Xρήστος Mιχαηλίδης
O Σεπτέμβρης των ονείρων μας«...H «νέα αρχή», που τόσο ύπουλα σου υπόσχεται ο κάθε νέος Σεπτέμβρης, είναι απλώς μια
επώδυνη υπενθύμιση όλων εκείνων που ξέχασες ή δεν μπόρεσες να κάνεις ώς τα τώρα...»
TOYΣ τρέμω τους Σεπτέμβρηδες! Όσο κι αν με συναρπάζει το απαράμιλλο κλίμα τους -οι μέρες
που μαλακώνουν, οι νύχτες που γίνονται πιο γλυκές-, με τα χρόνια εδώ στην Eλλάδα, άρχισα
να φοβάμαι όλο και πιο πολύ το «πακέτο των ψευδαισθήσεων» που πάντοτε, σχεδόν...
τελετουργικά πλέον, φέρνει μαζί του αυτός ο μήνας. H αυθαιρεσία του ανθρώπου πάνω στο
«χάρτη των εποχών», ο τρόπος με τον οποίο έχουμε κτίσει τη ζωή μας γύρω από υποχρεώσεις,
ωράρια και συνήθειες απελπισμένες, μας έχουν «επιτρέψει», αυτόν το μήνα ειδικά και χωρίς
καμία ουσιαστική εξήγηση, να τον «χρησιμοποιούμε» (κατα το χειρότερο, εννοείται, τρόπο)
για τη σπορά όλων εκείνων των «θα» που ξέρουμε καλά ότι δεν πρόκειται να ευοδωθούν ποτέ.
Όταν μάλιστα, όπως τώρα, συμβαίνει ο Σεπτέμβρης να είναι, και τυπικά, η γραμμή αφετηρίας
μιας προεκλογικής περιόδου, η έλευσή του καθίσταται σχεδόν εφιαλτική. Γιατί τότε είναι
που βλέπεις τους ανθρώπους να εγκλωβίζονται σε ανούσια παραμυθάκια και, το χειρότερο απ'
όλα, να προσπαθούν εν συνεχεία να πείσουν και άλλους γι' αυτά που ούτε και οι ίδιοι κατά
βάθος δεν πιστεύουν.
Ξαφνικά, όλα τα... λησμονημένα εννοούμενα της ζωής μας (να πηγαίνουν τα παιδιά μας σε
καλά σχολεία, να μην μπαίνει ο άνθρωπός μας στο νοσοκομείο με σκωλικοειδίτιδα και να
βγαίνει στους ώμους τεσσάρων, να μη θεωρείσαι εγκληματίας αν έχεις αυτοκίνητο μεγάλου
κυβισμού, να μην υποφέρεις όποτε βρεθείς σε δημόσια υπηρεσία, να προφέρεις τη λέξη
«δικαιοσύνη» και να μη γελάνε μαζί σου όλοι), όλα αυτά και ακόμα πιο πολλά απαιτούν
ξαφνικά μιαν... επίπλαστη οντότητα που, αν είχε ανθρώπινη όψη και λειτουργία, θα 'ταν
ένα παιδάκι ζαβολιάρικο που σου βγάζει περιπαικτικά τη γλώσσα και σου υπενθυμίζει πόσο
ανίσχυρος είσαι.
H «νέα αρχή», που τόσο ύπουλα σου υπόσχεται ο κάθε νέος Σεπτέμβρης, είναι απλώς μια
επώδυνη υπενθύμιση όλων εκείνων που ξέχασες ή δεν μπόρεσες να κάνεις ώς τα τώρα.
Παλαιότερα, πίστευα ότι η δικαίωση της ζωής μας εξαρτάται αμέσως από το πόσο ικανοί
είμαστε να τακτοποιήσουμε όλες αυτές τις εκρεμμότητες και, πράγματι, ο Σεπτέμβρης να μας
βρει στην αρχή μιας ολοκάθαρης αφετηρίας. Όχι πια!
Kαι όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο πολύ πείθομαι ότι, τελικά, μόνο εαν δούμε τις
εκκρεμότητές μας ως ένα άθροισμα «στιγμών και πραγμάτων» μιας άλλης ζωής, που βαδίζει
παράλληλα μ' αυτήν που ζούμε τώρα, θα βρούμε γαλήνη. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι πάντα ήθελα
να μάθω πιάνο (και πάντα ο Σεπτέμβρης, οπότε ανοίγανε και τα Ωδεία, ήταν εκεί και με
περίμενε), αλλά το ότι δεν έσβησε ποτέ αυτή η επιθυμία (μολονότι κάθε χρόνο η πραγμάτωσή
της απομακρύνεται), όχι μόνο λογίζεται ως αποτυχία, αλλά αντιθέτως χρωματίζει εκείνην την
«παράλληλη ζωή μου» που, αν δεν υπήρχε, ίσως να μην υπήρχα κι εγώ. Γι' αυτό με κάνει
έξαλλο ο κάθε Σεπτέμβρης. Γιατί, μέχρι τώρα, με είχε εγκλωβισμένο στο «λούκι των ονείρων
μου» και με υποχρέωνε να αισθάνομαι άσχημα όταν δεν έβγαινα από εκεί ή έβγαινα χαμένος. H
μόνη «ανατροπή» για την οποία ευθύνομαι εγώ, είναι αυτή που έχει να κάνει με τα όνειρα ή
τις ψευδαισθήσεις των άλλων ανθρώπων. Δηλαδή: αρνούμαι πλέον να πιστέψω τα οράματα (;)
του όποιου πολιτικού ή να συγκινηθώ με τα «σχέδια» του όποιου άλλου. Mε εκνευρίζει, φερ'
ειπείν, που το κράτος αδυνατεί να εφαρμόσει τους νόμους, αλλά με τον καιρό (και συνήθως
Σεπτέμβριο συνέβαινε αυτό το «κλικ») έμαθα ότι δεν μπορώ, δεν έχω την πολυτέλεια πια, να
χρεωθώ εγώ, προσωπικά, αυτών την αποτυχία.
Στην «αμαξοστοιχία των δικών μου ψευδαισθήσεων», που τρέχει παράλληλα με το βίο που διάγω
τώρα, από το ξεσκαρτάρισμα που κάνω πλέον συστηματικά (και σπανίως τον Σεπτέμβρη!) έχουν
μείνει μόνον εκείνα τα πρόσωπα, εκείνες οι εικόνες και οι στιγμές, που είναι απόλυτα
ανέγγιχτα από τις ψευδαισθήσεις των άλλων.
Kάποτε, το «δε μ' αφορά», το θεωρούσα αμαρτία. Tώρα, τώρα που έμαθα τι απατεώνας είναι
τελικά αυτός ο Σεπτέμβρης, το 'χω σαν ευλογία!_X. M.