Nίκος Mάργαρης
"...απαγορεύεται η φωτογράφιση στα αεροδρόμια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης!Απαγορεύσεις που δείχνουν τη μεγάλη οξυδέρκεια (φάνηκε και στην ιστορία Οτσαλάν!) των
μυστικών μας υπηρεσιών..."
Κατάσκοπος στη Λήμνο!
ΠEPIMENAME στο αεροδρόμιο της Λήμνου περισσότερο από ένα δίωρο, μήπως και φτιάξει ο
καιρός στη Μυτιλήνη. Δυστυχώς, τα πράγματα πήγαν προς το χειρότερο και μας ανακοίνωσαν
ότι ματαιώνεται η συνέχεια του δρομολογίου και επιστρέφουμε Θεσσαλονίκη. Η υπάλληλος της
Ολυμπιακής απόρησε.
- Τι είπατε;
- Επιθυμώ να μη γυρίσω Θεσσαλονίκη και να μείνω στη Λήμνο. Να κρατηθεί μία θέση στην
αυριανή πτήση.
- Ναι, αλλά θα μείνετε μ' έξοδά σας.
- Γιατί, στη Θεσσαλονίκη θα μου πληρώνατε το ξενοδοχείο;
Το επόμενο βήμα ήταν να βρεθεί η βαλίτσα. Όμως το προσωπικό της Ολυμπιακής στη Λήμνο με
συμπάθησε. ?τομο που προτιμάει να μείνει χειμωνιάτικα στη Λήμνο αντί για Θεσσαλονίκη,
κάτι πρέπει να σημαίνει.
Ανακάτεψα αρκετή ώρα τις αποσκευές μέχρι να βρω τη δική μου. Μόνο που ο καιρός ήταν
χάλια, η βροχή έπεφτε του σκοτωμού και όλα τα ταξί είχαν φύγει από το αεροδρόμιο. Το
οποίο απέχει αρκετά -πάνω από 30 χιλιόμετρα- από τη Μύρινα, την πρωτεύουσα του νησιού.
Στο μεταξύ ο Διευθυντής της Ολυμπιακής με αναζήτησε:
- Είσαστε ο κύριος Μάργαρης που είχε καταγγείλει την προηγούμενη διευθύντρια;
- Βεβαίως. Ενώ υπήρχε ματαίωση πτήσης μ' ευθύνη της Ολυμπιακής μάς είχε γράψει
κανονικότατα. Να ειδοποιήσουμε ένα ταξί.
- Μα τι λέτε τώρα. Θα σας πάμε με το λεωφορείο!
Με τον καιρό να λυσσομανά το μεγάλο λεωφορείο μ' έναν μόνο επιβάτη, την αφεντιά μου,
έφτασε στο ξενοδοχείο, που προτιμώ όταν πάω στη Λήμνο. Ο οδηγός είχε εντολή να περιμένει
να δει αν τακτοποιήθηκα. Αλλιώς θα με πήγαινε σε άλλο ξενοδοχείο. Ευτυχώς τακτοποιήθηκα
και άρχισα τα τηλέφωνα. Αφού προηγουμένως κανόνισα τα της ενοικίασης ενός αυτοκινήτου. Το
βράδυ είχα μια ωραιότατη παρέα, με την οποία καταναλώσαμε μεγάλες ποσότητες τοπικού,
εξαιρετικού λευκού ξηρού κρασιού. Το πρωί ήταν ηλιόλουστο. Μετά τη χτεσινή καταιγίδα η
ατμόσφαιρα ήταν πεντακάθαρη. Καταλληλότατη και για ένα φωτογραφικό σαφάρι. Το οποίο
άρχισα από τον «κάτω» δρόμο, τον παραλιακό. Πάντα εδώ σταματώ και φωτογραφίζω τους
αμυγδαλεώνες, που εγκαταλείπονται. Των οποίων η «εξαφάνιση» σημαίνει απώλεια όχι μόνο στα
αμύγδαλα αλλά και σε πολύτιμους φυτικούς πόρους, όπως το έδαφος και το νερό. Βεβαίως
υπάρχει πάντοτε, και αυξημένη, η στρατιωτική παρουσία. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η
αιτία που αυτό το νησί με το εξαίρετο τοπίο είναι δυσφημισμένο. Δυστυχώς δεν υπάρχει
περιοχή, στην οποία υπηρετείς φαντάρος και σου αρέσει. Από την άλλη θα ήταν δυνατόν να
βελτιωθούν τόσο οι συνθήκες διαβίωσης των στρατιωτών όσο και οι σχέσεις τους με τον
τοπικό πληθυσμό. Τι νόημα έχει, για παράδειγμα, να χτίζεις ολόκληρο συγκρότημα
στρατιωτικών κατοικιών για τους αξιωματικούς κοντά στο αεροδρόμιο; Πέρα από το γεγονός
ότι φαίνεται «σαν τη μύγα μεσ' το γάλα» δυσκολεύει και τις συνθήκες διαβίωσης. Πού θα
πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο, έχουν αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει ούτε ένα μπακάλικο,
ούτε ένα περίπτερο και για ν' αγοράσεις μια εφημερίδα πρέπει να κάνεις εκδρομή; Γιατί να
μην είχαν επισκευαστεί τ' αναρίθμητα εγκαταλελειμμένα σπίτια που υπάρχουν στα διπλανά
χωριά; Πέρα από το μικρότερο κόστος θα υπήρχε γενικότερη αναβάθμιση των συνθηκών τόσο
στους κατοίκους όσο και στους στρατιωτικούς. Οι δεύτεροι, ας το επαναλάβω με άλλα λόγια,
ουσιαστικά ζουν σε γήπεδο!
Όμως ο χρόνος περνούσε και το αεροπλάνο θα κατέφτανε. Γυρίζοντας προς το αεροδρόμιο
σταμάτησα να φωτογραφίσω μια χειροποίητη μικρή ανεμογεννήτρια. Ήταν απλούστατα υλικά από
παλιό δυναμό αυτοκινήτου. Κάποιος που πέρναγε μ' έβρισε πατόκορφα, επειδή εκεί -μια
ιστορία για ήμερους!- «απαγορεύεται η φωτογράφιση». Σας είναι σίγουρα γνωστό αυτό το
φαιδρό φαινόμενο. Σύμφωνα με το οποίο απαγορεύεται η φωτογράφιση ακόμη και στα αεροδρόμια
της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης! Απαγορεύσεις που δείχνουν τη μεγάλη οξυδέρκεια (φάνηκε
και στην ιστορία Οτσαλάν!) των μυστικών μας υπηρεσιών. Στο αεροδρόμιο παρέδωσα το
αυτοκίνητο και τη βαλίτσα και κάθισα στην αίθουσα αναμονής κατάκοπος αλλά πανευτυχής για
τη «γεμάτη» μέρα. Ξαφνικά κατέφτασαν δύο τζιπ με στρατιωτικούς οπλισμένους σαν αστακούς,
που απέκλεισαν τις πόρτες. Με πλησιάζει «με τρόπο» κάποια ομάδα και μου ζητάει να ψάξει
την τσάντα μου. Μόλις είδαν τη φωτογραφική μηχανή τα μάτια τους αγρίεψαν:
- Τι τη θέλετε;
- Για να φωτογραφίζω.
- Εσείς πήρατε φωτογραφίες από απέναντι;
Μπορείτε, βέβαια, να φανταστείτε τι επακολούθησε. Φυσικά, δεν τους έδινα τη μηχανή. Πάνω
στο χαμό και τις εξετάσεις των στοιχείων μου ο επικεφαλής με ρώτησε:
- Είσαστε από το Βόλο;
- Ναι.
- Και δε μας το λες, βρε πατριώτη, τόση ώρα. Κι εγώ από εκεί είμαι. Τον Μάργαρη το
γεωπόνο τι τον έχεις;
- Θείος μου.
- Είσαι ανιψιός του Στάθη και σε ταλαιπωρούμε; Καλό ταξίδι!._N.M.