Bmw Χ5
Καταδιώκοντας την καταιγίδαΣτο Τορνέιντο ?λει, στο δυτικό τμήμα των ΗΠΑ, η φύση ξεδιπλώνει την τρομακτική της
δύναμη: χαλάζι σε μέγεθος γκρέιπφρουτ και άνεμοι που πνέουν με ταχύτητα 480 χιλιομέτρων
την ώρα και μπορούν να σηκώσουν ολόκληρα αυτοκίνητα σαν πούπουλα. Ακολουθώντας το κονβόι
των θρυλικών κυνηγών τυφώνων, μπορεί να ακούγεται βλακώδες, αλλά εμείς εμπιστευθήκαμε τη
νέα , για να μας προστατεύσει από τα στοιχεία της φύσης.
«Η ώρα στο σταθμό ΚΝΝ είναι 11:25. Η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία εξέδωσε δελτίο τυφώνος
στην Ομάχα. Πρόκειται για πολύ σοβαρή κατάσταση καταιγίδας. Αν είστε σε αυτοκίνητο,
εγκαταλείψτε το και ψάξτε για προστασία σε κάποιο υπόγειο καταφύγιο ή σε κάποιο ανθεκτικό
κτίριο. Ως τελευταία επιλογή, αν είστε σε ανοιχτό χώρο, βρείτε καταφύγιο σε κάποιο
χαντάκι ή εγκάρσια τάφρο και καλύψτε το κεφάλι με τα χέρια σας?»
Tο μόνο που αφήνει ένας τυφώνας κλίμακας F5, στο πέρασμά του, είναι ο όλεθρος. Κτίρια
ξηλώνονται συθέμελα, δέντρα ξεριζώνονται και αυτοκίνητα ανασηκώνονται σαν πούπουλα και
ταξιδεύουν πάνω από οχτακόσια μέτρα, πριν σκάσουν με ορμή στο έδαφος, μετακινούμενα από
ανέμους που πνέουν με 480 χιλιόμετρα την ώρα.
Ο χειρότερος τυφώνας που έχει καταγραφεί ποτέ στην Αμερική άφησε, στο πέρασμά του, 740
νεκρούς από 7 γιγάντιους ανεμοστρόβιλους, που χτύπησαν το Ιλινόϊς, το Μισούρι και την
Ιντιάνα, στις 18 Μαρτίου του 1925. Φέτος, ο αριθμός των νεκρών έχει φτάσει τους 40 στην
περιοχή του Τορνέιντο ?λει.
Το μέρος αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια στενή λωρίδα γης, που χωρίζει το Τέξας
από τη Μοντάνα και το Κολοράντο από το Μίσιγκαν. Κάθε χρόνο, δεκάδες ανεμοστρόβιλων
χτυπούν από τον Μάρτιο έως τον Ιούνιο, προκαλώντας ανυπολόγιστες ζημιές και πολλές
απώλειες ζωής.
Λίγες πληροφορίες υπάρχουν για το πώς ακριβώς δημιουργούνται και πώς συμπεριφέρονται οι
τυφώνες. Ένας ανεμοστρόβιλος μπορεί να καταστρέψει μια ολόκληρη πόλη, ενώ ένας άλλος
μπορεί να «ξεριζώσει» ένα κτίριο από τις βάσεις του, πριν αρχίσει να το μετακινεί
ολόκληρο. Κάθε χρόνο, ομάδες μετεωρολόγων έρχονται από κάθε γωνιά των ΗΠΑ,
«καταδιώκοντας» αυτές τις καταιγίδες, σε μια προσπάθεια να μάθουν περισσότερα για τη
βίαιη φύση τους, αλλά δεν είναι μόνον αυτοί οι ερευνητές που κυνηγούν αυτά τα καιρικά
φαινόμενα. Από τότε, που η χολιγουντιανή παραγωγή «Η Καταιγίδα» έσπασε τα ταμεία των
κινηματογράφων, μια νέα τουριστική βιομηχανία γεννήθηκε: «Ταξίδι στον Τυφώνα». Ο Ντέιβιντ
Γκολντ είναι ιδιοκτήτης της εταιρείας Σίλβερ Λάινινγκ Τουρς, εδώ και 3 χρόνια. Ένας
έμπειρος μετεωρολόγος, που κυνηγούσε τους τυφώνες έως το 1988, ο Γκολντ, καθοδηγεί τώρα 4
γκρουπ, το καθένα για 10 ημέρες κάθε χρόνο. Τα δύο ογκώδη βαν Ντοντζ Ραμ γεμίζουν με
εύπιστους (αφελείς), που πληρώνουν 2.500 δολάρια ο καθένας για να πλησιάσουν ένα από τα
πιο επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα.
Κατά πόδας και το Top Gear. Τα βαν του Γκολντ είναι εξοπλισμένα με GPS, φορητούς
υπολογιστές και CB, ώστε να ενημερώνονται διαρκώς για την εξέλιξη του τυφώνα. Το δικό μας
αυτοκίνητο, η νέα BMW Χ5, ήταν εξοπλισμένη με έναν V8 κινητήρα 4,4 λίτρων, με απόδοση 280
ίππων, ικανή να μας «φυγαδεύσει» τάχιστα προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που θα
πλησίαζε ο τυφώνας. Παράλληλα, διέθετε μόνιμη τετρακίνηση, σε συνδυασμό με μια πλειάδα
ηλεκτρονικών βοηθημάτων ― ανάμεσά τους και ένα σύστημα ελέγχου καταβάσεων λόφων (hill
descent), παρόμοιο με αυτό της Λαντ Ρόβερ.
Είδαμε τόσες πολλές... ιπτάμενες αγελάδες, που μας έκοψαν κάθε διάθεση να
ριψοκινδυνέψουμε περισσότερο. ?λλωστε, το Χ5 αναμένεται στην αγορά της Μ. Βρετανίας από
μέρα σε μέρα και, από τη στιγμή που επιβίωσε σε έναν τυφώνα, τότε το «ψιλόβροχο» της M.
Βρετανίας θα είναι παιχνιδάκι γι' αυτό.
Παραπαίοντας ακόμα από το τζετ-λαγκ, βρήκαμε, στο Χόλιντεϊ Ιν της Οκλαχόμα, τον Γκολντ
και ένα γκρουπ 10 «εξερευνητών» να παρακολουθούν το βίντεο της τελευταίας εξόρμησής τους.
Η λήψη ήταν κακή, κάτι που προσέθετε ακόμα περισσότερο στο «δράμα» και, έτσι, το μόνο που
καταφέραμε να διακρίνουμε κάπως ήταν ένας ανεμοστρόβιλος που κινούνταν με ταχύτητα σε ένα
χωράφι. «Αϊόβα», ένευσαν όλοι με σημασία και, κραδαίνοντας τα μπλοκ των επιταγών,
υπέγραψαν το συμφωνηθέν ποσό και έφυγαν γρήγορα για τα δωμάτιά τους.
Το επόμενο πρωί συγκεντρωθήκαμε στο δωμάτιο του Γκολντ για να δούμε τα τελευταία στοιχεία
για τον τυφώνα. Τώρα μαζί του ήταν ένα ακόμη γκρουπ. Από τους 10, οι 4 προέρχονταν από τη
Μ. Βρετανία. Ασχέτως, βέβαια των χωρών προέλευσής τους, ήταν όλοι μαζεμένοι για να
παρακολουθήσουν την εξέλιξη της καταιγίδας. Καθώς ο Γκολντ κατέβαζε τα στοιχεία στο
λαπ-τοπ του, εξηγούσε ότι ο αέρας είχε αρχίσει να μειώνεται και υπήρχαν πολλά σημεία με
πάχνη στην περιοχή. Όλο το γκρουπ τον άκουγε με προσήλωση, ενώ πολλοί είχαν βάλει σε
λειτουργία τις βιντεοκάμερές τους.
Οι πληροφορίες για την εξέλιξη της καταιγίδας έρχονται από εκατοντάδες επίγειους
μετεωρολογικούς σταθμούς, μετεωρολογικά μπαλόνια και δορυφόρους. Αφού ο Γκολντ έκανε τη
δική του πρόγνωση, έλεγξε ξανά τις ανακοινώσεις του Εθνικού Κέντρου Πρόγνωσης Καταιγίδων
και κατέληξε ότι δεν υπήρχαν και πολλά να δούμε εκείνη την ημέρα, αλλά, παρ' όλα αυτά,
έπρεπε να κατευθυνθούμε δυτικά, όπου κάτι ανησυχητικό βρισκόταν σε εξέλιξη.
Παρόλο που τυφώνες ξεσπούν σε όλες τις Πολιτείες της Β. Αμερικής, το σημείο που υποφέρει
πιο πολύ εντοπίζεται δυτικά. Η εξήγηση του Γκολντ είναι ότι οφείλεται στον κόλπο του
Μεξικό, μια μόνιμη πηγή υγρασίας, που, σε συνδυασμό με τους δυτικούς ανέμους στα υψηλά
στρώματα και τη συμβολή του «Γκολφ Στριμ», παράγουν συχνά καταιγίδες. Εκείνη τη χρονική
στιγμή, αν επέλθει μια αστάθεια στην ατμόσφαιρα και σταματήσει ο αέρας, δημιουργούνται οι
ανεμοστρόβιλοι. Χρειάζονται υψηλές θερμοκρασίες και υγρασία στο έδαφος και χαμηλές
θερμοκρασίες όσο ανεβαίνουμε στην ατμόσφαιρα.
Σήμερα θα κατευθυνθούμε προς το Τέξας και αύριο το πρωί θα στρίψουμε βόρεια προς την
Νεμπράσκα. Καθώς αμέτρητο πλήθος από αποσκευές και βιντεοκάμερες φορτώνονταν στα δύο
Ντοντζ Ραμ, εμείς είχαμε την πρώτη μας επαφή με την, αξίας 27.000.000 δρχ. (50.000
λίρες), BMW Χ5.
Πρόκειται για κάτι παραπάνω από μία «παραφουσκωμένη» BMW της σειράς 5, και, σε κάθε
περίπτωση, πείθει ότι πρόκειται για ένα εκτός δρόμου όχημα. Οπτικά, ο άμεσος ανταγωνιστής
της είναι η Μερτσέντες M-Class, αλλά η Χ5 δείχνει χαμηλότερη, πιο σφριγηλή και
περισσότερο επιθετική. Η επιθετικότητα εκδηλώνεται αμέσως μόλις γυρίσει το κλειδί στη
μίζα. Ο V8 κινητήρας ανταποκρίνεται άμεσα στην παραμικρή πίεση στο πεντάλ του γκαζιού,
θυμίζοντας Μ5. Σε κάθε περίπτωση, εκμεταλλευόμουν κάθε ευκαιρία ώστε να χώσω βαθιά το
πεντάλ του γκαζιού στο πάτωμα και να νιώσω το καταπληκτικό τράβηγμα του κινητήρα. «Σας
ζητώ συγγνώμη σερίφη, είχα ξεπεράσει το όριο ταχύτητας διότι προσπαθούσα να αποφύγω αυτή
την ιπτάμενη αγελάδα, που ερχόταν κατευθείαν πάνω στο αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα»,
σκεφτόμουν μια καλή δικαιολογία, σε περίπτωση που με συνελάμβαναν να ταξιδεύω με
απαγορευτικές ταχύτητες για τα δεδομένα της Αμερικής.
Βέβαια, τίποτα από αυτά δεν συνέβη, καθώς ταξιδεύαμε στον αυτοκινητόδρομο 140 προς το
Αμαρίλο του Τέξας. Ο κλιματισμός κρατούσε μακριά τη ζέστη της Οκλαχόμα και το κρουζ
κοντρόλ διατηρούσε την ταχύτητά μας σταθερά στα 120 χιλιόμετρα την ώρα. Καλά ήταν για την
πρώτη ώρα ταξιδιού, στη συνέχεια, όμως, άρχισε να γίνεται πολύ κουραστικό να βλέπεις
συνέχεια το πίσω μέρος του Ντοντζ Ραμ. Προγραμμάτισα την ιδανική, για μένα, θέση οδήγησης
στο ηλεκτρικά ρυθμιζόμενο κάθισμα, άνοιξα και έκλεισα την ηλιοροφή αμέτρητες φορές και
ανακάλυψα στην οθόνη υγρών κρυστάλλων ότι η κατανάλωσή μας ήταν 14,2 χιλιόμετρα/λίτρο, με
μια αυτονομία πάνω από 640 χιλιόμετρα.
Μία πολύ χαμηλή τιμή, αλλά, με τον τρόπο και στον τόπο που κινούμαστε, δικαιολογημένη.
Ευτυχώς, καθώς εισερχόμασταν στο Τέξας ο ουρανός άρχισε να σκουραίνει και ήμουν πλέον
πεπεισμένος ότι θα δω ομοβροντίες αστραπών. Πέρασε μισή ώρα διαφωνίας, πριν ο Φιλ τελικά
δει τις εκλάμψεις και πειστεί. Ξάφνου, τα δύο βαν εμπρός μας μπήκαν και σταμάτησαν
απότομα δεξιά σε ένα πλάτωμα του δρόμου και, ταυτόχρονα, όλοι πετάχτηκαν έξω, με τις
κάμερες ανά χείρας, για να καταγράψουν το γεγονός. Δεν ήταν και ό,τι πιο εντυπωσιακό είχα
δει?
Το βράδυ ήμασταν όλοι στο μοτέλ Σούπερ 8 στο Ντάλχαρτ, στο βόρειο Τέξας. Όλοι
εξαφανίστηκαν αμέσως στα δωμάτιά τους, για να παρακολουθήσουν το δελτίο καιρού. Μερικά
μίλια πιο πέρα, στο Αμαρίλο, όλοι ήταν σε εγρήγορση και η νύχτα γινόταν μέρα από τους
κεραυνούς και τις αστραπές. Στην Πάμπα, ένα μικρό αγόρι χτυπήθηκε από κεραυνό. Στο μέρος
όπου διανυκτερεύσαμε ο καιρός ήταν απλώς στεγνός και συννεφιασμένος. Το πρωινό, ήρθε να
προστεθεί στην παρέα μας μια κινηματογραφική ομάδα από τον Καναδά. Έκαναν ένα ντοκιμαντέρ
για τον κόσμο που «κυνηγά» τις καταιγίδες. Όπως και εμείς, έτσι και αυτοί δεν είχαν
κατορθώσει να συλλέξουν πολλές εικόνες και πληροφορίες, αναλώνοντας τις μέρες τους στο να
φωτογραφίζουν και να κινηματογραφούν μόνο κεραυνούς και αστραπές.
Το κονβόι μας, αυξημένο κατά ένα όχημα, τράβηξε βόρεια προς το Κάνσας.
Αν και πλέον δεν κινούμαστε σε αυτοκινητόδρομους, η οδήγηση δεν είχε κανένα ενδιαφέρον.
Οι μεγάλες πεδιάδες ήταν αυτό ακριβώς που δεν θέλαμε. Aνοιχτές ευθείες, χωρίς κανένα
απολύτως ενδιαφέρον. Αντίθετα, πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστο παρουσιάζεται το εσωτερικό
της Χ5, με επένδυση καλοδουλεμένου δέρματος και τελειώματα από γυαλισμένο αλουμίνιο.
Υπάρχει και μια ιδέα ξύλου, αλλά κρίνεται ως μη απαραίτητη στο «state of the art»
εσωτερικό. Τα όργανα ελέγχου και ο επιλογέας είναι τοποθετημένα στην ιδανική θέση.
Βαρεθήκατε; Εγώ όχι!
Για να συνέλθουμε από την ανία της διαδρομής, κάναμε μια μικρή στάση στο Λίμπεραλ του
Κάνσας, ελπίζοντας να προλάβουμε να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο σπίτι της Ντόροθι, που
είχε πρωταγωνιστήσει στην κινηματογραφική ταινία «O Μάγος του Οζ». Το κονβόι έφυγε χωρίς
εμάς και έτσι αναγκαστήκαμε να «τρέχουμε και να μη φτάνουμε» για να τους προλάβουμε. Τα
περισσότερα οχήματα 4x4 «νιώθουν» άβολα στις υψηλές ταχύτητες, όχι όμως η Χ5. Ακόμα και
με 210 χλμ. την ώρα, πατάει με σιγουριά στο δρόμο. Με αυτή την ταχύτητα, ακόμα και οι
ελαφριές, προς μέτριες, στροφές γίνονται δύσκολες, η BMW όμως στεκόταν με χαρακτηριστική
άνεση στο δρόμο. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήταν εφοδιασμένο με τη σπορ ανάρτηση που
προσφέρει η εταιρεία και, παρ' όλο τον όγκο του, οι πλεύσεις του αμαξώματος ήταν
αμελητέες. Πολύ καλή η αίσθηση του τιμονιού και υπεράνω κάθε κριτικής το αυτόματο
κιβώτιο, χωρίς καμία ανάγκη να καταφύγουμε στη λύση του χειροκίνητου τρόπου επιλογής
σχέσεων. Τα φρένα είναι πολύ δυνατά και μόνο περιστασιακά τρεμόσβηνε η λυχνία, που
προειδοποιούσε ότι το DSC (σύστημα ελέγχου πρόσφυσης) έμπαινε σε λειτουργία, ειδοποιώντας
με ότι είχα αρχίσει να φτάνω τα όρια του αυτοκινήτου. Μετά από μισής ώρας ταξίδι με αυτές
τις ταχύτητες, μας φάνηκε πολύ περίεργο που δεν είχαμε συναντήσει ακόμα το κονβόι των
υπόλοιπων αυτοκινήτων και, έτσι, σταματήσαμε να τους τηλεφωνήσουμε από ένα καρτοτηλέφωνο.
Είπα στον Γκολντ ότι, για να τους προλάβουμε, πηγαίναμε με «πολλά» και στον αντίποδα τα
«άκουσα» κι από πάνω: «Μην τρέχεις! Θα βρεθείς στη φυλακή!». Σε αυτό το σημείο θα
μπορούσα να του πω ότι δεν θα χρειαζόταν να τρέχουμε αν μας είχαν πει από την αρχή πού
πρόκειται να πάμε, ή αν είχαν την υπομονή να μας περιμένουν λίγα λεπτά και να μη φύγουν
την ώρα που τραβούσαμε φωτογραφίες..!
Αργά το απόγευμα πήρα την εκδίκησή μου. Στην άκρη του δρόμου είδαμε ένα τρακτέρ γυρισμένο
στο πλάι από τη μανία του ανέμου και σταματήσαμε για λίγα λεπτά. Τρέχοντας πάλι για να
τους φτάσουμε, το ταχύμετρο έδειξε, ακόμη μία φορά, 210 χλμ. Στο βάθος, για μια στιγμή
μου φάνηκε ότι είδα κάτι κόκκινα φώτα κι, έτσι, μη θέλοντας να παίξω άλλο με την τύχη
μου, ελάττωσα ταχύτητα. Φτάνοντας στην κορυφή ενός λόφου, συναντήσαμε όλο το κονβόι
ακινητοποιημένο από έναν σερίφη, στιλ Ρόσκο Κολτρέιν (αν θυμάστε τους Ντιούκς!). Μετά από
αρκετή ώρα, ελαφρωμένοι κατά 200 δολάρια? μας συνάντησαν σταματημένους να κρατάμε την
κοιλιά μας από τα γέλια.
Την τρίτη ημέρα κατευθυνθήκαμε βόρεια προς τη νότια Ντακότα, αλλά ο ουρανός ήταν
πεντακάθαρος και ούτε καν μία υποψία σύννεφου δεν υπήρχε στον ορίζοντα. Σταματήσαμε στο
Βάλενταϊν για μεσημεριανό, και ο Γκολντ άνοιξε ένα πηγαδάκι με ένα φίλο του μετεωρολόγο,
που είχε προστεθεί στην παρέα από το πρωί. Όλοι ήταν ανυπόμονοι και ανήσυχοι, αναμένοντας
κάτι το συνταρακτικό να συμβεί.
Και αυτό το κάτι δεν άργησε να φανεί. Kαταδιώκοντάς το, δοκιμάσαμε τα 0-100 χλμ. Ήρθαν σε
μόλις 7,65 δευτερόλεπτα, αλλά από τη βιασύνη μας χάσαμε μία διασταύρωση και... το κονβόι
φυσικά, και διανύσαμε άλλα 32 χιλιόμετρα, πριν συνειδητοποιήσουμε ότι πάμε σε λάθος
κατεύθυνση. Οδηγώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, επιστρέψαμε στο σωστό δρόμο, αλλά ήδη
είχαμε κάνει 80 παραπανίσια χιλιόμετρα. Σταματήσαμε ψάχνοντας για τηλέφωνο και μόνο από
καθαρή τύχη είδαμε το κονβόι να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Ακολουθώντας τους
χωρίς δεύτερη σκέψη, είδαμε με έκπληξη ότι, μόλις μερικές δεκάδες μέτρα μετά, έστριψαν σε
ένα μικρό δρομάκι, που σε καμία περίπτωση δεν θα βρίσκαμε μόνοι μας. Το μόνο που
ζητούσαμε τώρα από τον καιρό ήταν να παίξει την καλύτερή του παράσταση για μας. Ένας
καλοσχηματισμένος κεραυνός μας έδειξε το δρόμο. Κατευθυνόμενοι, πλέον, βορειοδυτικά προς
το Ουίνερ, ο μετεωρολόγος φίλος του Γκολντ εντόπισε νότια ένα σύννεφο, που είχε αρχίσει
να στροβιλίζεται. Tελικά, κυνηγώντας τα δύο βαν για να μη χαθούμε, βρεθήκαμε στιγμιαία
ανάμεσα σε δύο νεογέννητες θύελλες, μία σε κάθε πλευρά του δρόμου. Πρώτα ξεκίνησε η βροχή
και αμέσως μετά το χαλάζι. Το χαλάζι σε μέγεθος γκρέιπφρουτ δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο
σε αυτά τα μέρη και, επιπλέον, τέτοιο χαλάζι να πέφτει πάνω στη λαμαρίνα με 160 χλμ./ώρα
δεν θα ήταν και ό,τι καλύτερο για το δημιούργημα των Βαυαρών. Ευτυχώς, το «δικό μας»
χαλάζι ήταν σε μέγεθος φιστικιού, αλλά σε μεγάλες ποσότητες. Τόσο που πολλές φορές οι
δρόμοι έμοιαζαν σαν να είχαν καλυφθεί από χιόνι, ενώ το κονβόι κινούνταν γρηγορότερα από
ποτέ. Ακόμα και αν νιώθεις την ασφάλεια των DSC, ABS και των πολλών αερόσακων, δεν
νιώθεις και πολύ καλά όταν πηγαίνεις με 130 χιλιόμετρα την ώρα και, παράλληλα, δεν
βλέπεις ούτε τη μύτη σου από τη θύελλα. Αν, όμως, έμενα πίσω, θα με χλεύαζαν όλοι οι
υπόλοιποι? Υδρολισθήσαμε πολλές φορές και ήμουν πεπεισμένος ότι το βαν που ήταν μπροστά,
απλούστατα, από στιγμή σε στιγμή, θα εξαφανιζόταν από το δρόμο.
Διαπερνώντας τη θύελλα, σταματήσαμε στα δεξιά του δρόμου για να δούμε τί ήταν αυτό που
μόλις είχαμε περάσει από μέσα του. Επρόκειτο για ένα γιγαντιαίο σύννεφο, σε σχήμα
μανιταριού, που θύμιζε αυτό της Χιροσίμα, εκείνη την αποφράδα μέρα. Το είδος αυτής της
θύελλας ήταν αυτό ακριβώς που γεννάει τους τυφώνες και κατευθυνόταν αργά προς το μέρος
μας. Ήταν εντυπωσιακό, αλλά υπήρχε διάχυτος ο φόβος ότι θα μπορούσε να γίνει άμεσα
απειλητικό. Ακολουθήσαμε την καταιγίδα για ώρες, ακόμα και μέσα στη νύχτα και, ξαφνικά,
έλαμψε μπροστά μας ένα εντυπωσιακό ξέσπασμα φωτός. Ο ουρανός φωτίστηκε σαν να ήταν μέρα,
με συνεχείς αναλαμπές και ηλεκτρικές εκκενώσεις, που έσχιζαν, πέρα για πέρα, τον
ορίζοντα, ενώ αστραπές διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά κεραυνό δεν είδαμε. Όλα τα
συστατικά για τη δημιουργία του τυφώνα ήταν εκεί και μόλις άρχιζε η προετοιμασία.
Ταυτόχρονα, οι προτροπές από το ραδιόφωνο να βρουν καταφύγιο όσοι ήταν εκτεθειμένοι,
καθιστούσαν ακόμα περισσότερο δραματικό το όλο σκηνικό, όμως ο Γκολντ εξακολουθούσε να
μην πιστεύει ότι τα πράγματα ήταν τόσο επικίνδυνα.
Στο τέλος, εγκαταλείψαμε βιαστικά το μέρος και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, στο
Νόρφολκ της Νεμπράσκα. Στη διαδρομή προσπεράσαμε σκορπισμένα στο δρόμο φύλλα και κλαδιά ―
αποδείξεις ότι ο τυφώνας είχε περάσει μόλις λίγα χιλιόμετρα από το σημείο όπου
βρισκόμασταν.
Αρχικά, είμαι δυσαρεστημένος με το γεγονός ότι δεν ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έναν
ανεμοστρόβιλο, για να μπορέσω να τον ξεπεράσω με την Χ5, αλλά και να περάσω από ένα
χωράφι, αποφεύγοντας ιπτάμενα κατοικίδια!
Πίσω στο ξενοδοχείο, ανακάλυψα σε μία τοπική εφημερίδα ότι σήμερα είναι η 20ή επέτειος
ενός από τους πιο καταστροφικούς τυφώνες που είχαν χτυπήσει ποτέ την Νεμπράσκα. Επτά
ανεμοστρόβιλοι σκότωσαν 5 άτομα, τραυμάτισαν 200 και μετέτρεψαν 3.000 σπίτια και
καταστήματα σε ερείπια. «Ήταν σαν να μας είχε επισκεφτεί κάποιος γίγαντας και είχε
περπατήσει πάνω στην περιοχή μας», θυμάται ένας ντόπιος.
Ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε αυτή τη χώρα. Και μάλιστα γρήγορα. Ευτυχώς, έχουμε το
κατάλληλο όχημα γι' αυτό!
Aυστηρά επιτηρούμενοι δρόμοι, με όριο ταχύτητας τα 120 χ.α.ώ., από τη μία, και η X5 με
τον V8 κινητήρα των 280 ίππων, από την άλλη. Kαθόλου καλός συνδυασμός.
Tο γκρουπ των κυνηγών τυφώνων «χαρτογραφεί τα όρια της έξαψης». O Mπεργκ ψάχνει
απελπισμένα για δράση.
O Γκολντ είχε ξεπεράσει κάθε όριο ταχυτήτας κυνηγώντας την καταιγίδα και αναγκάστηκε να
μειώσει ρυθμό, μόνο μετά το πρόστιμο των 200 δολαρίων που του επέβαλε ένας τοπικός
σερίφης.
O Mπεργκ δεν κατάφερε, τελικά, να ζήσει από πολύ κοντά έναν ανεμοστρόβιλο, αλλά μπορεί να
διαβεβαιώσει με σιγουριά ότι η X5 θα αντεπεξέλθει σε κάθε είδους καιρικά φαινόμενα στη
Mεγάλη Bρετανία.