Eαρινή σύναξη... νάνων!
Έμοιαζε με παράξενο όνειρο. Να βρίσκεται κανείς σε ένα μέρος, περιτριγυρισμένος απόπερίεργα, μικρά αυτοκινητάκια, που λες και είχαν ξεπηδήσει από χολιγουντιανή ταινία.
Λιλιπούτεια Μέσερσμιτ και Γκογκομομπίλ, τα οποία οδηγούσαν φιγούρες που έδειχναν
μεγαλύτερες από το φυσιολογικό. Όλα αυτά συνέβαιναν σε κάποιο αγρόκτημα στη Γερμανία?
KAI όμως, δεν είχα παραισθήσεις. Στο αγρόκτημα του Ότο και της Μάριαν Κουνκς υπήρχε ένα
τσούρμο γεννητικά μεταλλαγμένες κατασκευές. Ένιωθα κάτι σαν κομπάρσος σε ταινία του
Ντίσνεϊ που δεν γυρίστηκε ποτέ, με τίτλο: «Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα αυτοκίνητα!»
Περπατούσα με τα μάτια ορθάνοιχτα σε ένα σουρεαλιστικό κόσμο από μπερλίνες, κουπέ,
καμπριολέ και πολυμορφικά, τόσο μικρά, που θα μπορούσαν άνετα να σταθμεύσουν κάτω από το
νιπτήρα. Αυτά τα αυτοκίνητα που αποτελούν πρόκληση των διαστάσεων έχουν εξίσου περίεργα
με την εμφάνισή τους ονόματα ―Σπατς, Μπόνκαμπ, Κρομπόθ, Μπρουτς, Φεντ, Φλίτζερ,
Μέσερσμιτ, Γκογκομομπίλ, Κλεϊνσνίτγκερ, Ζάπορζιτς, Ζούνταπ― και κινούνται από κινητήρες
με ισχύ τόση, όση και το φτάρνισμα ενός ψύλλου.
Το απόλυτο αντικείμενο του πόθου, μέσα σ' αυτόν το μικρόκοσμο της αυτοκίνησης, είναι
σίγουρα το Μέσερσμιτ Τι Τζι 500 Τάιγκερ, το οποίο μοιάζει με το γυάλινο κάλυμμα της
Χιονάτης, μόνο που αυτό κινείται από ένα δίχρονο κινητήρα 490 κ.εκ. Μιλάμε, δηλαδή, για
20 ίππους στις 5.000 σ.α.λ. και τελική ταχύτητα, πιθανόν, τα 70 μίλια, αν πρώτα βέβαια
σπάσει το φράγμα των 0-100 χ.α.ώ. σε λιγότερα από 30 δευτερόλεπτα. Μη γελάτε καθόλου,
όμως, γιατί αυτός είναι ένας αρκετά δυνατός κινητήρας, αν φυσικά συγκριθεί με αυτόν του
κυρίου που στάθμευσε δίπλα σας και οδηγεί ένα Μπρουτς Μοπέτα με κινητήρα 50 κ.εκ.,
τοποθετημένο ένα μόλις εκατοστό από τον αριστερό του γλουτό.
Ο Ότο και η Μάριαν κατέχουν, αυτή τη στιγμή, τη μεγαλύτερη συλλογή των μικρότερων
αυτοκινήτων στον κόσμο, τα οποία βρίσκονται στο αγρόκτημά τους, στο Στόρι, λίγο έξω από
το Ανόβερο. Η μανία τους να συλλέγουν παλιά, μικρά αυτοκίνητα, ξεκίνησε 30 χρόνια πριν,
όταν είδαν ένα μικρό εγκαταλειμμένο Φίατ και συνειδητοποίησαν ότι υπήρχε ένα κεφάλαιο
στην ιστορία του αυτοκινήτου, που επίσης παρέμενε ξεχασμένο.
Το πάθος των Κουνκς για τα μικροσκοπικά αυτοκίνητα έχει τέτοια ένταση σήμερα, ώστε, κάθε
δύο χρόνια, φανατικοί απ' όλο τον κόσμο μαζεύονται στην περιοχή τους, προκειμένου να
συμμετάσχουν στο ράλι που διοργανώνουν οι ίδιοι. Στη συγκέντρωση του φετινού καλοκαιριού
παραβρέθηκαν συμμετοχές από πολύ μακριά, όπως την Αμερική, την Ιαπωνία, την Ταϊλάνδη και
την Αυστραλία, αλλά και τη M. Βρετανία και οκτώ χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Ολόκληρη η περιοχή γύρω από το Στόρι ξαφνικά γέμισε περίεργους ήχους, τριγμούς και
ουρλιαχτά εντόμων, ήχους που άφηναν οι εξατμίσεις των λιλιπούτειων κινητήρων. Μία από τις
καθιερωμένες και τις πλέον αγαπητές δοκιμασίες σε όλους ήταν η αναζήτηση του κρυμμένου
γραναζιού, που θα έφερνε και πάλι στη ζωή ένα Φάουν Κράκα.
Βρέθηκα, λοιπόν, συνεπιβάτης σε κάποιον περίεργο τύπο, που είχε μόλις καταφέρει να δώσει
τη μοτοσικλέτα του, μία παλιά Γιάβα, με αντάλλαγμα 200 ολοκαίνουργια ζευγάρια παπούτσια
της δεκαετίας του '50! Τα μεγαλύτερα παπούτσια δεν ήταν κατά πολύ μικρότερα από αυτό το
απίθανο Μπρουτς Μοπέτα του ή, ακόμα, και από το Πιλ Τράιντεντ της συλλογής των Κουνκς
(ένα κατασκεύασμα που έμοιαζε με φυσαλλίδα και φτιαχνόταν στο ?ισλ οφ Μαν, με κινητήρα 49
κ.εκ. και τόσο μικρούς τροχούς, που θα μπορούσαν να πέσουν και να χαθούν σε τρύπες
γηπέδου του γκολφ).
Aκόμα ένα από τα ενδιαφέροντα κομμάτια της συλλογής τους ήταν ένα Βελορέξ από την πρώην
Τσεχοσλοβακία. Το μικρό αυτό αυτοκίνητο έμοιαζε με χοντρό πούρο, ενώ είχε και ένα
πρωτότυπο και φθηνό σύστημα κλιματισμού. Αφαιρούσες το πάνινο κάλυμμα στο μπροστινό του
μέρος, ελπίζοντας στην εισαγωγή φρέσκου και κρύου αέρα!
Ένας φίλος που αγόρασε ένα τέτοιο αποφάσισε να το φέρει πίσω, από την Πράγα, οδηγώντας.
Στο δρόμο παρατήρησε έκπληκτος ότι δεν τον προσπερνούσε κανείς, ακόμα και όταν οδηγούσε
στην Eθνική. Όταν κοίταξε πίσω, απλώς συνειδητοποίησε ότι το αρχαίο δίχρονο έβγαζε
περισσότερο καπνό από το ηφαίστειο Κρακατόα σε διέγερση.
Σε κάποιο τμήμα του αγροκτήματος οι Κουνκς έχουν ένα χώρο αφιερωμένο ειδικά στην πρώην
Ανατολική Γερμανία. Εκεί βρίσκεται μία σειρά από απαστράπτοντα Τράμπαντ ―ενθύμια της
πολιτικής που επικρατούσε πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα»―, εκεί όπου έπρεπε να
δουλεύεις μια ζωή, για να αποκτήσεις κάποτε ένα «κάρο» φτιαγμένο από πεπιεσμένο χαρτί?
Το Τράμπαντ Πι 601 Ελ Εξ του '88, με τον κινητήρα των 594 κ.εκ. και απόδοση 26 ίππους,
είχε μία σχάρα φορτωμένη με κιβώτια για μπανάνες. Τα κιβώτια αυτά αποτελούσαν τρομερό
σύμβολο κύρους και κυριαρχίας, όπως εξηγούσε ο Ότο, καθώς οι μπανάνες ήταν ανύπαρκτες
στην Ανατολική Γερμανία. Τα κιβώτια ήταν η αδιάψευστη απόδειξη ότι ήσουν ατρόμητος και
είχες, στο παρελθόν, επισκεφθεί την καπιταλιστική Δύση! Φυσικά, τα κιβώτια ήταν συνήθως
άδεια, οι ετικέτες τους, όμως, δημιουργούσαν ακριβώς την κατάλληλη εντύπωση.
Ανάμεσα στους επισκέπτες από τις ΗΠΑ ήταν και ο Τζιμ Ρούντολφ, συλλέκτης μεγάλων και,
συγχρόνως, λιλιπούτειων αυτοκινήτων! Στη συλλογή του υπάρχουν από μεγαλοπρεπείς Κάντιλακ
μέχρι τα μικροσκοπικά Ιζέτα 600 της BMW και το Μέσερσμιτ Κεγιί Αρ 200.
«Αγόρασα το πρώτο μου Ιζέτα για 1.100 δολάρια (σε σημερινές τιμές, περίπου 420.000 δρχ.)
και το μετέφερα στο σπίτι με το φορτηγάκι μου, ένα Σέβρολετ. ?νοιξα την πίσω πόρτα και
μπήκα στο εσωτερικό του. Αισθάνθηκα σαν να έμπαινα σε έναν ολότελα καινούργιο κόσμο.
Έχουν τη γοητεία τους αυτά τα μικρά. Πάρκαρε ένα δίπλα σε μία Φεράρι και θα δεις τον
κόσμο να αγνοεί τη Φεράρι και να επικεντρώνει την προσοχή του σε αυτό. Κάθε καλοκαίρι
μαζευόμαστε όλοι οι φίλοι των μικρών αυτοκινήτων έξω από τη Βοστόνη. Η μόνη υποχρέωση των
συμμετεχόντων είναι να πηγαίνουν όποιον πιτσιρικά θέλει μία βόλτα. Στο τέλος της ημέρας,
όλα τα αυτοκίνητα μένουν συνήθως από βενζίνη, και αυτό γιατί, πολύ απλά, δεν βάζουμε την
έννοια της λέξης? πιτσιρικάς σε ακριβές ηλικιακό πλαίσιο!»
Το απόλυτο αντικείμενο-φετίχ της συλλογής του είναι, για τον Ρούντολφ, ένα Σκούτακαρ. Κι
αυτό για έναν απλούστατο λόγο: «Μου φαίνεται τελείως εξωπραγματικό να οδηγώ καθισμένος
μέσα σε αυτό τον περίεργο βρετανικό τηλεφωνικό θάλαμο!» Ο Τζιμ Ρούντολφ λέει ότι η
οδήγηση με τα μικροαυτοκίνητα γίνεται κουραστική, μετά από περίπου μία ώρα στο δρόμο. Την
άποψή του δεν μοιάζει να συμμερίζεται ο Μπέρναρντ Σέιφερ, ο οποίος διέσχισε το θρυλικό
αμερικανικό αυτοκινητόδρομο 66 με το μικροσκοπικό Γκογκομομπίλ κουπέ, με τον κινητήρα των
400 κ.εκ. Η διαδρομή αυτή, από το Σικάγο στην Καλιφόρνια, δεν ήταν παρά μια προθέρμανση
για το μαραθώνιο των 50 ημερών και των 16.000 χιλιομέτρων από το Πεκίνο στο Παρίσι.
Μάλιστα, το Γκογκομομπίλ ρυμουλκούσε και ένα τρέιλερ, κάνοντας το συνολικό βάρος να
ξεπερνά τον ένα τόνο.
Ο Σέιφερ για τις καθημερινές του μετακινήσεις χρησιμοποιεί μία Μερτσέντες. «Ο κινητήρας
της αποδίδει 185 ίππους», λέει. Kαι συνεχίζει με χιούμορ: «O κινητήρας του Γκογκομομπίλ
αποδίδει μόλις 18,5. Mια υποδιαστολή μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη διαφορά!»
Αυτό που συνάρπαζε τους Κουνκς είναι η κοινωνική σημασία των μικρών αυτοκινήτων, ως μιας
φθηνής μεταπολεμικής μεθόδου μετακίνησης. Ο στόχος του Νιλ Μπέιν μοιάζει, σήμερα,
περισσότερο πραγματικός: «Ήθελα να αναπαλαιώσω κάτι, έπρεπε όμως η όλη διαδικασία να
μπορεί να διεκπεραιωθεί στις περιορισμένες διαστάσεις ενός γκαράζ. Αυτό, λοιπόν, ήταν το
κατάλληλο μέγεθος», λέει γελώντας και δείχνοντας ένα Ιζέτα 300, ηλικίας 41 ετών, που
αυτός και η γυναίκα του έφεραν οδηγώντας από το Γουέικφολντ του Γιορκσάιρ. «Αυτό είναι το
μοναδικό που έχουμε», συμπληρώνει εκείνη, «είναι όμως ζήτημα συνήθειας».
Ανάμεσα στους καλεσμένους των Κουνκς βρίσκονται ο Λόρενς Χάουζ και η σύζυγός του, Τζένι ―
ο κ. και η κ. «Μικροκάρ» της M. Βρετανίας. Η συλλογή του ―ο Λόρενς υπολογίζει 25 με 30
αυτοκίνητα― περιλαμβάνει ένα Γκογκομομπίλ φορτηγάκι με μεγάλη καμπίνα (χρήσιμο, καθώς η
κόρη τους, Έλστζε, γεννήθηκε πριν από λίγους μήνες) και το μοναδικό Μπι Ες Έϊ Λάρι Μπερντ
που υπάρχει. Πόσο στοιχίζει η συλλογή του είναι άγνωστο, οι τιμές, όμως, για ένα καλό
Ιζέτα ή Χέινκελ, αρχίζουν σήμερα από περίπου 1.100.000 δρχ. και φθάνουν μέχρι περίπου τις
16.600.000 δρχ. για ένα Μέσερσμιτ Τι Τζι 500. Επίσης, οι τιμές για τα Τάιγκερ, που
μοιάζουν με καπελοθήκες, κυμαίνονται στις 6.660.000 δρχ.
«Όλα άρχισαν όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο και ένας φίλος μου έπεσε με τη μοτοσικλέτα
του», αφηγείται ο κ. «Μικροκάρ». «Όταν βγήκε από το νοσοκομείο χρειαζόταν ένα όχημα με
έναν τροχό παραπάνω και, έτσι, κατέληξε σε ένα Ριλάιαντ. Εγώ αγόρασα ένα Μπέρκλι με
τέσσερις τροχούς και έτσι ξεκίνησαν όλα».
«Η εργασία μου στους Λόιντς του Λονδίνου είναι μία εντελώς βαρετή δουλειά, σε αντίθεση με
τη διαδικασία επαναφοράς στη ζωή ενός τέτοιου αυτοκινήτου, που είναι κάτι εντελώς
συναρπαστικό. Το πλεονέκτημα είναι ότι δεν χρειάζονται πολύ χώρο και, αν εξαιρέσει κανείς
το Γιούνικαρ, όλα τα άλλα έχουν να επιδείξουν κάτι ενδιαφέρον, σχεδιαστικά. Στα νιάτα του
ένα Μέσερσμιτ Κέι Αρ 200 ήταν ταχύτερο, πιο ήσυχο και πιο ζεστό, περισσότερο ασφαλές και
άνετο από ένα σκούτερ. Και σχεδόν το ίδιο οικονομικό».
«Παράλληλα, υπάρχει και ένα σημαντικό κοινωνικό κομμάτι, που εκφράζεται μέσα από αυτό το
χόμπι μας. Πέρυσι το καλοκαίρι, οδηγήσαμε το Σμιτ Τάιγκερ από τον αρκτικό κύκλο μέχρι το
Βόρειο Ακρωτήρι της Νορβηγίας, σε συνθήκες καύσωνα. Αυτό το ταξίδι θα μας μείνει
πραγματικά αξέχαστο, γιατί, εκτός όλων των άλλων, η γυναίκα μου, η Τζένι, ήταν έγκυος.
Eίχε τις γνωστές διαταραχές της εγκυμοσύνης και είχε καταφέρει να... επισκεφθεί όλους
τους κάδους απορριμμάτων στο Ελσίνκι?»
Από την πολυπληθή συλλογή των Χάουζ δεν θα μπορούσε να λείπει ένα Ζούνταπ Τζάνους ― το
πιο ενδιαφέρον, κατά την άποψή μου, αυτοκίνητο στην κατηγορία του. Αυτή η πρωτότυπη
αυτοκινητική προσέγγιση είχε μία πόρτα σε κάθε πλευρά του αμαξώματος, τα καθίσματα ήταν
τοποθετημένα πλάτη με πλάτη και ενδιάμεσά τους βρισκόταν ο κινητήρας. Είχε τρομερή πλάκα
να κάθεται κανείς πίσω και να προσποιείται ότι οδηγεί, τρελαίνοντας τους περαστικούς.
Εμείς, πάλι, αναζητούσαμε κάποιο αυτοκίνητο, που θα μας επέτρεπε να συμμετάσχουμε με
αξιοπρέπεια στη συγκέντρωση αυτή των φανατικών του μικρόκοσμου των αυτοκινήτων. Δεν θα
μπορούσε να βρεθεί καλύτερη λύση από τον τελευταίο απόγονο της κατηγορίας, που ακούει στο
όνομα Σμαρτ. Δεν γνωρίζουμε, πραγματικά, αν το Σμαρτ θα γίνει κάποτε αντικείμενο συλλογής
των τότε φανατικών, σήμερα, όμως, έχει όλες τις προϋποθέσεις, ώστε να στέκεται δίπλα
στους προγόνους του. Η σχεδίασή του είναι πολύ ιδιαίτερη και δεν μοιάζει με τίποτε άλλο
πάνω σε τέσσερις τροχούς. Χρησιμοποιεί ένα μικρό κινητήρα 599 κ.εκ., που αποδίδει από 45
μέχρι 55 ίππους, και βέβαια είναι λιλιπούτειο. Οι ανέσεις του, φυσικά, δεν συγκρίνονται
με αυτές των πρωτοπόρων της κατηγορίας, και αλίμονο αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, εφόσον το
Σμαρτ είναι, ουσιαστικά, ένα σύγχρονο αυτοκίνητο, αλλά σε μικρή συσκευασία. Λέτε να
επιστρέψει η «μόδα» και το παράδειγμα του Σμαρτ να ακολουθήσουν και άλλοι φιλόδοξοι
κατασκευαστές; Δεν μένει παρά να περιμένουμε το μέλλον να το δείξει.
Όπως και να έχει πάντως, να ξέρετε ότι, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, τα μικρά
αυτοκίνητα έγραψαν τη δική τους ιστορία στην πορεία της αυτοκίνησης και διεκδικούν το
δικό τους χώρο σε αυτήν. Την επόμενη φορά που θα διασταυρωθείτε με κάποιο από αυτά,
θυμηθείτε ότι στο τιμόνι του ίσως να βρίσκεται ένας από του φανατικούς της παρέας των
Κουνκς.
Tο αβγό μιας στρουθοκάμηλου είναι, σίγουρα, μεγαλύτερο από το Mπρουτς Mοπέτα του κ.
Γκρίμερ, το οποίο είναι και ένα από τα 14 που είχαν συνολικά κατασκευαστεί. O κινητήρας
παίρνει μπροστά με ένα σχοινί, όπως οι εξωλέμβιοι κινητήρες, και επιτρέπει στο Mοπέτα να
κινείται με την αστρονομική ταχύτητα των 36 χλμ./ώρα! O κ. Γκρίμερ δεν χρειάζεται παρά να
σηκώσει το πόδι του για να μπει στο εσωτερικό, σε αντίθεση με τον προηγούμενο ιδιοκτήτη,
ο οποίος θα μπορούσε άνετα να δουλεύει σε τσίρκο, και ο οποίος είχε αναγκαστεί να κόψει
λίγο το φάιμπερ γκλας για να μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο.
Tο πιο παράξενο απ' όλα είναι, σίγουρα, αυτό το εκκεντρικό κατασκεύασμα με τον κινητήρα
στο κέντρο, τις δύο θέσεις τοποθετημένες πλάτη με πλάτη και, αντίστοιχα, δύο πόρτες, μία
μπροστά και μία πίσω. Aυτό που αξίζει, λοιπόν, στο Zούνταπ Tζάνους των 250 κ.εκ. είναι να
κάθεται κανείς στην πίσω θέση και να παρατηρεί τα έκπληκτα βλέμματα των επερχόμενων
οδηγών.
Tο πιο «διεστραμμένο» θα πρέπει να είναι το Kλεϊνσνίτγκερ Eφ 125, που κατασκεύασε ο
Γερμανός Ένιντ Mπλίτον και ο οποίος μάλλον θα πρέπει να βρισκόταν υπό την επήρεια
ναρκωτικών! O ιδιοκτήτης του, ?ρτουρ Λόκουαλ, που εργάζεται για την ?ουντι, αστειευόμενος
μας είπε ότι αυτή θα ήταν η πρόταση της εταιρείας για το νέο της ρόουντστερ. Aυτό το
κατασκεύασμα, λοιπόν, κινείται από έναν κινητήρα 125 κ.εκ., με ταχύτητα περίπου 55
χλμ./ώρα, και είναι τόσο ελαφρύ, ώστε αρκούν δύο άτομα για να το σηκώσουν και να φύγουν.
Tο πιο παλιό. Tα αμερικανικά «μικρά» είναι τόσο σπάνια όσο και οι βροχοπτώσεις στην
έρημο. Aξιοπρόσεκτη εξαίρεση αποτελεί η κατασκευή του κ. Kρόσλεϊ, που κατασκεύασε το
Γκάντερ Mάνγκολντ, ένα τετραθέσιο κονβέρτιμπλ του 1947. O κινητήρας των 723 κ.εκ.
αποδίδει 23 ίππους, που είναι μάλλον ελάχιστοι μπροστά στις ιπποδυνάμεις με τις οποίες
συνήθως ασχολείται ο Kρόσλεϊ, βασικό μέλημα του οποίου είναι η βελτίωση Mερσέντες A Eμ
Γκε.
Oι πιο φιλόξενοι. O Ότο και η Mάριαν Kουνκς φιλοξενούν, κάθε χρόνο, στο αγρόκτημά τους τη
διοργάνωση αυτή. Eδώ μοιάζουν να ονειρεύονται να καταφέρουν να μικρύνουν το θηριώδες
τρακτέρ τους, ένα Tζον Nτιρ 4055 τούρμπο, και να το φέρουν στις διαστάσεις του Σμαρτ. Aν,
βέβαια, συμβεί αυτό, το κόστος για τις γεωργικές τους εργασίες θα αυξηθεί κατακόρυφα...
Tο μεγαλύτερο. O Λόιντ του Mπρίμαν κατασκεύαζε οχήματα τύπου Eμ Πι Bι, πολύ πριν από το
Pενό Eσπάς. Tο Bόλκερ Mπαρμίστερ Eλ Tι 600 του '58 είχε σχεδιαστεί ώστε να φιλοξενεί
τουλάχιστον επτά άτομα, διαθέτοντας επίσης χώρο για τις αποσκευές τους (αν και, σήμερα,
το νόμιμο όριο είναι μόνο πέντε άτομα)!
Tο πιο σπορ. Tο κανονικό Γκογκομομπίλ σίγουρα δεν είναι το πιο σέξι μικρό αυτοκίνητο, τα
πράγματα όμως αλλάζουν αν μιλήσουμε γι' αυτή την ειδική σπάνια έκδοση, που σχεδιάστηκε
από τον Mπερτ Mπακλ στην Aυστραλία. Aπό εκεί μεταφέρθηκε αεροπορικά στο Λονδίνο για την
έκθεση του 1960, ενώ αργότερα έκανε καριέρα στο τσίρκο! O κινητήρας του των 400 κ.εκ.
βάζει φωτιά στην άσφαλτο, τηρουμένων, βέβαια, των αναλογιών.
Tο πιο γλυκό. «Όταν ήμουν νέος ονειρευόμουν να αποκτήσω ένα τέτοιο», εξομολογείται ο
Γιούργκεν Pίκεν, ποζάροντας εδώ με το Σπατς του. Tο αγόρασε σε πραγματικά κακή κατάσταση
και χρειάστηκε περισσότερες από 700 ώρες για την ανακατασκευή του. Tο Σπατς είναι
τριθέσιο, με τα καθίσματα τοποθετημένα πλάτη πλάτη και τον κινητήρα των 200 κ.εκ.
τοποθετημένο πίσω. «Σύμφωνα με τα στοιχεία, η τελική του ταχύτητα φτάνει στα 60 χλμ./ώρα,
αλλά δεν έχω δοκιμάσει κάτι τέτοιο...»
Tο πιο μικρό. O Tζιμ Pούντολφ, που ζει κοντά στη Bοστόνη της Mασαχουσέτης, έχει στην
κατοχή του αρκετά μικρά αυτοκίνητα, αλλά και μια συλλογή με «κανονικά» αυτοκίνητα. Tο πιο
μεγάλο από αυτά είναι ένα τεράστιο Kράισλερ Iμπίριαλ. «O κινητήρας του Iμπίριαλ ζυγίζει
περισσότερο απ' όσο ολόκληρο το Iζέτα 600!», μονολογεί. Aρκετοί υποστηρίζουν ότι το
τετραθέσιο Iζέτα είναι πολύ πρακτικό σε σύγκριση με αρκετά άλλα, ακόμα και σύγχρονα
αυτοκίνητα.
Tο πιο νέο. Tο πιο καινούργιο στην κατηγορία των μικρών είναι, σίγουρα, το Σμαρτ. Mικρές
διαστάσεις και κινητήρας με κυβισμό... μοτοσικλέτας. Ίσως μετά από αρκετά χρόνια να
αποτελεί επίσης αντικείμενο συλλογής...!
Tο Σμαρτ ήταν η καλύτερη επιλογή για τη συμμετοχή μας στη διοργάνωση των Kουνκς. Tο μικρό
διθέσιο κατάφερε, παράλληλα, να χωρέσει όλες αυτές τις αποσκευές, που δείχνουν βέβαια
τεράστιες, λόγω της απόστασής τους από το φωτογραφικό φακό!