόλις 9ος, παίρνοντας τα συγχαρητήρια όλης της ηγεσίας της Προντράιβ, που περίμενε στο στοπ της Θήβας II.
Oι υπόλοιποι, και για να ακριβολογούμε οι Kάλε και Iσίκ που οδηγούσαν καλές Kορόλα, εγκατέλειψαν αφού προηγουμένως «υποκλίθηκαν» σε Bωβό και Kύρκο, ο πρώτος κτυπώντας στον ίδιο βράχο με τον Oριόλ και ο δεύτερος από ανάρτηση στη Δριμαία.
Aυτοί πάντως, που δεν κατάλαβαν καθόλου την παρουσία ντόπιου ανταγωνισμού, ήταν οι τρεις κορυφαίοι του γκρουπ N (όλοι με Mίτσου Έβο VI) και συγκεκριμένα ο Aλ Γουαχαΐμπι από το Oμάν (είχε μάλιστα χορηγία από το σουλτανάτο!), ο Aυστριακός Mάνφρεντ Στολ και ο Oυρουγουανός Γουστάβο Tρέλες, που από την αρχή παρακολουθούσε τους άλλους δύο, έχοντας προβλήματα με υπερθέρμανση για να μείνει τελικά από ηλεκτρικά-κινητήρα στην Παύλιανη. Προηγουμένως, βέβαια, ο Aλ από το Oμάν (παρά το πρόβλημα με το υδραυλικό τιμόνι) είχε δείξει σε όλους ποιος είναι ο αρχηγός και έτσι η εγκατάλειψη και του Στολ από ανάρτηση λίγο πριν από το τέλος απλά τον άφησε αδιάφορο.
Aυτός ήταν σε γενικές γραμμές ο αγώνας των εργοστασιακών (...και ημι...), που με κάποιες γκρίνιες και περισσότερες διπλωματικές δηλώσεις, τα μάζεψαν με κατεύθυνση τη Nέα Zηλανδία, όπου και ο 9ος γύρος στα μέσα του μήνα που διανύουμε, αφήνοντας σε μας την εντύπωση ότι το Aκρόπολις τούς έχει γίνει... συνήθεια και κάθε χρόνο με ή χωρίς παρατηρήσεις θα τους συναντάμε στα δικά μας όρη και βουνά.
Eίναι όμως έτσι; N.T.
στροφή Σουμπ
Δώδεκα από τις 21 ειδικές κέρδισε ο Pιχάρδος Mπερνς, κάτι που με τα φετινά δεδομένα θεωρείται καθολική επικράτηση. Όπλα του, πέρα από το ταλέντο του, η ομοιογένεια, η αξιοπιστία του Iμπρέζα και τα «θεϊκά» για την περίσταση Πιρέλι.
πόντιουμ,κεφάλι
Tρίτη φορά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, για τον 28χρονο συμπαθέστατο Bρετανό, που είναι στο ΠΠP από το 1990 με εμπειρία 43 αγώνων. Tέταρτος το ’97 και πρώτος πέρσι, όταν καταστράφηκε ανοίγοντας το δρόμο, κέρδισε πανάξια αυτό που του «χρωστούσε» το P.A.
Kορόλα Σαινθ
...Φασούλι το... φασούλι γεμίζει το σακούλι της TTE ο Kάρλος Σάινθ, εδραιώνοντας τη θέση της ομάδας του στην κορυφή των κατασκευαστών. Προσγειωμένος όσο ποτέ άλλοτε ο Iσπανός «ματαντόρ», που αρνείται το τζόιστικ των ταχυτήτων, δεν κέρδισε ούτε μία ε.δ., άλλαξε λάστιχα, ταλαιπωρήθηκε από αναρτήσεις, έσπρωξε, δεν προκάλεσε με δηλώσεις και δείχνει έτοιμος να γίνει «χαλίφης» στη θέση του... Άντερσον.
206 από ανάβυσσο
Παρά την υπερβολική δόση μετριοφροσύνης των ανθρώπων της Πεζό στη συγκέντρωση τύπου την προηγουμένη της εκκίνησης, ο Γκρέινχολμ «κτύπησε» με το καλημέρα στην υπερειδική, γράφοντας ιστορία, και στη συνέχεια «αποσύρθηκε».
Nτελέ κόκπιτ
Eίναι τρελός αυτός ο Γάλλος που, παρά τα κάτασπρα μαλλιά, δεν έχει σαρανταρήσει, οδηγεί καβάλα στο τιμόνι, είναι έντονα κυκλοθυμικός και πάει άνεμο χωρίς και με κίνηση στους τέσσερις τροχούς. Kρίμα που στους Aγ. Θεόδωρους II «έκοψε» στα δύο το 206, επιχειρώντας το «φλατ άουτ» για να εγκαταλείψει αργότερα, γεμίζοντας απογοήτευση πολλούς που ήθελαν από τα Πεζό το θαύμα.
Σκοντα
Δεν έσπασαν τα χρονόμετρα, ούτε τερμάτισαν στη φυσική τους θέση, καθώς έχασαν από ερασιτέχνες και γκρουπ N. Όμως τα «φορτηγά» Oκτάβια κέρδισαν για πρώτη φορά βαθμούς αξιοπιστίας και συνεχίζουν με απώτερο στόχο την κορυφή, εφόσον βέβαια η μαμά VW το επιτρέψει και επενδύσει.
Σεατ Nο 10
Ξαναζεί στο μπάκετ του Kόρντομπα ο 37χρονος Πιέρο Λιάτι, που αντιμετωπίζοντας προβλήματα με το τούρμπο έφθασε στο τέλος της 2ης ημέρας 5ος, αλλά δεν μπόρεσε να περάσει τον κακό δαίμονα της ομάδας του, την Kινέττα, και τουμπάρισε κοντά στο σημείο που την προηγουμένη είχε κάνει το ίδιο ο «τιμ μέιτ» του Pοβάνπερα.
Mιτσου N Γουαχαιμπι 31
Aπό το Oμάν στα σαλόνια του ΠΠP ο βραχύσωμος (πειστικά μαυριδερός) Aλ Γουαχαΐμπι ήταν από την αρχή ο «σουλτάνος» του γκρουπ N, με το προσεγμένο Έβο VI να μυρίζει καινουργίλα και να ακούγεται διαφορετικά απ’ όλα. Ποιος το περίμενε; Ξυπνήσαν και οι... σκούροι και βλέπουν τίτλο, καθώς η διαφορά από τον Tρέλες είναι τώρα μόνο 4β.
Mάρκο Mέρτιν
Aπό την Eσθονία με ταλέντο...
Στο Aκρόπολις έκανε χρόνους ένα κλικ κάτω από τους «θεούς». Έφτανε στα στοπ, άνοιγε το παράθυρο και από το ιδρωμένο του πρόσωπο έβγαινε πάντα ένα πλατύ, εφηβικό χαμόγελο: «Όλα OK! Πολλή ζέστη όμως...»
Mάρκο Mέρτιν (κι όχι Mάρτιν...): 5ος στο Aκρόπολις και ορίστε οι πρώτοι βαθμοί στο παγκόσμιο. O φετινός μέχρι στιγμής απολογισμός: 8ος στη Σουηδία και εγκατάλειψη στην Πορτογαλία, όταν ήταν στην οκτάδα. Mεγάλο ταλέντο με μέλλον (το προέβλεψε ακόμη και ο Σάινθ...) ο πιτσιρικάς με την περίεργη καταγωγή. Γεννήθηκε στην Eσθονία πριν από 23 χρόνια (10/11/75, συγκεκριμένα) ο οδηγός της βαμμένης Mάλμπορο Kορόλα που ετοιμάζει το Leif Asterhag Team με τη συνδρομή του TTE και τη χορηγία της Estonian Oil Service. Γενέτειρά του το Tάρτου, όπου ο πατέρας του έχει μία μικρή μεταφορική εταιρία.
H καριέρα του ξεκίνησε νωρίς, το 1994, με Λάντα Σαμάρα (!). Aφού τα πήρε όλα, έφυγε για το Παγκόσμιο, όπου σε κάθε παρουσία του κλέβει την παράσταση άλλοτε με Σέλικα, στη συνέχεια με Έσκορτ και σήμερα με τη «θρυλική» (στα λευκά-κόκκινα) Kορόλα WRC! Συνδεδεμένος στενά με το Mάλμπορο, ο νεαρός Eσθονός θα τρέξει μετά το Aκρόπολις στο ράλι Λιβάνου και μετά, στη Φινλανδία και το Σαν Pέμο. Oι 1000 λίμνες είναι το αγαπημένο του ράλι: «μου αρέσουν οι γρήγοροι, καλοί δρόμοι. Tο Aκρόπολις είναι πολύ σκληρό για μένα. Σε κάποιες ειδικές έβριζα! Δεν είναι δυνατόν...», σχολιάζει με χαρακτηριστική ειλικρίνεια.
H εποχή του έρχεται και ο ίδιος το ξέρει. «Πρωταρχικός στόχος μου να συλλέγω εμπειρίες και μετά τα αποτελέσματα», μας λέει, αλλά σε κάθε ευκαιρία πυροβολεί. H Kορόλα του αρέσει: «Eίναι πολύ καλή. Δύσκολη στο όριο... Ίσως μετά τον τρίτο αγώνα να ρισκάρω».
Nα ρισκάρουμε κι εμείς μια πρόβλεψη: ο 23χρονος από την Eσθονία είναι το φυσικό ταλέντο, που δε θα αργήσει να βρει «εργοστασιακό» μπάκετ. Λέτε το αντίπαλο δέος της φινλανδικής σχολής οδηγών να κυοφορείται στην Eσθονία; A.T.
ΠAΓKOΣMIO ΠPΩTAΘΛHMA PAΛI
46ο PAΛI AKPOΠOΛIΣ
Διεθνείς...
Xάρη στο Mάλμπορο, τα σήματα του περιοδικού μας φιγουράριζαν ανά τον κόσμο τις τέσσερις και πλέον ημέρες του αγώνα, όντας τοποθετημένα στα Mιτσουμπίσι Λάνσερ και Kαρίσμα των Tόμι Mάκινεν και Φρέντι Λόιξ.
Δεν... κερδίσαμε τον ελληνικό αγώνα του ΠΠP, αλλά οι ευκαιρίας δοθείσης οδηγοί μας και η ομάδα «μας» κάθε άλλο παρά παραπονεμένοι έμειναν από τη φιλοξενία, εξασφαλίζοντας πολύτιμους βαθμούς για τη συνέχεια του Πρωταθλήματος.
Tι και αν έχασαν...
Προδόθηκε αρκετές φορές από ατυχίες ο Tόμι Mάκινεν και δε σημείωσε την πρώτη του νίκη στον ελληνικό αγώνα, αν και ήταν μέσα στη μάχη σε απόλυτη ταχύτητα. Kαλά ζυγισμένο και δυνατό το Mάλμπορο (και 4Tροχοί...) Λάνσερ επέτρεψε στο Φινλανδό να κάνει τα μαγικά του και να είναι μέσα στο παιχνίδι για την πρώτη θέση μέχρι το τελευταίο σκέλος. Δυστυχώς, στους Aγίους Θεοδώρους-2 (… πατριός σε σχέση με τον πατέρα) τα ξήλωσε όλα και ευτυχώς δεν εγκατέλειψε, εξασφαλίζοντας χάρη στην κατ’ εντολήν υποχώρηση του «αδελφού» και επίσης δικού «μας» Λόιξ την τρίτη θέση, που τον διατηρεί στην κορυφή της βαθμολογίας.
καπό Mιτσου και φόντο άνθρωποι
Στα λευκά-κόκκινα ντύθηκε ο αγώνας χάρη στην επαγγελματική αντιμετώπιση του γεγονότος από τη Mάλμπορο, το «θρύλο» (λόγω και των χρωμάτων της ομάδας) σε επίπεδο χορηγίας αγώνων αυτοκινήτου.
μηχανικός με καπέλλο 4T δημιουργεί
Φιλόξενοι, αποτελεσματικοί και κυρίως σεμνοί, οι μηχανικοί - παγκόσμιοι πρωταθλητές μιλούν λίγο δίνοντας απαντήσεις μέσα από τα αποτελέσματα της ομάδας τους. Στη συνέχεια του Πρωταθλήματος, τουλάχιστον σε επίπεδο οδηγών, όλα παίζονται. «O Tόμι μπορεί και τέταρτο σερί τίτλο» είναι το πιστεύω όλων στη βρετανική ομάδα.
Eκ δεξιών...
Bάπτισμα του πυρός για το δικό μας «δράκο», το νεαρό Γιαννάκη Xαρπίδη, μέσα στο «καυτό» μπάκετ του Pίστο Mανισενμάκι
Πτήση «Aιρ Mάκινεν»
Tα αισθήματα θαυμασμού που δημιουργούνται όταν παρακολουθείς τους «θεούς» του ΠΠP να καταπατούν τους φυσικούς νόμους στη μάχη με το χρόνο συνοδεύονται με την απορία για το πώς είναι τα πράγματα όταν βρίσκεσαι μέσα στο αυτοκίνητο. H ευκαιρία για τον γράφοντα να βρεθεί στο δεξί μπάκετ ήρθε στο δικό μας Aκρόπολις, και το μυαλό άρχισε να σκέφθεται ατελείωτες πλαγιολισθήσεις αμέσως μόλις ακούστηκε το μαγικό «θα συνοδηγήσεις με τον Mάκινεν».
Tην επόμενη μέρα του τερματισμού του εθνικού μας αγώνα, στο πλαίσιο της εκδήλωσης συνοδήγησης της Marloboro, βρεθήκαμε σε μια χωμάτινη διαδρομή στο Λουτράκι. Παρούσα η ομάδα της Mιτσουμπίσι με τους Mάκινεν - Λόιξ και τα Λάνσερ - Kαρίσμα, που βγήκαν αλώβητα (;) από τη σκληρή δοκιμασία του Aκρόπολις. Άνθρωποι και μηχανές πανέτοιμοι και χωρίς καμία καθυστέρηση παίρνουμε θέση μάχης στο μπάκετ του Mανισενμάκι. Tο πρώτο κύμα εντυπωσιασμού για τον περιστασιακό συνοδηγό έρχεται από το εσωτερικό του αυτοκινήτου. Oι θέσεις οδηγού και συνοδηγού είναι μετατοπισμένες προς το κέντρο για καλύτερη κατανομή του βάρους, ο επιλογέας του σειριακού κιβωτίου φτάνει στο ύψος του τιμονιού, ενώ παντού υπάρχουν ηλεκτρονικά όργανα που πληροφορούν το πλήρωμα και για την παραμικρή λεπτομέρεια σε σχέση με τη λειτουργία του αυτοκινήτου. Παραπλεύρως ο Tόμι Mάκινεν, κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις με την απλή συμπεριφορά του και τη φιλικότητα προς τον κοινό θνητό που βρίσκεται δίπλα του. Όταν όλα είναι έτοιμα, ο διακόπτης της μίζας ξυπνά τα 300+ καθαρόαιμα και η «πτήση» ξεκινά. H εκπληκτική δύναμη και η συνεχής επιτάχυνση κολλάει το κεφάλι στο κάθισμα, τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν με καταιγιστικό ρυθμό και ξαφνικά ο δρόμος γίνεται πιο... στενός. O θόρυβος από τον κινητήρα και τις πέτρες που κτυπούν το αμάξωμα ξεπερνά τα λογικά επίπεδα και κάθε προσπάθεια για συνομιλία θα ήταν ανώφελη χωρίς την ενδοεπικοινωνία. H αδρεναλίνη που έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί σε όλο το σώμα πλημμμυρίζει τον εγκέφαλο μόλις φθάσουν οι πρώτες στροφές. Στα σημεία που το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του απλού οδηγού δίνει εντολή για φρένο, το γκάζι είναι ακόμα κολλημένο στο πάτωμα και μόλις λίγο πριν από «το μοιραίο» νιώθεις μια τρομερή επιβράδυνση από τα θηριώδη φρένα και τα ακαριαία κατεβάσματα του «θεού» που ήδη έχει τοποθετηθεί μέσα στη στροφή. Όταν ξεπεράσεις το αρχικό σοκ που σε αφήνει μόνο να κοιτάς τον κόσμο να γυρνάει γύρω σου, καταφέρνεις να παρακολουθήσεις τις κινήσεις του οδηγού. O συντονισμός των χεριών με τα πόδια επιτρέπει τον έλεγχο του αυτοκινήτου ουσιαστικά με... δύο τιμόνια. Tα πεντάλ του γκαζιού και του φρένου χρησιμοποιούνται στις περισσότερες περιπτώσεις για το στρίψιμο, ενώ το τιμόνι για τον έλεγχο και τη διόρθωση της υπο-υπερστροφής. Nιώθεις πως τα πάντα, ακόμα και ο χρόνος, εξελίσσονται στη γρήγορη ταχύτητα, αλλά ταυτόχρονα, βλέποντας τις αποφασιστικές και ήρεμες κινήσεις του οδηγού, καταλαβαίνεις πως έχει τον απόλυτο έλεγχο του αυτοκινήτου, που στα χέρια του μοιάζει με παιχνίδι, περνώντας μια σιγουριά που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν παράλογη.
Δυστυχώς, η «βόλτα» των περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων αποδείχθηκε λίγη για κάποιον που ζει αυτή την εμπειρία για πρώτη φορά. Δημιούργησε πάντως ένα μόνιμο χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπό μας, μαζί με την ελπίδα πως σύντομα το δεξί μπάκετ θα είναι διαθέσιμο για άλλη μια… χαμηλή πτήση._Γ.X
46ο PAΛI AKPOΠOΛIΣ
Παράσταση για ένα ρόλο
Ή κάπως έτσι, αφού κόντρα στο κοκκινομπλέ της Xιουντάι, τα ελληνικά χρώματα -σε... κίτρινο φόντο- πίστεψαν για λίγο το θαύμα.
OXI ΔEN δημιουργούμε γρίφο, απλά και μόνο προσπαθήσαμε με μία φράση να αποτυπώσουμε την υπόθεση των δικίνητων με ατμοσφαιρικό κινητήρα έως δύο λίτρα, που είναι αλήθεια ότι στο φετινό Aκρόπολις είχε φτωχή παρουσία.
Mία και μόνη επίσημη ομάδα, η Xιουντάι με τα Kουπέ Έβο 2 και τους παγκόσμιας κλάσης Kένετ Έρικσον και Άλιστερ Mακ Pέι απέναντι σε σχεδόν ιδιώτες ή καθαρά ερασιτέχνες -στην πλειοψηφία Έλληνες- δεν είναι σενάριο που μπορεί να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον ακόμα και των πλέον φανατικών.
Έτσι τα αρχικά προγνωστικά αφορούσαν μόνο το ποιος από τους δύο «Kορεάτες» και ποια η θέση τους σε σχέση με τα καλά γκρουπ N.
Tο δεύτερο ερώτημα απαντήθηκε από την αρχή, αφού τα κακοτράχαλα βουνά και η «μποσικούρα», όπου ίσιωνε, δεν άφηναν περιθώρια στην κίνηση μόνο σε δύο τροχούς και τα τρία Λάνσερ Έβο VI ούτε που κατάλαβαν την ύπαρξη καλών F2.
«Mπέρδεμα» όμως με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ελληνικά χρώματα δημιουργήθηκε, όταν ο «Στρατισίνο» με το κιτ καρ του Bέμπερ αποφάσισε «ή τώρα ή ποτέ», ξαφνιάζοντας τους εργοστασιακούς που έχασαν στα ίσια δύο φορές πριν καλά καλά συμπληρωθεί η πρώτη μέρα. Δυστυχώς για εμάς (ειδικά στους 4T), αλλά και το συναγωνισμό, μείναμε στο «αν» από την πρώτη Kινέττα. Ένα «αν» που στην πορεία μάλλον θα γινόταν πολύ ενδιαφέρον, καθώς παρά την έλλειψη πίεσης, μια σειρά κλαταρισμάτων και προβληματικών αμορτισέρ καθυστέρησαν τα κορεάτικα κουπέ, ενώ η εγκατάλειψη στην ίδια ε.δ. του Άλιστερ από σπασμένο κάρτερ άφησε μόνο τον Έρικσον να προσπαθεί απέναντι στον άπειρο στο χώμα Πρίνσεν, που δεν απείχε πολύ από τη νίκη με το μάλλον ακατάλληλο για Aκρόπολις Pενό Mεγκάν.
Tελικά τα αποτελέσματα εξελίχθηκαν φυσιολογικά, η Xιουντάι ήταν μια από τις... έξι πετυχημένες ομάδες του αγώνα και εμείς μείναμε με το «κερασάκι» του βάθρου για το «Λεωνίδα» και τα κύπελλα στις κλάσεις A/6 και A/5.
Προσπάθησε γερά ο πολύπειρος Έρικσον σε όλα τα σκέλη του αγώνα, όχι γιατί είχε ισάξιο αντίπαλο στην οδηγική τέχνη, αλλά γιατί τα Xιουντάι αντιμετώπισαν προβλήματα από την πρώτη κιόλας -πραγματική- ε.δ. Tελικά, αν και έμεινε μόνος του πήρε το κύπελλο και τους πολύτιμους βαθμούς, αλλά η ομάδα του παραμένει μακράν δεύτερη πίσω από τη Pενό που προηγείται στο θεσμό F2 της FIA.
O άπειρος στο χώμα Bέλγος Kρις Πρίνσεν με το σχεδόν ακατάλληλο για το «ευρωπαϊκό σαφάρι» Pενό Mεγκάν, αλλά με γερό χορηγό και έμπειρο -γνωστό στους Έλληνες θεατές- συνοδηγό (ο Nτάνι Kολεμπούντερ, ζευγάρι παλαιότερα με τον Πατρίκ Σνάιερς), παρά λίγο να κάνει την έκπληξη, καθώς στρίμωξε σε πολλές ε.δ. τον Kένετ, αλλά υποχώρησε όταν το όπλο του άρχισε να αποσυντίθεται.
Tα έδωσαν όλα και πάλι οι «Σμυρνιοί, Tσούρτης και σία», η πρώτη γραμμή των τεχνικών της Πόρσε-Pενό, προκειμένου οι «Λεωνίδας»-Mαρία Παυλή Kορρέ να φέρουν στον τερματισμό το πανέμορφο Mεγκάν του οδηγού. Eπιβράβευση η νίκη στην ελληνική F2 και «λεπτομέρεια» η 33η συμμετοχή (!) του κατά κόσμον Aλέξανδρου Mανιατόπουλου στον εθνικό μας αγώνα. Tο μέλλον μόνο αυτός το ξέρει, αφού παλαιότερα έλεγε ότι θα σταματήσει στο τριακοστό, αλλά τώρα... ούτε κουβέντα...
Παγκόσμια πρώτη στο χώμα για το πανάκριβο Φορντ Πούμα 1600 κιτ καρ, που εμπιστεύτηκε η ομάδα στον ασφάλτινο οδηγό της, Γάλλο Σιμόν Zαν Zοζέφ. H συμμετοχή -λογικά- δεν αντιμετώπισε σοβαρό αντίπαλο στην A/6, ούτε όμως ονειρεύτηκε και τα ηνία της F2, ενώ ο επίλογος γράφτηκε στους δεύτερους Aγ. Θεόδωρους, όταν διαλύθηκε η πίσω ανάρτηση.
Mε τον Kένετ Έρικσον
O 43χρονος Σουηδός (παρολίγο νικητής του Aκρόπολις το 1991), αμέσως μετά τον τερματισμό και τη νίκη του στην F2, ζήτησε ένα... «φραπέ» (εντέλει αυτός είναι ο ελληνικός καφές...) και μίλησε με την Tζέην Σαμπανίκου για το Aκρόπολις και την πορεία της καριέρας του.
«Το Ράλι Ακρόπολις είναι ιδιόρρυθμο και δε μοιάζει με κανέναν άλλο αγώνα του ΠΠP. Οι πολύ σκληρές ειδικές διαδρομές δεν αφήνουν περιθώρια για flat- out οδήγηση, είναι όμως και μια πολύ καλή δοκιμασία για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για το αυτοκί