Εν Λευκώ - Απέραντο Γαλάζιο
ΣΤΟΝ ορίζοντα, πίσω απ' την αέρινη κουρτίνα της υγρασίας που καλύπτει την πεδιάδα της Μαγνησίας, μέσα απ' τα κενά που αφήνουν τα σύννεφα, το άστρο της ημέρας ανατέλλει. Στην αρχή, μια πορτοκαλιά φέτα, μετά μισός, ύστερα ένας κόκκινος δίσκος, που μοιάζει να διστάζει πριν αρχίσει το ταξίδι στο στερέωμα. Ντυμένος με τη φόρμα των χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας, ζωσμένος με την αντί-G, κρατώντας στο χέρι την κάσκα που μεταφέρει το άρωμα ενός ιπταμένου, μπαίνεις στο αυτοκίνητο που σε μεταφέρει στο «σέλτερ», που κρύβει το αεροπλάνο. Eκεί κάθεσαι στην πίσω θέση, κι ο υπόλογος σε συνδέει με το εκτινασσόμενο κάθισμα, την παροχή οξυγόνου, τις επικοινωνίες, την ίδια τη Μηχανή. Φοράς μπαλακλάβα, κάσκα, γάντια. Ακούς τις τελευταίες οδηγίες του αξιωματικού, που για την επόμενη μία ώρα θα κρατάει τη ζωή σου στα χέρια του. Μόλις βεβαιωθεί ότι όλα είναι όπως πρέπει, περνάει στο μπροστινό κάθισμα και συνδέεται κι αυτός. Ακολουθούν οι διαδικασίες πριν από την πτήση. Αν το αεροπλάνο είναι σε πολεμική ετοιμότητα, σε δύο ή, το πολύ, σε πέντε λεπτά είναι στον αέρα. Τώρα, με επιβάτη ένα δημοσιογράφο, μπορεί να διαρκέσουν λίγο… περισσότερο. Ο υπόλογος ελέγχει τα πάντα, μιλάει με το χειριστή, δίνει άδεια για την εκκίνηση του κινητήρα. Η καλύπτρα κλείνει και ασφαλίζει. Όλο το σύμπαν ένα κόκπιτ, γεμάτο οθόνες και όργανα αναλογικά. «Δεν έχουν αλλάξει 50 χρόνια τώρα», λέει ο κυβερνήτης. Η μανέτα εμπρός, ο κινητήρας ανεβάζει ισχύ, το F-16 τροχοδρομεί προς την αρχή του διαδρόμου. Λίγο πριν σταματάει για το «leak test», όρος που έχει μείνει απ' τα μαχητικά δεύτερης γενιάς, που οι μηχανικοί έριχναν μια τελευταία ματιά για να δουν αν κάποια απ' τις δεξαμενές τους… στάζει!Στην αρχή του διαδρόμου το F-16 σταματάει. Δίπλα και πίσω το Νο 2. Άδεια για απογείωση. «Ελεύθερος» λέει ο πύργος. Η μανέτα εμπρός, πρώτα στη θέση mil power, μετά «όλο μπροστά». Ο μετακαυστήρας «ανάβει», η ισχύς πολλαπλασιάζεται, η επιτάχυνση σε κολλάει στην πλάτη του καθίσματος. Αν πίσω κάθεται σαρκόμαζα, η απογείωση είναι ομαλή, σαν «λεωφορείο» της Ολυμπιακής. Nice and easy, που λένε οι Aμερικανοί. Αν, όμως, πίσω κάθεται άτομο που έχει «λόξα» με την αεροπορία, και ξέρει μάλιστα να πετάει, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η πτήση είναι αληθινή, σκληρή, δυνατή, μέσα, αλλά κι έξω απ' τα όρια. Είναι ίδια μ' αυτές που κάνουν οι ξεχωριστοί άνθρωποι που υπηρετούν στις μοίρες της Πολεμικής Αεροπορίας. Με μια τέτοια εμπειρία θελήσαμε να «γιορτάσουμε» τα 30 μας χρόνια, γιατί πιστεύουμε ότι ο μόνος τρόπος ν' αντιμετωπίσεις την επέλαση των σκουπιδιών είναι να δείξεις στους νέους ποια και πώς είναι τα διαμάντια. Διαμάντια, που, όπως εκατοντάδες φορές έχω πει, δεν συναντάς μόνο στις Πολεμικές Μοίρες, αλλά σε κάθε χώρο πραγματικής δημιουργίας, από την ιατρική μέχρι τη λογοτεχνία και από τη μουσική μέχρι την έρευνα για τα νετρίνο. Στους χώρους αυτούς δεν θα βρεις αντράκια με «μερσεντέ», αγοράκια με GTi που «πάνε πλατεία», γλάστρες και μοντέλες, επιτυχημένους μπούρτζους και «καλλονές» της Μυκόνου, που από το face lifting μοιάζουν με την Κρουέλα της ταινίας «101 σκυλιά της Δαλματίας». Εδώ θα βρεις νέους όμορφους, ευθυτενείς και δυνατούς. Ανθρώπους δοσμένους και αποφασισμένους, αλλά, πάνω απ' όλα, καλούς στη δουλειά που διάλεξαν να κάνουν. Εδώ, όπως και στους χώρους που ανέφερα πιο πάνω, θα βρεις την άλλη, την Παράλληλη Ελλάδα. Ξέρω ότι είναι πολλοί αυτοί που θα χαμογελάσουν διαβάζοντας αυτό το σημείωμα, σκασίλα μου, όμως. Γνωρίζω το είδος. Συγκαμένο, δυσκοίλιο, κρυόκωλο και σνομπ, που μισεί τους αγώνες αυτοκινήτου, τρέμει τις μοτοσικλέτες και φοβάται τα αεροπλάνα. Κάθε φορά που συναντιέμαι με έναν εκπρόσωπο της «φυλής», σκέπτομαι πως έπρεπε να έχω τη δύναμη ενός «θεού» για να τον βάλω δίπλα στον Σάινθ, τον Σουμάχερ, τον Λίντμπεργκ, τον Σκοτ, τον Βόρη, τον Μήτσαινα και τον Βλασσόπουλο, αλλά και τους επιστήμονες που ανέφερα στο Εν Λευκώ του Σεπτεμβρίου, να δω τί θα κάνει η κότα η λυράτη.
«Στροφή ανόδου. 45 μοίρες. 400 μίλια. Πάμε…». Η φωνή του κυβερνήτη σε προετοιμάζει γι' αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει. Το F-16 ανεβαίνει με ρυθμό καταιγιστικό. Το ίδιο κάνει η επιτάχυνση: 2, 3, 4, 6, 7… 8, 9 G. Όσο διαρκεί ο ελιγμός, το «βάρος» του σώματος «αυξάνει». Αν ζυγίζεις 90 κιλά στη γη, στα 9 G φτάνεις τα… 810 κιλά! Tο ίδιο οι σφυγμοί: 120, 140, 170, 180. Το αίμα φεύγει απ' τον εγκέφαλο προς τα κάτω άκρα. Το κεφάλι είναι «ασήκωτο», το ίδιο τα χέρια. Αν δεν είσαι εκπαιδευμένος, «μαυρίζεις», χάνεις το φως σου. Ξέρεις τη θέση του αεροπλάνου, μιλάς στον κυβερνήτη, μιλάς (όπως εγώ) στην καρδιά σου: «Έλα, μη… σταματήσεις τώρα και γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών». Στο τέλος του ελιγμού αποκτάς κανονικό βάρος, αλλά όχι για πολύ. Αν κάνεις εναέρια μάχη, δύο προς ένα ή δύο προς δύο ανάλογα με την άσκηση, τα 7 και 8 G τα βλέπεις όχι μία, αλλά 30 φορές στα 40-45 λεπτά της πτήσης. Για σκεφτείτε τί σημαίνει να υποβάλλεις το σώμα σου σ' αυτές τις καταπονήσεις όχι για μία ημέρα, αλλά για όλη τη ζωή, σαν χειριστής της Πολεμικής Aεροπορίας! Οι Κατάλληλοι Άνθρωποι, οι Δικοί μας Άνθρωποι. Ο δικός μου χώρος, από το 1956 που πέταξα για πρώτη φορά μόνος, από το 1965 που έτρεξα τον πρώτο μου αγώνα, από το 1970 που δίνουμε τον αγώνα τον καλό με τους 4Τ, από το 1979 που κυκλοφόρησε η «ΠΤΗΣΗ». Ο δικός μας χώρος μακριά κι έξω απ' τις συνήθειες και τις συμπεριφορές της λούμπεν κοινωνικής (και επιχειρηματικής) τάξης.
Τριάντα χρόνια 4ΤΡΟΧΟΙ. Τριάντα χρόνια ψηλότερα, μακρύτερα, ταχύτερα. Να είστε καλά που μας στηρίξατε σ' αυτό μας τ' όνειρο._ Κ. Κ.