46ο Pάλι Aκρόπολις: Παραλειπόμενα
Tο... πρώτο μου AκρόπολιςΣτο βουνό ή στο γραφείο μπροστά στον υπολογιστή;
Στα σέρβις παρκ ή στον τερματισμό των ειδικών διαδρομών;
Ποιος είναι τελικά ο καλύτερος τρόπος για να παρακολουθήσει ο «επαγγελματίας» έναν αγώνα
του ΠΠP;
Tου ¶κη Tεμπερίδη
TI ΣHMAINEI άραγε «παρακολουθώ Pάλι Aκρόπολις»;
Σκαρφαλώνω στις πλαγιές για να απολαύσω θέαμα παγκοσμίου επιπέδου σε συνδυασμό με
ανοιξιάτικη ελληνική φύση ή μένω στο γραφείο, δικτυώνομαι, πληκτρολογώ acropolisrally.gr
και με τη βοήθεια της Techlink «ακολουθώ» το ράλι στο μόνιτορ;
Ως θεατής ουδέν πρόβλημα. Διαλέγεις τη στροφή, το «πέρασμα με πολλά» και...
κατασκηνώνεις.
Ως δημοσιογράφος όμως, η επιλογή είναι μονόδρομος που οδηγεί στα «Στοπ» των ειδικών
διαδρομών και στα σέρβις παρκ.
Eκεί είναι η... πηγή της είδησης όπως επισημαίνει και ο ... γκουρού του χώρου -και
συνεργάτης των 4T- Mάρτιν Xολμς. Tα τελευταία 25 χρόνια έχει παρακολουθήσει όλους τους
αγώνες του ΠΠP αλλά δεν έχει μπει ποτέ σε ειδική διαδρομή. Tον συναντάς πάντα στο σέρβις
να σημειώνει στο μπλοκάκι του ό,τι για τους υπόλοιπους φαντάζει τουλάχιστον περιττό.
Στα «Στοπ», το ενδιαφέρον ακόμη μεγαλύτερο. Aπευθείας επαφή με τους πρωταγωνιστές μετά
την προσπάθεια. Πρόσωπα ιδρωμένα, με μορφασμούς κούρασης και αδρεναλίνης, εξαγνισμένα από
το «δημοσιοσχεσίτικο» ύφος των δεξιώσεων και ανιαρών συνεντεύξεων.
Tα προηγούμενα χρόνια είχα στηθεί αρκετές φορές σε κάποια στροφή για να απολαύσω το
θέαμα, το αποτέλεσμα της δουλειάς κάποιων ξεχωριστών ανθρώπων, λησμονώντας όμως τους
ίδιους. Στα «Στοπ» βλέπεις την άλλη διάσταση του αγώνα, την ανθρώπινη. Γι' αυτό και από
το τελευταίο Aκρόπολις απομονώνω εικόνες που η τηλεόραση προσπέρασε: το άκαμπτο ύφος του
Mάκινεν να μεταμορφώνεται σε εφηβικό από την κούραση. Tο ήρεμο, εστιασμένο -και απόμακρο
συγχρόνως- βλέμμα του Σάινθ που πάντα έχει κάτι να σου πει. Tο απόκοσμο, σχεδόν
βασιλικό, ύφος του Kάνκουνεν πίσω από το τζάμι, που σπάνια ανοίγει για να μιλήσει. Tη
θετική αύρα του Mπερνς που αποπνέει αυτοπεποίθηση και «μυρίζει» νίκη. Tο διαπεραστικό
βλέμμα του πάντα ευδιάθετου Nτελεκούρ.
Στα «Στοπ» και τα σέρβις παρκ γίνεσαι κομμάτι του αγώνα, περισσότερο από
αποδέκτης-αγγελιοφόρος των γεγονότων του. H σχέση σου με τους πρωταγωνιστές αμφίδρομη.
Mόνιμα ζητείς μια δήλωση, μια φευγαλέα φράση. Kάποιες φορές παίρνεις αυτό που θέλεις,
κάποιες άλλες μαντεύεις. Σπανιότερα, κάποιος οδηγός ρωτά εσένα για τον αντίπαλο που βγήκε
πριν από αυτόν με ζημιά ή μαθαίνει από εσένα εγκαταλείψεις και ανακατατάξεις.
Σε κάθε περίπτωση είσαι παρών, αφουγκράζεσαι την αγωνία οδηγών και μηχανικών, ζεις τη
μάχη τους με το χρόνο, βρίσκεσαι στην καρδιά των γεγονότων και από απλός παρατηρητής
μετατρέπεσαι σε μέτοχο των εξελίξεων.
Tώρα που η σκόνη κάθισε μπορώ να το δω πολύ πιο καθαρά: ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που
παρακολούθησα Pάλι Aκρόπολις. Ή καλύτερα, η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι συμμετείχα στον
αγώνα._A.T.
Γιατρέ μου?
...λένε ότι οι κορυφαίοι τενίστες βλέπουν το μπαλάκι να πηγαίνει αργά ή να είναι πολύ
μεγάλο, έτσι όπως ακριβώς οι κορυφαίοι οδηγοί βλέπουν τις στροφές σε αργή κίνηση, βλέπουν
φαρδύ το δρόμο που όλοι εμείς βλέπουμε στενό...
Tου Kώστα Λακαφώση
Ο ΚOPMAK MEΪΓKAN δεν είχε καμία απολύτως επαφή με τους αγώνες ράλι μέχρι τον Οκτώβριο
του 1998, οπότε και έπεσε κατευθείαν «στα βαθιά» αναλαμβάνοντας την ιατρική υποστήριξη
της ομάδας της Μιτσουμπίσι Ράλιαρτ.
Συναντήσαμε για πρώτη φορά τον Iρλανδό γιατρό (απόφοιτο του Τρίνιτι Κόλετζ στο Δουβλίνο)
στα παγωμένα βουνά της βόρειας Γαλλίας, παρακολουθώντας δοκιμές εξέλιξης της Μιτσουμπίσι
πριν από το Ράλι Μόντε Κάρλο (4Τ Φεβρ. '99). Στην πρώτη αυτή επαφή μάλιστα, αργήσαμε να
καταλάβουμε την ιδιότητά του, αφού η γνωριμία μας έγινε στη διάρκεια... αγγαρείας.
Oδηγούσαμε αρκετή ώρα μέσα στο χιόνι, ψάχνοντας για νερό και πρόχειρο φαγητό στο
κοντινότερο χωριό, όταν ο δρ Μέιγκαν, στην πορεία της συζήτησης, μας αποκάλυψε την
ιδιότητά του, εξηγώντας ότι είναι μέσα στα καθήκοντά του να διαλέγει και να ελέγχει ο
ίδιος οτιδήποτε τρώνε οι οδηγοί αλλά και η υπόλοιπη ομάδα στις δοκιμές και στους αγώνες.
Εμφιαλωμένο νερό, φρέσκο ψωμί, τυρί και φρούτα είναι οι συνηθισμένες επιλογές του όταν
δεν παρίσταται ο μάγειρας της ομάδας, του οποίου επίσης ελέγχει τις επιλογές.
Κατά τά λοιπά, πέρα από την άμεση αντιμετώπιση τραυματισμών από ατυχήματα (έχει πάντοτε
μαζί του πλήρη εξοπλισμό έκτακτης ανάγκης, οξυγόνο, ορούς, νάρθηκες για τον αυχένα κ.λπ.)
έχει και την ευθύνη της καλής υγείας όλων των μελών της ομάδας (κρυολογήματα, αλλεργίες
κ.λπ.). Bασική του αποστολή, όμως, είναι η διαρκής παρακολούθηση της φυσικής κατάστασης
των οδηγών και η προσπάθεια για βελτίωσή της, που θα συντελέσει και στη βελτίωση των
επιδόσεών τους.
Ειδικά μάλιστα στις υψηλές θερμοκρασίες του Ακρόπολις, η επίδοση ενός οδηγού εξαρτάται
άμεσα από την ικανότητά του να μην «πέφτει» κατά τη διάρκεια της ειδικής.
Μας εξηγεί χαρακτηριστικά ο γιατρός: «Η οδήγηση στους αγώνες ράλι απαιτεί κυρίως αεροβική
ικανότητα, με περιόδους 10-20 λεπτών όπου ο οργανισμός πρέπει να μπορεί να αποδώσει στο
μάξιμουμ. Σε κάποια σημεία (π.χ., σε μια ε.δ. με πολλές και κλειστές στροφές) ο οδηγός θα
χρειαστεί να έχει αυτό που ονομάζουμε εκρηκτική απόδοση από το μυϊκό του σύστημα, αλλά το
κύριο ζητούμενο είναι η αντοχή. Από τα αθλήματα του στίβου, θα ανέφερα σαν παράδειγμα τα
5.000 μέτρα, σε επίπεδο διάρκειας και ενεργειακών απαιτήσεων. Το κλειδί στην επίδοση
είναι η διατήρηση της απόλυτης αυτοσυγκέντρωσης, και αν ο οδηγός δεν έχει τέλεια φυσική
κατάσταση, αρχίζει να κουράζεται και αργεί πλέον να αντιληφθεί εγκαίρως και να
αξιοποιήσει τις σημειώσεις που διαβάζει ο συνοδηγός».
Με ποιον τρόπο όμως καταφέρνει να βελτιώσει την επίδοση του οδηγού η συνεχής ιατρική
παρακολούθηση;
«Κατ' αρχάς, προσέχω πάρα πολύ το θέμα της αφυδάτωσης κατά τη διάρκεια του αγώνα. Επίσης,
ετοιμάζω ελαφρά γεύματα για τους οδηγούς στα σέρβις παρκ - ζυμαρικά, ρύζι, κοτόπουλο
κ.λπ. Για τη διατροφή των οδηγών ισχύει άλλωστε ό,τι και σε όλα τα σπορ που απαιτούν
αντοχή, με περίπου 60% της ενέργειας να προέρχεται από υδρογονάνθρακες και το υπόλοιπο
από λιπαρά και πρωτεΐνες. Σημαντικό μέρος όμως της προετοιμασίας είναι η γυμναστική, αφού
ο ανθρώπινος οργανισμός έχει διάφορους μηχανισμούς διαχείρισης της ενέργειας, οπότε
πρέπει να εκπαιδευτεί έτσι ώστε να λειτουργεί ακριβώς με τον τρόπο που ταιριάζει στο
συγκεκριμένο άθλημα. Σήμερα, όλοι οι οδηγοί γυμνάζονται, αλλά κάνουν λίγο από όλα.
Πιστεύω ότι στο άμεσο μέλλον όλοι οι κορυφαίοι οδηγοί θα στραφούν σε απόλυτα
εξειδικευμένα προγράμματα γυμναστικής προκειμένου να καλυτερεύσουν όσο γίνεται
περισσότερο την επίδοσή τους».
Ποιες όμως είναι οι ιδιαίτερες αθλητικές ικανότητες των οδηγών;
Ο (37χρονος σήμερα) δρ Μέιγκαν έχει ασχοληθεί με πολλά σπορ στο παρελθόν, όχι μόνο ως
αθλίατρος αλλά και ως αθλητής, και έχει αρκετά σφαιρική εικόνα για να κρίνει: «Υπάρχουν
πάρα πολλοί ταλαντούχοι οδηγοί που οδηγούν καρτ από τα παιδικά τους χρόνια και αγωνιστικά
αυτοκίνητα σε όλη τους τη ζωή, αλλά ποτέ δε θα φτάσουν στο επίπεδο του παγκόσμιου
πρωταθλητή. Οι πραγματικά κορυφαίοι οδηγοί είναι πλήρεις αθλητικές προσωπικότητες, όπου
πέρα από την τεχνική της οδήγησης και την αθλητική ικανότητα, διαθέτουν και απίστευτη
αίσθηση του χώρου και της κίνησης. Όσο για τον Τόμι (Μάκινεν), μου έχει κάνει τρομερή
εντύπωση ο αυτοέλεγχος και η ικανότητα αυτοσυγκέντρωσης που διαθέτει. Στους αγώνες,
καταφέρνει να βγάζει οτιδήποτε άλλο έξω από το μυαλό του και να αφιερώνεται 100% σε αυτό
που κάνει. Αυτό είναι το μυστικό που τον κάνει να ξεχωρίζει?»_Κ. Λ.
----------------------------------------------------------------
Μόνο το σκηνικό αλλάζει...
Tελικά, η κεντρική ιδέα παραμένει ίδια. Μυαλό και πόδια στα γκάζια και ό,τι ήθελε
προκύψει. Πέρυσι ήταν οι Δελφοί αυτοί που ξετύλιξαν γύρω από τον ιεροπρεπή ομφαλό τους
τις ειδικές διαδρομές. Φέτος ήταν οι ?γ. Θεόδωροι (μα καλά, πόσοι είναι τελικά;) αυτοί
που έστρωσαν το κόκκινο χαλί για να σκουπίσουν, τα Πιρέλι ή τα Μισλέν ή όποια άλλα, τα
λασπωμένα τους πέλματα.
Tης Tζέην Σαμπανίκου
ΤA ΔYO Ακρόπολις που έζησα από κοντά. Τόσο κοντά, που κάποιες στιγμές νόμιζα ότι ξυπνούσα
στη «Mέρα της μαρμότας»: «Ράλι πάλι και σήμερα».
Κι όμως, κάθε μέρα ήταν φορτωμένη με τις δικές της ειδήσεις, ανατροπές, δόσεις χώματος.
Αλλά θέλω λίγο χρόνο για να θυμηθώ, να ξεσκαρτάρω τις σημειώσεις μου, να στοιχίσω τις
εικόνες και τα γεγονότα, να πετάξω τα χαρτομάντιλα από τις αμέτρητες τσέπες του
«υπηρεσιακού» γιλέκου. Ή μήπως δε χρειάζεται τελικά; Ίσως είναι καλύτερο ν' αρπάξω κάποια
τυχαία «άνθη» από το μπουκέτο του 46ου Ράλι Ακρόπολις και να σας τα προσφέρω. Και του
χρόνου!._T. Σ.
Aναγνωρίσεις ή αλλιώς δοκιμές
Mε φωτ. Mάκινεν, Oριόλ, MακPέι
Την Τετάρτη πριν από την έναρξη του ράλι, τα... μουλάρια των εργοστασιακών βγήκαν για
βοσκή σε κάποιες ειδικές. Τους ακολουθήσαμε. Οι περισσότεροι ήταν στην Αργεντινή πριν από
μια εβδομάδα. Έφεραν μαζί τον πλήρη εξοπλισμό αλλά όχι και την κούρασή τους. Ο Κάρλος
Σάινθ, επιθυμώντας διακαώς τη νίκη, μας χαιρέτισε κορνάροντας ευγενικά (!) στην είσοδο
του προσωρινού σέρβις παρκ κι εμείς ανταποδώσαμε με διάθεση μεσογειακής αλληλεγγύης.
Προσωπική μου συμπάθεια ο Γάλλος Ντιντιέ Οριόλ, έδειχνε για μια ακόμα φορά ήρεμος και
αποφασισμένος. Κρίμα που η Θήβα στάθηκε... βράχος μπροστά στην ανάρτησή του, λίγες μέρες
αργότερα. Στο στρατόπεδο της Μιτσουμπίσι κι ενώ ο μικροκαμωμένος Βέλγος Φρέντι Λοΐξ
φαινόταν σίγουρος για την αντοχή του Καρίσμα, ο Τόμι Μάκινεν τριγύριζε ανήσυχος
γκρινιάζοντας για τα φρένα. Η περυσινή του εγκατάλειψη από την πρώτη ειδική και ο
αποδεκατισμός της ομάδας τον είχαν ήδη φορτώσει με αρνητική διάθεση. Μετά το τέλος του
ράλι, στην απονομή, και αφού έκανε ώρα να βγει από το αυτοκίνητο, δε φορούσε ούτε τη
συγκρατημένη παγωμένη φινλανδική του έκφραση. Με αλλοιωμένα από την τσαντίλα
χαρακτηριστικά, ξέσπασε για τη σκληρότητα των ειδικών διαδρομών!
Η Σουμπαρού, απομακρυσμένη από τα υπόλοιπα πληρώματα, φιλοξενούσε έναν, περιέργως- σαν να
το 'ξερε- αισιόδοξο και ομιλητικό Ρίτσαρντ Μπερνς και έναν- αυτός κι αν μας εξέπληξε-
ιδιαιτέρως κατηφή Γιούχα Κάνκουνεν. Ο Φινλανδός κύριος δεν ήταν σίγουρα στα κέφια του. Η
ομάδα της Πεζό, αντιθέτως, κάτω από το κινητικότατο... γυαλιστερό βλέμμα του Πανιζί που
συνόδευε την αποστολή, δεν έδειχνε να χολοσκάει. «Δοκιμές κάνουμε», μας είπε ο Φρανσουά
Ντελεκούρ. Τελικά το 206 του... γονάτισε.
Η συνάντηση με τον περυσινό νικητή του Ακρόπολις, Κόλιν Μακ Ρέι, και το πιο όμορφο,
φωτογραφικά, αυτοκίνητο ήταν για μια ακόμη φορά «διαφορετική». Παραλίγο να πάθουμε...
ψύξη από τον αέρα της ντίβας που απέπνεε. Αυτά και άλλα πολλά ζήσαμε εκείνο το απόγευμα,
λίγο προτού ένα Ιμπρέζα περάσει σχεδόν μέσα από το μυαλό μας...
Υπερειδική Αναβύσσου
Mε φωτ. Tρέγιες από υπερειδική
Εγκλωβισμένοι στη Βουλιαγμένης, εντεκάμισι το πρωί, μας παρασύρει στους -αργούς- ρυθμούς
του το ρεύμα καθόδου των μυρίων προς την Ανάβυσσο και τις παραλίες των Μεσογείων. Τα
αγωνιστικά αγκομαχούν στα φανάρια, ανάμεσα από οδηγούς της Κυριακής και ελαφροντυμένους
πιτσιρικάδες με «φτιαγμένα» παπάκια. Ο Γερμανός Kάλε ανεβάζει την Κορόλα στο διάζωμα και
οι Ελληνάρες φωνάζουν από τα ανοιχτά παράθυρα: «Καλέ, πού πάει αυτός;» μέχρι να τους
σκεπάσει το ρεφρέν της ?ντζυ Σαμίου από το Πανασόνικ. Τα όργανα της Tροχαίας λάμπουν διά
της απουσίας τους -ήταν σε άλλο χορό- και ο κίνδυνος να χάσουμε την υπερειδική μάς έκανε
νεύμα από το καθρεφτάκι. Κάπου στο ύψος της Γλυφάδας, εγκαταλείψαμε το αιρκοντίσιον του
υπηρεσιακού RAV, φορτώσαμε τον εξοπλισμό στο μονοκύλινδρο Καβασάκι και καταφέραμε να
φτάσουμε έγκαιρα στον προορισμό μας από την εσωτερική!
Τον εντυπωσιακό σχεδιασμό της πίστας με την ταυτόχρονη εκκίνηση των αυτοκινήτων τον
θαυμάσαμε αφ' υψηλού, μέσα από το ελικόπτερο της Μάρλμπορο. Ενθουσιασμένοι στην αρχή,
αμήχανοι αργότερα, όταν το σύννεφο της σκόνης έκοβε κάθε οπτική επαφή με τη δράση. Ο
Γουστάβο Τρέγες μας έκανε τη σούμα σε άψογη ουρουγουανική προφορά, από το ανοιχτό
παράθυρο του Μιτσουμπίσι Έβο VI: «Πλάκα είχε, ωραία περάσαμε, αλλά ήταν ανάγκη να κάνουμε
τόσο δρόμο μέσα στην κίνηση για δύο χιλιόμετρα ειδικής;»
Ισπανική Υποχώρηση
Ψύχραιμος ο αρχιμηχανικός της Σέατ, όταν τον εντοπίσαμε στο απέραντο σέρβις παρκ των Αγ.
Θεοδώρων, μας ανακοίνωσε την έξοδο γενικώς και... ειδικώς των αυτοκινήτων τους από την
Κινέττα και κατά συνέπεια από το Ακρόπολις. Και δεν πρόλαβα να μιλήσω στον Xάρι
Ροβάνπερα... Όσο για το «δικό» μας Ιμπίθα κιτ καρ, πλημμύριζε την ψυχή μας με κίτρινο φως
κάθε φορά που έσκαγε μύτη στα ΣΕΧ, όχι μόνο επειδή η Τόνια Παυλή και ειδικά ο Στρατισίνο
είχαν πάντα κάτι να πουν για τη διοργάνωση, τους θεατές, τον καιρό ή την πείνα τους, αλλά
και επειδή μαθαίναμε ότι είχαν βάλει το κεφάλι κάτω και το γκάζι στο πάτωμα, βάζοντας σε
μπελάδες το κορεατικό δίδυμο της F2.
Μετά την Κινέττα δεν τους ξαναείδα...
Ευτυχώς τουλάχιστον που ήταν Σουηδός, ο συμπαθέστατος Κένετ Έρικσον, αυτός που φόρεσε το
στέμμα της κατηγορίας και όχι Σκοτσέζος...
Η γαλαρία...
Όταν ξεκινούσαν, μετά τον έλεγχο του χρόνου, τα πρώτα αυτοκίνητα για τα σέρβις, οι
διεθνείς δημοσιογράφοι αποχωρούσαν στα ιδιαίτερα... κινητά τους γραφεία, ο κουρνιαχτός
καταλάγιαζε και ο κόσμος κατευθυνόταν προς την κοντινότερη καντίνα. Κι όμως, έχαναν ένα
απολαυστικό κομμάτι του ράλι. Τους «μικρούς» Έλληνες - ναι, αυτούς με την ψυχή- να
μαζεύονται στο ΣΕΧ ο ένας μετά τον άλλον (το μονόλεπτο «έτρωγε» τη διαφορά), να
σχολιάζουν, να αστειεύονται, να κοιτούν με ύφος περισυλλογής λάστιχα, αναρτήσεις και
άξονες, να ψάχνουν λύσεις, να βρίζουν τους «αργούς» που συναντούσαν τη σκόνη τους, να
πολεμούν. «Λέω ν' αλλάξω άξονα»... δήλωνε με στόμφο ο Κοκκίνης μετά το τέλος κάποιας
ειδικής -έχω χάσει το λογαριασμό- της δεύτερης μέρας? «θα βάλω τον χθεσινό που είναι
λιγότερο στραβός!»
Όπου Κύρκος και βαθμός
Προτελευταία μέρα του ράλι, τηλεόραση ανοιχτή στο γραφείο Tύπου, και το Eurosport κάνει
την ημερήσια αναφορά του. Σύσσωμο το ανθρώπινο δυναμικό του γραφείου, παρέα με αλλοδαπούς
δημοσιογράφους, παρακολουθεί. ?λλοι με λεκέδες στο πρόσωπο από το κοκκινόχωμα, άλλοι
φρεσκοπλυμένοι κάνουν τη δική τους ημερήσια αποτίμηση και αφήνουν επιφωνήματα θαυμασμού
για την εξαίρετη δημοσιογραφική κάλυψη από το κανάλι. Όταν ο πίνακας της γενικής
κατάταξης φιλοξενεί στην 7η θέση το δίδυμο Κirkos - Stavropoulos (sic), οι πάντες
χειροκροτούν.
«Λέτε να πάρουμε βαθμό Παγκοσμίου;», μονολογεί κάποιος σε πρώτο πληθυντικό, λες και
ιδρώναμε όλοι μαζί στο μπάκετ.
«Σταθερή αξία ο Λεωνίδας!» συμφωνούν άπαντες, άκρως ικανοποιημένοι από τη μέχρι στιγμής
πορεία «Τζέκου» και «Στρατηγού».
Την επομένη μας έκαναν το χατίρι! Το Escort των Κυρκαίων στην 6η γενικής και η εθνική μας
υπερηφάνεια στην κορυφή της όποιας κατάταξης. Θυμάμαι την τρομάρα που πήραμε όταν μάθαμε
για τη φωτιά στο στοπ της τελευταίας ειδικής, θυμάμαι και τον Λεωνίδα στην απονομή,
προσηνή, χαμογελαστό και σεμνό όπως πάντα, να ξευτιλίζει τη βαθμοθηρική ματαιοδοξία και
να καταλήγει: «Καλά πήγαμε στο Ακρόπολις!»
Hλεκτρονική ενημέρωση
Aν κάποιος αξιοποίησε 100% τον εθνικό μας αγώνα αυτός είναι σίγουρα η Techlink. Aυτό
σημειώναμε στο προηγούμενο τεύχος, αναφερόμενοι στην άμεση ενημέρωση της διεύθυνσης του
Aκρόπολις στο Ίντερνετ με αποτελέσματα, παραλειπόμενα και φωτογραφίες, και στους 70.000
επισκέπτες που «μπήκαν» στην παραπάνω διεύθυνση τις 4 ημέρες του αγώνα.
Στο γ.T. στους Aγίους Θεοδώρους η Techlink είχε εγκαταστήσει τερματικό, ενώ ο εξοπλισμός
που χρησιμοποιήθηκε για την τεχνική υποστήριξη της δουλειάς ήταν ό,τι πιο σύγχρονο.
«Όπλα» μας δύο PC (Intra PC) που μας παραχώρησε η εταιρία Brain Trust με επεξεργαστή
Celeron 366, 32 MB μνήμη, σκληρό δίσκο 8,4 GB, CD-ROM Philips 40X και οθόνες View Sonic
15 ιντσών και δύο ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές.
Για την ιστορία (και όχι μόνο...) να πούμε ότι εκτός από τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν
πάνω από 300 πληροφορίες σε σχέση με την εξέλιξη του αγώνα και περίπου 100 φωτογραφίες
από τις 700 που τραβήξαμε. Nα σημειώσουμε, επίσης, ότι οι φωτογραφίες αυτές ήταν υψηλής
ανάλυσης, διαθέσιμες χωρίς καμία επιβάρυνση για όσους ήθελαν να τις χρησιμοποιήσουν.
Tο αποτέλεσμα δικαιώνει δίχως άλλο την προσπάθεια και όσους εργάστηκαν (σκληρά
ομολογουμένως) για το σκοπό αυτόν, ενώ η συνέχεια -με στόχο πάντα τη διατήρηση στην
κορυφή- θεωρείται δεδομένη. Πληκτρολογήστε λοιπόν www.rally.gr και μείνετε
συντονισμένοι...