H AΛΛH ΠΛEYPA TOY AΔAM: ΡΕΑ ΒΙΤΑΛΗ
Πουλόβερ καλοκαιριάτικα"...Τα παιδιά ονειρεύονται, πονάνε, προβληματίζονται, αφήνουν σημάδια όπως ο Κοντορεβιθούλης στο «δάσος». Πετρούλες πεταμένες δήθεν τυχαία, που οδηγούν στην καρδιά..."
EIMAΣTE, στα δεν ξέρω κι εγώ, πόσα χιλιάδες πόδια. Σιγά-σιγά αρχίζω να κατανικώ την κλειστοφοβία που με βασανίζει χρόνια. Πάντα βέβαια ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα βγουν αεροπλάνα με μπαλκονάκι. Τότε είναι που δε θα πατάω καθόλου γη. ('Eνα περίεργο πράγμα, όποτε λέω ότι πάσχω από κλειστοφοβία μου απαντούν, μη φοβάσαι μωρέ το αεροπλάνο, είναι το πιο ασφαλές μέσο. Τι δουλεια έχει η ασφάλεια με τον κλειστό χώρο; Τι περίεργη απάντηση είναι αυτή; Είναι όπως όταν μιλάμε σε ξένο που δε σκαμπάζει γρι ελληνικά, οπότε φωνάζουμε πιο δυνατά, λες και εκεί έγκειται το πρόβλημα. Άλλο και αυτό). Το τζάμπο της Ολυμπιακής είναι σχεδόν άδειο. Ηλιόλουστη μέρα, τόνοι ασήμι πεταγμένοι στη θάλασσα, απέραντος ο ουρανός. Είναι μια από κείνες τις μέρες που όλα μου φαίνονται απέραντα. Ταξιδεύουμε για Παρίσι. Τι νούμερο, άραγε, να γράφει ο πύργος του Άιφελ; Πόσες μέρες μας έφαγε ο χρόνος από το προηγούμενο ταξίδι; Τόσο φαΐ και ούτε μια ανάπαυλα για ένα Perrier! Αχόρταγος... Ο Γιάννης έμεινε με τον Αρίστο στην Αθήνα. Ο Αρίστος δε με φιλάει πια μπροστά σε κόσμο. Προτιμάει να μου χτυπάει την πλάτη. Κι όταν πάω καμιά φορά ασυναίσθητα να του πιάσω το χέρι ενώ διασχίζουμε το δρόμο μου σπρώχνει με δύναμη το χέρι και με κοιτάει ειρωνικά. Μεγάλωσε ο γιος μου. Κι είναι αυτές οι λεπτομέρειες που μ' αφυπνίζουν. Πώς λέμε στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι. Έτσι είναι με τα παιδιά. Συμμαχείς με τον επόμενο τόνο. Πετάμε στα, δεν ξέρω και γω, πόσα χιλιάδες πόδια. Δίπλα μου κάθεται η κόρη μου. Ψιλοκοιμάται. Έχει ακόμα στα χείλη το χαμόγελο για το μήνυμα που βρήκε στο κινητό της. Τη
χαζεύω. Μα ποια είναι αυτή η δεσποινίδα δίπλα μου; Πώς κύλησαν τα χρόνια; Πώς πέταξαν; Τη θυμάμαι την πρώτη μέρα στο σχολείο. Με τα κοτσιδάκια και την κόκκινη σάκα στην πλάτη. Εμείς να στεκόμαστε στην πόρτα με το στομάχι κόμπος και χαμόγελο σαν της συζύγου του Μπλερ και κείνη μας χαιρετούσε μέσα στην τρελή χαρά. Ή στις επιδείξεις που πηγαίναμε με μαύρο γυαλί σαν τον Στήβι Γουόντερ και λέγαμε το ποίημα καλύτερα απ' το παιδί. Μα ποια είναι τούτη η δεσποινίδα δίπλα μου; Ακούω μια αγαπημένη μελωδία του Σπανουδάκη. «H στιγμή που περνά και χάνεται». Κι ήταν τόσο σπουδαίες όλες οι στιγμές κι έσφιγγα τόσο τα δάκτυλα να τις κρατήσω. Κι όμως... Σκέφτομαι τα κλισέ των σύγχρονων γονιών. Της γενιάς μου. Σημασία έχουν οι ποιοτικές ώρες που περνάμε με τα παιδιά μας.
-Μαλακίες. Ρώτα ένα παιδί αν θέλει ποιοτικές ώρες να δούμε τι θα σου πει. Τα παιδιά θέλουν αφοσίωση, καθημερινότητα, ρουτίνα. Θέλουν να είσαι πάντα εκεί. Να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να τσακωθούμε, να νευριάσουμε, να ψηλώσουμε, να κοντύνουμε, να μην κάνουμε απολύτως τίποτα, να φθαρούμε... Λατρεύω τη φθορά. Σιχαίνομαι τα άφθαρτα. Η φθορά έχει δακτυλιές, μνήμες, αγγίγματα, ξέφτια. Η φθορά Εμπεριέχει. Οι σύγχρονοι άνθρωποι, μαθημένοι στα καινούργια κι αχρησιμοποίητα. Αιωνίως αχρησιμοποίητα, αλλά εναγωνίως αγορασμένα. Μιλούν για ποιοτικές ώρες. Αποστειρωμένες, λουστρινένιες, απολυμασμένες.
Και τα διαζύγια. Άλλο κλισέ. -Τα παιδιά έχουν αντίληψη, προτιμούν τους γονείς χώρια και αγαπημένους. Μαλακίες. Μπούρδες.
Τα παιδιά ονειρεύονται, πονάνε, προβληματίζονται, αφήνουν σημάδια όπως ο Κοντορεβιθούλης στο «δάσος». Πετρούλες πεταμένες δήθεν τυχαία, που οδηγούν στην καρδιά. Ποιος να τις ακολουθήσει; Ποιος προλαβαίνει να της ακολουθήσει! Μήπως περάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο; Μήπως η διαφωνία χαρακτήρων, που προτάσσεται τόσο γενναιόδωρα χρησιμοποιείται κυρίως από ανθρώπους για να ταμπουρώσουν τη διαφωνία κυρίως με τον εαυτό τους; Η στιγμή που περνά και χάνεται είναι δίπλα μας. Έχει κάτι από κείνον, από μένα, από το παρελθόν, από το μέλλον, από το άπειρο. Είναι η ζωή που με τιμάει, είναι ο χρόνος που μου προσφέρεται δεύτερη φορά και σε αργή κίνηση. Πετάμε στα δεν ξέρω και γω πόσα χιλιάδες πόδια. Πόσες απογειώσεις, πόσες προσγειώσεις. Όλες ευλογημένες. Και τούτη η δεσποινίδα δίπλα μου και ο νεαρός, που μου χτύπησε την πλάτη στο αεροδρόμιο. Ήρθαν για να μάθουμε την υποχώρηση, τη συμπόνια, το λάθος, το συγνώμη, το είμαι εδώ για σένα και για μένα.
- Σε λίγο προσγειωνόμαστε. Να φορέσεις το πουλόβερ σου. Στο Παρίσι έχει ψυχρούλα. Το πουλόβερ... Ο συνδετικός κρίκος των μανάδων όλων των εποχών και κοινωνικών τάξεων. Το πουλόβερ...
Τελικά τώρα που το σκέφτομαι, τα παιδιά έρχονται στη ζωή μας για να πούμε τη φράση Έξω έχει κρύο. Βάλε το πουλόβερ σου παιδί μου. Κι αυτά να το πετάξουν δήθεν αδιάφορα και με αυτάρεσκο χαμόγελο να μας απαντήσουν «Αμάν βρε μαμά»._P.B.