Πνεύμα Αντιλογίας
Διαφορετικοί άνθρωποιΟι άνθρωποι που διαφέρουν από το «κανονικό» πάντα γοήτευαν το «Πνεύμα Αντιλογίας». Μερικοί από αυτούς είναι διάσημοι, μερικοί άλλοι, όμως, ούτε είναι ούτε και το επιδιώκουν.
ΑΠO τους φίλους μας στη Βόρεια Ελλάδα είχαμε ακούσει, εδώ και αρκετό καιρό, ότι το ΕΚΑΒ στη Θεσσαλονίκη διαθέτει ένα «μυστικό όπλο», ένα μοτοσικλετιστή-καμικάζι που κυκλοφορεί με μία πλήρως εξοπλισμένη Σουζούκι DR650 και επεμβαίνει σε τροχαία ατυχήματα και σε δύσκολα περιστατικά, προσφέροντας τις πρώτες βοήθειες σε συντομότερο χρόνο απ' όσο χρειάζεται για να φθάσει το ασθενοφόρο. Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που ακούσαμε την είδηση, μέχρι που σε μια τυχαία συζήτηση κάποιος άλλος φίλος ανέφερε το όνομα του «γρήγορου» ΕΚΑΒίτη. Ξαφνικά, μας ήρθε στο μυαλό η εικόνα από δύο διαπεραστικά γαλάζια μάτια, θολωμένα και κατακόκκινα από την αϋπνία και την κούραση, και μαζί μόνο μία φράση, που βγήκε τελείως απλά και φυσικά, χωρίς ίχνος στόμφου ή έπαρσης: «Aποκλείεται να κοιμηθώ, αν δεν βγει πρώτα το παιδάκι». Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε κι όμως, αυτή η μικρή εικόνα των δύο τριών δευτερολέπτων είναι τόσο ζωντανή, τόσο ανθρώπινα απλή και καθαρή, που δημιουργεί το ίδιο αίσθημα συγκίνησης που μας είχε προκαλέσει και την πρώτη φορά.
Πέντε χρόνια πριν
Ήταν μεσημέρι της Παρασκευής, 16 Ιουνίου του 1995, όταν συναντήσαμε για πρώτη φορά τον Γιώργο Βάγγο, έναν απλό άνθρωπο από τη Βόρεια Ελλάδα που λίγες ώρες νωρίτερα δεν ήταν στο Αίγιο, αλλά στο σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η επόμενη μέρα του σεισμού των 6,1 Ρίχτερ, οι εξετάσεις του εξαμήνου, όμως, στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας συνεχίζονταν κανονικά. Ο σεισμός της προηγουμένης μάς είχε βρει στην Αθήνα, και το πρωί της ίδιας μέρας είχαμε ξεκινήσει για μια γρήγορη εκδρομή στην Αχαΐα, για μια απόπειρα χωρίς πολλές ελπίδες στα Σ.Α.Ε. (μια από τις πολλές, όπως αργότερα αποδείχθηκε…). Ο καθηγητής, κατά γενική ομολογία, ένας από τους καλύτερους που γνωρίσαμε, όμως στις εξετάσεις δεν «χάριζε κάστανα» σε κανέναν. Έτσι, αφού τρομάξαμε με τα θέματα και βεβαιωθήκαμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, προχωρήσαμε στο δεύτερο στόχο του ταξιδιού: αφού δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα για τον εαυτό μας, ας προσπαθούσαμε τουλάχιστον να κάνουμε κάτι για τους άλλους. Η άφιξη στο Αίγιο μάς έδωσε αμέσως μια κλασική εικόνα καταστροφής, πολύ διαφορετική όμως από τον τρόπο που την παρουσιάζουν τα κανάλια. Οι υστερίες, οι φωνές, τα κλάματα και οι καταγγελίες είναι σχεδόν πάντα μια παράσταση μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Η πραγματικότητα είναι περισσότερο σιωπηλή, με τους ανθρώπους να κοιτάζουν με δέος και με πόνο την καταστροφή, αλλά και να προσπαθούν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο όποιον έχει ανάγκη. Ανάμεσα στις ομάδες του Στρατού, της Πυροσβεστικής, του Ερυθρού Σταυρού και των Προσκόπων, γρήγορα εντοπίσαμε τους «δικούς μας». Ο Σάκης, ο Μάνος, ο Πέτρος και τα υπόλοιπα παιδιά είχαν ήδη στήσει τις κεραίες και προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν την επικοινωνία μέσω ασυρμάτου με τα συντονιστικά κέντρα της Αθήνας, εξυπηρετώντας εθελοντικά και με την τεχνική γνώση και εμπειρία του αδειούχου Ραδιοερασιτέχνη τις Δημόσιες Υπηρεσίες που ήδη είχαν ριχτεί, με το δικό τους τρόπο, στη μάχη. Βρισκόμασταν ακόμα στο πρώτο 24ωρο μετά το σεισμό και οι δουλειές που έπρεπε να γίνουν ήταν πολλές: εξυπηρέτηση των αστέγων, καταγραφή των ζημιών, υποστύλωση των επικίνδυνων κτιρίων, επαναφορά των δικτύων ηλεκτρισμού, ύδρευσης και τηλεπικοινωνιών και τόσα άλλα. Σε μια ήσυχη γωνία, λίγο πιο κάτω από την πλατεία, ο κόσμος ήταν περισσότερος και παρακολουθούσε μέσα σε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε εκκλησία. Απέναντι ακριβώς ήταν η γκρεμισμένη πολυκατοικία και κάτω από τους πεσμένους τοίχους υπήρχαν ακόμα άνθρωποι. Σε μία μικρή ορειβατική σκηνή είχαν στήσει το στρατηγείο τους τα τέσσερα μέλη της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης από τη Θεσσαλονίκη, που είχαν παρατήσει αμέσως τις δουλειές τους και είχαν φτάσει από μόνοι τους στο Αίγιο για να βοηθήσουν με κάθε τρόπο, βασιζόμενοι και στην εκπαίδευση που, επίσης εθελοντικά και με δικά τους έξοδα, είχαν αποκτήσει, ώστε να είναι προετοιμασμένοι για καταστάσεις σαν κι αυτή. Τους πετύχαμε πάνω στην αλλαγή βάρδιας. «Με το ζόρι τον βγάλαμε για να πάρει λίγο ανάσα», μας έλεγαν οι συνάδελφοί του, ο Γιώργος όμως δεν μπορούσε να σταθεί ούτε λεπτό μακριά από αυτό που ο ίδιος είχε ορίσει ως καθήκον του τη στιγμή εκείνη. Λίγη ώρα αργότερα, τους ξέφυγε και ξαναμπήκε στα συντρίμμια.
Τις λεπτομέρειες τις μάθαμε αρκετές μέρες μετά, όταν τους συναντήσαμε και πάλι για λίγο στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, και μας περιέγραψαν τον τρόπο που δούλευαν ασταμάτητα, μαζί με τους καταπληκτικούς πυροσβέστες της ΕΜΑΚ (αν ήταν έτσι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, η χώρα μας θα ήταν πολύ πιο μπροστά…) για να φτάσουν στο μικρό Αντρέα που για πολλές ώρες άκουγαν, αλλά δεν έβλεπαν. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω, παρά μόνο να μπούμε για μια στιγμή στη θέση τους και να φανταστούμε πώς αισθάνονταν σφηνωμένοι σε μία τρύπα 40 εκατοστών κάτω από την πλάκα ενός μισογκρεμισμένου κτιρίου, την ώρα που χτυπάει ο μετασεισμός και τα συντρίμμια αρχίζουν να τρέμουν…
Συν Αθηνά και χείρα κίνει
Τέλος καλό, όλα καλά, τουλάχιστον για το μικρό Αντρέα που σώθηκε, όχι όμως και για τους 26 ανθρώπους που χάθηκαν στο Αίγιο, ούτε βέβαια και για τους 153 που χάθηκαν πριν από έναν ακριβώς χρόνο στο σεισμό της Πάρνηθας. Είναι στη φύση του ανθρώπου να επαναπαύεται, όταν για πολύ καιρό του πηγαίνουν όλα καλά, και μπορεί να φαίνεται πολύ σκληρή, σίγουρα όμως δεν είναι και εντελώς άστοχη η ατάκα των παλαιότερων προς τη σημερινή νέα γενιά: «Ένας πόλεμος σας χρειάζεται για να συνέλθετε»… Κανένα κράτος του κόσμου δεν είναι τόσο τέλεια οργανωμένο και, κυρίως, δεν διαθέτει τα μέσα, έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει και να λύνει αυτομάτως οποιοδήποτε πρόβλημα. Το ότι υπάρχουν «διαφορετικοί άνθρωποι» με τη δύναμη να βάζουν τις ζωές των άλλων πιο πάνω ακόμα και από τη δική τους ας μείνει ως παράδειγμα για όλους εμάς τους υπολοίπους, ώστε να καταφέρουμε τουλάχιστον να πάρουμε τη δική μας ζωή στα χέρια μας…
Η στιγμή της δικαίωσης. Ο μικρός Αντρέας έχει σωθεί. Oι πυροσβέστες και τα μέλη της ομάδας διάσωσης δεν καταφέρνουν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Ένας απ' όλους έχει την ψυχραιμία να πατήσει το κουμπί της μικρής φωτογραφικής μηχανής, ώστε να κρατήσει τη στιγμή για το τεράστιο αρχείο επιτυχιών της ΕΟΔ.
Έφτασε το GP3!
Το Grand Prix 3 είναι η τρίτη γενιά του εξαιρετικά επιτυχημένου προσομοιωτή Φόρμουλα 1 της εταιρείας Microprose και, όπως είναι φυσικό, διατηρεί όλα τα καλά στοιχεία των προηγούμενων δύο εκδόσεων, προσθέτοντας επιπλέον ακόμα καλύτερα γραφικά, αλλά και όλες τις καινούργιες πίστες του πρωταθλήματος. Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα, και όχι μόνο ως διασκεδαστικό παιχνίδι. Η πραγματική του αξία βρίσκεται στο πολύ αναλυτικό μενού επιλογών των επιμέρους ρυθμίσεων του μονοθεσίου (αναρτήσεις, αεροτομές, κιβώτιο ταχυτήτων κτλ.), κάτι που δυσκολεύει αρκετά όποιον αποφασίσει να «την ψάξει» σε βάθος και δίνει μια (επιφανειακή ίσως, αλλά σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα) εικόνα της δυσκολίας που αντιμετωπίζουν οδηγοί και μηχανικοί στη Φόρμουλα 1, προκειμένου να πετύχουν το οριακά τέλειο στήσιμο που θα δώσει και τον καλύτερο χρόνο.
Δίκιο έχει!
Έγραφε πριν από λίγο καιρό στη στήλη του ο L.J.K. Setright: «… αναρωτιέμαι γιατί μόνο όσοι κατασκευάζουν πισωκίνητα αυτοκίνητα προικίζουν τους κινητήριους τροχούς με φαρδύτερα λάστιχα. Στα προσθιοκίνητα αυτοκίνητα τα μπροστινά λάστιχα είναι αυτά που επιβαρύνονται περισσότερο, παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να θυμηθώ αυτοκίνητο (εκτός από το Σιτροέν DS του 1955) με φαρδύτερα τα εμπρός από τα πίσω λάστιχα». Ε, το δοκιμάσαμε, και δεν φαίνεται να έχει και άδικο! Με την ευκαιρία της δοκιμής ελαστικών με το Ιμπίθα στα Μέγαρα, κάποια στιγμή κάναμε το πείραμα, έτσι από περιέργεια: με 205/50-15 εμπρός και 185/60-13 πίσω, το Ιμπίθα «στεκόταν» και έστριβε διασκεδαστικά! Γιατί δεν το κάνουν οι εταιρείες; Απλώς, γιατί θα χαθεί η ευκολία της ενιαίας διάστασης ελαστικών, τόσο για τον αρχικό εφοδιασμό των αυτοκινήτων όσο και για την αλλαγή των εμπρός με τα πίσω ή την αντικατάσταση με τη ρεζέρβα._