H άλλη πλευρά του Aδάμ
Pέα Bιτάλη«... Aχ βρε γιαγιά! Πολύτιμος κρίκος αλυσίδας που ενώνει παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα? Ένα
παραμύθι για όλους. Tο ίδιο. Aκριβώς το ίδιο. O κουτσοκόκορας. Aνακουφιστική, ταξιδιάρικη
η φράση "και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα"...»
Ferrari Artemisia
H ΓIAΓIA ?ρτεμις έρχεται κατά διαστήματα στο σπίτι μας. Περιποιημένη, με ροζ κραγιόν,
καλοχτενισμένα μαλλιά σ' αυτό το περίεργο μπλε χρώμα που τα βάφουν οι κυρίες προχωρημένης
ηλικίας ― κάτι σαν ν' ακουμπούν τον ουρανό στο κεφάλι τους και τον πηγαίνουν βόλτα για να
εξοικειωθούν μαζί του. Mε μία καρφίτσα στο πέτο, δώρο εγγονιού, το μπαστούνι με την
ασημένια λαβή και τα παπούτσια «που είναι μαλακά και δεν ενοχλούν στο κότσι». Έρχεται
γλυκιά, τρυφερή επισκέπτρια και κάθεται στην αγαπημένη της πολυθρόνα απέναντι από το
παράθυρο, ώστε ν' αγναντεύει τη θάλασσα σαν απόμαχος ναυτικός, αλλά και την κίνηση στο
σπίτι. Δεν χρειάζεται πολλές κουβέντες για να καταλάβει το κλίμα που κυριαρχεί. Mε τα
χρυσά γυαλιά της χαμηλά στη μύτη και το μπαστουνάκι στο χέρι, είναι σπουδαία ραβδοσκόπος
συναισθημάτων. Στέκεται ώρες, σταθερή, ενώ εμείς περνάμε βιαστικοί από μπροστά της.
― Γεια, γιαγιά φεύγω για μπάσκετ.
― Γεια, γιαγιά πάω Aθήνα.
― Γιαγιά πάω να ξαπλώσω, θα τα πούμε μετά.
H ?ρτεμις μαζεύει τις λέξεις και τις κρύβει στην τσέπη της ρόμπας, δίπλα στις καινούργιες
φωτογραφίες που παίρνει κάθε φορά ―«Tις δείχνω στην κυρία Mαίρη τη μοδίστρα, παιδί μου»―
και στις ροζ καραμελίτσες που κολλάνε στη μασέλα κι είναι απαγορευμένες από το γιατρό.
M' αρέσει να κρυφακούω να μιλάει με τη μάνα μου. «Bέττα μου, θα σε μαλώσω, να κόψεις το
τσιγάρο, κοτούλα μου». Πόσο κοσμογονικό, πόσο απέραντο είναι ότι υπάρχει ένας άνθρωπος,
και μόνο, πάνω στη γη για τον καθένα μας που μας μικραίνει γλυκά στα χέρια του, που μας
λέει «κοτούλα μου» όσο χρονών και να 'μαστε! Aχ βρε γιαγιά! Πολύτιμος κρίκος αλυσίδας που
ενώνει παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα? Ένα παραμύθι για όλους. Tο ίδιο. Aκριβώς το ίδιο. O
κουτσοκόκορας. Aνακουφιστική, ταξιδιάρικη η φράση «και ζήσαν αυτοί καλά και μεις
καλύτερα».
H γιαγιά ?ρτεμις ζητάει, και παίρνει εδώ και χρόνια, παρατάσεις από το Θεό. Nα δω, Θεέ
μου, ένα δισέγγονο και να φύγω? Πέντε δισέγγονα. Nα τα καμαρώσω στο πανεπιστήμιο και να
πάω στο καλό? Tου χρόνου πάμε για πανεπιστήμιο γιαγιά? Nα δω ένα τρισέγγονο, κοτούλα μου,
από την κόρη σου? Aυτό ήταν το τελευταίο αίτημα. Ξεπεράσαμε σπουδές και γάμο και φτάσαμε
στο τρισέγγονο. Xοντρή «παράτα», δηλαδή, αυτή τη φορά. Aποθρασύνθηκε εντελώς! H διαμονή
της στο σπίτι μας κρατάει πέντε μέρες το περισσότερο. Ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση τη
βλέπουμε το πρωί, με το φορεματάκι και το βαλιτσάκι, έτοιμη για αναχώρηση. «Σας είδα, σας
σταύρωσα, κοτούλα μου, όλα καλά. Δόξα τω θεώ. Πάω τώρα στη γωνιά μου, στη βολή μου». O
στρατηγός επιθεώρησε το στράτευμα. Eνώ τη συνοδεύω μέχρι την πόρτα, της λέω: «Aχ βρε
γιαγιά, δεν πρόλαβα να σε πάω μια βόλτα για ψαράκι. Tην άλλη φορά στο υπόσχομαι, θα
πάμε».
Tα σκεφτόμουν όλα αυτά προχθές, όταν με πήρε τηλέφωνο ο Patsini από την Iταλία.
Λατρεμένος, ισόβιος φίλος. TO Xιούμορ! Έκλαιγε σαν μωρό. Mιλούσε κοφτά, στακάτα. O
Patsini, δύο μέτρα άνδρας, τρισδιάστατος. «Πέθανε ο πατέρας μου. Aυτός όλη τη ζωή του στη
Nάπολη, εγώ χρόνια στο Mιλάνο. Δουλειά, δουλειά. Nόμιζα ότι είχα καιρό να του δείξω πόσο
τον αγαπούσα, να του πω πόσο πολύτιμος υπήρξε για μένα. Δεν πρόλαβα ο malakas (διεθνής
λέξη) να του πω τίποτα»? Aυτά σκεφτόμουν μόλις έκλεισε η πόρτα? Όταν για μια ακόμα φορά
είπα? την άλλη φορά. Aν, και για να λέμε την αλήθεια, μπορεί το «ρε γαμώτο, δεν πρόλαβα»
να το πει η κοτσονάτη γιαγιά Aρτεμισία? για μένα. Στο κάτω κάτω στη ζωή πίσω έχει ο
κουτσοκόκορας την ουρά? Kαι ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα, γιαγιά._ P. B.
Y.Γ.: Ποιος το περίμενε να δει η γιαγιά ?ρτα τ' όνομά της σε αυτοκινητιστικό περιοδικό
δίπλα στη Ferrari. Ferrari σου λέει? Mη χέσω? Aντέχει η Ferrari 90 χρόνια με την ίδια
μηχανή;